Lost Ember Review – Μια αναπάντεχα ανθρώπινη ιστορία

Το Lost Ember είναι από τις περιπτώσεις που λες είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν το απαιτούμενο budget να αναπτύξουν την ιδέα τους. Σε μια εποχή που οι AAA παραγωγές αναλώνονται στην πλειοψηφία τους σε αναμασημένες συνταγές χωρίς αρκετή φαντασία, indie παιχνίδια όπως το Lost Ember φέρνουν στο τραπέζι ενδιαφέρουσες και τολμηρές προτάσεις που η αλήθεια είναι δεν συναντούμε εύκολα. Σαφώς μια νέα ομάδα σαν την Mooneye Studios που όλη κι όλη αποτελείται από πέντε άτομα, δεν μπορεί να κάνει θαύματα και ειδικά στην περίπτωση του συγκεκριμένου, που η φιλοδοξία του ξεπερνά τις δυνατότητες του στούντιο.

Η Mooneye Studios κέρδισε την χρηματοδότηση μέσω του Kickstarter, καταφέρνοντας να κυκλοφορήσει το πρώτο της παιχνίδι. Το Lost Ember είναι μια περιπέτεια χωρίς ουσιαστικά κάποια παραδοσιακή πρόκληση, αφού επικεντρώνεται πρωτίστως στην αφήγηση και μετά στην εξερεύνηση, διαθέτοντας έναν αρκετά έξυπνο μηχανισμό που μπορεί να μην προσθέτει στην ιστορία που θέλει να πει, όμως συμβάλει αρκετά στο να κάνει τον παίκτη να χαλαρώσει και να περάσει παίζοντας όμορφα. Στόχος των δημιουργών δεν είναι να παιδέψουν τους παίκτες, αλλά να πουν μια υπέροχη και παραδόξως (αν αναλογιστούμε ότι παίζουμε μόνο με ζώα) ανθρώπινη ιστορία με αρκετά μηνύματα. Τα κατάφεραν όμως;

Το Lost Ember διαδραματίζεται σε έναν κατεστραμμένο κόσμο, όπου η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός αποτελούν παρελθόν. Η φύση έχει ανακαταλάβει τον κόσμο και μόνο τα ερείπια οικισμών και ναών πλέον μαρτυρούν πως κάποτε οι άνθρωποι κατοικούσαν εκεί. Οι ψυχές των ενάρετων ανθρώπων, ανυψώθηκαν σύμφωνα με την τοπική λαογραφία, στο ουράνιο βασίλειο της πόλης του φωτός. Οι ψυχές, όμως, εκείνων που δεν ήταν δίκαιοι στη ζωή τους μετενσαρκώθηκαν ως άγρια ζώα κι επέστρεψαν πίσω στη γη.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο χαρακτήρας που παίζουμε. Μια νεαρή κοπέλα που για κάποιο λόγο της αρνήθηκε η είσοδος στην πόλη του φωτός και επέστρεψε πίσω ως λύκος, καταδικασμένη να βρει ξανά τρόπο να ανυψωθεί. Μια άλλη ωστόσο ψυχή που έχει χάσει το δρόμο της και έχει τη μορφή μιας αιωρούμενης φωτεινής μπάλας, ψάχνοντας για βοήθεια, βρίσκει τον λύκο κι έτσι ξεκινούν μαζί ένα λυτρωτικό ταξίδι αναζήτησης με την ελπίδα να βρουν τρόπο να γίνουν αποδεκτοί και εν τέλει να εισέλθουν στον «παράδεισο». 

