Call of Duty: Modern Warfare II Review – Η σειρά ξαναβρίσκει τη φόρμα της!

Μετά το "Vanguard", το οποίο, όπως αποδείχθηκε από την εμπορική του πορεία και την βουτιά στις πωλήσεις, δεν ικανοποίησε αρκετούς, το Call of Duty: Modern Warfare II είχε πολλά να αποδείξει. Έπρεπε να κερδίσει ξανά το χαμένο έδαφος από το περσινό κεφάλαιο και να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες της κοινότητας, ως ο διάδοχος του -εξαιρετικού κατά την άποψή μου- Modern Warfare του 2019. Τα καταφέρνει, λοιπόν, το Modern Warfare II, το νέο ετήσιο κεφάλαιο της μακροχρόνιας σειράς; Η σύντομη απάντηση: Ναι. Η πιο αναλυτική απάντηση έχει ως εξής...

Το πρώτο πράγμα με το οποίο ασχολήθηκα όταν άνοιξα το παιχνίδι είναι το κεντρικό campaign. Να αναφέρω πως σε αυτό βασίζεται ως επί το πλείστον και αυτή η κριτική. Έχουμε να κάνουμε με μια έμμεση συνέχεια του reboot του 2019, η οποία εμπνέεται προφανώς και από το αρχικό Modern Warfare 2, χωρίς όμως να λέει την ίδια ιστορία. Κεντρικοί πρωταγωνιστές είναι οι Gaz, Ghost και Soap, δηλαδή οι πράκτορες της πολυεθνικής μονάδας ειδικών επιχειρήσεων του Captain Price, ο οποίος φυσικά δε γίνεται να λείπει. Στο πλευρό τους θα βρεθεί και ο Alejandro Vargas, ένας συνταγματάρχης των ειδικών δυνάμεων του Μεξικού, ένας χαρακτήρας που προσωπικά λάτρεψα τόσο για την ερμηνεία του Alain Mesa, όσο και για το γράψιμο και τους διαλόγους του.

Στο κομμάτι χαρακτήρες και διάλογοι, το παιχνίδι τα πηγαίνει περίφημα. Έχει ένα ροστερ που με τα χρόνια έχουμε αγαπήσει, από τον εμβληματικό Captain Price, μέχρι τον απόλυτα badass Ghost, με την μυστηριώδης αύρα που αποπνέει η μάσκα που δε βγάζει ποτέ. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τη θέση τους στην ιστορία και είναι καλογραμμένοι, με τα πάρε-δώσε μεταξύ τους να είναι απολαυστικά. Από τον τρόπο που επικοινωνούν ως καλοδουλεμένη μονάδα μέχρι τα εύστοχα αστεία και αλληλοπειράγματα που θα κάνουν ο ένας στον άλλον, πραγματικά απόλαυσα την κάθε στιγμή με την Task Force 141. Πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν και τα voice-overs, αφού πέρα από τον μεξικανό Vargas με την έντονη προφορά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί κάνουν πολύ καλή δουλειά.

Το σενάριο αυτό καθ’ αυτό είναι ελαφρώς κλισέ και προβλέψιμο, αλλά νομίζω πως εξυπηρετεί το σκοπό του, χωρίς να «ρίχνει» την εμπειρία στο σύνολό της. Ναι, η ανατροπή περίπου στη μέση της αφήγησης δεν ήταν και η πιο πρωτότυπη, αλλά είναι καλά εκτελεσμένη. Αυτό που καλείστε να κάνετε ως Task Force 141 είναι να βγάλετε από τη μέση έναν τρομοκράτη, ο οποίος κατάφερε να αποκτήσει και σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τρεις αμερικανικούς πυραύλους. Στην εξίσωση όμως μπαίνει το μεξικανικό καρτέλ Las Almas, η Shadow Company, μια ιδιωτική εταιρία μισθοφόρων που πάνε όπου υπάρχει το χρήμα και η αμερικανική κυβέρνηση/CIA που προσπαθούν να κρύψουν το λάθος τους.

Κάπως έτσι, το campaign με έστειλε στους γεμάτους ζωή δρόμους του Άμστερνταμ ως undercover πράκτορα, στα σύνορα του Μεξικό να ψάχνω σπίτια πόρτα-πόρτα, να κατηφορίζω τους γκρεμούς ενός βουνού, σε μια πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου στη μέση του ωκεανού, ως sniper σε μια απέραντη πεδιάδα, μέχρι και σε έναν ουρανοξύστη στην Ουάσιγκτον, κάνοντας έφοδο στους ορόφους, κρεμασμένος με σχοινί από την κορυφή του. Οι συνολικά 17 αποστολές έχουν μεγάλη ποικιλία σε concepts και τοποθεσίες, κρατώντας με απασχολημένο για τουλάχιστον 8 ώρες.

