The Complex Review – Ένα «ασυμπτωματικό» sci-fi θρίλερ με θέμα την πανδημία

The Complex Review – Ένα «ασυμπτωματικό» sci-fi θρίλερ με θέμα την πανδημία

15 Μαΐου 2020 12:52
Ένα «παιχνίδι» που υπό άλλες συνθήκες θα περνούσε απαρατήρητο

Τα FMV (full motion video) παιχνίδια είναι ένα είδος που υπάρχει αρκετές δεκαετίες στο χώρο ειδικά στο PC και λιγότερο στις κονσόλες. Προσωπικά το πρώτο ανάλογο παιχνίδι που είχα δει ήταν το X-Files στο PS1. Τα παιχνίδια αυτά ουσιαστικά αποτελούνται από διάφορες σκηνές που έχουν γυριστεί με αληθινούς ηθοποιούς (αρκετές εννοείται εναλλακτικές), τις οποίες ο θεατής βιώνει ανάλογα με τις επιλογές που θα κάνει. Συνήθως αφορούν διάφορες διακλαδώσεις στο σενάριο, καταλήγοντας σε διαφορετικά φινάλε. Κάποια αρέσκονται απλά στο πάτημα μερικών κουμπιών που έχουν να κάνουν με τις επιλογές και άλλα περικλείουν κι ένα είδος gameplay όπου ο παίκτης καλείται να συνδυάσει κάποια αντικείμενα που θα βρει ή να λύσει υποτυπώδεις γρίφους.

Όπως τα περισσότερα interactive παιχνίδια (είτε FMV είτε όχι), συνήθως οι επιλογές που κάνουμε είναι πλασματικές, πράγμα που σημαίνει ότι η βάση πάνω στην οποία έχει χτιστεί το σενάριο, ουσιαστικά δεν αλλάζει. Απλά μας πηγαίνει από εναλλακτικά μονοπάτια. Το The Complex είναι μια τέτοια interactive ταινία, η οποία προέρχεται από την Wales Interactive. Μια εταιρία που στο βιογραφικό της έχει αξιόλογες για το είδος προτάσεις, όπως αυτή του The Bunker και Late Shift. Οπτικά φαίνεται να είναι μια προσεγμένη παραγωγή, η οποία φέρει στο «οπλοστάσιό» της δυνατά όπλα, καθώς το σενάριο υπογράφει μια εκ των συγγραφέων της βραβευμένης με Emmy σειράς The Handmaid's Tale και την ηθοποιό Kate Dickie την οποία έχουμε δει στα Game of Thrones, Prometheus, The Witch κ.α. Είναι αρκετά όμως αυτά τα στοιχεία για να κάνουν το The Complex να ξεχωρίσει ή να σταθεί άξιο δίπλα στους προηγούμενους τίτλους της εταιρίας;

Το σενάριο του παιχνιδιού το οποίο έχει διάρκεια μιας μέσης ταινίας (περίπου 90’), τοποθετείται στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, στο οποίο μια φαρμακευτική μεγαλοεταιρία εν ονόματι Kensington Corp προσπαθεί να συλλέξει δείγματα σε έναν υποτιθέμενο χημικό πόλεμο που διεξάγεται στο φανταστικό υπό δικτατορικό καθεστώς κράτος του Kindar, στέλνοντας εκεί μια ομάδα επιστημόνων προκειμένου να βρει το εμβόλιο που θα θεραπεύσει τις επιπτώσεις που προκαλούν τα χημικά μέσω της νανοτεχνολογίας. Επικεφαλής της εκστρατείας και ο χαρακτήρας για τον οποίο καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις, είναι η νεαρή επιστήμονας Dr Amy Tenant. Το εγχείρημα στέφεται με επιτυχία, μεταφέρνοντάς μας μερικά χρόνια μετά στο Λονδίνο, όπου η επιστήμονας συνεχίζει να εργάζεται στις κεντρικές υψηλής προστασίας εγκαταστάσεις της εταιρίας, γνωστές ως Complex.

