Shadow of the Tomb Raider Review

Shadow of the Tomb Raider Review

19 Σεπτεμβρίου 2018 08:50
Η γοητεία της αποτυχίας

Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό το οποίο συνδέει τα Tomb Raider και εν συνεχεία την ίδια την Lara Croft με την gaming συνειδητότητα. Βλέπετε τα πρώτα (και για πολλούς τα μόνα αυθεντικά) Tomb Raider, σηματοδότησαν όχι μόνο την απαρχή των περιπετειών της Lara αλλά και εκατομμυρίων είτε παλαιότερων είτε πρώτο εισαχθέντων  gamers σε 3D περιβάλλον, με το Tomb Raider του 1996 να είναι ένα από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που παρουσίασαν έναν πλήρως τρισδιάστατο κόσμο διαθέσιμο προς εξερεύνηση. Αυτή η παρθενική, σχεδόν ποιητική σύμπλευση μεταξύ ψηφιακού avatar και παίκτη προς την ανακάλυψη νέων εμπειριών που προκλήθηκε από την πολυπόθητη έλευση και διάθεση του 3D στις μάζες, σε συνδυασμό με τα πληθωρικά πολύγωνα της Lara και φυσικά με το ότι είχαμε να κάνουμε με αξιόλογα παιχνίδια, οδήγησε στο να θεωρείται η πρώτη τριλογία όχι μόνο κλασσική αλλά και αγαπημένη από μεγάλη μερίδα του κοινού, εμπεριέχοντας όμως γερές δόσεις νοσταλγίας.

Η νοσταλγία ως γνωστών δεν αποτελεί τον σοφότερο κριτή ενός αποτελέσματος σε βάθος χρόνου. Μία ντουζίνα παιχνίδια μετά και δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεις αργότερα η Lara παραμένει η αδιαμφισβήτητη πρέσβειρα του μέσου ακόμα και για τους “εξωσχολικούς” με την πρώτη τριλογία να έχει αναχθεί από κάποιους σε ιερή, κάτι που θεωρώ συζητήσιμο διότι όπως και τα περισσότερα παιχνίδια εκείνης της πρώτης άγουρης φουρνιάς τρισδιάστατων τίτλων, τα πρώτα Tomb Raider τώρα πια είναι ουσιαστικά unplayable, ενώ και το remake του 2007 δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιπροσωπευτικό της αξίας του αρχικού αφού υιοθετούσε, ευτυχώς, σύγχρονούς μηχανισμούς.

Με το πέρας της πρώτης τριλογίας και υπό τις συνεχόμενες πιέσεις για συχνές κυκλοφορίες που δημιούργησε η εμπορική επιτυχία, η σειρά άρχισε εκτός λίγων εξαιρέσεων να παίρνει την κατιούσα μέχρι να οδηγηθούμε στο αναπόφευκτο reboot του 2013. Το ίδιο το reboot υπό την αιγίδα της Crystal Dynamics, ήρθε αντιμέτωπο με τις έντονες αντιδράσεις των παραδοσιακών μνηστήρων της Lara τόσο για τους gameplay  μηχανισμούς που αφομοίωσε και κυριότερα για τον τρόπο που την παρουσίασε αλλά και την μεταχειρίστηκε. Η Lara είχε εκθρονιστεί προ πολλού από τον Nathan Drake ο οποίος κατείχε δικαιωματικά το στέμμα των action adventure με τους παραλληλισμούς και τις συγκρίσεις να είναι αναμενόμενοι, άλλωστε και οι δύο ήρωες τον ίδιο κινηματογραφικό αρχαιολόγο τυχοδιώκτη είχαν ως αφετηρία, όχι όμως και ακριβώς ορθοί, με το αναγεννημένο Tomb Raider να ακολουθεί σαφώς πιο ανοιχτή δομή, έναντι της πιο γραμμικής που συνηθίσαμε από τα Uncharted.

