Assassin's Creed The Ezio Collection Review

Μετά το καταστροφικό ντεμπούτο του Assassin’s Creed Unity και τις κάτω των προσδοκιών πωλήσεις του Syndicate, η Ubisoft έλαβε το μήνυμα που οι οπαδοί των τίτλων της προσπαθούν να τις περάσουν εδώ και χρόνια, να βάλει δηλαδή φρένο στις ετήσιες κυκλοφορίες και να δώσει στη σειρά αυτό το άκρως απαραίτητο διάλειμμα. Έτσι, μέσα στο 2016 δεν έχουμε κάποιο νέο βασικό κεφάλαιο για το δημοφιλές franchise. Αλλά μην σας ξεγελά αυτό, φυσικά και φέτος θα είχαμε κάποιου είδους νέα κυκλοφορία που αφορά στη σειρά.

Το κενό έρχεται να συμπληρώσει το Ezio Collection, το οποίο όπως φανερώνει και το όνομά του αφηγείται την ιστορία του Ezio Auditore da Firenze. Είναι μια ιστορία που έχουμε ήδη δει να ξετυλίγεται στα Assassin’s Creed II, Assassin’s Creed: Brotherhood και Assassin’s Creed: Revelations που κυκλοφόρησαν για τις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς και το PC. Έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή δηλαδή που περιλαμβάνει remastered εκδόσεις των τριών προαναφερθέντων τίτλων.

Προσωπικά θεωρώ πως είναι τα καλύτερα παιχνίδια της σειράς και αυτό εξαιτίας της ιστορίας και των χαρακτήρων τους. Για αυτούς που δεν γνωρίζουν, η χρονική περίοδος που διαπραγματευόμαστε είναι ο 15^ος αιώνας, στην αποκορύφωση της Αναγέννησης στην Ιταλία, η οποία αποδίδεται εξαιρετικά και πολύ πείστηκα στο παιχνίδι. Το Revelations βέβαια μας μεταφέρει στη γειτονική Κωνσταντινούπολη, η οποία επίσης αποδίδεται εξίσου καλά στο σύνολό της με τα ιστορικά μνημεία της και τον κόσμο που μιλά τόσο ελληνικά όσο και τούρκικά. Το level design και γενικότερα η απόδοση των τοποθεσιών και των συγκεκριμένων χρονικών περιόδων είναι σίγουρα από τα θετικά σημεία αυτών των παιχνιδιών.

Ο χαρακτήρας μας, ο Ezio, πιστεύω πως είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρον Assassin. Χαρισματικός, ευφυής και με ένα κομπλιμέντο ή μια έξυπνη ατάκα πάντα έτοιμη για όποια όμορφη γυναίκα συναντήσει. Ως παίκτες λαμβάνουμε τον έλεγχό του, από όταν είναι μωρό και μέχρι που πλέον γίνεται 50 χρονών. Η εξέλιξη του χαρακτήρα είναι εμφανής στην πορεία των παιχνιδιών και κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Το ταξίδι από άτακτος έφηβος σε Master Assassin που παλεύει για την ανθρωπότητα είναι μεγάλο και γεμάτο εμπόδια. Αυτά τα εμπόδια έρχονται να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε οι υπόλοιποι εξίσου ενδιαφέροντες και καλογραμμένοι χαρακτήρες, με τον Leonardo da Vinci να έρχεται πρώτος στο μυαλό μου. Το Assassin’s Creed II είναι αυτό που καθιέρωσε τη σειρά και συγχρόνως έθεσε τα θεμέλια για το μέλλον της. Είναι το παιχνίδι που διεύρυνε το σύμπαν και το lore της, δημιουργώντας το υπόβαθρο για τα πολλαπλά sequels που ακολουθήσαν. Αν κάποιος επιθυμεί να ξεκινήσει με τη σειρά, είναι καλύτερα να βιώσει πρώτα την ιστορία του Ezio.

Ομολογώ πως η επιστροφή στο ρόλο του Ezio, μου ξύπνησε ευχάριστες αναμνήσεις, αλλά δυστυχώς δεν ήταν και τόσο ομαλή. Αφενός πήρα στα χέρια μου ξανά τον θρυλικό και αγαπημένο Assassin, αλλά για αυτόν αναγκάστηκα να υποστώ και τους gameplay μηχανισμούς μιας επταετίας πίσω. Η μετάβαση από το Unity και το Syndicate που έχουν αλλάξει ριζικά το παρκούρ, στα παλιά Assassin’s Creed, δεν είναι και η ευκολότερη. Ο έλεγχος του χαρακτήρα μοιάζει πλέον δύσκολος και ιδιότροπος, παρόλο που όταν πρωτοπαίζαμε τα εν λόγω παιχνίδια σίγουρα η ελευθερία κίνησης στο χώρο έμοιαζε εντυπωσιακή. Φανταστείτε ομοίως τι εντύπωση αφήνει εν έτη 2016 το σύστημα μάχης, το οποίο αποτελούσε παράπονο και αγκάθι από όταν κυκλοφόρησαν αρχικά τα παιχνίδια. Το gameplay δυστυχώς δε μπορεί να κρύψει την ηλικία του. Είτε επιστρέφετε στη σειρά, είτε κάνετε το πρώτο σας βήμα, σίγουρα θα δυσκολευτείτε με την προσαρμογή.

