Το Storm Boy έρχεται από το ανεξάρτητο Αυστραλιανό στούντιο και εκδότη Blowfish Studios, το οποίο έχει αναπτύξει στο παρελθόν μικρούς indie τίτλους για κονσόλες, PC και κυρίως mobile συσκευές. Η ιστορία του Storm Boy πηγάζει από την διαχρονική κλασική ομότιτλη παιδική Αυστραλιανή νουβέλα του βραβευμένου συγγραφέα Colin Thiele που γράφτηκε το 1964 και αφορά τον δεσμό ανάμεσα σε ένα μικρό παιδί και έναν ορφανό πελεκάνο.
Η ταινία έκανε ντεμπούτο το 1976 στις κινηματογραφικές αίθουσες σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία, ενώ στις 17 Ιανουαρίου 2019 αναμένεται ένα νέο reboot από την Sony Pictures που επιδιώκει να κάνει γνωστή τη συγκινητική ιστορία και εκτός συνόρων. Προετοιμάζοντας το έδαφος για την άφιξη της ταινίας, η Blowfish Studios θεώρησε καλό να κάνει το Storm Boy «παιχνίδι» θέτοντας ως στόχο μέσα από την interactive του ιστορία να μας κάνει να το αγαπήσουμε. Τα καταφέρνει όμως;
Το παιχνίδι τοποθετείται στις παραλίες της νότιας Αυστραλίας κοντά στον ποταμό Murray, όπου ένα μικρό αγόρι έχει μετακομίσει από την πόλη της Αδελαΐδας και ζει μαζί με τον πατέρα του. Η ζωή του είναι τυπική, συνηθισμένη όπως για κάθε μικρό παιδί. Κάνει βόλτες παίζοντας και μέσω της φαντασίας του βρίσκει διάφορες δραστηριότητες να ασχοληθεί. Μια μέρα όμως όλα θα αλλάξουν όταν ανάμεσα στους αμμόλοφους καθώς παίζει στην ακτή θα βρει τρείς ορφανούς νεογέννητους πελεκάνους.
Έτσι, ο Mr. Proud, Mr. Ponder και Mr. Percival, όπως τους ονομάζει, θα περάσουν υπό την προστασία του. Τους φροντίζει, τους μεγαλώνει και όταν πλέον είναι σε θέση να πετάξουν, ύστερα από προτροπή του πατέρα του τους αφήνει ελευθέρους στη φύση. Ο Mr Percival όμως επιστρέφει πίσω και έκτοτε γίνεται ο αχώριστος φίλος του παιδιού. Η ιστορία του Storm Boy είναι απλοϊκή και γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί ένα νήπιο να την ακολουθήσει. Και ακριβώς σε αυτό το κοινό απευθύνεται και το παιχνίδι. Πρόκειται για ένα 2.5D platform όπου ο χαρακτήρας πηγαίνει από τα δεξιά προς τα αριστερά χωρίς να κάνει τίποτα άλλο (ούτε καν άλμα) και η ιστορία εμφανίζεται με μικρά κειμενάκια στην οθόνη.
Το gameplay έχει να κάνει με μερικά εντελώς απλοϊκά και ανούσια mini games του τύπου τάισε ψάρια τους πελεκάνους, ξέθαψε κοχύλια στη παραλία, ζωγράφισε κάτι με ένα κλαδί στην άμμο, πέτα το μπαλάκι στον Mr Percival για να το φέρει πίσω, κολύμπα στο βυθό, πέτα με τον πελεκάνο απλά κουνώντας τον μοχλό και αυτά… Το παιχνίδι διαρκεί μετά βίας 15 λεπτά (αφού στην αρχή νόμιζα ότι κατέβασα κανένα demo) κι αν προσπεράσεις τα mini games τότε μέσα σε 5 λεπτά έχεις δει τίτλους τέλους. Αν για κάποιο λόγο αποφασίσει να ασχοληθεί κάποιος με τα αδιάφορα και βαρετά ακόμα και για ένα νήπιο mini games, θα πρέπει να γνωρίζει πως αυτά δεν έχουν κάποιο στόχο.
Η επιβράβευση συνεπώς είναι ανύπαρκτη και οι πράξεις μας δεν έχουν ούτε βάρος ούτε κάποιο αντίκτυπο στην ιστορία ή τους χαρακτήρες. Επιπλέον αν ο παίκτης δεν πατήσει quit στο mini game, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Υποτίθεται πως το gameplay και η όποια αλληλεπίδραση με τον πελεκάνο θα μας κάνει να δεθούμε με αυτόν και πως με την γλυκόπικρη ιστορία του θα βιώσουμε μια περιπέτεια ωδή στη φιλία, στο να μεγαλώνεις, να αποκτάς ευθύνη και να αφήνεις πίσω σου. Ωστόσο το Storm Boy αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα. Ακόμα και για interactive story driven παιχνίδι που υποτίθεται ότι είναι. Εκτός από το βαρετό, ανέμπνευστο και ανούσιο gameplay του, η ίδια η ιστορία όπως είναι δοσμένη, δεν καταφέρνει με κανένα τρόπο να μας αγγίξει, όσο γλυκά κι αν έχουμε τη διάθεση να το δούμε.
Το «παιχνίδι» μου θυμίζει εκείνα τα μικρά παραμυθάκια των 4-5 σελίδων με τις τεράστιες εικόνες και τα μικρά ευκολοχώνευτα κειμενάκια που μας διάβαζαν στο νηπιαγωγείο για να μας κάνουν να σκάσουμε. Ουσιαστικά κάτι τέτοιο είναι και το Storm Boy, ένα interactive παραμυθάκι για να ασχοληθεί το παιδάκι πριν το πάρει ο ύπνος. Θα έπρεπε ωστόσο εφόσον απευθύνεται σε νήπια που δεν ξέρουν ακόμα να διαβάζουν, να υπήρχε τουλάχιστον αφηγητής που θα εκφωνεί την ιστορία. Εδώ όχι μόνο αφηγητής δεν υπάρχει, αλλά τα κειμενάκια που εμφανίζονται καθώς ο παίκτης προχωράει φεύγουν τόσο γρήγορα που ακόμα και ένας ενήλικας δεν προλαβαίνει να διαβάσει.
Για καλή μας τύχη βέβαια αν επιστρέψεις πίσω αλλάζοντας κατεύθυνση προς τη μεριά που ήρθες, το κείμενο επανεμφανίζεται. Οπότε όταν έχανα κάτι (όλες τις φορές δηλαδή) πήγαινα απλά πίσω, στεκόμουν ακίνητος κι έτσι μπορούσα και διάβαζα. Αυτό όμως είναι ένα ακόμα μειονέκτημα, γιατί καταστρέφει την όποια ροή μπορεί να υπήρχε.
Τα γραφικά του παιχνιδιού από την άλλη μεριά είναι πολύ όμορφα και το εικαστικό του που μοιάζει σαν να παίρνει ένα βιβλίο ζωή, πραγματικά γοητεύει. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική που με τους minimal ήχους του και το υπέροχο πιάνο δένει άρτια με το οπτικό αποτέλεσμα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.