Πάραυτα το μεγάλο σοκ ήρθε από την αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία της ηρωίδας. Η πάλαι πότε γεμάτη Βρετανικό φλέγμα και υπεροψία Croft, αντικαταστήθηκε από κάτι αγνώριστο. Ένα ασθενικό κοριτσάκι με ανασφάλειες που σε τίποτα δε θύμιζε, ούτε έδειχνε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί στην δυναμική Lara Croft που τόσο αγαπήθηκε. Δεν ήταν όμως μόνο η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα αλλά και τα δεινά που υπέστη η Lara της Camilla Luddington, τα οποία έτυχαν δικαιολογημένα σφοδρής κριτικής  στο πρώτο μέρος της νέας τριλογίας, με τις κακουχίες της πρωταγωνίστριας να αγγίζουν, ακόμα και να ξεπερνούν τα όρια του φετιχισμού στιγματίζοντας τον κατά τα άλλα στιβαρό κυρίως action και όχι τόσο adventure προσανατολισμό του reboot με τις σχεδόν μαζοχιστικές ορέξεις προς την ηρωίδα του.

Το “Rise of the Tomb Raider" ναι μεν φέρθηκε πολύ καλύτερα στην νέα Lara παρουσιάζοντας την πολύ πιο “ψημένη” και ικανή, συνέχισε όμως να δυσαρεστεί τους οπαδούς της καθώς απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από τις εξερευνητικές ρίζες της δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στη δράση και το πιστολίδι. Και αισίως φτάνουμε στο τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας της νέας Lara με την Eidos Montreal να έχει αναλάβει πλέον τα ηνία και να υπόσχεται την επιστροφή στο πατροπαράδοτο gameplay αλλά και πως θα βιώσουμε την καθοριστική μεταμόρφωση της Lara Croft σε Tomb Raider.

Η ιστορία ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο, με την διαμάχη μεταξύ της Lara και της αρχαίας οργάνωσης Trinity να έχει εξελιχθεί σε προσωπική βεντέτα μετά την γνωστοποίηση πως η τελευταία ευθύνεται για τον θάνατο του πατέρα Croft. Ξεκινάει έτσι ένα ταξίδι με εφαλτήριο το Μεξικό για να καταλήξει στην καρδιά της Νότιας Αμερικής, όπου η Lara μαζί με τον συνοδοιπόρο της Jonah θα έρθουν σε επαφή με τον αρχαίο πολιτισμό των Μάγια και όχι μόνο.

 

Στα πρώτα δευτερόλεπτα του παιχνιδιού βοηθούμε την Lara να απεγκλωβιστεί για χιλιοστή φορά από ογκόλιθους έτοιμους να την συνθλίψουν και αυτό λειτουργεί σαν δήλωση της Eidos Montreal πως θέλει να αφήσει πίσω της αυτό το φαινόμενο υπερβολικού βασανισμού της ηρωίδας, κάτι που όπως αποδεικνύεται στην συνέχεια όντως συμβαίνει. Ένα άλλο μελανό σημείο των reboot που σχολιάστηκε έντονα, τα κόκκινα βαρέλια διαθέσιμα προς έκρηξη κάνουν και αυτά την επανεμφάνιση τους με τρόπο θρασύ όπου αντί να τα συναντάμε πλέον διάσπαρτα στις πίστες εμφανίζονται σπάνια αλλά τώρα πια στοιβαγμένα σε δεκάδες ώστε να συνδράμουν στην φαντασμαγορία. Παρατηρείται έτσι εξαρχής η διάθεση της εταιρείας να αναγνωρίσει τα κακώς κείμενα των προηγούμενων τίτλων και εν μέρει το πραγματοποιεί διορθώνοντας τα επιτυχημένα με τρόπο εριστικό και γουστόζικο.

