The Legend of Zelda: Twilight Princess HD Review

Το ‘The Legend of Zelda: Twillight Princess HD’ είναι μια ακόμη κυκλοφορία που έρχεται να χρυσώσει το χάπι στους κατόχους Wii U. Παρόλο που δεν αποτελεί νέο επεισόδιο στην αγαπημένη σειρά, έρχεται να μας προετοιμάσει για αυτό μέσα από μικρές άλλα αξιόλογες αλλαγές. Αλλαγές που πάντα επιθυμούσαν οι φίλοι της σειράς. Η πρώτη, είναι φυσικά το ‘ρετούς’ του παιχνιδιού σε High Definition. Είχαμε δει υψηλής ανάλυσης Zelda στο ‘Wind Waker HD’, όμως εκεί η Cell shaded υπόσταση, από μόνη της κλέβει την παράσταση, είτε είναι SD, είτε HD. Αυτό που αποζητούσαμε ήταν να δούμε επιτέλους υψηλή ανάλυση σε κάποιο ‘κανονικό’, 3D Zelda. Ελπίζω να κατανοείται τον τρόπο που το γράφω.

Το HD Remake, λοιπόν, είναι καλό. Τα πάντα είναι καθαρότερα και επιτέλους μπορούμε να βιώσουμε το περιβάλλον με αξιοπρεπή ανάλυση. Μικρές ελλείψεις εδώ κι εκεί υπάρχουν, κυρίως σε ότι αφορά τις σκιές των αντικειμένων όμως υπάρχουν και περιοχές όπου ο φωτισμός είναι εξαιρετικός. Ο Link ποτέ δεν έδειχνε πιο ‘ζωντανός’, όσο παιδικός κι αν δείχνει στα μάτια σας. Δουλειά έχει γίνει και πάνω στα Cutscenes, όπου τα πάντα πλέον εμφανίζονται καθαρότερα χωρίς να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης ή εντυπωσιασμού όμως. Ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για Remake, και όχι για τις δυνατότητες της κονσόλας σε κάποια νέα μηχανή γραφικών.

Αυτό που είναι εντυπωσιακό με τα παιχνίδια Zelda, είναι η ευκολία με την οποία κανείς μπορεί να απορροφηθεί από αυτά. Αν και αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για έναν πλασματικό κόσμο, και μάλιστα δοσμένο με σχεδόν παιδική/ καρτουνίστικη διάθεση, δε μπορείς να μην το αγαπήσεις. Δεν μπορείς να μην αποθεώσεις τα συστήματά του, το σχεδιασμό του, την αισθητική του και την ευρηματικότητά του. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας ‘νοσταλγία’. Ολόκληρη η σειρά ποντάρει σε αυτόν τον παράγοντα και είναι εμφανές από μικρές λεπτομέρειες όπως η μουσική ή ο τρόπος με τον οποίο ο χαρακτήρας ανοίγει τα μπαούλα που βρίσκει. Όμως, όσο ‘κλισέ’ κι αν είναι τα περισσότερα από τα στοιχεία του σε σχέση με τα πρώτα επεισόδια της σειράς, δεν παύει να σε διασκεδάζει.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το παιχνίδι σε προϊδεάζει για μια μάλλον kid friendly εμπειρία, όμως γρήγορα διαπιστώνεις πως η μαμά Nintendo έχει δώσει το απαιτούμενο ‘βάθος’ σε αυτό. Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται, οι γρίφοι αυξάνουν δυσκολία, ενώ η μεταμόρφωση του ήρωα σε λύκο δίνει ένα πιο ‘σκοτεινό’ τόνο στο γεμάτο χρώμα παιχνίδι. Με λίγα λόγια, μιλάμε για ένα τεράστιο παιχνίδι γραμμένο με μαεστρία που δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν. Προσωπικά, το Twillight Princess το θεωρώ το καλύτερο Zelda game που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Μπορεί το Ocarina of Time να είναι εκεί ψηλά ως το πρώτο «μεγάλο» Zelda, όμως το Twilight Princess είναι πιο ώριμο και στέκεται καλύτερα. Ούτως ή άλλως, οι δύο αυτοί τίτλοι είναι παρόμοιοι σε ότι αφορά το περιεχόμενο/ πλοκή. Πάντως, επιμένω πως το Twilight Princess είναι ανώτερος τίτλος.

