Indivisible Review – Ψάχνοντας το χαμένο σου εαυτό…

Το Indivisible είναι ένα action-RPG platforming παιχνίδι με ομάδα ανάπτυξης την Lab Zero Games. Πρόκειται για ένα ανεξάρτητο ανοιχτόμυαλο στούντιο (όπως αναφέρει και στην επίσημη σελίδα του) που σκοπός του είναι να δημιουργεί ευφάνταστα παιχνίδια που δίνουν έμφαση στο art style, στη διασκέδαση, αλλά και στο σενάριο. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί σε ένα ικανοποιητικό βαθμό το έχει καταφέρει με το Indivisible. Αξίζει να σημειωθεί πως η ομάδα ιδρύθηκε από τους developers του fighting παιχνιδιού Skullgirls. Το Indivisible βρισκόταν υπό ανάπτυξη από τις αρχές του 2015, ενώ «πέρασε» μια βόλτα από την πλατφόρμα χρηματοδότησης Indiegogo, όπου και πήρε το πράσινο φως από την κοινότητα, καθώς συγκέντρωσε πάνω από €1.8 εκατομμύρια από 32.000 υποστηρικτές (backers), εξασφαλίζοντας και την 505 Games για τη διανομή του παιχνιδιού.

Η Lab Zero Games φαίνεται πως δούλεψε με πολύ μεράκι και αγάπη πάνω στο εν λόγω project και αυτό φαίνεται από το τελικό αποτέλεσμα, αν και υπάρχουν αρκετές αστοχίες. Αρχικά, ο τίτλος ήταν να κυκλοφορήσει πέρυσι, αλλά ύστερα από σχετική ανακοίνωση, το στούντιο έκανε γνωστό πως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για την ανάπτυξη, ώστε να παραδώσει αυτό που πραγματικά ονειρευόταν. Από τη στιγμή που ξεκίνησαν όλα πέρασαν ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερα ολόκληρα χρόνια, για να δούμε όμως αν το Indivisible κατάφερε να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες.

Στο πρώτο πλάνο αφού πατήσουμε το «Start» βλέπουμε ένα flashback με τέσσερις χαρακτήρες να πολεμούν μια θεότητα και ύστερα από μία μεγάλη έκρηξη όλα ασπρίζουν… Δε θα ήθελα να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί ίσως θεωρηθεί spoiler. Μετά λοιπόν από την έκρηξη, η οθόνη μας καλωσορίζει δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά το παραπάνω συμβάν στον κόσμο του Indivisible. Μια όμορφη ημέρα ξημερώνει στο χωριό της πολιτείας του Navar, ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός είναι καταγάλανος και η εικόνα ομορφαίνει από τα πράσινα δέντρα του χωριού. Η νεαρή Ajna μόλις είχε ξυπνήσει και πριν βγει από τη σκηνή που μένει με τον πατέρα της, Indr, κοιτάζει κατάματα το τσεκούρι της αείμνηστης μητέρα της, το οποίο θέλει κάποια στιγμή να αποκτήσει.

Βγαίνει, λοιπόν, από το σπίτι και αρχίζει να αναζητά τον μπαμπά της μέσα στην πόλη για να κάνουν την πρωινή τους προπόνηση. Καθώς τελειώνουν, τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν και τόσο καλά, διότι ένας καπνός ξεπροβάλει από το μικρό χωριουδάκι, με τις στάχτες αλλά και τις φωτιές να καίνε τα πάντα στο πέρασμά τους. Καθώς τρέχουν να δουν τι συμβαίνει, ο πατέρας της μικρής μας πρωταγωνίστριας φτάνει πρώτος και εκεί συναντά έναν άγνωστο πολεμιστή. Μη φοβάστε, θα σταματήσω εδώ, αν και σας περιγράφω μόλις τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού.

Τότε είναι που ξεκινάει το ταξίδι μας σε μια περιπέτεια αναζητώντας τον χαμένο εαυτό μας… Θέλω να μιλήσω λίγο γενικότερα για την ιστορία του Indivisible. Χωρίς να εντυπωσιάζει, το παιχνίδι καταφέρνει και αφηγείται μία ωραία περιπέτεια. Δυστηχώς, δεν λείπουν αρκετά κλισέ, καθώς και κάποια προβλέψιμα γεγονότα. Η Ajna θα πρέπει να ανακαλύψει τις κρυφές τις ικανότητες, καθώς ο μπαμπάς της έκρυβε πολλά μυστικά σχετικά με τη δύναμή της. Έτσι, ξεκινάει την εξερεύνηση μαζί με τη βοήθεια φίλων (συμπαίκτες) που θα γνωρίσει στην πορεία για να ανακαλύψει τον πραγματικό της εαυτό και να αντιμετωπίσει «αυτόν» που επιτέθηκε στο σπίτι της.