Η βασική δομή του gameplay δεν έχει αλλάξει έχουν μεταβληθεί όμως η αναλογίες των διαφόρων παραγόντων του. Η εξερεύνηση του χάρτη συνεχίζει να είναι το ίδιο διασκεδαστική και εθιστική καταναλώνοντας τις περισσότερες ώρες που θα ξοδέψετε στο παιχνίδι κυνηγώντας αρχαιολογικά ευρήματα και κείμενα που προσδίδουν μεγαλύτερο βάθος στην ιστορία του. Την εξερεύνηση εμπλουτίζουν και αρκετές υποβρύχιες περιοχές με σωστή υλοποίηση που δεν προκαλεί δυσαρέσκεια όπως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις, με το παιχνίδι να παρουσιάζει το πιο ολοκληρωμένο σύστημα περιπλάνησης σε νερό που έχω συναντήσει ποτέ. Και το λέω αυτό σαν gamer που απεχθάνεται τις υδρόβιες πίστες από την εποχή του πρώτου Sonic στο Mega Drive.

Οι τύμβοι, οι οποίοι κατά γενική ομολογία ήταν και οι πιο παραμελημένοι, επιστρέφουν θριαμβευτικά με τον καθένα να ξεχωρίζει από το δικό του θεματικό. Το ντόμινο που λύνει τον εκάστοτε γρίφο είναι εντυπωσιακό αλλά κανένα δεν αφήνει την αίσθηση του πρωτοποριακού. Ο αριθμός των διαθέσιμων τύμβων πάντως μαζί με τις πολλές μικρότερες κρύπτες πιστεύω πως θα ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς.

Η μεγάλη αλλαγή του παιχνιδιού σε σχέση με τους προκάτοχους του έγκειται στον τομέα των μαχών και του stealth, όπου ενώ ειδικά το Rise of the Tomb Raider χαρακτηρίστηκε από ενοχλητικά πολλές μάχες, στο “Shadow” αυτό έχει αντιστραφεί με τον αριθμό των συρράξεων να είναι μηδαμινός. Αν είστε της εξερεύνησης και της ανακάλυψης τότε τα όπλα σας θα σκουριάσουν για πολλές ώρες στις θήκες τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το skill tree να υποβιβάζεται σε αχρείαστο απομεινάρι των προηγούμενων με το να επιμένει να αφορά κυρίως τις μαχητικές ικανότητες. Επίσης, πολλές βασικές δυνατότητες ξεκλειδώνονται σαν επιβράβευση από τους τύμβους και αυτό σε συνδυασμό με την δυσδιάκριτη απεικόνιση των ξεκλειδωμένων και μη skills μας ωθεί σχεδόν στο να εξαργυρώνουμε τα skill points κατά τύχη.

 

Η A.I. υφίσταται σε γνώριμα επίπεδα με τους εχθρούς να μας καταδιώκουν και να μας περικυκλώνουν μανιασμένα σε πλαίσιο μάχης, κάτι που δεν ισχύει και στο stealth, με τους διώκτες σας να είναι ικανοί ακόμα και να σας ξεχάσουν εφόσον τους δώσετε αρκετό χρόνο. Η νέα δυνατότητα της Lara να καμουφλάρεται με λάσπη και σε τοίχους με βλάστηση προσθέτει μία ωραία Predator ύφους λειτουργία, αλλά δεν αξιοποιείται επαρκώς λόγω της ανεπαρκείς A.I.. Γενικά αν θέλετε να νιώσετε κάποια πρόκληση καλό θα ήταν να ρυθμίσετε και τις τρεις παραμέτρους της δυσκολίας μάχη, εξερεύνηση και γρίφους στο Hard διαφορετικά το παιχνίδι μας παίρνει από το χέρι και συμπεριφέρεται και το ίδιο σαν μικρό παιδί φροντίζοντας να μην χάσουμε  κανένα από τα επιτεύγματα του.