Καταρχάς στο OοT το ‘sidekick’ που υπάρχει και ακούει στο όνομα Navi είναι ελαφρώς εκνευριστικό, ενώ δε βοηθά ιδιαίτερα τον παίκτη. Αντίθετα, στο TP η Midna έχει ξεχωριστή προσωπικότητα και βρίσκεται εκεί για να μας συμβουλεύει για το τι πρέπει να κάνουμε. Επίσης οι γρίφοι στο TP μοιάζουν περισσότερο ‘φυσικοί’, με την έννοια της συνοχής. Στο OοT πολλές φορές απλώς δεν ήξερες τι να κάνεις και πιστέψτε με, εκείνη την εποχή ήταν λόγος για να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Πέρα από αυτά, το TP διαθέτει έναν εξαιρετικό κόσμο με πανέμορφο artwork και μια από τις καλύτερες αναμετρήσεις με τον Ganondorf της σειράς.

Προσωπικά, το Twillight Princess το θεωρώ το καλύτερο Zelda game που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Μπορεί το Ocarina of Time να είναι εκεί ψηλά ως το πρώτο «μεγάλο» Zelda, όμως το Twilight Princess είναι πιο ώριμο και στέκεται καλύτερα.

Όπως είπα και πριν, πρόκειται για ένα πιο σκοτεινό Zelda, ακόμη και με αυτή την χρωματική παλέτα. Αυτό οφείλεται στον Eiji Aonuma. Όταν οι αναφορές για τις πωλήσεις το Wind Waker έφτασαν στα χέρια του, αμέσως εξέφρασε την ανησυχία του για το Sequel που ήδη βρισκόταν σε ανάπτυξη υπό τον τίτλο ‘Wind Waker 2’. Ο Aonuma έπεισε τον Miyamoto για το ότι χρειαζόταν ένα πιο σκοτεινό ύφος στο νέο τους παιχνίδι, μιας και οι παίκτες ανά τον κόσμο είχαν μπερδευτεί με τα ‘παιδικά’ γραφικά του Wind Waker. Για να το πετύχει αυτό, η ομάδα του Aonuma εργάστηκε πολύ σκληρά, ειδικά πάνω στη ‘μάχη με άλογο’. Μέσα σε τέσσερις μόλις μήνες κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα υπήρχαν στο σχεδιασμό του αλόγου ώστε να δείχνει ρεαλιστικό, και έτσι τα πάντα πήραν το δρόμο τους. Η συνέχεια του Wind Waker τελικά βρήκε κι αυτή το δρόμο της προς την φορητή κονσόλα της Nintendo, υπό τον τίτλο ‘Phantom Hourglass’.

Η ιστορία του παιχνιδιού έχει να κάνει με την προσπάθεια του Link να σώσει τον κόσμο από μια παράλληλη διάσταση με το όνομα ‘Twilight Realm’. Για να το καταφέρει αυτό, ο Link μεταμορφώνεται σε Λύκο. Αυτό γίνεται πλέον πολύ εύκολα από την ταμπλέτα του Wii U. Με ένα άγγιγμα στην ταμπλέτα μπορεί να μεταμορφωθεί και να χρησιμοποιήσει αυτή την αμφίεση για πολλά πράγματα. Για να ανιχνεύσει συγκεκριμένες μυρωδιές, να τρέξει γρηγορότερα ή να επιτεθεί στον εχθρό. Ο χειρισμός με την ταμπλέτα είναι εξαιρετικός. Καταρχάς να σημειώσουμε πως μπορούμε να μεταφέρουμε ολόκληρο το παιχνίδι στην οθόνη της ταμπλέτας, χωρίς να χρησιμοποιούμε την τηλεόραση μας. Όταν όμως επιθυμούμε να το κάνουμε, η ταμπλέτα παίρνει τη μορφή ενός πολύ χρήσιμου εργαλείου. Εκεί μπορούμε να βλέπουμε τον χάρτη, το Inventory και να προσαρμόζουμε τα όπλα μας. Τα πάντα γίνονται μέσω αφής και έχοντας πλέον συνηθίσει από την χρήση κινητών και tablet, όλα μοιάζουν ‘οργανικά’. Η ταμπλέτα της κονσόλας χρησιμεύει σε πάρα πολλά σημεία μέσα στο παιχνίδι. Μπορούμε να την σηκώσουμε για να στοχεύσουμε με την σφεντόνα , το τόξο ή για να κοιτάξουμε το χώρο καλύτερα στοχεύοντας και λύνοντας γρίφους. Χρησιμεύει όμως και για κάτι ακόμα. Για την χρήση της τεχνολογίας NFC μέσω των Amiibo της Nintendo.