Ωστόσο ένα συμβάν στο μετρό της πόλης κατά το οποίο μια γυναίκα αρχίζει να βήχει αίμα, αφήνει βάσιμες υποψίες πως το Λονδίνο δέχεται βιοχημική επίθεση από τρομοκράτες που ως βάση έχει την φόρμουλα του εμβολίου που υποτίθεται είχε αναπτύξει κρυφά η Dr Tenant. Καθώς ο patient zero μεταφέρεται άμεσα στις υπόγειες εγκαταστάσεις προκειμένου να μελετήσουν και να διαλευκάνουν πως ακριβώς διέρρευσε ο ιός έξω από αυτές, το Complex δέχεται επίθεση από τους τρομοκράτες κλειδώνοντας και παγιδεύοντας τους πάντες μέσα σε αυτό. Η Tenant μαζί με τους συνεργάτες της θα πρέπει να βρουν τρόπους να εμποδίσουν τους εισβολείς να φτάσουν στο εργαστήριο και φυσικά να επιβιώσουν τόσο από τους ίδιους όσο και από τον φονικό ιό.

Το σενάριο αν και μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ή ότι μου άφησε κάτι που θα θυμάμαι έντονα. Σαν παραγωγή δεν την λες «φτηνιάρικη», ωστόσο δεν τη λες και υψηλών προδιαγραφών. Σκηνοθετικά χρησιμοποιεί αρκετά τεχνάσματα για να σε μπερδέψει, τα οποία χτίζουν την ατμόσφαιρα και το απαιτούμενο σασπένς με ικανοποιητικές αν και προβλέψιμες στο μεγαλύτερο μέρος τους ανατροπές που δένουν επίσης ικανοποιητικά με την υπόλοιπη ιστορία, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρύπες τις οποίες δε θα παρατηρήσει ένας απαιτητικός θεατής. Ουσιαστικά πρόκειται για μια διαδραστική ταινία που παρακολουθείται ευχάριστα. Δεν υπάρχουν ούτε γρίφοι, ούτε αντικείμενα να συλλέξετε και να αλληλεπιδράσετε με το περιβάλλον.

Το «gameplay» έχει να κάνει με επιλογές που εμφανίζονται στην οθόνη, τις οποίες ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ώστε να εξελιχθεί η ιστορία. Βέβαια, υπό άλλες συνθήκες για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, αν το Complex έπαιζε σε κάποια streaming υπηρεσία που προσφέρει άπλετες επιλογές, θα ήταν από εκείνες που θα περνούσε απαρατήρητη. Είναι περίπτωση όταν βλέπεις για παράδειγμα μια ενδιαφέρουσα περιγραφή μιας ταινίας στο Netflix με ένα όμορφο πρωταγωνιστικό πρόσωπο, που απλά πατάς να δεις τι λέει, χωρίς να κλάψεις τις ώρες που σπατάλησες.

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια που γεννιέται σε αυτού του είδους τα παιχνίδια, είναι κατά πόσο οι επιλογές μας έχουν αντίκτυπο στο σενάριο κι αν όντος επηρεάζουν το τέλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν και το The Complex υπόσχεται οκτώ διαφορετικά τέλη κι ένα πρόωρο κρυφό ένατο, ουσιαστικά έχει μόνο δυο, τα οποία αλλάζουν με τις επιλογές που θα κάνουμε στο τελευταίο δεκάλεπτο. Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού οι επιλογές και οι αποφάσεις που θα πάρουμε δεν έχουν τόσο νόημα, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το παιχνίδι θα καταλήξει στα ίδια δυο εναλλακτικά τέλη, αλλάζοντας απλά τα πρόσωπα και ορισμένες διακλαδώσεις. Στο παιχνίδι υπάρχει και ένας «χάρτης» αλά Until Dawn που εμφανίζει ποσοστιαία τη σχέση μας με τα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας, όμως η χρήση του είναι μόνο διακοσμητική αφού σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει το σενάριο ή την κατάληξη που μπορεί να έχει μια σχέση στα γεγονότα.