Προσωπικά δεν κατάλαβα πως πέρασαν οι ώρες αυτές και απόλαυσα πάρα πολύ το χρόνο με το παιχνίδι. Νομίζω πως στο σύνολό του, το Modern Warfare II είναι εμπνευσμένο από την Clean House αποστολή του τίτλου του 2019 και έτσι προσφέρει μια πιο γειωμένη και στρατηγική εμπειρία. Απομακρύνεται κάπως από τα τυπικά shooting galleries και τα ευφάνταστα set-pieces. Ναι, υπάρχουν και αυτά και μάλιστα αντίκρισα μερικά πολύ εντυπωσιακά σκηνικά, όπως ένα που είναι βγαλμένο από το Uncharted 2, αλλά μην περιμένετε κάτι σαν το τετράλεπτο τρακάρισμα του τρένου από το WWII. Το παιχνίδι έχει αρκετό stealth. Έχει πάρα πολύ ‘Clean House’ με στρατηγική προσέγγιση πόρτα, πόρτα, έλεγχο της κάθε γωνίας και άδειασμα του χώρου. Έχει μέχρι και ένα σημείο που γίνεται σχεδόν καθαρά παιχνίδι στρατηγικής, εφαρμόζοντας ένα σύστημα σαν αυτό του Watch Dogs, οπού ο παίκτης ελέγχει μέσα από τις κάμερες έναν τρίτο χαρακτήρα, δίνοντάς του εντολές. Μάλιστα, υπάρχει και μια πίστα που σου αφαιρεί όλα τα όπλα και κάνει την εμπειρία survival-crafting, ζητώντας σου να βρεις υλικά στο περιβάλλον για να κατασκευάσεις αντικείμενα και να επιβιώσεις.

Ομολογουμένως κάποιοι μπορεί να απογοητευτούν αν περιμένουν το συνηθισμένο, καλά σκηνοθετημένο υπερθέαμα που έχουμε συνηθίσει σε πολλά από τα προηγούμενα COD. Εγώ εκτίμησα ιδιαίτερα την απόπειρα με νέες ιδέες και gameplay concepts και όντας λάτρης του stealth και της τακτικής προσέγγισης, είναι σα να έπαιξα ένα campaign κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου. Θα ήθελα λίγο καλύτερη κλιμάκωση στο φινάλε, αφού τα τελευταία λεπτά είναι κάπως πιο υποτονικά απ’ όσο περίμενα, ενώ υπάρχει και ένα επίπεδο τύπου boss (στο οποίο πρέπει να πετάς C4 σε ένα τανκ) που δεν είναι καλά υλοποιημένο και με εκνεύρισε στιγμιαία, αλλά γενικά νομίζω πως το Modern Warfare II ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στην υψηλή θέση που είχε μείνει ο πήχης από το reboot του 2019.

Σε αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω για μερικές λεπτομέρειες που έχουν γίνει συνώνυμες με το Call of Duty πλέον, σε βαθμό που περνάνε απαρατήρητα, αλλά νομίζω πως χρίζουν ειδική μνεία. Πρώτον, το gunplay αυτό καθ’ αυτό είναι απλά εξαιρετικό και μπορώ να πω ότι μαζί με το Halo Infinite, δεν έχω παίξει άλλο shooter που η χρήση των όπλων να είναι τόσο ικανοποιητική και άρτια δοσμένη στο χειριστήριο. Η σειρά της Activision σχεδόν δεν έχει ανταγωνισμό στο κομμάτι shooting. Η έκδοση που έπαιξα ήταν αυτή του PlayStation 5, οπού η αίσθηση πραγματικά απογειώνεται με το DualSense. Μπορεί να υπάρχουν παιχνίδια που δεν εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες του controller όσο φωνάζει καμιά φορά το marketing του PlayStation, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι marketing. Το DualSense πραγματικά παίρνει «φωτιά», ζωντανεύοντας το κάθε όπλο! Από το φρενάρισμα της σκανδάλης σε ένα sniper, μέχρι το recoil σε ένα LMG, το κάθε τι αποδίδεται ρεαλιστικά πάνω στο χειριστήριο. Ο συνδυασμός δυνατής έντασης, μπασάτου 3D ήχο σε καλά ακουστικά με αυτό που νιώθεις στο DualSense είναι απλά απολαυστικός.