Τα side quests ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις του παιχνιδιού, αποφεύγοντας τον χαρακτήρα της αγγαρείας, με αρκετά από αυτά να δίνουν την εντύπωση πως θα μπορούσαν να απαρτίζουν την βασική ιστορία και να μας ωθούν να εξερευνήσουμε περαιτέρω τον περιβάλλοντα κόσμο, οδηγώντας μας σε μέρη που διαφορετικά δεν θα βλέπαμε. Επιπροσθέτως, βοηθούν και στην καλύτερη εμπέδωση της κουλτούρας του λαού με τον οποίο αλληλεπιδρούμε.

 

Ο υψηλού επιπέδου τεχνικός τομέας κάνει την επανεμφάνιση του με αψεγάδιαστο χειρισμό και γραφικά τα οποία για ακόμα μία φορά στο σύνολό τους αποστομώνουν. Η ζούγκλα του παιχνιδιού είναι ένα πραγματικό χάρμα οφθαλμών και τα μυστικά που κρύβει προκαλούν έντονες συγκινήσεις. Στην έκδοση για κονσόλες δίνεται η δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε υψηλότερο frame rate (60fps) και ανάλυση (30fps). Αν απουσιάζει 4Κ τηλεόραση προτιμήστε την πρώτη αφού δεν σημειώνονται εμφανείς διαφορές που να δικαιολογούν την πιο αργή κίνηση που επιφέρουν τα 30 καρέ. Ανισότητες ως προς την ποιότητα των γραφικών παρατήρησα σε κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπου η λεπτομέρεια των προσώπων και η κινησιολογία τους δεν διατηρούνταν στα ίδια επίπεδα με τους υπολοίπους. Μία τελευταία γραφική ατασθαλία που δεν δύναται να αγνοηθεί, είναι η χορδή του τόξου της Lara που συχνά χάνεται μέσα στα ρούχα της κατά την διάρκεια των cut scenes.

Η ισχυρή εικονογραφία είναι το στοιχείο στο οποίο τα νέα Tomb Raider ποτέ δεν είχαν αντίπαλο. Η επακριβής μετάδοση της αίσθησης και η ωμή αναπαράσταση του κόσμου που εφορμούμε, από το πιο παραδεισένιο τοπίο μέχρι το πιο αιματοβαμμένο μπουντρούμι, συνιστούν το πιο δυνατό χαρτί και λόγο ύπαρξης των reboot. Στο πρώτο κεφάλαιο η έκφραση αυτού κορυφώθηκε με την αριστοτεχνική αποκάλυψη των σαμουράι δαιμόνων και των θυμάτων τους, εδώ ο θρίαμβος επαναλαμβάνεται κατά την ανατριχιαστική ανακάλυψη μίας παλαιό Χριστιανικής σέκτας.

 

Περνώντας στα του ήχου, συνεχίζει να λάμπει διά της απουσίας του ένα αξιομνημόνευτο μουσικό θέμα – σήμα κατατεθέν για την σειρά, αλλά αποζημιωνόμαστε από τους τελετουργικούς ήχους και ψαλμωδίες που δημιουργούν την επιθυμητή ατμόσφαιρα. Η ερμηνείες των ηθοποιών κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα και η προσφερόμενη επιλογή για voice overs στην μητρική γλώσσα των χαρακτήρων συμβάλει στην περαιτέρω αληθοφανή αποτύπωση της νοτιοαμερικανικής κοινωνίας.

Το αξιοπαράξενο λάθος που παρατηρείται ειδικά για τέτοια παραγωγή και κοστίζει ως προς την συνολική απορρόφηση από τον τίτλο είναι πως κάποιες από τις φωνές δεν συμβαδίζουν ηλικιακά αλλά και υφολογικά με τους χαρακτήρες που παρακολουθούμε στην οθόνη, με αποτέλεσμα Μεξικανούς με φωνή Νεουρκέζου και αιωνόβιες γιαγιάδες με φωνή τριαντάρας. Τα ηχητικά εφέ αποτελούν τον αδιαφιλονίκητο νικητή του ηχητικού τομέα, με τους ήχους που έχουν επιλεχθεί για να μεταδώσουν τα τεκταινόμενα να καθιστούν την χρήση ακουστικών επιβεβλημένη καταφέρνοντας με απόλυτη επιτυχία να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση πως αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, όπου υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα επιβιώναμε ούτε λεπτό.