Συνεχίζοντας, μιας και μιλάμε για remastered τίτλους, θεωρώ πως ο τεχνικός τομέας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Δυστυχώς στο σύνολό του απογοητεύει. Οι μοναδικές αναβαθμίσεις που έχουν γίνει είναι πως πλέον έχουμε native 1080p απεικόνιση, ενώ τα textures στο περιβάλλον, στα αντικείμενα και τους χαρακτήρες είναι υψηλότερης ευκρίνειας. Τίποτα άλλο δεν έχει αλλάξει. Είναι όσο πιο τυπικό και πρόχειρο μπορεί να είναι ένα remaster. Απαράδεκτο θεωρώ το γεγονός πως το παιχνίδι εξακολουθεί να τρέχει στα 30 καρέ. Τα γραφικά είναι 7 χρόνων, τουλάχιστον, το hardware της τρέχουσας γενιάς παραπάνω από ικανό για τα «τρέξει», οπότε θεωρώ πως ο παίκτης θα έπρεπε να είχε τη δυνατότητα να απολαύσει μια όσο πιο ομαλή εμπειρία γίνεται. Υπολογιστές με αντίστοιχες τεχνικές προδιαγραφές τρέχουν τα αρχικά παιχνίδια με 60fps και σε 1080p ανάλυση. Τα αναβαθμισμένα textures δεν είναι τόσο απαιτητικά σε πόρους για να δικαιολογούν τη συγκεκριμένη απουσία. Τονίζω ξανά πως είναι τεράστια παράλειψη και πολύ μεγάλο φάουλ για τα δικά μου κριτήρια.

Αλλά ακόμα και αν προσπεράσουμε τα 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο, ανέφερα και προηγουμένως πως το παλιότερο παιχνίδι της συλλογής είναι 7 ετών. Δυστυχώς οι βελτιώσεις δεν είναι ικανές να κρύψουν την ηλικία του παιχνιδιού. Τα animations, το draw distance, το lip-sync, τα particle effects,  η έλλειψη λεπτομέρειας σε αρκετές γωνιές του περιβάλλοντος, όλα φανερώνουν πως μιλάμε για παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς. Η μεγαλύτερη ανάλυση και τα ευκρινέστερα textures δεν είναι αρκετά. Ολοκληρώνοντας με τον τεχνικό τομέα, μια ακόμα λεπτομέρεια που φανερώνει πως έχουμε να κάνουμε με μια βιαστική μεταφορά, είναι πως τα όποια bugs των παιχνιδιών δεν έχουν διορθωθεί, όπως για παράδειγμα τα κολλήματα του parkour συστήματος. Συγχρόνως, τα νέα textures σε σημεία αλλάζουν την χρωματική παλέτα και λειτουργούν κατά του οπτικού συνόλου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως πλέον τα πρόσωπα πολλών χαρακτήρων είναι αρκετά πιο κόκκινα, λες και κάηκαν από τον ήλιο…

Όσοι έχουν παίξει ήδη τα παιχνίδια της συλλογής θα γνωρίζουν πως στο τομέα του ήχου ακόμα και ένα πρόχειρο remaster δεν μου επιτρέπει να γκρινιάξω. Και πως θα μπορούσα άλλωστε; Η δουλειά του Jesper Kyd είναι άξια συγχαρητηρίων και μιας και μου δίνεται η ευκαιρία, την επαινώ και εγώ με τη σειρά μου. Σίγουρα κομμάτια όπως το Venice Rooftops θα εντείνουν το συναίσθημα της νοσταλγίας των οπαδών που αποφάσισαν να επιστρέψουν ξανά στις αρχές της σειράς ή αντίστοιχα θα εκπλήξουν ευχάριστα τους νέους παίκτες. Η μίξη του ήχου είναι ικανοποιητική και δεν συνάντησα άξια αναφοράς προβλήματα.

