Mega Man 11 Review

Η τρέχουσα δεκαετία σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη για τον Mega Man, αφού έλαμψε διά της απουσίας του από τα gaming δρώμενα. Ακολουθώντας την κυκλοφορία του Mega Man 10 του 2010, η φυγή του “πατέρα” Inafune την ίδια χρονιά από την Capcom σηματοδότησε την παύση παραγωγής των core καθώς και των δεκάδων spin-off τίτλων του εμβληματικού χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Inafune επιδίωξε να αναβιώσει το πνεύμα της δημιουργίας του με το πολύπαθο αλλά εν τέλει απογοητευτικό Mighty No.9 (ελπίζουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί αναλόγως και για το Castlevania franchise με το Bloodstained: Ritual of the Night) και τώρα ήρθε η σειρά της Capcom να προσπαθήσει να επαναφέρει τον Mega Man στην επικαιρότητα με την ενδέκατη περιπέτεια του ήρωα, έχοντας την αφορμή μάλιστα του επετειακού πλαισίου της συμπλήρωσης τριάντα ετών από το ντεμπούτο του.

Το αναμενόμενα υποτυπώδες σενάριο περιστρέφετε γύρω από το Double Gear System, μία εφεύρεση από τα νεανικά χρόνια του αρχικακού Dr. Willy, την οποία αποφασίζει να ανασύρει ώστε να επανδρώσει τα minions του. Εκτός από σεναριακό άρμα, το Double Gear System αποτελεί και τον βασικό gameplay νεωτερισμό του παιχνιδιού, αφού και ο ίδιος ο Megaman αναγκάζεται να το χρησιμοποιήσει ώστε να ανταπεξέλθει εναντίων των αντιπάλων του, ουσιαστικά το εν λόγω σύστημα προσθέτει τις προσωρινές δυνατότητες του bullet time και της ενδυνάμωσης των επιθέσεων.

Πέραν της εισαγωγής του προαναφερθέντος μηχανισμού, η δομή του παιχνιδιού παραμένει σταθερά αυτή ενός παραδοσιακού Megaman. Υπάρχουν εξαρχής διαθέσιμες οχτώ πίστες που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε με όποια σειρά επιθυμούμε, ώστε να γίνει διαθέσιμο το τελικό επίπεδο που οδηγεί στην τελική αναμέτρηση με τον Dr. Willy. Κάθε μία ξεχωρίζει από το δικό της θεματικό, καθώς και κάποιο μοναδικό στην εκάστοτε πίστα gameplay γνώρισμα, για παράδειγμα σε μία παγωμένη πίστα το έδαφος γλιστράει απαιτώντας επιπρόσθετη προσοχή και ακρίβεια. Η υφολογική αρμονία συνεχίζεται και στα αντίστοιχα bosses, των οποίων ο σχεδιασμός και σημαντικότερα οι επιθέσεις τους συμβαδίζουν με τον χώρο που απαντώνται. Αν δηλαδή το βασικό χαρακτηριστικό ενός επιπέδου είναι η φωτιά τότε να είστε σίγουροι πως και το boss του θα σας παιδέψει με το ίδιο μέσο. Νικώντας ένα boss γίνεται διαθέσιμη προς χρήση η ειδική του επίθεση, αλλάζοντας ταυτοχρόνως και την εμφάνιση του Megaman, με την χρηστικότητα και την αποτελεσματικότητα κάθε νέας επίθεσης να ποικίλουν από ζωτικής σημασίας έως σχεδόν αδιάφορες. Τέλος, στους παράγοντες που συμβάλουν στην περαιτέρω in-game επιβίωση μας προστίθεται και το store όπου μπορούμε να αγοράσουμε πάσης φύσεως βοηθήματα. Αν και θεωρητικά το παιχνίδι μπορεί να ολοκληρωθεί χρησιμοποιώντας μόνο τις πρωταρχικές βασικές δυνατότητες.

