Δε νομίζω πως χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για το Minecraft. Είναι αν όχι το δημοφιλέστερο, σίγουρα ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια παγκοσμίως. Πρόκειται για έναν τίτλο που δίχως καμία υπερβολή άλλαξε τη βιομηχανία με αμέτρητους τρόπους από τη στιγμή που έκανε το ντεμπούτο του 2009, σημειώνοντας μέχρι σήμερα 200 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως.
Τώρα η Mojang, η οποία βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα των Xbox Game Studios από το 2014, έρχεται να προσφέρει άλλη μία Minecraft δόση με το Minecraft Dungeons. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ένα spin-off παιχνίδι που ανήκει στο franchise, αφού στο παρελθόν είχαμε και μία προσπάθεια από την Telltale Games υπό τη μορφή του Minecraft: Story Mode, μιας επεισοδιακής story driven εμπειρίας.
Το Dungeons είναι ένα αρκετά διαφορετικό ‘φρούτο’, αφού ανήκει στο dungeon crawling είδος. Μάλιστα, πιστεύω πως περισσότερο θυμίζει τη σειρά Diablo, παρά το κανονικό Minecraft, αν εξαιρέσουμε φυσικά το τετραγωνισμένο εικαστικό του. Αναμενόμενα ο τίτλος δίνει μεγάλη έμφαση στο co-op και συγχρόνως είναι μία family friendly πρόταση που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Πόσο καλά καταφέρνει όμως το Minecraft Dungeons να υιοθετήσει τις ιδιαιτερότητες του εν λόγω genre;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας με την ιστορία. Τα πράγματα εδώ είναι αρκετά φτωχά, αφού υπάρχει ένα υποτυπώδες σενάριο που απλά αποτελεί την αφορμή για να ξεκινήσει η δράση. Καμία ανατροπή, καμία εξέλιξη χαρακτήρων, μία απλή ιστορία γεμάτη κλισέ που δεν αποτελεί τίποτα το αξιοσημείωτο, με ελάχιστα διάσπαρτα ψήγματα χιούμορ. Για να γίνω πιο αναλυτικός ωστόσο, ο ‘Arch-Illager’ είναι ο βασικός μας ανταγωνιστής. Πρόκειται για έναν άστεγο Illager, τον οποίο απέρριπταν οι πάντες. Αυτό έρχεται να αλλάξει όταν πέφτει πάνω στο "Orb of Dominance" που του δίνει αφάνταστες δυνάμεις, αλλά τον διαφθείρει. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, πλέον ο στόχος του είναι να κυριεύσει τον κόσμο.
Κάπου εδώ ερχόμαστε εμείς μαζί με εως τρείς ακόμη φίλους μας για να τον σταματήσουμε μέσα από περίπου δέκα συνολικά βασικές αποστολές και άλλες πέντε προαιρετικές που μπορούμε να ξεκλειδώσουμε στη συνέχεια. Βήμα-βήμα βάζουμε φρένο στα σχέδιά του και καταστρέφουμε την αυτοκρατορία του, μέχρι που φυσικά τον αντιμετωπίζουμε κατά μέτωπο. Καμία έκπληξη εδώ, οπότε ας πάμε στην ουσία του πράγματος, το gameplay.
Θα ξεκινήσω με ένα παράπονο. Πριν αρχίσουμε το ταξίδι μας για να σώσουμε τον κόσμο από τον ο ‘Arch-Illager’, καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ διάφορων skins. Αρχικά μου πέρασε από το μυαλό πως πρόκειται για classes, όπως υπάρχουν συνήθως στα παιχνίδια του είδους, αλλά τελικά η μόνη διαφορά είναι οπτική. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και στο υπόλοιπο παιχνίδι, με την έννοια ότι αν και υπάρχει μια στιβαρή βάση μηχανισμών, θα χαρακτήριζα το όλο εγχείρημα κάπως φτωχό ή καλύτερο πολύ βασικό ή υπεραπλουστευμένο. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι, αφού η διεξοδική ενασχόληση με τα stats και η εμβάθυνση στα διάφορα συστήματα είναι πυλώνας του genre. Από την άλλη όμως, κάνει τον τίτλο τρομερά προσβάσιμο και κατανοητό και στους παίκτες μικρότερης ηλικίας, οπότε καθιστά το παιχνίδι ιδανική family friendly πρόταση που θα κάνει τους μικρούς μας φίλους χαμογελαστούς, κρατώντας συγχρόνως και το ενδιαφέρων των μεγάλων, χωρίς να νιώθουν πως κάνουν ας πούμε ‘χάρη’.
Θα φέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός. Σε ένα franchise το οποίο εδραιώθηκε χάρη στη δημιουργικότητα των παικτών και το ίδιο το όνομά του περιλαμβάνει τη λέξη craft, δεν υπάρχει ούτε ίχνος crafting συστήματος. Ο μόνος τρόπος για την απόκτηση loot είναι τα τυχαία drops από chests που βρίσκουμε ή αγοράζουμε ή τα αντίστοιχα drops από τους εχθρούς.
