Assassin's Creed Odyssey Review

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη στιγμή που ολοκλήρωσα την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μου. Παρόλο που ήμουν άτομο με κλίση στις θετικές επιστήμες κατά βάση, πάντα το μάθημα της ιστορίας ήταν ένα από αυτά του θεωρητικού κλάδου που απολάμβανα περισσότερο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο συναρπαστικά έμοιαζαν τα πλάσματα της μυθολογίας, αλλά και πόσο ενδιαφέρουσα ήταν η πορεία του ελληνισμού κατά την αρχαιότητα. Από τη Μινωική και τη Μυκηναϊκή εποχή, στην φάση των αποικισμών, στην ενωμένη Ελλάδα ενάντια των κολοσσιαίων Περσικών δυνάμεων υπό τον Ξέρξη, στα διχασμένα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, στον θρίαμβο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη Μακεδονική κυριαρχία. Δεν είναι δύσκολο διαβάζοντας για επικές μάχες και άλλα συναρπαστικά γεγονότα η φαντασία σου να αρχίζει να οργιάζει. Βλέποντας μπροστά στα μάτια μου, λοιπόν, ένα μεγάλο μέρος της σπουδαίας αρχαίας ελληνικής ιστορίας και δη μέσα από ένα μέσo και ένα franchise που συγκαταλέγεται στα προσωπικά αγαπημένα μου, είναι σαν ένα όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.

Και έρχομαι στο Assassin’s Creed Odyssey. Μετά από δέκα ή μάλλον δώδεκα βασικά παιχνίδια, αν μετρήσει κάποιος και τα Rogue και Liberation, επιτέλους η σειρά της Ubisoft επισκέπτεται τη χώρα μας. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει ειπωθεί πως η τοποθεσία είναι ο κρυφός πρωταγωνιστής των Assassin’s Creed και προσωπικά ταυτίζομαι με αυτή την οπτική. Πιστεύω πως η πλειοψηφία όσων διαβάζουν τώρα αυτές τις λέξεις, όπως και εγώ εξάλλου, δεν είναι μετρ της Αμερικάνικης Ιστορίας, ούτε γνωρίζουν τα πάντα για την Ιταλική Αναγέννηση και την Γαλλική Επανάσταση. Στα προηγούμενα AC λοιπόν μπορούσα να αναγνωρίσω τα περισσότερα βασικά γεγονότα και τα διάσημα ιστορικά ονόματα, αλλά σίγουρα δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω όλες τις λεπτομέρειες που είχαν κρύψει οι σχεδιαστές της Ubisoft. Με το Odyssey συμβαίνει το αντίθετο. Με τα γεγονότα του τίτλου να διαδραματίζονται στην χωρά μας είχα τη δυνατότητα να εκτιμήσω τις ατελείωτες λεπτομέρειες και τους πανέξυπνους τρόπους με τους οποίους οι developers αποτίουν φόρο τιμής στην κληρονομιά μας. Μάλιστα ο τρόπος που συνδέεται η μυθολογία και η ιστορία μας, με τον φανταστικό ατέρμων αγώνα των Assassins εναντίον των Templars, το First Civilaization και τα άλλα στοιχεία του franchise είναι πραγματικά πανέξυπνος και σε αυτό βγάζω το καπέλο στην Ubisoft.