Μιας που είπα συμπαίκτες, ο τίτλος έρχεται συνολικά με 23 party members (αν τα βρείτε όλα διότι υπάρχουν και κρυφοί χαρακτήρες). Ο καθένας έχει την δική του προσωπικότητα, τα δικά του skills και τις δικές του ultra επιθέσεις...συνήθως. Αυτό που με ξίνισε ήταν πως δεν έχουν όλοι οι χαρακτήρες το ίδιο βάθος, αφού το παιχνίδι δεν εμβαθύνει καθόλου στο παρελθόν μερικών και έτσι δεν μαθαίνουμε αρκετά πράγματα γι’ αυτούς.

Θέλω να πω σε αυτό το σημείο πως όσοι γνωρίζετε τα JRPGs Valkyrie Profile της Square Enix θα αισθανθείτε αρκετά οικεία με το gameplay. Μέσα στη μάχη μπορούμε να έχουμε τέσσερις χαρακτήρες (μαζί με την Ajna) και έτσι ο τίτλος κυμαίνεται σε -συνηθισμένα- turn-based μονοπάτια με έντονο το RPG στοιχείο. O κάθε παίκτης αντιστοιχεί και σε ένα κουμπί του χειρηστηρίου, ενώ τα combos βγαίνουν και με τη βοήθεια του D-Pad.Φαίνεται πως οι δημιουργοί δούλεψαν αρκετά πάνω στη μάχη του παιχνιδιού, αλλά στην τελική δεν προσφέρει τίποτα πρωτοπόρο, ενώ έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να «σπαμάρω» τα κουμπιά που αντιστοιχούν στον κάθε χαρακτήρα για να βγάλω γρήγορα μια «άμυαλη» μάχη. Το παιχνίδι φάνηκε να είναι πολύ εύκολο και δεν υπάρχει καμία πρόκληση για τον παίκτη, τόσο στους εχθρούς όσο και στα bosses, τα οποία μάλιστα είναι λίγα για τη διάρκειά του (μου πήρε περίπου 27 ώρες για να το ολοκληρώσω). Παρόλο που υπάρχουν οι αναβαθμίσεις του χαρακτήρα μέσα από κόκκινους κρυστάλλους που βρίσκουμε στον κόσμο, το skill tree λάμπει διά της απουσίας του και είναι κάτι που θα ήθελα να δω σε ένα τέτοιο παιχνίδι.

Από την άλλη, το Indivisible έχει έντονο το στοιχείο του platforming -αφού κινείται σε 2D περιβάλλον- και δε λείπει και το back-tracking αλά Metroidvania. Μπορώ να πω πως απόλαυσα τη μάχη που προσφέρει, αλλά πιστεύω πως αν τη δούλευαν λίγο παραπάνω και έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στο gameplay, αλλά και στην πρόκληση, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Ανεξαρτήτως, από την αρχή μέχρι και το τέλος η Ajna θα πάρει αμέτρητες δυνάμεις που θα τη βοηθούν να συνεχίζει το ταξίδι της. Παραδείγματος χάρη το γρήγορο τρέξιμο ή το skill να κρεμιέται στα ταβάνια με ένα ακόντιο, ώστε να μπορεί να περάσει εύκολα από το ένα μέρος στο άλλο. Το platforming στο παιχνίδι είναι πολύ έντονο, αλλά και ευχάριστο μπορώ να πω, εκεί υπάρχει μια "άλφα" πρόκληση, καθώς σε μερικά σημεία χρειάζεται περισσότερη σκέψη για να προχωρήσεις. Το Indivisible προσφέρει ποικίλα περιβάλλοντα και θα συναντήσουμε από δάση, ζούγκλες, σπηλιές μέχρι και ένα πανέμορφο Βασίλειο με το καθένα να έχει ένα τεράστιο χάρτη για εξερεύνηση.

Στα τεχνικά τώρα, τα γραφικά κυμαίνονται σε πολύ καλά επίπεδα, με μία όμορφη παλέτα χρωμάτων σε όλους τους κόσμους. Το art style είναι αυτό που κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει, αφού το εικαστικό του μοιάζει ζωγραφισμένο στο χέρι, αναμιγνύοντας έντονα anime στοιχεία, για να προσφέρει εν τέλει ένα πανέμορφο οπτικό σύνολο. Η κάθε πόλη του τίτλου έχει το δικό της χαρακτηριστικό μοτίβο και δε μοιάζει με καμία άλλη που είχα προηγηθεί στο παρελθόν. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν πως δεν είδα ούτε ένα bug, glitch ή άλλα τεχνικά προβλήματα.

Γενικά το παιχνίδι έτρεχε απροβλημάτιστα (έπαιζα σε απλό PS4). Ο ηχητικός τομέας μου άρεσε αρκετά, με όμορφες μουσικές επενδύσεις να ντύνουν τον εκάστοτε κόσμο, αλλά και τη μάχη. Μέτρια θεωρώ πως ήταν τα voice-overs με αρκετά “cringe” σημεία, εκτός από της κεντρικής πρωταγωνίστριας Ajna, η οποία αν και ορισμένες φορές εκνευρίζει με το πόσο κακομαθημένη είναι -ειδικά στις πρώτες ώρες- μέχρι το τέλος μου άρεσε.