The Boogeyman Review - Ποιός φοβάται (ακόμα) τον Μπαμπούλα;

Το νέο φιλμ υπερφυσικού τρόμου The Boogeyman που κατέφτασε πρόσφατα στη μεγάλη οθόνη, φέρει την υπογραφή του Rob Savage και φιλοδοξεί να ανακινήσει μέσα μας έναν μύχιο φόβο, αυτόν για το σκοτάδι και ιδιαίτερα για εκείνο που κρύβει το φανταστικό τέρας των παιδικών μας χρόνων, τον Μπαμπούλα.

Το εν λόγω έργο αντλεί έμπνευση από τo ομώνυμo διήγημα του Stephen King, με τους Scott Beck, Bryan Woods και Mark Heyman να έχουν επιμεληθεί εν προκειμένω το σενάριο. Το κύριο cast απαρτίζουν οι Sophie Thatcher, Chris Messina, Vivien Lyra Blair και και David Dastmalchian.

Η πλοκή εστιάζει σε μία οικογένεια που παλεύει να ξεπεράσει μία τραγική απώλεια. Η έφηβη μαθήτρια Sadie Harper πασχίζει να ξαναβρεί τις ισορροπίες της μετά τον συνταρακτικό θάνατο της μητέρας της προσπαθώντας παράλληλα να στηρίξει τον πατέρα της, Will, και την μικρότερη αδερφή της, Sawyer. Ωστόσο, ο γονιός τους για να αντιμετωπίσει την οδύνη του, προτιμά να απορροφηθεί περισσότερο από τη δουλειά του ως ψυχοθεραπευτής και μοιάζει κάπως αποστασιοποιημένος απέναντί τους.

Όμως, κάποια μέρα δέχεται να αναλάβει έκτακτα ένα αρκετά δύσκολο περιστατικό. Ένας απελπισμένος ασθενής τον επισκέπτεται και ζητάει την βοήθειά του για να ξορκίσει το μοχθηρό πνεύμα που στέρησε τη ζωή των παιδιών του. Σύντομα, τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου και σταδιακά το αδιόρατο κακό για το οποίο μιλούσε ο παραπάνω άνδρας αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του και να καταδιώκει και εκείνους. Και πλέον, όλα δείχνουν πως δεν θα σταματήσει μέχρι να χαθεί και ο τελευταίος τους.

Έχουμε δει αρκετές φορές να κυριαρχεί ως θέμα στο horror κινηματογραφικό είδος ο μύθος του Μπαμπούλα με αρκετές παραλλαγές, με ίσως την πιο αντιπροσωπευτική και πιο δυνατή από αυτές τις μεταφορές να είναι το The Babadook (2014) της Jennifer Kent.

Εντούτοις, το φρέσκο αυτό φιλμ παρ’ όλο που ξεκινάει από μία πολύ καλή βάση μυθοπλασίας, εντούτοις δεν καταφέρνει να απεγκλωβιστεί από τα κλισέ της συγκεκριμένης κατηγορίας θεαμάτων. Επιλέγει δηλαδή να κινηθεί εκ του ασφαλούς όσον αφορά στο πώς χειρίζεται το στοιχείο του τρόμου με αποτέλεσμα να μην παρουσιάζει κάτι πρωτότυπο ή ευρηματικό, και γι’ αυτό μετά την προβολή της καταλήγει να ξεθωριάζει στο μυαλό του δέκτη ως μία ακόμη ταινία-κόπια άλλων προηγούμενων.

Σε πολλά της σημεία αναμασάει κοινότοπα μοτίβα, ενώ κάνει κατάχρηση των jump scares ώστε εύλογα να δυσανασχετήσει κάποιος και σχεδόν να καθίσταται αρκετά προβλέψιμη στο μυαλό του η εμφάνιση του κινδύνου που παραμονεύει στις σκιές. Αυτό έχει ως συνέπεια κάθε τόσο να μετριάζεται η ατμόσφαιρα της αβεβαιότητας και της απειλής που πάει να χτιστεί, οπότε και ο παράγοντας της ανατροπής αποδυναμώνεται.

Σαν αφήγηση δίνει μεγάλη έμφαση στο κομμάτι του πένθους, του θρήνου και του συνακόλουθου πόνου που επιφέρει ένας αιφνίδιος θάνατος, κάτι που ωστόσο μοιάζει να μονοπωλεί εν τέλει το ενδιαφέρον του έργου. Η ιδέα ότι το τρομακτικό πλάσμα που απελευθερώνεται και θρέφεται με τη δυστυχία και το πόσο υποφέρει ένας άνθρωπος δεν είναι κάτι που δεν έχουμε συναντήσει και σε άλλα παρόμοια projects.

Να σημειωθεί εδώ ότι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές καταφέρνουν να γίνουν συμπαθείς αρκετά γρήγορα αφού αποπνέουν κάτι πολύ οικείο από την πρώτη στιγμή. Ο καθένας τους δίνει τις δικές του μάχες σε καθημερινό επίπεδο και κάνει ό,τι μπορεί για να επουλωθεί το τραύμα που κουβαλάει.

Ο επίλογος του The Boogeyman γράφεται με ένα συμβολικό και αναμενόμενο φινάλε που ναι μεν στοχεύει στη συγκίνηση του ατόμου και φέρνει τη λύτρωση για τους ήρωες, αλλά αφήνει κι ένα παραθυράκι ανοιχτό για το εάν τελικά ο Μπαμπούλας βρίσκει τρόπο να επιβιώσει έτσι κι αλλιώς αναζητώντας καταφύγιο και τροφή από τα δικά μας σκοτάδια.