Το φετινό κεφάλαιο πιο συγκεκριμένα καλύπτει την εποχή της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από το 431 μέχρι το 404 π.Χ. Τότε ο ελληνισμός ήταν διχασμένος εξαιτίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Οι κυρίαρχες δυνάμεις που συγκρούστηκαν ήταν η Αθήνα και η Σπάρτη, με τις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις να παίρνουν το μέρος της μίας ή της άλλης. Ο πόλεμος αυτός αποτυπώνεται φυσικά στο παιχνίδι και μάλιστα μέσα από το main quest βλέπουμε πολλά από τα βασικά γεγονότα του να ξετυλίγονται μπροστά μας. Πέρα όμως από τον πόλεμο, στον οποίο θα επανέλθω σύντομα, σχεδόν όλα τα στοιχεία του ελληνισμού και της εποχής αποδίδονται στο παιχνίδι. Οι Ολυμπιακοί αγώνες και η ανακωχή του πολέμου για την διεκπεραίωσή τους, τα συμπόσια, η σκληρή πειθαρχημένη στρατιωτική ζωή των Σπαρτιατών, ο οστρακισμός και οι άλλες πτυχές της Αθηναϊκής δημοκρατίας, η δουλεία, η τέχνη, η απελευθερωμένη ερωτική φύση και τα όργια, η αγγειογραφία, η ανάπτυξη της Φιλοσοφίας και των άλλων επιστημών, η θρησκευτικότητα και η απόδοση πολλών φαινομένων στην οργή των Θεών, το εμπόριο και η ναυτιλία, οι ναυμαχίες…μπορώ να συνεχίσω αλλά νομίζω πως το μήνυμα έγινε αντιληπτό. Η δουλειά που έχει γίνει στην αναπαράσταση της εποχής και στη δημιουργία του κόσμου είναι συγκλονιστική και το λιγότερο αξιέπαινη. Πραγματικά νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην Αρχαία Ελλάδα. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα όταν σκαρφάλωσα για πρώτη φορά την Ακρόπολη και είδα τον Παρθενώνα, βαμμένο και ολοκληρωμένο, εκπέμποντας όλο του το μεγαλείο. Αφού σκαρφάλωσα φυσικά τον επιβλητικό ναό, πλησίασα στην άκρη του για να ρίξω μια ματιά στην υπόλοιπη πόλη που είναι χτισμένη γύρω από τον βράχο. Η θέα ήταν πραγματικά μαγευτική και είναι μια gaming στιγμή που μου προκάλεσε ρίγος, γράφτηκε στη μνήμη μου και με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι.

Έπειτα από αρκετή σκέψη, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως το Odyssey είναι ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια που έχω παίξει στη ζωή μου. Μέσα στις 50 περίπου ώρες που ξόδεψα στο παιχνίδι σταμάτησα αμέτρητες φορές για να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα. Η θέα σε ορισμένα σημεία είναι τόσο εντυπωσιακή που αδυνατούσα να το πιστέψω. Ο χάρτης είναι τεράστιος και πρακτικά έχει όλη την Ελλάδα. Δεν λείπει τίποτα. Από την πολιτισμένη και οργανωμένη Αθήνα, στην πιο σκληροτράχηλη, αλλά συνάμα επιβλητική και με άγρια ομορφιά Σπάρτη, στην Κρήτη με το Μινώταυρο και τα απομεινάρια του Μινωικού πολιτισμού, στα πανέμορφα νησιά, στην Αρκαδία με τις μεγάλες εκτάσεις από καλλιέργειες, στην επιβλητική Ηλεία που φιλοξενεί του Ολυμπιακούς αγώνες, στην πολύχρωμη Κόρινθο. Κάθε περιοχή είναι διαφορετική οπτικά, είναι ζωντανή, έχει τα δικά της ανθρώπινα προβλήματα και γενικά ξεχωρίζει, προσφέροντας έτσι μεγάλη ποικιλία στο σύνολο και αυξάνοντας την όρεξη του παίκτη να εξερευνήσει. Μάλιστα, οι δημιουργοί έχουν ενσωματώσει ατέλειωτες ιστορικές περιοχές όπως ο τάφος του Λεωνίδα, το στενό πέρασμα των Θερμοπυλών, το Ολυμπιακό δέντρο, το μαντείο των Δελφών, το Βουλευτήριο, την Αγορά της Αθήνας, τον λόφο Άρειο Πάγο και δεκάδες ακόμα σημεία αναφοράς. Αν κάποιος επισκεφθεί ένα ιστορικό μέρος, μπορεί μετά να διαβάσει λίγα λόγια για αυτό μέσα από το μενού του χάρτη, με το παιχνίδι να αποκτά και διδακτικό χαρακτήρα έτσι, διαφημίζοντας συγχρόνως τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και τα αξιοθέατα της χώρας μας στους ξένους παίκτες.

Συνολικά δηλώνω όχι απλώς ικανοποιημένος, αλλά μαγεμένος από την Αρχαία Ελλάδα που δημιούργησε η Ubisoft. Ήδη πριν καν περάσω στις υπόλοιπες πτυχές του παιχνιδιού, μπορώ να το προτείνω. Πιστεύω πως παρά τα διάφορα λάθη και μειονεκτήματά του, ο κόσμος του αρκεί. Θεωρώ πως αξίζει κάποιος να κάνει τα στραβά ματιά και να παραβλέψει τις ατέλειές για να βιώσει αυτό το ταξίδι στον χρόνο και να δει ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας μας να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του. Ότι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε Αρχαία Ελλάδα, εφόσον ανήκει στην εποχή που καλύπτει ο τίτλος, είμαι σχεδόν βέβαιος πως υπάρχει στο παιχνίδι και είναι κρίμα να χάσετε κάτι τέτοιο.