Η άλλη λεπτομέρεια που θέλω να αναφέρω και συνδέεται με την πρώτη και τον συνολικό παράγοντα του immersion. Μιλάω για τα γραφικά, τα οποία έχουν ξεφύγει. Μετά από χρόνια, η Infinity Ward αναβάθμισε τη μηχανή της. Η νέα IW 9.0 κάνει «παπάδες», με εξαιρετική απόδοση και framerate που δεν έπεσε ούτε ένα δευτερόλεπτο, την ώρα που η απεικόνιση ήταν τρομερά κοφτερή και στην οθόνη μου έβλεπα set-pieces με εφέ, κλίμακα και λεπτομέρεια που ρίχνουν σαγόνια. Το γραφικά είναι τόσο καλά που δίχως υπερβολή η πίστα του Άμστερνταμ έγινε viral στα social media για το πόσο ρεαλιστική δείχνει, με ανθρώπους που νόμιζαν ότι πρόκειται για την πραγματική ζωή. Ακόμη και τα cutscenes έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω, με απίστευτα animations και ρεαλισμό.

Περνώντας τώρα στα του multiplayer, ήδη σας είχα μεταφέρει τις εντυπώσεις μου από την beta, οι οποίες ήταν στην πλειοψηφία τους θετικές. Η Infinity Ward μάλιστα, πρόλαβε να διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα για την τελική κυκλοφορία, όπως η ορατότητα των εχθρών. Αυτό που έχω καταλάβει με τα live service παιχνίδια πάντως, είναι πως η κριτική τους σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ήδη από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το παιχνίδι έχουν αφαιρεθεί δύο ολόκληρα συστήματα, αυτό του ping και το attachment tuning, καθώς υπήρχαν σοβαρά bugs που κατέστρεφαν την εμπειρία. Αυτό ομολογουμένως είναι ένα θέμα με το φετινό Call of Duty. Παρατήρησα τεχνικής φύσεως θέματα, όπως κολλήματα στα μενού, κάποια glitches των textures ή του φωτισμού και περίεργα ragdoll physics. Συνολικά δεν μπορώ να πω πως η εμπειρία δεν είναι polished, αλλά χρειάζεται περισσότερη δουλειά και μερικά patches για να στρώσει εντελώς.

Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με ένα παιχνίδι που αλλάζει με την πάροδο του χρόνου, ακόμη και από μέρα σε μέρα, οπότε να το έχετε αυτό κατά νου διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές. Συνολικά το μεγαλύτερο ατού του multiplayer του Call of Duty είναι το περιεχόμενο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά πλούσιο πακέτο με πάρα πολλούς χάρτες, που κυμαίνονται από καλούς μέχρι τυπικούς των τριών lanes, παρά πολλά modes και ένα Warzone 2.0 που θα έρθει να δέσει τα πάντα. Τα progression συστήματα είναι εκεί για να σε κρατήσουν εθισμένο στο grind, δίνοντάς σου συνεχώς κάτι νέο για να πειραματιστείς και κάτι νέο για να έχεις να περιμένεις. Νομίζω πως σε συνδυασμό με το εξαιρετικό gunplay, αν κάποιος θέλει, μπορεί να μείνει απασχολημένος για μήνες ολόκληρους.

Και μιλώντας για πλούσιο πακέτο, φέτος, το Modern Warfare II προσπαθεί να τα κάνει όλα. Με τα Ground War και το Invasion γίνεται δίχως καμία υπερβολή "Battlefield", βάζοντας πολλούς παίκτες να καταλάβουν σημεία σε τεράστιους χάρτες με οχήματα, ενώ με modes όπως το Prisoner Rescue γίνεται "Rainbow Six Siege", χωρίς να λείπουν φυσικά και τα στάνταρ, γρήγορα και χαοτικά Team Deathmatch, Domination, Free-For-All κτλπ. Τα καταφέρνει σε όλα αυτά; Σε άλλα ναι και σε άλλα όχι.

Τα Prisoner Rescue και Knockout, δηλαδή τα πιο…Rainbow Six modes, μου άρεσαν πολύ. Ειδικότερα το δεύτερο, το Knockout, με κέρδισε! Σε αυτό νικά η ομάδα που θα κερδίσει πέντε γύρους συνολικά. Ο στόχος; Κάθε ομάδα παλεύει για να κρατήσει για κάποια δευτερόλεπτα έναν σάκο με χρήματα ή για να σκοτώσει κάθε αντίπαλο. Δεν υπάρχουν respawns, εκτός και αν σε σηκώσει κάποιος συμπαίκτης σου. Η Infinity Ward κατάφερε να συνδυάσει την ένταση, την ταχύτητα και τα γρήγορα TTK που χαρακτηρίζουν το multiplayer του Call of Duty, με τη στρατηγική και την προσοχή που απαιτεί κάτι σαν το Rainbow Six Siege. Προφανώς και δε μιλάμε για κάτι τόσο tactical, αλλά ειδικά με παρέα πέρασα καταπληκτικά παίζοντας το εν λόγω mode, με έντονες συζητήσεις στο τέλος κάθε γύρου για το τι πήγε στραβά ή για το τι πρέπει να επαναλάβουμε. Δεν είναι κάτι επαναστατικό σαν σύλληψη, αλλά σίγουρα ευπρόσδεκτη προσθήκη.