Όσο για τις ερμηνείες εκτός της Dickie που έτσι κι αλλιώς δε γινόταν ο ρόλος της να το σηκώσει όλο πάνω της, οι υπόλοιπες ήταν στην καλύτερη απλά οκ και στη χειρότερη με αποκορύφωμα εκείνη της πρωταγωνίστριας απλά τραγικές. Έχω δει κι άλλες φορές ηθοποιούς να μην μπορούν να εκφράσουν σαν τα ρομπότ συναισθήματα, αλλά η Michelle Mylett που έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι ο ορισμός πως ένα όμορφο πρόσωπο δεν είναι αρκετό. Με εκνεύρισε τόσο πολύ η συγκεκριμένη που βρέθηκα να της φωνάζω στην οθόνη «παίξε μωρή λίγο, παίξε!». Το πρόβλημα του The Complex δεν είναι ότι δεν έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες ή ότι δεν χτίζει τόσο πολύ πάνω στις σχέσεις αυτών, απλά είναι ότι δεν το κάνει τόσο καλά ώστε να σε κάνει να νοιάζεσαι και το σενάριο δεν αποδίδει τόσο έντονα ώστε να σε έχει στην άκρη του καναπέ.

Σαν ιστορία επίσης ενώ αρχικά δείχνει υποσχόμενη, δυστυχώς προς το τέλος αρχίζει να «ξεφουσκώνει». Σαν interactive game επίσης, οι επιλογές που κάνεις έχουν συνήθως δυαδικό χαρακτήρα του τύπου θα χρησιμοποιήσεις αυτό το αντικείμενό ή το άλλο; Θα πας από το σημείο Α ή από το σημείο Β; θα σώσεις εκείνον τον χαρακτήρα ή τον άλλον; Επιλογές δηλαδή που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν νόημα και θα μπορούσαν να μην υπάρχουν καν, αφού έτσι κι αλλιώς οι μικρές  διακλαδώσεις και το τελικό αποτέλεσμα, συγκλίνουν όλα στις 2-3 αποφάσεις των τελευταίων δέκα λεπτών.

Η αλήθεια είναι κρίνοντας από το γεγονός ότι προέρχεται από τους ανθρώπους που μας χάρισαν δυο ομολογουμένως αξιόλογα interactive δείγματα όπως το The Bunker και το Late Shift, πως είχα υψηλές προσδοκίες για το παιχνίδι. Επίσης σκηνοθετικά και σαν παραγωγή φαινόταν προσεγμένη. Δεν μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές δεν μου ήταν ευχάριστο σαν εμπειρία, απλά δεν είναι μια πρόταση που με άνεση θα με κάνει να την προτείνω σε κάποιον, ακόμα και στην χαμηλή τιμή των €12 που κοστίζει. Κι αυτό πραγματικά είναι κρίμα γιατί τεχνικά το παιχνίδι είναι αψεγάδιαστο και οι επιλογές κουστουμιών, σκηνικών, φωτισμού, εφέ και μουσικής είναι πραγματικά αξιοπρεπέστατες.

Συνοψίζοντας : Το The Complex είναι μια καλογυαλισμένη FMV interactive περιπέτεια, η οποία με βάση τις υψηλές προδιαγραφές των προηγούμενων τίτλων της εταιρίας, όπως τα The Bunker και Late Shift, δημιουργεί προσδοκίες. Δυστυχώς, δεν πραγματοποιεί αυτά που υπόσχεται, αφού ούτε οι επιλογές του παίκτη πρωτίστως έχουν νόημα, ούτε τα πολλαπλά φινάλε είναι εν τέλει…πολλαπλά. Η ψευδαίσθηση ουσιαστικής συμμετοχής στα τεκταινόμενα είναι κάτι που κάνουν κι άλλα παρόμοια παιχνίδια. Απλά στο Complex, ο παίκτης το αντιλαμβάνεται εντονότερα τον «διακοσμητικό» του ρόλο και μάλιστα νωρίς. Ο συνδυασμός του ρηχού σεναρίου, των προβλεπόμενων ανατροπών και των αδύναμων -ειδικά της πρωταγωνίστριας- υποκριτικών ικανοτήτων, συμβάλουν σε μια εμπειρία που ενώ ξεκινά δυνατά, στη πορεία ξεφουσκώνει. Δεν είναι κακό αν σας αρέσουν αυτού του είδους τα παιχνίδια να του ρίξετε μια ματιά, απλά να έχετε στο νου σας ότι υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές εκεί έξω κι επίσης ότι θα είναι κάτι που δεν πρόκειται να σας συγκλονίσει ή να θυμάστε μετά το φινάλε.
Box Art
Tested on : PS4
Developer : Wales Interactive
Publisher : Wales Interactive
Available for : PS4, Xbox One, PC, Switch
Release date : 31-03-2020