High on Life Review – Μια ξεκαρδιστική περιπέτεια για τους fans του Rick and Morty και όχι μόνο!

Το High on Life μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε στο σόου του Xbox και της Bethesda στις αρχές του καλοκαιριού. Βλέπετε, κατάφερε να χτυπήσει φλέβα…διπλά, μιας και λατρεύω τόσο το Rick and Morty, το πασίγνωστο animated σόου του Justin Roiland, ο οποίος είναι και ο director του τίτλου, όσο και τα κάφρικα αυτά παιχνίδια γενικότερα. Και αυτό είναι μάλλον το κατάλληλο σημείο για να πω -για πολλοστή φορά- πόσο αδικημένο θεωρώ το Sunset Overdrive της Insomniac Games, το οποίο μου ήρθε αρκετές φορές στο μυαλό όσο έπαιζα το High on Life.

Η καφρίλα και το χιούμορ, λοιπόν, βρίσκονται στο επίκεντρο. Είναι οι πρωταγωνιστές. Υπάρχουν πολλές φορές που οι δημιουργοί ολοφάνερα πάνε κόντρα στις καλές πρακτικές του game design μόνο και μόνο και μόνο για να δώσουν σάρκα και οστά στο αστείο που σκέφτηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για καταλάβετε τι εννοώ είναι μια στιγμή που ο παίκτης μας προσλαμβάνεται σαν υπάλληλος στην επιχείρηση του κακού που κυνηγάει και το παιχνίδι τον βάζει να συμπληρώνει χαρτούρα μέσω QTEs και ταυτόχρονα τον τρολάρει, αφού η στοίβα μεγαλώνει διαρκώς, με χαρτιά που λένε ‘Fuck You’. Μια φράση θα ακούσετε πολύ συχνά στο High on Life.

Αν λατρεύετε αυτή την υπερβολή και το στυλάκι του Rick and Morty δε χρειάζεται να συνεχίσετε το διάβασμα. Ανοίξτε το Game Pass ή το Steam και αρχίστε την περιπέτεια. Το χιούμορ κινείται ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος και προσωπικά το βρήκα πετυχημένο στην πλειοψηφία του. Μάλιστα υπήρχαν στιγμές που κυριολεκτικά ξεκαρδίστηκα, με την αδυναμία μου να είναι ο Gene, o ας πούμε μέντορας του χαρακτήρα μας στο παιχνίδι. Πρόκειται για έναν ξεπεσμένο πρώην Bounty Hunter που κοιμόταν στα παγκάκια και με πρώτη ευκαιρία μπαστακώνεται στον καναπέ του σπιτιού μας. Χωρίς να κουνιέται για κυριολεκτικά όλο το παιχνίδι, κάθεται στην γωνία του στον καναπέ και κριτικάρει τα πάντα, αφοδεύει και αυνανίζεται διαρκώς, βλέποντας διαστημικό περιεχόμενο για ανηλίκους με πλοκάμια, όσο τσακώνεται με την αδερφή μας. Προσπάθησα να μεταφέρω το σκηνικό όσο πιο κομψά γίνεται, αλλά νομίζω πως η διάχυτη και ξεκαρδιστική υπερβολή είναι ολοφάνερη.

Ο λόγος που χρειαζόμαστε, βέβαια, τη βοήθεια του Gene είναι ότι η Γη δέχεται επίθεση από το κακόβουλο εξωγήινο καρτέλ ονόματι G3, το οποίο θέλει να χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους, γιατί έχει ανακαλύψει ότι μπορούν να μαστουρώσουν ανεπανάληπτα άλλες εξωγήινες μορφές ζωής αν καταναλωθούν, οπότε αποτελούν τέλειο εμπόρευμα. Με τη βοήθεια ενός όπλου που μιλάει, λοιπόν, χρησιμοποιούμε το φούρνο μικροκυμάτων για να τηλεμεταφερθούμε στο διάστημα και αφού αναλάβουμε την πρώην δουλειά του Gene ως bounty hunter, ξεκινάμε να σκοτώσουμε ένα-ένα τα υψηλόβαθμα μέλη του καρτέλ, μέχρι να φτάσουμε στον ηγέτη του. Και πιστέψτε με, το τελικό boss έχει ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά αστεία όλου του παιχνιδιού, το οποίο φυσικά και δε θα φανερώσω.

