Το Spider–Man: Across the Spider-Verse είναι τόσο καλό που δεν το πιστεύεις - Review

“Nothing's gonna change my (spider) world” που θα έλεγαν και οι Spider-Beatles
03 Ιουνίου 2023 11:30
Το Spider–Man: Across the Spider-Verse είναι τόσο καλό που δεν το πιστεύεις - Review

Αν υπάρχει κάτι που εντυπωσιάζει αδιάκοπα στο Spider-Man: Across the Spider-Verse είναι η διάθεσή του να πιέσει δημιουργικά το μέσο του, χωρίς καμία συστολή. Η τεράστια ομάδα των καλλιτεχνών που βρίσκεται από πίσω, σου δίνει την εντύπωση ότι δούλεψε σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία 140 λεπτών που δεν σταματάει δευτερόλεπτο να προκαλεί τον εαυτό της για εκφραστική ευρηματικότητα και οπτικό πειραματισμό.

Αυτό είναι animation χωρίς χαλινάρια, μια ακούραστη επίδειξη καλλιτεχνικής έμπνευσης που δεν φοβάται να εναλλάσσει, να μπερδεύει, να πειραματίζεται με ύφη και τεχνοτροπίες για να επικοινωνήσει. Από ένα σχεδόν ιμπρεσιονιστικό στυλ, σε κολάζ, live action εικόνες και πάρα -ΠΑΡΑ- πολλά άλλα που είναι προτιμότερο να ανακαλύψει ο θεατής από μόνος του, το Across the Spider-Verse μοιάζει με αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του, ένα παρδαλό χωνευτήρι διαφορετικών κόσμων και εικόνων. Και δεν καταρρέει.

Από τη μία, ίσως δεν έπρεπε να εκπλησσόμαστε τόσο όταν μιλάμε για το sequel ενός εκ των σπουδαιότερων animation ταινιών της τελευταίας δεκαετίας, από την άλλη βέβαια, παραμένει σε μεγάλο βαθμό αναπάντεχο το γεγονός πως μια τέτοια εμπορική ταινία, κουβαλώντας ένα IP τόσο ευρείας απήχησης, αποπνέει μια τόσο αγνή και ασυμβίβαστη καλλιτεχνική προσέγγιση. Είναι ένα blockbuster με την καρδιά ενός “μικρού” και ανέμελου, πειραματικού animation και αυτό είναι μάλλον το σπανιότερο και σπουδαιότερο κομπλιμέντο για τέτοιου μεγέθους ταινία.

Στην συνεχόμενη αυτή έκρηξη οπτικής φαντασίας, η -εκπληκτική- μουσική του Daniel Pemberton λειτουργεί σαν παλμογράφος, στήνοντας και χρησιμοποιώντας πανέξυπνα τα διάφορα themes των χαρακτήρων, δίνοντας ώθηση στη δράση αλλά και υπέροχες στιγμές χαμηλόφωνης συναισθηματικής έντασης.

Παρά το αέναο, “υπερκινητικό” της στυλ η ταινία καταφέρνει να πατήσει φρένο όπου χρειάζεται και να αφήσει τους χαρακτήρες της να αναπνεύσουν, να επικοινωνήσουν, να χτίσουν την εσωτερική δραματουργία. Και αυτό είναι που εν τέλει, κρατάει το πολυδιάστατο αυτό μίγμα από την κατάρρευση. Παρά την οπτικοακουστική πανδαισία, η δράση υποκινείται πρωτίστως από τους χαρακτήρες και όχι από το θέαμα ως κενή επίδειξη.

Αν το Into the Spiderverse ήταν ένα origin story για το πώς “ο οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει την μάσκα” κυριαρχώντας πάνω στους φόβους του, εδώ το θέμα είναι “τι είδους ήρωας θέλεις να είσαι;”. Είναι μια καλοδομημένη ιστορία ενηλικίωσης και για τους δύο πρωταγωνιστές, την Gwen και τον Miles, που ξεκινώντας από ένα εφηβικό ρομάντζο καταλήγει σε μια σαφώς πιο ενδιαφέρουσα θεματική για την επιτακτική ανάγκη οι νέοι να αμφισβητούν τις εδραιωμένες πεποιθήσεις, να αναδύονται “πάνω” από τα λάθη των γονιών τους και να χαράσσουν το δικό τους μονοπάτι. Αν χάσουμε την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, αν αποδεχόμαστε την παγιωμένη πραγματικότητα ως αναπόφευκτη, χαθήκαμε μας λέει ο Miles που ως γνήσιος ρομαντικός ήρωας προτιμά να τα βάλει με όλους και με όλα, παρά να συμβιβαστεί. Για να θυμηθούμε και τον Jack Black στο School of Rock:  “That is so punk rock!”.

Η ταινία αφήνει πολλά αφηγηματικά νήματα ανοικτά για το "Beyond The Spider-Verse (που αναμένεται τον Μάρτιο του '24) με ένα απότομο τέλος που θυμίζει τηλεοπτική σειρά, αλλά, ευτυχώς, δεν αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Νομίζω, επειδή η πραγματική πρωταγωνίστρια αυτού του κεφαλαίου είναι η Gwen και το δικό της αφηγηματικό τόξο κάνει ένα υπέροχο και ολοκληρωμένο ταξίδι, η ταινία αποκτά το ικανοποιητικό “κλείσιμο” που χρειάζεται.

Στις ερμηνείες, θα ξεχώριζα την Hailee Steinfeld ως Gwen που εδώ χαρακτηρίζεται από ένα ανθρώπινο βάθος και μια ευαισθησία, χωρίς ποτέ να γίνεται γλυκανάλατη, τον Daniel Kaluuya που ως Spider-Punk επιδεικνύει το κωμικό του ταλέντο με ορισμένες εκπληκτικές σε timing και παράδοση ατάκες και τον Jason Schwartzman ως Spot, που χτίζει μια ιδιαίτερη, σχεδόν αψυχολόγητη περσόνα που κινείται ανελλιπώς μεταξύ σοβαρού και αστείου. Κανείς όμως δεν υστερεί. Ο Shameik Moore είναι και πάλι άψογος ως Miles ενώ και ο Oscar Isaac αναμενόμενα, είναι αντάξιος των περιστάσεων.

Με λίγα λόγια, το Spider-Man: Across the Spider-Verse είναι μια σπάνια περίπτωση ταινίας που ισορροπεί παρανοϊκά ανάμεσα στο χάος και την τάξη. Είναι ένα γιγαντιαίο αισθητικό επίτευγμα, ένα εμπορικό έργο καλλιτεχνών που εξυψώνει το animation σε αχαρτογράφητα νερά, χωρίς ποτέ να χάνει την αφηγηματική του εστίαση. Ένα κανονικό αριστούργημα του μέσου.