GRID Review - Ένας φίλος ήρθε από τα παλιά

Codemasters, ένα studio συνώνυμο με τα racing παιχνίδια. Μία από τις εταιρίες που δημιούργησε από το μηδέν σειρές ορόσημο, όπως τα Colin McRae και τα TOCA. Η σειρά Colin McRae δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, ειδικά στο racing κοινό, όμως η σειρά TOCA, για το παρόν κείμενο είναι το σημείο μηδέν.

Το 1997, λοιπόν, κυκλοφόρησε το πρώτο παιχνίδι της σειράς, το οποίο ήταν βασισμένο στο βρετανικό πρωτάθλημα τουρισμού και η καλή αποδοχή από το κοινό οδήγησε στην κυκλοφορία sequel και στην πρώτη “εξέλιξη” της σειράς με την μορφή των TOCA Race Driver. Μετά από 5 παιχνίδια ήρθε η δεύτερη εξέλιξη της σειράς υπό την μορφή των Race Driver: Grid, με το τελευταίο παιχνίδι της σειράς να κυκλοφορεί το 2014. Μετά από 5 χρόνια χωρίς κάποιο παιχνίδι, η Codemasters κυκλοφόρησε φέτος το GRID, το οποίο στην ουσία είναι ένα reboot της σειράς.

Η χρυσή περίοδος της Codemasters ήταν τα μέσα των 00s κι αυτό επειδή είχε “δημιουργήσει” ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιών, όσον αφορά την αισθητική και τον τεχνικό τομέα και τα εφάρμοζε στα δύο δυνατά της franchise, το DiRT και το GRID. Μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω την αισθητική της εποχής χωρίς να εντρυφήσω σε πολύ τεχνικούς όρους και “αργκό” της αυτοκίνησης, αλλά βλέποντας ένα βίντεο από το DiRT 3 και απανωτά ένα βίντεο από το GRID 2, θα καταλάβετε αμέσως την φόρμα που χρησιμοποιούσε το studio.

Αυτό ήταν και που έκανε τα παιχνίδια τόσο αγαπητά, υπήρχε μία αίσθηση οικειότητας των παικτών με μία βασική πλατφόρμα, η οποία επέτρεπε στο στούντιο να εστιάσει στην ποιότητα της οδηγικής φιλοσοφίας που ήθελε (άσφαλτος ή χώμα), έχοντας τον τεχνικό τομέα “έτοιμο” και είχε ως αποτέλεσμα ο παίκτης να απολαύσει το τελικό αποτέλεσμα χωρίς να νιώθει “ξένος” μεταξύ τίτλων. Αυτό για εμένα είναι κάτι καταπληκτικό και αρκετά δύσκολο για να επιτευχθεί, κάτι που φάνηκε και από την αποδοχή του κόσμου. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την άλλη άποψη που λέει ότι αυτό ήταν μία κίνηση της Codemasters για να βγάζει πιο εύκολα παιχνίδια με σκοπό το κέρδος.

Ξεκινώντας λοιπόν το παιχνίδι, το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι είναι οικειότητα. Το στήσιμο και το ύφος του παιχνιδιού είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις από ένα παιχνίδι της Codemasters… για παιχνίδι του 2010! Αυτό έχει να κάνει ακριβώς με την φόρμα που προανέφερα, είναι η αναμενόμενη δομή που περιμένω από ένα παιχνίδι της εταιρίας. Τα μενού, το career mode, τα γραφικά, η αισθητική, όλα είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα, σε σημείο που με με έκαναν να αναρωτηθώ αν μιλάμε για ένα reboot ή για ένα sequel. Η καριέρα του τίτλου είναι όσο πιο λιτή γίνεται, ο παίκτης μέσω μίας μικρής εισαγωγής εισέρχεται στον κόσμο του παιχνιδιού, το GRID World Series (το οποίο αποτελεί εξέλιξη του World Racing Series των προηγούμενων παιχνιδιών), στο οποίο ο παίκτης μέσω διαφορετικών κατηγοριών οχημάτων, σκοπό έχει να γίνει ο νούμερο ένα οδηγός. Απλά κι απέριττα, ο παίκτης διαλέγει το πρωτάθλημα που επιθυμεί, ολοκληρώνει τα event και προχωρά στο επόμενο, χωρίς την ύπαρξη κάποιου storyline, εστιάζοντας αποκλειστικά στην οδήγηση.

Ο τεχνικός τομέας, είναι καλός. Δεν υπάρχει τίποτα πρωτοποριακό, τίποτα καινούριο, τίποτα που να κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό, είναι ότι ακριβώς περίμενα να δω από ένα sequel της σειράς…μόνο που εδώ μιλάμε για reboot και τα πράγματα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά. Όσο και να αναφέρω αυτήν την φόρμα της Codemasters, θεωρώ μεγάλο φάουλ της εταιρίας να μην κάνει ριζικές αλλαγές στο τεχνικό κομμάτι, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα διάστημα 5 ετών από την τελευταία κυκλοφορία.