Συνεχίζοντας, το Odyssey πατάει πάνω στο Origins και πλέον μιλάμε για κανονικό RPG. Ξεκινώντας, υπάρχει η δυνατότητα να διαλέξουμε τον πρωταγωνιστή με τον οποίο θα παίξουμε. Οι επιλογές είναι δύο, ο Αλέξιος και η Κασσάνδρα. Εγώ προσωπικά διάλεξα την Κασσάνδρα, στην οποία χαρίζει τη φωνή της η ελληνικής καταγωγής ηθοποιός Μελισσάνθη Μάχουτ, ενώ αντίστοιχα στον Αλέξιο προσφέρει τη φωνή του ο Μιχάλης Αντωνάκος. Το voice acting σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικό έως και πολύ καλό σε σκηνές, με την ελληνική προφορά να είναι ξεκάθαρη. Βέβαια υπάρχουν ατέλειες, αλλά αν αναλογιστούμε πως οι ηθοποιοί κλήθηκαν να αποδώσουν αρχαιοελληνική προφορά στην αγγλική γλώσσα, το έργο τους σίγουρα δεν ήταν εύκολο.

Η Κασσάνδρα τώρα είναι ίσως ένας από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του franchise. Παρόλο που εμείς επιλέγουμε τις απαντήσεις της στους διαλόγους, ο δυναμικός χαρακτήρας της εκδηλώνεται. Τα κίνητρα, τα πιστεύω της, ακόμα και η αθεϊστική στάση της είναι ξεκάθαρα και δημιουργούν έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα που έχει βάθος. Χάρη στα ενδιαφέροντα γεγονότα του main quest μέχρι το τέλος της ιστορίας κατάφερα να δεθώ με την Κασσάνδρα και να νοιαστώ για την κατάληξη του αγώνα της. Στον πυρήνα του, το Odyssey αφηγείται μια καθαρά προσωπική ιστορία. Η Κασσάνδρα βίωσε σε μικρή ηλικία ένα τραγικό γεγονός που διέλυσε την οικογένειά της στην Σπάρτη, με την ίδια να καταλήγει στην Κεφαλλονιά. Από εκεί ξεκινά και η περιπέτειά μας, με μια σειρά γεγονότων να κάνουν την πρωταγωνίστρια να ξεκινά ένα ταξίδι για να ενώσει ξανά την οικογένειά της. Στο ταξίδι αυτό περνάμε σχεδόν από όλη την Ελλάδα και συναντάμε πολλούς ενδιαφέροντες χαρακτήρες, από τον Βαρνάβα, τον οποίο σώζουμε νωρίς και μας προσφέρει το πλοίο του και μας βοηθά σε όλη την περιπέτεια, μέχρι και πολλά ιστορικά πρόσωπα. Πάρα πολλά για την ακρίβεια. Ο σπουδαίος Περικλής, ηγέτης της Αθήνας, ο πασίγνωστος φιλόσοφος Σωκράτης, ο ιστορικός Ηρόδοτος, ο ταλαντούχος γλύπτης Φειδίας, ένας από τους σπουδαιότερους του αρχαίου δράματος, ο Ευριπίδης, ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης, η Ασπασία του Περικλή, ο Αλκιβιάδης και δεκάδες ακόμα ξακουστές προσωπικότητες της εποχής δηλώνουν το παρόν. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και τα ιστορικά πρόσωπα ξεχωρίζουν, με τον Σωκράτη για παράδειγμα να είναι αρκετά αινιγματικός και πάντα να εγείρει ερωτήματα και να δίνει αφορμές για σκέψη στους διαλόγους του με την Κασσάνδρα. Ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς τον Σωκράτη δηλαδή.

Συνολικά το σενάριο είναι πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν πολλές ανατροπές και γεγονότα που δεν περίμενες να συμβούν και έτσι σε κρατά σε εγρήγορση. Το προσωπικό ταξίδι της Κασσάνδρας για να ενώσει την οικογένειά της είναι στο επίκεντρο, αλλά κατά τη διάρκεια αυτού ξεκλειδώνονται αλλά δύο δευτερεύοντα story arcs. Το ένα από αυτά έχει να κάνει με το First Civilization και τα απομεινάρια του. Αυτό εξηγεί με πολύ ευφάνταστο τρόπο στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας στα πλαίσια του lore του Assassin’s Creed και έχει μερικά από τα καλύτερα quests του παιχνιδιού. Σε αυτό συνδέεται και το κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας που βρίσκεται μεν σε δεύτερη μοίρα, αλλά δεν είναι όσο παραμελλημένο όσο σε άλλα παιχνίδια της σειράς *γκουχ*Unity*γκουχ*. Στη σύγχρονη ζωή και το Animus συνδέεται ξανά η Layla Hassan που γνωρίσαμε στο Origins.