Πρόκειται για ένα πιο σκοτεινό Zelda, ακόμη και με αυτή την χρωματική παλέτα. Αυτό οφείλεται στον Eiji Aonuma.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο δεν έχει φτάσει στα χέρια μου ακόμα η παραγγελία της συλλεκτικής έκδοσης με τη φιγούρα της Midna στην πλάτη του Wolf Link, όμως έχοντας την πριγκίπισσα Zelda στην κατοχή μου τη δοκίμασα. Η συγκεκριμένη φιγούρα σου αναπληρώνει την ενέργεια, όμως μπορείς να την χρησιμοποιήσεις μόνο μία φορά την ημέρα. Είμαι πολύ περίεργος σε ότι αφορά την χρήση των Amiibos όπως ήμουν αντίστοιχα και με το  Disney Ιnfinity. Θέλω να πω, καταλαβαίνω πως είναι ωραίο να έχεις μια φιγούρα που να χρησιμεύει και κάπου, όμως την όλη υπόθεση την βλέπω σαν μια ευκαιρία για να βγάλουν περισσότερα χρήματα. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως δεν παύει να είναι κάτι σαν ‘pay to win’, κάτι που προσωπικά ποτέ μου δεν συμπάθησα.

Παρόλα αυτά τα Amiibos φαίνεται πως έχουν μεγάλη πέραση και όχι άδικα. Είναι όμορφα αγαλματίδια που δεν κάθονται απλώς στο ράφι, άλλα μπορούν να περάσουν και στη διάσταση του παιχνιδιού. Στο Twilight Princess, προσαρμόζοντας την φιγούρα του Wolf Link μπορούμε να ξεκλειδώσουμε ένα αποκλειστικό Dungeon που ονομάζεται ‘Cave of Shadows’. Αν καταφέρουμε να το φέρουμε εις πέρας, τότε θα δούμε το ψηφιακό πορτοφόλι του ήρωα μας να γεμίζει μέχρι εκεί που δεν πάει. Χρησιμοποιώντας κάποια άλλη φιγούρα, όπως για παράδειγμα του Link γεμίζουν αυτόματα τα βέλη του τόξου μας, ενώ αν τοποθετήσουμε τον Ganondorf διπλασιάζεται η αντοχή στα χτυπήματα του Link.

Σε ότι αφορά τις υπόλοιπες αλλαγές στις οποίες έχει προχωρήσει η Nintendo. Αρχικά βρίσκουμε το ‘Hero Mode’ το οποίο απευθύνεται στους πιο ‘σκληροπυρηνικούς’ οπαδούς του παιχνιδιού καθώς είναι αρκετά δυσκολότερο. Σε αυτό το mode, ο χαρακτήρας μας δέχεται διπλάσια ζημιά με κάθε χτύπημα, ενώ τα μπουντρούμια είναι ‘mirrored’. Τέλος να αναφέρω πως μέσα στο παιχνίδι διάσπαρτα υπάρχουν κάποιες σφραγίδες (stamps) τις οποίες μπορείτε να ανακαλύψετε και να μοιραστείτε με τον υπόλοιπο κόσμο στο Nintendo Miiverse. Μίλησα προηγουμένως για την συλλεκτική έκδοση, και εδώ πρέπει να σταθώ οπωσδήποτε! Μαζί με τη φιγούρα και το παιχνίδι, η συλλεκτική έκδοση περιλαμβάνει και ολόκληρο το soundtrack του παιχνιδιού. Μιλάμε για αριστουργηματική μουσική επένδυση (ίσως την καλύτερη σε Zelda game) που έρχεται μάλιστα και ως ‘δώρο’ με αυτή την έκδοση σε πάρα πολύ χαμηλή τιμή (€50).