Από την άλλη, τα πιο…Battlefield modes έχουν κάποιες αδυναμίες. Η οδήγηση και τα οχήματα δεν είναι και τόσο καλά ισορροπημένα στο όλο sandbox, ενώ η προσθήκη των AI bots κάνει τα πράγματα κάπως πιο χαοτικά απ’ όσο θα έπρεπε, αφού το πεδίο της μάχης γεμίζει με εχθρούς που είναι υπερβολικά άμυαλοι και απλά αποπροσανατολίζουν. Έχω περιέργεια να δω πως θα τα εξελίξει η ομάδα με την πάροδο του χρόνου, αλλά νομίζω πως το μεγάλης κλίμακας mode που περιμένουμε όλοι είναι στην πραγματικότητα το νέο Warzone.

Γενικά η multiplayer εμπειρία που προσφέρει το Modern Warfare II είναι πάνω-κάτω γνωστή σε όποιον έχει ασχοληθεί με τα παιχνίδια της σειράς, με τις γνωστές αρετές για τους λάτρεις των γρήγορων και κάπως «άμυλων» shooters, αλλά και με γνωστά προβλήματα, όπως το έντονο camping και τα προβληματικά spawns. Η ραχοκοκαλιά μοιάζει πολύ με το προηγούμενο Modern Warfare του 2019, με ορισμένες σημαντικές όμως αλλαγές, όπως στο σύστημα των perks.

Πλέον ο κάθε παίκτης μπορεί να επιλέξει τέσσερα συνολικά perks, τα οποία ωστόσο δεν ενεργοποιούνται όλα από την αρχή του κάθε αγώνα. Αντιθέτως, όταν η αναμέτρηση ξεκινά, ο κάθε παίκτης έχει μόνο δύο από τα perks στη διάθεσή του, με το bonus perk να ξεκλειδώνεται κάπου στα τέσσερα λεπτά και το ultimate perk λίγο αργότερα. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η αλλαγή, μιας και η ενεργοποίηση των perks μπορεί κάλλιστα να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα και να βοηθήσει μία ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ να ανακάμψει, φέροντας και μία άλλη παράμετρο μέσα στην εξίσωση, την οποία πρέπει να έχεις κατά νου. Φυσικά, οι παίκτες που έχουν στήσει καλά το χαρακτήρα τους και τα perks τους επωφελούνται ιδιαίτερα.

Μου άρεσε επίσης και το νέο σύστημα παραμετροποίησης Gunsmith 2.0, το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαλείφει το κουραστικό grind που θα χρειαζόταν να κάνει θεωρητικά ένας παίκτης για να ξεκλειδώσει ξανά και ξανά τα ίδια attachments για διαφορετικά όπλα. Πλέον υπάρχουν όπλα που ανήκουν στις ίδιες “οικογένειες”, οπότε αν ξεκλειδώσεις κάποιο attachment με το αρχικό όπλο μιας οικογενείας, μπορείς να το χρησιμοποιείς μετά και στο επόμενο όπλο της που θα ξεκλειδώσεις, χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να ξεκινάς από το μηδέν. Αυτό που πρέπει να διορθωθεί είναι το UI, αφού οι πολλές πληροφορίες και οι πολλοί συσχετισμοί των όπλων δεν μεταφέρονται και με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Για την ακρίβεια, όλα τα μενού του Modern Warfare II αξίζουν ειδική μνεία. Ειδικότερα το κεντρικό μπορεί να πάρει και βραβείο ως το χειρότερο και πιο μπερδεμένο σε AAA παιχνίδι. Δεν ξέρω αν οι σχεδιαστές προσπάθησαν να μιμηθούν το Netflix και τις streaming υπηρεσίες με τα πολλά και μεγάλα tiles, αλλά ειλικρινά μετά από τόσες ώρες ενασχόλησης και ακόμη μπερδεύομαι. Υπομενού στα υπομενού, μια friend list που δεν είναι list και δεν εξυπηρετεί, αλλά modes που έχουν περιγραφές και άλλα που πρέπει να κλικάρεις για να δεις τις λεπτομέρειες…γενικά επικρατεί ένα χάος που θέλει άμεσα συμμάζεμα! Ναι, συνηθίζεται και δεν είναι κάτι που καταστρέφει την εμπειρία, αλλά σίγουρα εκνευρίζει χωρίς να υπάρχει λόγος.