Το άλλο story arc συνδέεται εν τέλει άμεσα με την ιστορία της Κασσάνδρας και αφορά το Cult of Kosmos. Πρόκειται για πρώιμη μορφή των Templars, η οποία έχει ριζωθεί στην αρχαιοελληνική κοινωνία και πρακτικά την ελέγχει. Η Κασσάνδρα έπειτα από μια σειρά γεγονότων αποφασίζει να τους εξοντώσει και γίνεται χωρίς να το γνωρίζει ο πρόγονος των Assassins. Οι Templars ή για να είμαστε τυπικά σωστοί, οι Cultists είναι διασκορπισμένοι στον χάρτη του παιχνιδιού και είναι κανονικοί NPCs. Πολλοί στέκονται εμπόδιο κατά τη διάρκεια του main campaign, ενώ άλλοι βρίσκονται στον κόσμο του παιχνιδιού και μπορούμε βρίσκοντας στοιχεία να τους εντοπίσουμε και να τους σκοτώσουμε. Από αυτό προκύπτει ένα μεγάλο θετικό. Πλέον όλα σχεδόν τα sidequests συνδέονται με αυτό το story arc και κατ’ επέκταση με το main quest. Για παράδειγμα, στην Εύβοια κυριαρχεί ένας  φοροεισπράκτορας που πνίγει την περιοχή με τους βασανιστικούς φόρους του. Κάνοντας τα side quests της περιοχής μπορούμε να μαζέψουμε πληροφορίες από τους ντόπιους, να τον βρούμε και να τον σκοτώσουμε, φτάνοντας κάθε φορά πιο κοντά στη ρίζα του Cult και το άτομο που κινεί τα νήματα. Έτσι, οι προαιρετικές αποστολές που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες και είναι καλογραμμένες, αποκτούν νόημα και λόγο ύπαρξης.

Σε αυτό σημείο θέλω να προσθέσω ότι προς έκπληξη μου ανακάλυψα πως το όλο RPG του θέματος και οι επιλογές στους διαλόγους δεν είναι απλά marketing της Ubisoft. Οι επιλογές επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό την έκβαση των γεγονότων, με την κεντρική ιστορία να έχει εννέα διαφορετικά τέλη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας οι επιλογές σας θα καθορίσουν αν θα παλέψετε ή θα γλυτώσετε μια μάχη με τα λόγια, αν θα αποκτήσετε συμμάχους ή εχθρούς, αν σημαντικοί χαρακτήρες θα ζήσουν ή θα πεθάνουν. Ακόμα και στα side quests έχετε επιλογές και μέχρι και σε ένα τυπικό fetch quest που, ας πούμε ένας χαρακτήρας σας ζήτησε να του φέρετε ένα όπλο, αν κρίνετε ότι σας κοροϊδεύει, μπορείτε να μην του το δώσετε και να το κρατήσετε για εσάς, αν είστε αφελής να το δώσετε ή ακόμα και να τον σκοτώσετε επειδή δεν ήταν τίμιος απέναντί σας. Το κομμάτι των επιλογών έχει υλοποιηθεί πολύ καλά για πρώτη προσπάθεια και μάλιστα βαδίζει στα μονοπάτια του Witcher. Δηλαδή δεν υπάρχουν ξεκάθαρα καλές ή κακές επιλογές, άσπρο ή μαύρο. Τα πράγματα είναι πιο γκρίζα. Πολλές φορές έρχεστε αντιμέτωποι με δύσκολα ηθικά διλήμματα και ίσως να μην σας αρέσει καμία επιλογή, αλλά αναγκαστικά θα πρέπει να δράσετε. Βέβαια υπάρχουν τομείς που είναι άτσαλα υλοποιημένοι, όπως τα romances που μοιάζει πως μπήκαν απλά για να μπουν, αλλά γενικά αυτό είναι το μέλλον για τη σειρά και είναι κάτι που ενισχύει πολύ το όλο σύνολο. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες και τις σημαντικότερες προσθήκες του φετινού τίτλου.