Γενικότερα βασικά δε θέλω να σταθώ άλλο στο χιούμορ του παιχνιδιού, γιατί θα παρασυρθώ και θα αποκαλύψω περισσότερα αστεία απ’ όσα πρέπει, τα οποία νομίζω πως αξίζει να ανακαλύψετε από μόνοι σας αν αποφασίσετε να δώσετε μια ευκαιρία στο παιχνίδι. Η καφρίλα, τονίζω ξανά, είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής και έτσι το αν αξίζει να επενδύσετε το χρόνο σας ή όχι βασίζεται κατά κύριο λόγο στις προσωπικές σας προτιμήσεις. Το High on Life είναι ένα παιχνίδι που δεν σταματάει με τους διαλόγους, αφού όλα το όπλα είναι κανονικοί χαρακτήρες και μιλάνε διαρκώς, ενώ δε σταματάει και να τρολλάρει, με το ένα αστείο να διαδέχεται το άλλο. Αν ψάχνετε πιο ήσυχες κινηματογραφικές εμπειρίες ή κάτι πιο σοβαρό, αν δεν είναι τόσο του γούστου σας αυτό το υπερβολικό χιούμορ που ακροβατεί μεταξύ του ενοχλητικού, του cringe και του προκλητικού, τότε το δημιούργημα της Squanch Games δεν είναι για εσάς.

Περνώντας στα του gameplay, εδώ το High on Life τα πηγαίνει αρκετά καλά, χωρίς να λείπουν όμως και τα ψεγάδια. Ομολογουμένως δεν είναι το shooter με το καλύτερο gunplay που έχω παίξει. Συνολικά το οπλοστάσιο απαρτίζεται από πέντε όπλα (με το έκτο να είναι διαθέσιμο μόνο για λίγα λεπτά), τα οποία καλύπτουν τις βασικές κατηγορίες, αλλά όχι και τόσο ικανοποιητικά θα έλεγα. Για παράδειγμα, το shotgun θεωρώ πως είναι κάπως αδύναμο, ενώ και το μαχαιράκι για τις melee επιθέσεις νομίζω πως θα μπορούσε να υλοποιηθεί καλύτερα. Τι εννοώ; Όταν πλησιάζεις έναν εχθρό για melee επίθεση και έχει χαμηλό health, ξεκινάει ένα animation εκτέλεσης, θυμίζοντας DOOM, χωρίς όμως το παιχνίδι να σε επιβραβεύει με κάποιον τρόπο που έφυγες από το cover σου για το execution, δίνοντας σου για παράδειγμα παραπάνω armor, όπως στους τίτλους της id. Κάπως έτσι, πέρασα το περισσότερο παιχνίδι παίζοντας με τον Kenny, το αρχικό πιστολάκι που προσφέρει αρκετή ακρίβεια ειδικά για τους πιο απομακρυσμένους εχθρούς.

Αυτό που μου άρεσε ωστόσο με τα όπλα, πέρα από το γεγονός ότι μιλάνε και τρολλάρουν διαρκώς, είναι ότι τα περισσότερα έχουν εναλλακτικά firing modes. Έτσι, το shotgun που είναι στην πραγματικότητα ένας βάτραχος, μπορεί να ρουφά εχθρός προς το μέρος του παίκτη, η Sweezy που είναι ένα rapid fire πιστολάκι μπορεί να δημιουργεί φούσκες που ο χρόνος κυλάει αργά και ο Creature μπορεί να κάνει mind control άλλους εχθρούς για να παίρνουν το μέρος του παίκτη. Προς το τέλος του παιχνιδιού που είχα αναβαθμίσει αρκετά το οπλοστάσιο με upgrades και mods που αλλάζουν τις ιδιότητες των όπλων και που υπήρχαν στις αρένες περισσότεροι εχθροί διαφορετικών κατηγοριών, όπως snipers, η shooting εμπειρία έγινε σαφώς πιο απολαυστική.

Το λέω αυτό, γιατί στην αντίπερα όχθη, στις πρώτες ώρες δηλαδή, το combat απογοητεύει λίγο με την απλότητά του, αφού οι περισσότεροι εχθροί αντιμετωπίζονται πανεύκολα και έχουν αρκετά ανόητη AI που δεν πιέζει τον παίκτη, ενώ ο Kenny είναι το μόνο διαθέσιμο όπλο για κάποιες ώρες. Αρκετά απλοϊκό είναι και το level design των περισσότερων combat αρενών, παρόλο που το παιχνίδι διαθέτει ανεπτυγμένους traversal μηχανισμούς που όμως χρησιμοποιούνται περισσότερο στο platforming. Τέλος, μεγάλο μου παράπονο είναι τα boss fights, τα οποία αποτελούν φανταστικές συλλήψεις όσον αφορά τον χαβαλέ του πράγματος, αλλά σαν gameplay είναι κάπως φτωχά, χωρίς σύνθετες επιθέσεις που πρέπει να μάθεις και κατά συνέπεια είναι αρκετά εύκολο να νικηθούν.