Το Twilight Princess είναι μια εκπληκτική περιπέτεια. Ίσως καθυστερεί λίγο στην αρχή να πάρει μπροστά όμως σε αποζημιώνει με το παραπάνω στη συνέχεια. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπορείς να κάνεις σε αυτό το παιχνίδι και με τέτοιο ‘ύφος’, που δεν πρόκειται να μετανιώσεις την ενασχόλησή σου μαζί του. Περιέχει από ξιφομαχίες πάνω σε άλογα μέχρι skating πάνω σε πάγο σε βουνοπλαγιά. Όλα αυτά μπλεγμένα μέσα σε μια φανταστική αναζήτηση διανθισμένη ακόμη και με minigames. Ανάφερα και πριν πως πρόκειται για το κατά τη γνώμη μου καλύτερο κομμάτι της σειράς. Ίσως κάποιοι διαφωνήσουν όμως πραγματικά πιστεύω πως έχουμε να κάνουμε με το πιο ισορροπημένο. Το Majora’s Mask αν και ήταν αρκετά ενδιαφέρον και σκοτεινό, είχε τον περιορισμό του χρονικού ορίου. To Wind Waker ήταν φοβερά αρτιστικό όμως επίσης αρκετά καρτουνίστικο για τα γούστα μου. Το Ocarina of Time υπήρξε ένα από τα ‘παραδειγματικά’ παιχνίδια εκείνης της γενιάς, ένα πραγματικό αριστούργημα που όμως περιείχε μερικά πολύ εκνευριστικά σημεία όπως ‘ο πάτος ενός πηγαδιού’ ή το ‘Water Temple’ ή ακόμα και το να μην σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις skip τα cutscenes ή τους διαλόγους.

Δεν είμαστε εδώ για να μαλώσουμε, άλλα για να συμφωνήσουμε για το πόσο εξαιρετικό και σπάνιο είναι, μια σειρά παιχνιδιών με 17 επεισόδια, να έχει τουλάχιστον 5 τα οποία ‘τσακώνονται’ για την κορυφή.

Βέβαια τα περισσότερα ‘μειονεκτήματα’ έχουν να κάνουν με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός. Δεν είμαστε εδώ για να μαλώσουμε, άλλα για να συμφωνήσουμε για το πόσο εξαιρετικό και σπάνιο (όχι για τη Nintendo) είναι, μια σειρά παιχνιδιών με 17 επεισόδια, να έχει τουλάχιστον 5 τα οποία ‘τσακώνονται’ για την κορυφή. Αυτή η σταθερότητα σε ποιότητα από πλευράς της εταιρίας και των δημιουργών είναι που την κάνει να ξεχωρίζει. Αυτή η φιλοσοφία είναι που αγαπά ο κόσμος. Πολλοί με ρωτούν «Γιατί Nintendo;» Η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύκολη. 30 χρόνια αργότερα, πάνω στο ίδιο franchise αυτοί οι άνθρωποι προσφέρουν περισσότερα από όσα θα πρόσφεραν 5 διαφορετικά παιχνίδια άλλης κονσόλας. Με το ίδιο μεράκι και την ίδια προσοχή, το ένα Zelda μετά το άλλο χτίζουν αυτό που λέμε ‘αγορά με κλειστά μάτια’. Και στο κάτω-κάτω αν το να βγάλουν χρήματα είναι αυτό για το οποίο παλεύουν, τουλάχιστον το κάνουν μέσα από τις φιγούρες Αmiibo και όχι μέσα από προχειροφτιαγμένα παιχνίδια και εκπτώσεις σε περιεχόμενο.