 

Στην εισαγωγή του παιχνιδιού η Lara γίνεται μάρτυρας του θανάτου ενός μικρού παιδιού, θανάτου που εμμέσως η ίδια προκάλεσε. Αυτό αυτομάτως πυροδοτεί και μεταμορφώνει τις προσδοκίες του παίκτη – θεατή που μέχρι πρότινος πίστευε πως έχει να κάνει με ένα ακόμα προϊόν ύφους ανάλογου Σαββατιάτικου σινεμά, με τις απαιτήσεις να εκτινάσσονται ευλόγως μετά από ένα τέτοιο συμβάν και με τον τίτλο να δείχνει πως θέλει να εξελιχθεί σε μία εμπειρία με βαθύτερο αντίκτυπο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ποτέ! Η απάθεια, η έλλειψή ενσυναίσθησης και η πεισματική άρνηση της πρωταγωνίστριας να αναγνωρίσει τις καταστροφικές συνέπειες των πράξεων της είναι έκδηλες καθ' όλη την διάρκεια του παιχνιδιού σε βαθμό που προβληματίζει. Υπάρχει μία διάχυτη αίσθηση νοσηρότητας η οποία πηγάζει όχι από τις γκροτέσκες εικόνες του παιχνιδιού αλλά από την ίδια την Lara.

Μία Lara που παρά το φιλικό προσωπείο που προσπαθεί να επιδείξει διακατέχεται από εμμονές και ψυχρότητα ώστε να επιτύχει τους στόχους της. Αυτή η ψυχρότητα εκφράζεται άριστα κατά τις μάχες όπου τα τελειωτικά χτυπήματα παραδίδονται συνοπτικά χωρίς εκρήξεις θυμού αλλά με συμπεριφορά επαγγελματία εκτελεστή, ενώ και παρότι η σκηνοθεσία τους καθιστά ξεκάθαρο το τι συμβαίνει στο κάθε θύμα, η κάμερα αποφεύγει τις γραφικές γλαφυρότητες αφήνοντας τες στην φαντασία του θεατή. Θα υπέθετε κάποιος πως τα βασανιστήρια και οι τραυματικές εμπειρίες που βίωσε η Lara κατά την διάρκεια του ταξιδιού της διαμόρφωσαν ένα χαρακτήρα παρανοϊκό, με μία αποκτήνωση που παρέμεινε εσωτερική και ποτέ δεν εξωτερικεύτηκε, αυτό όμως είναι απλά μία ερμηνεία και όχι κάτι που προτείνεται από την εξιστόρηση.

Συνοψίζοντας : Δυστυχώς, οι θιασώτες της παλιάς Lara δεν θα βρουν ούτε αυτή τη φορά λύτρωση και θα πρέπει να περιμένουν μαζί με τους υπόλοιπους το επόμενο δέκατο τρίτο βήμα της αρχαιολόγου. Το Shadow of the Tomb Raider δείχνει την πρόθεση να διορθώσει τα λάθη των δύο προηγούμενων παιχνιδιών και μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει. Παράλληλα απογοητεύει δημιουργώντας από νωρίς υψηλές προσδοκίες τις οποίες ποτέ δεν εκπληρώνει. Απογυμνωμένο, όμως, από τα σεναριακά του λάθη παραμένει μία απολαυστική και χορταστική περιπέτεια εξερεύνησης που θα σας πάρει περίπου τριάντα ώρες να την ολοκληρώσετε.
Box Art
Tested on : PS4
Developer : Eidos Montreal, Crystal Dynamics
Publisher : Square Enix
Available for : PS4, Xbox One, PC
Release date : 2018-09-14