Και μιλώντας για platforming, αυτή είναι μια πτυχή του gameplay που μου άρεσε πολύ, μιας και υπάρχει ένα πλούσιο σετ εργαλείων που συνήθως συνδυάζεται έξυπνα στα σχετικά sections, από το jetpack μέχρι τις πλατφόρμες που φτύνει ο Kenny ή του τοίχους όπου μπορεί να κολλάει δίσκους ο Gus (το όπλο βάτραχος). Το High on Life λαμβάνει χώρα σε λίγους πλανήτες με open ended περιβάλλοντα. Δεν είναι σε καμία περίπτωση το χάος κλίμακας που συναντάει κάποιος στις εμπειρίες της Ubisoft ας πούμε, αλλά ούτε και linear διάδρομος, όπως σε παιχνίδια του παρελθόντος. Αυτοί οι πλανήτες, λοιπόν, είναι γεμάτοι μυστικά και θαρρώ αξίζει να εξερευνηθούν. Γενικά το παιχνίδι είναι τρομερά πυκνό στους χώρους του και πιστεύω ότι θα περάσουν μήνες μέχρι η κοινότητα να ανακαλύψει όλα του easter eggs, τα κρυφά αστεία και ότι άλλο έχουν καταχωνιάσει οι developers. Προσωπικά βρήκα, λοιπόν, πολύ ικανοποιητική την εξερεύνηση και πέρασα αρκετή ώρα ψάχνοντας για τα σεντούκια που εντοπίζει το ραντάρ στην κάτω αριστερά γωνία της οθόνης.

Συνολικά, παρά τα όποια παράπονα, πέρασα φανταστικά στις περίπου δώδεκα ώρες που με κράτησε απασχολημένο το High on Life. Μπορώ να καταλάβω τους παραλληλισμούς με εμπειρία που θα συναντούσε κανείς στο Xbox 360 και προσωπικά νομίζω πως αυτό είναι στην προκειμένη περίπτωση περισσότερο καλό, παρά κακό. Παρόλο που η Squanch Games είναι ένα μικρό στούντιο, θεωρώ πως καμουφλάρει τις αδυναμίες της εμπειρίας της με έξυπνους τρόπους, δημιουργώντας ένα παιχνίδι που σίγουρα διαφέρει από τη μάζα των AAA τίτλων γραμμής παραγωγής που βλέπουμε τελευταία από μεγάλους publishers και έχει το δικό του, μοναδικό χαρακτήρα.

Για παράδειγμα, ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού υστερεί κάπως, αλλά το art direction έρχεται να σώσει την παρτίδα. Η οπτική απεικόνιση είναι κάπως θολή στο Xbox Series X και όσο και αν εκτιμώ τα 60FPS, ομολογουμένως το High on Life δεν είναι και το πιο τεχνικά εντυπωσιακό παιχνίδι εκεί έξω, με θεματάκια όπως loadings σε κάποια άκυρα σημεία, pop-up, κάποια FPS drops και αρκετά μοντέλα/textures χαμηλής ποιότητας. Ωστόσο, ο ευφάνταστος και συχνά σιχαμερός σχεδιασμός των χαρακτήρων, τα έντονα χρώματα και γενικότερη η καλλιτεχνική προσέγγιση λυτρώνουν το σύνολο και μάλιστα υπήρχαν στιγμές που στάθηκα για να τραβήξω φωτογραφίες, ειδικά στις πιο πυκνές πόλεις.

Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ στη μουσική, την οποία έχει επιμεληθεί ο Αμερικανός καλλιτέχνης Tobacco. Οι ηλεκτρονικές συνθέσεις του συμπληρώνουν άψογα τη δράση και ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Υπήρχαν στιγμές που με έκαναν να αναφωνήσω «τι μουσικάρα παίζει τώρα» και σίγουρα όταν το soundtrack γίνει διαθέσιμο, θα προσθέσω κομμάτια του στις playlists μου. Ναι, δεν είναι όλα τα μουσικά θέματα τέλεια, αλλά υπάρχουν μερικά που πραγματικά λάτρεψα!