Ξεπερνώντας όμως αυτή την απλότητα, αντικρίζουμε ένα λειτουργικό, εθιστικό και άμεσο gameplay. Κάθε χαρακτήρας μπορεί να χρησιμοποιήσει 3 artifacts και παράλληλα να επιλέξει ένα όπλο, ένα armor και ένα τόξο. Όπως μπορείτε να υποθέσετε με βάση τον genre στο οποίο ανήκει ο τίτλος, όλες αυτές τις θέσεις τις συμπληρώνουμε με το loot που βρίσκουμε. Το βασικό gameplay loop περιστρέφεται ξεκάθαρα γύρω από το loot. Σκοτώνεις τους εχθρούς, παίρνεις καλύτερο loot, ανεβάζεις τη δυσκολία, παίρνεις ακόμη καλύτερο loot.
Στο κομμάτι αυτό το παιχνίδι τα πηγαίνει περίφημα. Σε εφοδιάζει συνεχώς με loot και κάθε φορά που τυχαίνεις κάποιο σπάνιο ξεχωριστό αντικείμενο ανοίγεις αστραπιαία το μενού με ενθουσιασμό για να δεις το καλούδι που έφτασε στα χέρια σου. Μάλιστα, υπάρχει αρκετά ικανοποιητική ποικιλία σε όλες τις κατηγορίες. Για παράδειγμα όσον αφορά τα melee όπλα, υπάρχουν σπαθιά, pickaxes, σφυριά, daggers, scythes και πολλές ακόμη κατηγορίες με απλά και μοναδικά όπλα. Όλα έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο επίθεσης, διαφορετική ταχύτητα, διαφορετικό damage και εν τέλει αφορούν διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Με τις ώρες θα περάσουν όλες οι κατηγορίες όπλων από τα χέρια σας και σίγουρα θα καταλήξετε σε αυτή που σας ικανοποιεί περισσότερο.
Το ίδιο ισχύει για όλο το υπόλοιπο loot, στο οποίο εντόπισα αντίστοιχη ποικιλία και διαφοροποιήσεις. Φυσικά τα όπλα και ο εξοπλισμός μπορούν να αναβαθμιστούν. Για καλό ή για κακό δεν έχουμε ένα τυπικό skill tree σύστημα που συναντάμε στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά αντ’ αυτού μας εξυπηρετεί το σύστημα των enchantments. Στο πλαίσιό του κάθε όπλο ή κομμάτι εξοπλισμού το οποίο παίρνουμε έχει έως τρία slots για enchantments. Σε κάθε ένα slot υπάρχουν έως τέσσερις προκαθορισμένες επιλογές που μπορούμε να ενεργοποιήσουμε και η κάθε μια έχει τρία επίπεδα αναβάθμισης. Μπορούμε δηλαδή να αυξήσουμε το damage, να κάνουμε τις επιθέσεις μας να έχουν φωτιά ή να κάνουν stun τους εχθρούς. Υπάρχουν πιο φαντασμαγορικά και ευφάνταστα enchantments, αλλά νομίζω πως καταλάβατε τον τρόπο λειτουργίας τους.
Παράλληλα μπορούμε να καταστρέψουμε οποιοδήποτε κομμάτι loot για να πάρουμε χρήματα και αυτό μας επιστρέφει πίσω τους enchantment πόντους μας. Αυτό το βρήκα ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό για να συνεχίζω να αναβαθμίζω τα όπλα που έβρισκα χωρίς ενδοιασμούς. Τα enchantment points είναι το μοναδικό πράγμα που κερδίζουμε όταν ανεβάζουμε level. Φυσικά το level παίζει ρόλο και στη δυσκολία, καθώς ανάλογα με το level του χαρακτήρα μας, αλλά και με το power level του εξοπλισμού τον οποίο έχουμε επιλεγμένο, αλλάζουν και οι διαθέσιμες δυσκολίες για κάθε πίστα.
Όπως είναι λογικό οι μεγαλύτερες δυσκολίες προσφέρουν και καλύτερο loot και κάπως έτσι ξεκινάει αυτή η εθιστική λούπα του Minecraft Dungeons. Πέρα από το αυτόνομο επίπεδο δυσκολίας που επιλέγουμε πριν ξεκινήσουμε το κάθε level, το παιχνίδι έχει συνολικά και άλλες τρεις βασικές δυσκολίες. Την κλασική, το adventure mode που ξεκλειδώνετε αφού ολοκληρώσετε μία φορά το παιχνίδι και το Apocalypse που έχει ακόμα καλύτερο loot και ακόμη περισσότερους και δυσκολότερους εχθρούς. Πρέπει να σημειώσω ότι τα χαμηλά επίπεδα δυσκολίας τα βρήκα υπερβολικά εύκολα για να πω την αλήθεια, αλλά το θετικό είναι πως η πρόκληση ανεβαίνει κατακόρυφα στα υψηλότερα επίπεδα.