Είναι ευρέως γνωστό πως τα Megaman απέκτησαν την φήμη τους λόγο της ακραίας δυσκολίας τους. Αρκούν λίγα λεπτά ενασχόλησης με οποιοδήποτε ώστε να αντικατασταθεί η αρχική action platforming εντύπωση με την πραγματική που είναι συνεχόμενες οθόνες από αντανακλαστικούς γρίφους. Όταν όμως ένα παιχνίδι θέλει να είναι ένα trial and error συνονθύλευμα πρέπει να συνοδεύεται και από την απαραίτητη φροντίδα των gameplay μηχανισμών και κάπου εδώ το παιχνίδι χωλαίνει. Η ανταπόκριση στις εντολές νιώθει ικανοποιητική στην πρώτη επαφή, γρήγορα όμως γίνεται ξεκάθαρο πως ο χειρισμός δεν είναι άψογος ως όφειλε, κάτι που παρουσιάζεται έκδηλα στην λειτουργία του Jump που αποτελεί το Α και το Ω ενός platform και εδώ δημιουργεί δυστυχίες. Ένας άλλος μελανός τομέας είναι αυτός των boss fights, τα οποία ναι μεν είναι ευφάνταστα αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο και χρονοβόρο να ανακαλύψει κανείς τα ασφαλή σημεία που μπορεί να κινηθεί ώστε να αποφύγει τις πολλαπλές επιθέσεις. Συνδυάστε αυτά τα προβλήματα με τις επιμήκεις πίστες που κρύβουν αρκετούς απροειδοποίητους one hit θανάτους, μερικά λάθος τοποθετημένα check points, την επίμονη άρνηση της βασικής μορφής του Megaman να μάθει να πυροβολεί διαγώνια καθώς και τον περιορισμένο αριθμό ζωών και θα καταλάβετε πως το Megaman 11 είναι ένα παιχνίδι για γερά νεύρα.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θέλω να ξεκαθαρίσω πως μου αρέσουν τα δύσκολα και προκλητικά παιχνίδια. Το Cuphead είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα τίτλου που ήταν εξαντλητικά δύσκολο και απαιτητικό, διακατέχονταν όμως από άριστους μηχανισμούς και καθιστούσε ξεκάθαρο το τι έπρεπε να κάνεις για να προχωρήσεις. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφού το Megaman 11 δεν είναι δύσκολο, είναι άδικο. Κάτι που φανερώνεται ακόμα περισσότερο στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας, όπου πάρα τις άπειρες ζωές και την αφθονία power ups, ένα τρίωρο playthrough δύναται να εκνευρίσει ακόμα και τον πιο υπομονετικό παίκτη χάρη στο ελαττωματικό του platforming. Επίσης ένα τελευταίο σημαντικό μειονέκτημα που παρατηρείται είναι πως τα διάφορα upgrades που αποκτώνται στην πορεία του παιχνιδιού δεν δημιουργούν την αίσθηση ικανοποίησης και προόδου που αφήνει ας πούμε ένα καλό metroidvania, αλλά αυτή του cheat. Στοιχείο απόρροιας της γενικότερης αρχιτεκτονικής του παιχνιδιού που επιτρέπει διαφορετικές προσεγγίσεις αντιμετώπισης αλλά δεν έχει υλοποιηθεί σωστά.

Στον οπτικοακουστικό τομέα η μετάβαση στον κόσμο του 2.5d κινείται προς την σωστή κατεύθυνση του να προσελκύσει μία νέα γενιά παικτών στη σειρά αφού τα αυστηρά, δίχως σύγχρονα 'στυλιζαρίσματα', 8bit γραφικά των δύο προηγούμενων απέτρεψαν πολλούς από το να τους δώσουν μία ευκαιρία. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων για μία ακόμα φορά είναι βαθειά επηρεασμένος από το έργο του μεγάλου Tezuka και της δημιουργίας του Astro Boy, στον οποίο βασίζεται και ο ίδιος ο Megaman (Rockman στην Ιαπωνική). Στα του ήχου η μουσική επένδυση είναι ως επί το πλείστον αδιάφορη, η επαναληψιμότητά της όμως μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά εκνευριστική όταν θα “κολλήσετε” σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού. Ειδική αναφορά αξίζει στα λιγοστά και αχαρακτήριστα Αγγλικά voice-over, τα οποία πρέπει να ακούσετε ώστε να “απολαύσετε” το κάλος της ποιότητας των ερμηνειών. Εφόσον σας ενοχλούν πάντως υπάρχει και η επιλογή των Ιαπωνικών.