Για να ολοκληρώσω με τα της ιστορίας, έχω και μερικά παράπονα. Αρχικά, όντας prequel του Origins, δεν υπάρχει το τάγμα των Assassins και όλο το μυστηριώδες κλίμα και η ατμόσφαιρα που υπήρχε για παράδειγμα στο Assassin’s Creed II δεν δηλώνει παρών. Ένας παίκτης που θα ασχοληθεί μόνο με τη βασική πλοκή που αφορά την οικογένεια της Κασσάνδρας και δεν κυνηγήσει τα δευτερεύοντα story arcs πρακτικά είναι σα να μην έπαιξε Assassin’s Creed, αλλά κάποιο άλλο RPG. Αν κάποιος αποφασίσει να εμβαθύνει και ασχοληθεί με το υπόλοιπο περιεχόμενο θα βρει lore, αλλά σίγουρα η απουσία από το main quest είναι αισθητή για τους βετεράνους. Τέλος, το παιχνίδι αδικεί τον εαυτό του με την παρουσίαση της ιστορίας, πολλές φορές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές κόβονται απότομα από loading screens, υπάρχουν κάποια περίεργα time jumps, ενώ υπάρχει θέμα και με τον ρυθμό, καθώς αναγκάζεσαι να αφήσεις την ιστορία και να πιάσεις θες δε θες το παράπλευρο περιεχόμενο γιατί πολλές κεντρικές αποστολές απαιτούν grinding για να φτάσεις στο απαραίτητο level ή να πληρώσεις microtransactions. Αυτό μου δίνει έναυσμα, λοιπόν, να μιλήσω για το gameplay.

Στον τομέα του gameplay το παιχνίδι ακολουθεί τη δομή του Origins και την εξελίσσει. Ο ανοιχτός κόσμος και ο τρόπος που ανοίγει ο χάρτης είναι ίδιος, με τα towers να απουσιάζουν και τα διάφορα σημεία αναφοράς να είναι σημειωμένα με ένα ερωτηματικό που αποκαλύπτεται αν πλησιάσετε αρκετά κοντά. Η έκτη αίσθηση των Assassins έχει δώσει τη θέση της στον αετό, ο οποίος είναι τα μάτια σας στον ουρανό και με τον οποίο 'μαρκάρετε' τους εχθρούς και τα σεντούκια και βρίσκετε τα objective σας. Ο τίτλος είναι καθαρά σχεδιασμένος για να προωθήσει την εξερεύνηση και σχεδόν όλες οι αποστολές σας στέλνουν σε σημεία του χάρτη που υπάρχουν γενικά στον κόσμο και μπορείτε να τα επισκεφθείτε όποτε θέλετε, χωρίς να είναι μοναδικά για τις κυρίως αποστολές. Πρακτικά το παιχνίδι δεν έχει κανένα γραμμικό κομμάτι και ξετυλίγεται όλο στον ανοιχτό κόσμο. Αυτό είναι και καλό και κακό κατά τη δική μου άποψη, γιατί παρόλο που προωθεί την εξερεύνηση ενός πανέμορφου κόσμου, η ανάγκη για μοναδικότητα και ξεχωριστές αποστολές είναι φανερή. Οι λιγοστές μοναδικές αποστολές εξυψώνουν το όλο σύνολο και προσωπικά θα ήθελα και άλλες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αγκάθι του παιχνιδιού. Δυστυχώς η πλειοψηφία των αποστολών, κεντρικών και μη, αναλώνονται στο "πήγαινε σε μια βάση, κάνε κάτι και ξαναγύρνα". Παρόλο που γενικά το παιχνίδι έχει ατέλειωτα πράγματα να κάνεις και οπτικά υπάρχει ποικιλία, τα απανωτά -σε σημεία- fetch quests ενδέχεται να κουράσουν. Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω πως ένα ακόμη νέο χαρακτηριστικό είναι το Exploration Mode. Σε αυτό τα objectives δεν έχουν κάποιο αυτόματο waypoint, αλλά αντιθέτως πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας που πρέπει να πάτε για την αποστολή, με βάση τα στοιχεία που παίρνετε μιλώντας με τους NPCs. Είναι άλλη μια πινελιά που προωθεί την εξερεύνηση και φυσικά για όσους θέλουν μια παραδοσιακή και πιο κατευθυνόμενη εμπειρία υπάρχει και η επιλογή του Guided Mode.