Κανείς από τους δυο στην αρχή αυτής της περιπέτειας δεν έχει ανάμνηση της ζωής που έζησε ως άνθρωπος. Ωστόσο, αυτό αλλάζει, αφού κομμάτια της μνήμης τους επιστρέφουν κάθε φορά που πλησιάζουν σε ερείπια, συνθέτοντας σιγά-σιγά ένα παζλ για το τι συνέβη στους ίδιους και στην τοπική κοινωνία. Είναι όμως μια ιστορία που θέλουν πραγματικά να μάθουν;

Το Lost Ember είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται κυρίως στο lore για να πει στους παίκτες αυτό που θέλει. Υπό αυτό το κριτήριο θεωρώ πως το στούντιο έκανε εξαιρετική δουλειά, καθώς το ίδιο το level design μαρτυρά μόνο του την ιστορία, η οποία έρχεται με δόσεις, καμουφλαρισμένη σε ένα υπέροχο πακέτο μυστηρίου που δεν στη δίνει ακριβώς στο πιάτο, αλλά αφήνει τη φαντασία σου ελεύθερη να ενώσει τα κενά. Σύντομα γίνεται ξεκάθαρο ότι το παιχνίδι αφορά μια αλληλένδετη ιστορία κι αυτό το κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αυτό ακριβώς το μυστήριο, το γιατί δηλαδή οι χαρακτήρες δεν ανυψώθηκαν, ποια πραγματικά είναι η ταυτότητα τους και για πιο λόγο οι αναμνήσεις εξελίσσουν την πρόοδο του παιχνιδιού, είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει τους παίκτες να επενδύσουν τον χρόνο τους φτάνοντας στους τίτλους τέλους.

Αν και μέχρι τη μέση του παιχνιδιού βρήκα προσωπικά την ιστορία του απλά «συμπαθητική», οι τελευταίες συναισθηματικά φορτισμένες ώρες που η μια ανατροπή διαδέχεται την επόμενη, μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν. Αυτό όμως που προσωπικά μου άρεσε περισσότερο κι από την ίδια την ιστορία, ήταν το πώς οι δημιουργοί με έκαναν να αμφισβητώ διαρκώς το ηθικό παρελθόν τόσο του χαρακτήρα μου, όσο και τις τοπικής κοινωνίας που την οδήγησε να προβεί στις πράξεις που της στέρησαν τον υποτιθέμενο «παράδεισο». Δεν θα επεκταθώ, όμως, άλλο στο σενάριο, γιατί δεν θέλω να σας προϊδεάσω. Θα πως μόνο πως στον τομέα της αφήγησης η Mooneye Studios έκανε πολύ καλή δουλειά. Από αυτές που αναμφίβολα σου μένουν.

Στα του gameplay το Lost Ember επενδύει αρκετά στην εξερεύνηση. Η αλήθεια είναι ότι τον περισσότερο χρόνο σας θα τον περάσετε τρέχοντας στη άγρια φύση. Μην περιμένετε μάχες, puzzles ή γενικά κάποια πρόκληση, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά. Η μόνη ουσιαστική πρόκληση είναι να βρεις τρόπο να φτάσεις σε μια ανάμνηση που φαίνεται έτσι κι αλλιώς από μακριά σαν κόκκινος καπνός. Μην έχετε βέβαια την εντύπωση ότι θα ψάχνετε για πολύ ώρα, γιατί εύστοχα κατά τη γνώμη μου η εξερεύνηση σε μια τοποθεσία γίνεται κατά τμήματα. Σε έναν χώρο υπάρχουν διάσπαρτες αναμνήσεις που πρέπει να ανακαλύψουμε, ενώ ένα φράγμα εμποδίσει την πρόσβαση στην επόμενη τοποθεσία μέχρι να τις ανακαλύψουμε όλες.

Ωστόσο, υπάρχουν άφθονα collectables, τα οποία βέβαια δεν έχουν κάποιο σκοπό πέρα από την συγκέντρωση trophies. Για να έχουμε, λοιπόν, πρόσβαση εκεί – καθώς ως λύκος δεν μπορούμε να πετάξουμε, να κολυμπήσουμε κάτω απ’ το νερό ή να σκαρφαλώσουμε- οι δημιουργοί επινόησαν έναν έξυπνο μηχανισμό κατά τον οποίο μας δίνεται η δυνατότητα να καταλαμβάνουμε τα ζώα στο γύρω περιβάλλον μας. Με το πάτημα ενός κουμπιού παίρνουμε άμεσα τον έλεγχο ενός άλλου ζώου. Βέβαια, ειδικά τις πρώτες ώρες, δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Εν τέλει, τα ζώα που έχουμε τη δυνατότητα να καταλάβουμε είναι συνήθως μικρά θηλαστικά που ανοίγουν λαγούμια όπως τυφλοπόντικες και αρμαντίλλο, διάφορα είδη πουλιών όπως αγριόπαπιες, παπαγάλοι και κολιμπρί, ψάρια και κάποια μεγαλύτερα θηλαστικά όπως ελέφαντες, βουβάλια και κατσίκια.