Επιπροσθέτως όσον αφορά το περιεχόμενο, έχουμε να κάνουμε με τα Assassin’s Creed II, Brotherhood και Revelation, όπως τόνισα και προηγουμένως. Παράλληλα, το πακέτο περιλαμβάνει και τα δύο DLC του Assassin’s Creed II και όσα DLC είχαν κυκλοφορήσει για τα δύο άλλα παιχνίδια. Το Ezio Collection διαθέτει επίσης τις δύο ταινίες μικρού μήκους, Linage και Embers που έχουν κυκλοφορήσει. Βέβαια, το multiplayer κομμάτι τόσο του Brotherhood όσο και του Revelations λάμπει δια της απουσίας του. Αν το δούμε σαν σύνολο και αν κάποιος αναλογιστεί πως χρειάζεται τουλάχιστον 20 ώρες για να ολοκληρώσει το κάθε παιχνίδι, σίγουρα η συλλογή διαθέτει άφθονο περιεχόμενο για τα €40 που ζητάει. Ωστόσο είμαι βέβαιος πως οι ομοιότητες των τριών παιχνιδιών και η open world φύση τους θα κουράσει όποιον αποφασίσει να παίξει το ένα μετά το άλλο.

Και αυτό μου δίνει την κατάλληλη ευκαιρία, ολοκληρώνοντας, να μιλήσω για μερικούς από τους προβληματισμούς ή ας το πω καλύτερα παράπονα που μου υπενθύμισε αυτή η επιστροφή μου στην Ιταλία του 15^ου αιώνα. Η τυπική συνταγή των open world παιχνιδιών έχει αρχίζει να κουράζει. Μια ιστορία 5-6 ωρών ξεχειλώνετε σε 30, με τους δημιουργούς να ροκανίζουν τον χρόνο βάζοντας τους παίκτες να πάνε από εικονίδιο σε εικονίδιο, να μαζεύουν ανούσια collectables και να κάνουν ξανά και ξανά τις ίδιες αποστολές με διαφορετικούς NPC να εμπλέκονται κάθε φορά. Οι Assassination αποστολές των συγκεκριμένων παιχνιδιών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ίσως όταν πρωτοβγήκαν τα συγκεκριμένα παιχνίδια να ήταν σχετικά νωρίς ακόμα και το πρόβλημα να ήταν λιγότερο ορατό.

Έχοντας παίξει όμως όλα τα παιχνίδια της σειράς (εκτός του Rogue) και αμέτρητους άλλους τίτλους με ανοιχτό κόσμο και αντίστοιχη φιλοσοφία, δηλώνω κουρασμένος από αυτή τη συνταγή. Βαρέθηκα να σκαρφαλώνω πύργους για ξεκλειδώνω τον χάρτη και να κάνω ξανά και ξανά τις ιδέες τυπικές αποστολές, χωρίς ουσιαστική ανταμοιβή τις περισσότερες φορές, για να προχωρήσω απλά την ιστορία. Φυσικά και δεν θα ταυτίζεστε όλοι μαζί μου, αλλά πιστεύω πως δεν είμαι μονός. Η ίδια η Ubisoft εμμέσως πλην σαφώς, με το φετινό “διάλειμμα” θεωρώ πως παραδέχτηκε ότι η συνταγή της θέλει αλλαγή και ανανέωση.Τελειώνοντας, θέλω να αναφερθώ και σε ένα δεύτερο θέμα που δεν μπορώ να αποφύγω πλέον. Βρισκόμαστε τρία χρόνια σε αυτή τη γενιά. Ο μήνας είναι Νοέμβριος, δηλαδή διανύουμε μια από τις καυτές περιόδους από άποψη gaming κυκλοφοριών και εδώ βρίσκομαι να παίζω remaster παιχνιδιών της προηγούμενης γενιάς. Λυπηρό όσο το σκέφτομαι. Είναι κρίμα οι εταιρίες να θυσιάζουν τους πόρους τους σε τέτοιες επανακυκλοφορίες. Υπάρχει δηλαδή τέτοια έλλειψη νέων ιδεών; Ή μήπως βρήκαμε την κότα με τα χρυσά αυγά; Γιατί σαφώς και ένα remaster δεν κοστίζει όσο ένα εξ’ ολοκλήρου νέο παιχνίδι και μάλιστα ήδη έχει την απαραίτητη φήμη για να πουλήσει.

Τα λίγο καλύτερα γραφικά, όπως στην προκυμμένη περίπτωση, δεν αλλάζουν ουσιαστικά την εμπειρία κάποιου που παίζει το παιχνίδι σήμερα για πρώτη φορά. Οπότε δεν πιστεύω πως είναι κάτι που ζητά η ίδια η gaming κοινότητα, αλλά αντιθέτως είναι κάτι που άθελά της, εν μέρη, ανέχεται. Όπως και να ‘χει όμως, όποιος και να φταίει, βρισκόμαστε στον 3^ο χρόνο της συγκεκριμένης γενιάς κονσόλων και αυτό το κακό συνήθειο που ξεκίνησε στην αρχή της, όχι απλώς δεν σταματά, αλλά συνεχίζει με αμείωτους ρυθμούς...