Το καλό είναι πως το Odyssey έχει το καλύτερο σύστημα μάχης σε Assassin’s Creed. Πλέον η ασπίδα του Origins έχει αφαιρεθεί και ο παίκτης έχει το βασικό του όπλο και το τόξο. Αυτό κάνει τις μάχες αρκετές πιο άμεσες και γρήγορες. Οι βασικές κινήσεις είναι το κανονικό χτύπημα και το δυνατό χτύπημα, το dodge και το parry. Το κακό με το Parry είναι πως εν τέλει δεν το χρησιμοποίησα αρκετά γιατί πρέπει να πατιούνται τα LB και RB ή L1 και R1 συγχρόνως και δεν με βόλεψε ιδιαίτερα. Ωστόσο, τα πάντα αλλάζουν με τα Abilities. Όντας κανονικό RPG υπάρχουν Levels και με οτιδήποτε σχεδόν κάνετε κερδίζετε XP. Κάθε level δίνει ένα skill point που μπορείτε να ξοδέψετε στο skill tree. Το skill tree χωρίζεται στον τομέα της κοντινής μάχης (Warrior), της μάχης με το τόξο (Hunter) και στο Stealth (Assassin). Μέσα από αυτό μπορείτε να ξεκλειδώσετε λοιπόν διάφορα παθητικά και ενεργητικά Abilities. Για παράδειγμα μπορείτε να αποκτήσετε τη δυνατότητα να εξοπλίζετε τους εχθρούς από τις ασπίδες τους, να ορμάτε κατά πάνω τους σαν ταύρος, να τους κλωτσάτε σαν Σπαρτιάτες (ίσως ένα από τα πιο ικανοποιητικά abilities, ειδικά όταν πετάς εχθρούς από βράχια ή στα ανοιχτά του Αιγαίου), μέχρι και πιο μαγικές ικανότητες στα υψηλά levels, όπως να πετάτε βέλη που διαπερνούν τοίχους ή να κάνετε stealth assassination από μεγάλη απόσταση πετώντας το δόρυ σας. Τα abilities είναι πολύ διασκεδαστικά στην χρήση τους, είναι πολλά και μπορείτε να τα εναλλάσσετε για ποικιλία και σας αφήνουν να φέρετε το σύστημα μάχης στα μέτρα σας. Οι μάχες πλέον δεν είναι αγγαρεία, αλλά διασκέδαση.

Ωστόσο, έχω αρκετά παράπονα, πέρα από το δύσκολο parry και το γεγονός ότι το χρειάζεται αρκετό spam απλών επιθέσεων. Η κάμερα πολλές φορές δε συνεργάζεται, η AI είναι 'χαζούλα', ειδικά στο stealth, τα μοντέλα των εχθρών επαναλαμβάνονται αρκετά και τα assassinations υπάρχει περίπτωση να μην σκοτώσουν έναν εχθρό και απλά να μειώσουν τη ζωή του, πράγμα που δυσκολεύει πολύ την κατάσταση. Γενικά, το stealth μου έδωσε την εντύπωση πως είναι παραμελημένο και μου φάνηκε πως έχει δοθεί περισσότερη έμφαση στο κανονικό combat. Αυτό προκύπτει κυρίως από την τοποθέτηση των εχθρών και τον τεράστιο αριθμό που υπάρχει σε μερικές βάσεις. Το χειρότερο όμως είναι το εξής. Αν ένας εχθρός είναι μεγαλύτερο level γίνεται πραγματικά σφουγγάρι σε ενοχλητικό βαθμό. Αυτό είναι που κάνει και το grinding απαραίτητο για να ολοκληρώσεις το main quest. Μεγάλο λάθος καθώς αποτρέπει τον παίκτη από το να εξερευνήσει περιοχές και να δει την ιστορία με το δικό του ρυθμό, ενώ κατά τα άλλα το παιχνίδι προωθεί την ελευθερία και την εξερεύνηση. Βέβαια υπάρχει η μαγική λύση των microtransactions για XP Boost και αυτό είναι τεράστιο φάουλ της Ubisoft, ειδικά καθώς μιλάμε για καθαρά single-player εμπειρία.