Ναι, είναι παιχνίδι της Codemasters, ναι αυτό είναι μία “ταυτότητα” της σειράς, αλλά έχουμε 2019 και πλέον η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και όσο φινιρισμένο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η ηλικία φαίνεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γραφικά δεν βλέπονται ή ότι ο ήχος είναι κακός, κάθε άλλο, απλά είναι μία χαμένη ευκαιρία για το studio να δείξει τις δυνατότητές του και να δικαιολογήσει τον όρο reboot.

Μπορεί τεχνικά το παιχνίδι να μας δείχνει την ηλικία του, όμως αναφερόμενοι στην οδήγηση, το Α και το Ω σε ένα racing παιχνίδι, εδώ είναι που τα πράγματα θυμίζουν το παρελθόν, ανανεώνοντας το τοπίο μέσω της νοσταλγίας. Όσοι έχουν παίξει έστω και λίγα δευτερόλεπτα παιχνίδια της σειράς, οδηγώντας στο παιχνίδι θα καταλάβετε αμέσως το μοντέλο χειρισμού, όσοι έρχεστε για πρώτη φορά σε επαφή με το παιχνίδι, τότε αυτό που θα συναντήσετε είναι ένα πραγματικά εξαιρετικό μοντέλο arcade χειρισμού, το οποίο θυσιάζει τον απόλυτο ρεαλισμό στον βωμό της οδηγικής απόλαυσης.

Τι είναι η οδηγική απόλαυση; Είναι το να έχεις ένα fun-to-play μοντέλο οδήγησης, εύκολα και απλά προσαρμόσιμο σαν πυρήνα και αναπτύσσοντας πάνω σε αυτό τις οδηγικές ιδιοτροπίες του κάθε οχήματος. Ειλικρινά, είχα καιρό να απολαύσω τόσο πολύ την οδήγηση σε ένα on-track racer (ορολογία που χρησιμοποιώ για τα παιχνίδια που έχουν να κάνουν με πίστες). Έπαιζα και χαμογελούσα με την δράση που μου προσέφερε το παιχνίδι, καθώς στο κυνήγι της τέλειας αγωνιστικής γραμμής, δεν με απασχολούσαν όλοι οι παράγοντες για πάρω τέλεια μία στροφή, γιατί ακόμη και κάποιο λάθος να έκανα, το παιχνίδι “συγχωρεί” τόσο-όσο.

Είναι ένα εργαλείο που θα βοηθήσει τους αρχάριους να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, με την ανάλογη φινέτσα όμως αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να γίνει τέλειο. Προσωπικά οι αγώνες με αυτοκίνητα της F1000 κατηγορίας είναι ότι πιο συναρπαστικό και απολαυστικό έχω παίξει τα τελευταία 3 χρόνια σε παιχνίδι, διαρκής ένταση, δράση προσπαθώντας συνέχεια να παίρνω όλες τις στροφές στις δύο ρόδες, θέλοντας να έχω τον πιο θεματικό γύρο.

Πριν φτάσουμε στο τέλος του κειμένου, θα ήθελα σε αυτό το σημείο να σταθώ σε κάτι που αφορά τα οχήματα του παιχνιδιού. Το GRID είναι ένα παιχνίδι που έχει μία ικανοποιητική ποικιλία οχημάτων, από διαφορετικά είδη αγώνων, στα οποία έχει γίνει πολύ καλή δουλειά επιλογής και ανάλυσής τους, όμως όπως και με τον τεχνικό τομέα, δείχνουν την ηλικία τους. Η επιλογή των οχημάτων φαίνεται πως έγινε με βάση τις άδειες χρήσεις που έχει η Codemasters από τα προηγούμενα παιχνίδια, κάτι απολύτως λογικό, όμως το ρόστερ είναι παρωχημένο, τα αυτοκίνητα έχουν εξελιχθεί και οι τότε “μόδες” πλέον έχουν κάνει τον κύκλο τους.

Παρακολουθώντας διαρκώς τις εξελίξεις και τις τάσεις στην αυτοκίνηση με ξενίζει να βλέπω πλέον χορηγούς οι οποίοι δεν είναι πλέον τα δυνατά ονόματα που ήταν κάποτε, εταιρίες που πλέον θεωρούνται "κιτς" και οχήματα που πλέον έχουν αποσυρθεί ή έχουν εξελιχθεί σε κάτι άλλο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό στοιχείο του παιχνιδιού, αφού εξυπηρετούν τον σκοπό τους στο 100%, είναι απλά μία διαπίστωση που θέλω να αναφέρω, γιατί έχει αρχίσει και γίνεται αντιληπτό σε αρκετά franchise.