Ένα μεγάλο αγκάθι που συνδέεται με την δυσκολία είναι ότι το παιχνίδι είναι αρκετά μικρό. Η κάθε πίστα μπορεί να τερματιστεί σε περίπου 20 λεπτά και αυτό ειδικά στα μικρότερα επίπεδα δυσκολίας σημαίνει ότι μπορείτε να δείτε τους τίτλους τέλους σε περίπου 4 με 5 ώρες. Εγώ προσωπικά έκανα 2 playthroughs, ένα στο Nintendo Switch και ένα στο Xbox One X και δοκίμασα τον τίτλο και στις μεγαλύτερες δυσκολίες του που εκεί πιστεύω ότι ξεκλειδώνει τις πραγματικές του αρετές.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω πως το παιχνίδι είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένο στο co-op, το οποίο επιτρέπει σε τέσσερις φίλους να παίξουν μαζί. Ο μηχανισμός των ζωών έγινε κάπως εκνευριστικός όταν έπαιζα μόνος, αφού μπορείς να χάσεις μόνο τρείς φορές σε κάθε επίπεδο. Αυτό λύνεται με το revive που υπάρχει στο co-op. Ομοίως και άλλα προβλήματα του gameplay εξαφανίζονται στο co-op. Για παράδειγμα, η υπερβολική εξάρτηση από τα health potions που σου στερεί μια θέση από τα artifacts, αφού αναγκάζεσαι να κάνεις equip επιπλέον healing αντικείμενα, δεν υφίσταται στο συνεργατικό παιχνίδι. Εκεί μπορείς να αφήσεις ένα φίλο σου να χτίσει τον χαρακτήρα του ως healer ή όταν δεν έχεις potion απλά να χτυπάς με το τόξο σου όσο οι άλλοι αποσπούν τους εχθρούς.
Περνώντας στον οπτικό τομέα, δηλώνω αρκετά εντυπωσιασμένος από τα γραφικά του παιχνιδιού. Θα αναρωτηθεί κανείς τώρα -εντελώς δικαιολογημένα- πως είναι δυνατόν να εντυπωσιάζει ένα…Minecraft. Κι’ όμως, η Mojang κάνει χρήση της Unreal Engine 4 και ειδικά η έκδοση του Xbox One X που τρέχει σε 4K ανάλυση και 60 FPS είναι ‘γλυκύτατη’. Ειδικότερα οι φωτισμοί μού έκαναν περισσότερο εντύπωση, με μια πίστα στο τέλος του παιχνιδιού που βρισκόμαστε σε ένα κάστρο και έξω πέφτουν κεραυνοί να είναι το αποκορύφωμα, καθώς το φως από τα χρωματισμένα τζάμια έπεφτε στο πάτωμα με κάθε κεραυνό.
Η οθόνη είναι συνεχώς γεμάτη με εχθρούς και particle εφέ από τα όπλα και το framerate μένει αρκετά σταθερό. Βέβαια, το level design δεν έχει ιδιαίτερο verticality ή έκταση, με τις περισσότερες πίστες να είναι απλές, αλλά αυτό δεν αποτρέπει το παιχνίδι από το να είναι όμορφο και διασκεδαστικό. Δυστυχώς το τεχνικό κομμάτι δεν είναι αψεγάδιαστο. Υπάρχουν πολλά και εκνευριστικά bugs, όχι τόσο μέσα στο παιχνίδι, αλλά κυρίως μέχρι να καταφέρεις να παίξεις. Ειδικά η Xbox έκδοση στις αρχές της ήταν εξοργιστική με τα αλλεπάλληλα crashes μέχρι να καταφέρεις να μπεις σε ένα επίπεδο. Η κατάσταση έχει διορθωθεί κάπως με το πρόσφατο patch, αλλά και πάλι υπάρχει μεγάλο περιθώριο για βελτιώσεις μέχρι ο τίτλος να θεωρείται αψεγάδιαστος. Μεγάλο πλην και η απουσία του cross-play που η ομάδα έχει υποσχεθεί πως θα έρθει στο μέλλον.
Στο κομμάτι του ήχου τώρα τα πράγματα είναι ικανοποιητικά. Όλα τα εφέ των όπλων και οι ήχοι του εχθρών και του περιβάλλοντος είναι όπως θα περίμενε κανείς αν έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με το βασικό Minecraft. Βέβαια, δηλώνω ελαφρώς απογοητευμένος με την μουσική. Σε αντίθεση με την φανταστική δουλειά που έχει κάνει ο C418 στο Minecraft, εδώ δεν ξεχώρισα ιδιαίτερα κάποιο μουσικό θέμα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.