Στα του εξοπλισμού τα πράγματα είναι όπως και στο Origins και ακόμη καλύτερα. Πλέον πέρα από τεράστια γκάμα όπλων, μπορείτε να επιλέξετε ένα-ένα και τα κομμάτια της πανοπλίας σας. Δεν υπάρχει ένα οριστικό outfit που καθορίζει την εμφάνισή σας, αλλά μπορείτε να επιλέξετε τι θα φοράτε για κράνος και ξεχωριστά κομμάτια για το θώρακα, χέρια και πόδια. Τα όπλα και όλα τα κομμάτια του εξοπλισμού έχουν στατιστικά και bonuses, ενώ μπορείτε να τα βελτιώσετε με τα engravings. Ολοκληρώνοντας διάφορα challenges κερδίζετε engravings (π.χ. +15% damage with swords) και έτσι μπορείτε να προσαρμόσετε και το κάθε κομμάτι του εξοπλισμού ξεχωριστά στο playstyle σας.

Ένα καινούργιο για την σειρά σύστημα είναι αυτό των Mercenaries. Θυμίζει το Nemesis του Shadow of Mordor και αντίστοιχα στον κόσμο του Odyssey υπάρχουν διάφοροι μισθοφόροι που θα σας κυνηγούν αν κάνετε παρανομίες και ανεβαίνει ο ‘Wanted’ μετρητής σας. Όταν σκοτώνετε έναν, δημιουργείτε random ένας καινούργιος και εσείς παίρνετε τη θέση του στην κατάταξη, ανεβαίνοντας έτσι σιγά σιγά στην κορυφή των μισθοφόρων. Όσο πιο ψηλά είστε έχετε κάποια προνόμια, αλλά και τόσο πιο επικίνδυνοι μισθοφόροι σας κυνηγούν. Το σύστημα βοηθά να μην αγνοεί ο παίκτης το stealth για να γλυτώσει τη δύσκολη μάχη με κάποιο μισθοφόρο, αλλά έχει ένα σημαντικό ψεγάδι. Πολλές φορές χωρίς να είμαι καταζητούμενος, έτυχε να πάω σε κάποια βάση για να ολοκληρώσω μια αποστολή και επειδή απέτυχα στο stealth και ξέσπασε μάχη, απευθείας έγινα καταζητούμενος. Έτσι, ερχόντουσαν δύο-τρεις μισθοφόροι, κάνοντας τη μάχη αδύνατη λόγω δυσκολίας (υπενθυμίζω πως οι παραπάνω lvl εχθροί είναι 'σφουγγάρια'). Πρόκειται για μια εκνευριστική πτυχή του μηχανισμού, που με ενόχλησε αρκετές φορές.

Συνεχίζοντας, οι ναυμαχίες που αγαπήσαμε στο Black Flag επιστρέφουν. Έχετε το δικό σας πλοίο που μπορείτε να αναβαθμίσετε και στο Αιγαίο υπάρχουν δεκάδες στόχοι από πειρατές, μέχρι Αθηναϊκές ή Σπαρτιατικές ναυαρχίδες. Ο χειρισμός του πλοίου είναι στιβαρός και οι μάχες δουλεύουν πολύ καλά. Οι αποστολές στη θάλασσα και γενικότερα το ταξίδι είναι απολαυστικά. Συνολικά άκρως ευπρόσδεκτη η επιστροφή των πλοίων και είναι κάτι βοηθά πολύ με το σπάσιμο της μονοτονίας των άλλων αποστολών. Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω πως μπορείτε να επιστρατεύσετε σχεδόν όλους τους NPCs του Odyssey ως ναύτες στο πλοίο σας, αρκεί να τους ακινητοποιήσετε με non-lethal επίθεση. Μπορείτε να έχετε μέχρι και 4 άτομα που επιστρατεύσατε ως υπολοχαγούς, βοηθώντας τα στατιστικά του πλοίου σας.

Τέλος, το Odyssey φέρνει και ένα ολοκαίνουργιο σύστημα που αφορά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Συγκεκριμένα, κάθε πόλη είναι υπό αθηναϊκή ή σπαρτιατική κυριαρχία. Καίγοντας εφόδια, σκοτώνοντας στρατιώτες ή ακόμα και τον ηγέτη της κάθε πόλης, μπορείτε να μειώσετε την σταθερότητά της. Αυτό ανοίγει μετά τα Conquest Battles. Πρόκειται για μάχες τεράστιας κλίμακας στις οποίες παίρνετε το μέρος ή των Αθηναίων ή των Σπαρτιατών που προσπαθούν να εισβάλουν σε μια πόλη όταν είναι αδύναμη ή να υπερασπιστούν την κυριαρχία τους. Ανάλογα με την παράταξη με την οποία θα καταταχθείτε κερδίζετε ανάλογα αντικείμενα. Αν και οι μάχες είναι διασκεδαστικές και οπτικά είναι πολύ εντυπωσιακές, το όλο σύστημα μοιάζει κάπως πρόχειρο, αφού μπορείτε για παράδειγμα, ενώ βοηθάτε την Αθήνα για κάποια κύρια αποστολή να την σαμποτάρετε ταυτόχρονα.