Υπάρχουν και κάποια όπως χελώνες και σκουλήκια που ουσιαστικά δεν έχουν κάποιο πρακτικό ρόλο, παρά μόνο να συμβάλλουν στην αίσθηση ενός ζωντανού οικοσυστήματος. Με τον τρόπο αυτό είτε τρέχοντας στις πεδιάδες ως λύκος, είτε σκαρφαλώνοντας ως κατσίκι τα βουνά, είτε πετώντας σαν πουλί, είτε κατηφορίζοντας έναν ορμητικό ποταμό σαν πέστροφα, η αίσθηση της άγριας ελευθερίας είναι το μεγάλο χαρτί του παιχνιδιού και ότι πιο απελευθερωτικό, διασκεδαστικό και χαλαρό με το οποίο έχω ασχοληθεί «παικτικά» τελευταία. Αν και ακούγεται επαναλαμβανόμενο, δεν είναι. Πρώτιστος γιατί το περιβάλλον μεταβάλλεται συνεχώς και κατά δεύτερον γιατί η διάρκεια του παιχνιδιού είναι τόση (6-7 ώρες) όσο να μην φτάσει να σε σημείο να κουράσει.

Στο ταξίδι αυτό θα διασχίσετε δάση, καταπράσινα λιβάδια, θα σκαρφαλώσετε βουνά, θα περπατήσετε απότομες πλαγιές, θα πετάξετε ανάμεσα σε οροπέδια, θα κολυμπήσετε βαθιά ποτάμια και ρυάκια που γίνονται καταρράκτες, θα τρέξετε σε ερήμους και θα φτάσετε σκάβοντας σε υπόγεια σπήλαια και αρχαίους ναούς που κρύβουν ανείπωτα μυστικά. Όπου και να πάτε, με όποιον τρόπο κι αν επιλέξετε, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα υπάρξουν στιγμές που θα σταματήσετε να θαυμάσετε τα υπέροχα τοπία που δημιούργησε Mooneye Studios.

Από την άλλη βέβαια όλο αυτό το δέος έρχεται με ένα μικρό αντίτιμο που έχει επίπτωση στη λεπτομέρεια και στην απόδοση. Ακόμα και στο PS4 Pro που έπαιξα, ορισμένα χαμηλής ποιότητας textures, κολλήματα στο framerate και στο animation που φτάνουν για δευτερόλεπτα μέχρι και να παγώνουν την εικόνα ή να κάνουν ορισμένα ζώα να μοιάζουν με βαλσαμωμένα, καθώς επίσης και ύπαρξη έντονου σε σημεία pop-in του περιβάλλοντος, δυστυχώς χαλούν ώρες-ώρες τον ρυθμό του παιχνιδιού, χωρίς ωστόσο να υπονομεύουν εντελώς την εμπειρία.

Άλλωστε, το παιχνίδι σου προσφέρει απλόχερα τόση οπτική και ψυχική τέρψη που είναι αδύνατων να μη του συγχωρέσεις τέτοια λαθάκια. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα στούντιο πέντε όλων κι όλων ατόμων.

Η μουσική επένδυση δένει υπέροχα με το περιβάλλον και τα τεκταινόμενα συμβάλλουν άρτια στην άντληση συναισθήματος, όπως επίσης και οι φωνές των ηρώων που έχουν επιλεχθεί, με ιδιαίτερη μνεία στον ηθοποιό που έχει δώσει τη φωνή του στον ασώματο φίλο που μας συνοδεύει.