Ως προς το περιεχόμενο το παιχνίδι είναι χάος! Ίσως είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι που έχει δημιουργήσει η Ubisoft και σε έκταση και σε βλέψεις. Ο χάρτης, όπως προανέφερα είναι τεράστιος, αφού περιλαμβάνει πρακτικά όλη την Ελλάδα. Υπάρχει το Main Quest που μου πήρε περισσότερες από 50 ώρες, υπάρχουν τα δευτερεύουσα και πολύ ενδιαφέροντα story arcs. Έχετε να κυνηγήσετε δηλαδή ολόκληρο το Cult of Kosmos, κάνοντάς δευτερεύοντες αποστολές και να βρείτε τα απομεινάρια του First Civilization σκοτώνοντας μυθικά πλάσματα, υπάρχει η αρένα όπου μπορείτε να παίξτε bosses για να γίνεται ο καλύτερος μαχητής της Αρχαίας Ελλάδας, υπάρχει το σύστημα των μισθοφόρων που μπορείτε να κυνηγήσετε την κορυφή και ατελείωτα μυστικά για να ανακαλύψετε. Το καλό είναι πως παρά την αναπόφευκτη επαναληψιμότητα, το σύστημα μάχης είναι διασκεδαστικό, ενώ τα περισσότερα side quests είναι καλογραμμένα με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που αντικατοπτρίζουν κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής. Επίσης θετικό είναι ότι πάντα το παιχνίδι δίνει την αίσθηση ότι είσαι ένα level μακριά από ένα ability, λίγο μακριά από το να αναβαθμίσεις κάποιο κομμάτι εξοπλισμού ή να σκοτώσεις κάποιον cultist. Συνεχώς έχεις στόχους και πράγματα να κάνεις...κάτι να σε τραβάει. Προσωπικά θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το παιχνίδι και άνετα πιστεύω πως υπάρχουν 100, μπορεί και παραπάνω, ώρες περιεχομένου για όσους έχουν την διάθεση να το εξαντλήσουν.

Στα του τεχνικού τομέα τώρα. Η έκδοση που έπαιξα είναι αυτή του Xbox One X. Ο τίτλος τρέχει ομαλά, χωρίς αξιοσημείωτες πτώσεις στο framerate και η εικόνα είναι κρυστάλλινη. Το εξωπραγματικό draw distance σε συνδυασμό με την τεράστια κλίμακα του κόσμου ρίχνει σαγόνια. Τονίζω ξανά πως ο κόσμος που δημιούργησε η Ubisoft είναι το λιγότερο πανέμορφος. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να χαζεύω αποσβολωμένος τη θέα. Η βλάστηση είναι πολύ πυκνή και ρεαλιστική, οι πόλεις πυκνοκατοικημένες και οι δρόμοι γεμάτοι. Γενικά ο κόσμος εκπέμπει μια ζωντάνια. Το σύστημα φωτισμού είναι επίσης πολύ όμορφο και προσθέτει στον ρεαλισμό και στο οπτικό σύνολο, ενώ και τα κύματα της θάλασσας είναι καλοφτιαγμένα και όμορφα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αρκετά θεματάκια. Πολλά animations δε συνδέονται στις μάχες, επίσης ο χειρισμός του αλόγου και τα animations του δεν μου αρέσουν, μερικές φορές τα μάτια των χαρακτήρων δείχνουν περίεργα, ενώ και το lip sync δεν είναι το καλύτερο δυνατό. Φυσικά δε λείπουν και τα bugs. Προσωπικά συνάντησα αρκετά, με το άλογο να κόλα σε δέντρα, χαρακτήρες να κάνουν μη ρεαλιστικές κινήσεις και objectives που μερικές φορές δε λειτουργούν με τη μία.

Τέλος, η μουσική επένδυση είναι πολύ ταιριαστή και έχει χαρακτηριστικά ελληνικά στοιχεία. Γενικά το παιχνίδι είναι ήσυχο, προτιμώντας κυρίως τους ήχους του περιβάλλοντος από τη μουσική. Επιπροσθέτως, η ηχητική υπένδυση δε λείπει από τις έντονες στιγμές δράσης και κυνηγιού, ενώ ούτε μίξη του ήχου δε συνάντησα κάποιο αξιοσημείωτο θέμα.