NBA Live 19 Review

Κανείς δεν μπορεί να πει στην EA να μην συνεχίζει την προσπάθεια να φέρει και πάλι στο προσκήνιο την άλλοτε αγαπημένη σειρά NBA Live. Οι προσπάθειες της όμως με την έλευση της γενιάς των PS4/Xbox One μοιάζουν μάταιες, βιαστικές και χοντροκομμένες σε βαθμό που η γενική γνώμη να θέλει την ΕΑ απλά να τα παρατήσει, μιας και το αντίπαλο δέος του NBA 2K έχει προχωρήσει το ψηφιακό μπάσκετ πολλά βήματα μπροστά, κάνοντας το τη μοναδική επιλογή για τους φιλάθλους. Από ότι φαίνεται θα προσπαθεί μέχρι να τα καταφέρει για αυτό και φέτος κάνει την πιο σοβαρή -κατά την ίδια- προσπάθεια να κοιτάξει στα ίσια τον ανταγωνισμό, ύστερα από τις προηγούμενες καταστροφικές σεζόν (βλ. NBA Live 16, NBA Live 18).

Με ακμαίο mentality και το κεφάλι κάτω, η EA Tiburon, γνωστή για τους UFC τίτλους, πατάει πόδι ξανά στο παρκέ. Ας δούμε τι παίζει με το NBA Live 19. Προτιμώ πάντα να ξεκινώ με το gameplay σε τέτοιες περιπτώσεις μιας και αυτό μένει πολλές φορές στο μυαλό του καθενός. Πώς «παίζει» το Live 19; Καταρχάς είναι πολύ άμεσο. Όταν έχεις συνηθίσει σε έναν χειρισμό που ναι μεν δίνει πληθώρα επιλογών αλλά σε στιγμές σε βομβαρδίζει με πληροφορίες και πολλά κουμπάκια που σε έναν απλό αγώνα δεν θα πατήσω ποτέ, η απλουστευμένη προσέγγιση του αποδίδει. Ο ορισμός του pick up and play στυλ παιχνιδιού και άρα πολύ πιο arcade. Μπορεί να σε προϊδεάζει για μια πολύ ρεαλιστική παικτική εμπειρία αλλά μόλις πιάνεις το χειριστήριο και μετά από μερικά δεκάλεπτα αντιλαμβάνεσαι πως η προσέγγιση τείνει προς αυτό που λέμε arcade.

Για να είμαι ξεκάθαρος αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό αφού υπήρξαν στιγμές που πρόσφερε ευχαρίστηση. Ιδιαίτερα όταν αμυνόμουν, καθώς το σύστημα μαρκαρίσματος του παιχνιδιού δουλεύει σαν ένα mini-game. Κρατώντας το L2 ο παίκτης μου αρχίζει να κολλάει στον αντίπαλο και με τον αριστερό μοχλό προσπαθείς να τον σπρώξεις στην πλευρά που πηγαίνει και να τον απωθείς. Αυτά όλα διαρκούσαν μέχρι το σημείο όπου το sim στοιχείο έπρεπε να κλωτσά και δυστυχώς ήταν άφαντο. Θα ήθελα, κιόλας, να μου δινόντουσαν περισσότερες επιλογές τακτικής εντός του αγώνα και να μην ήταν τόσο ξερό το controller layout.

Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αρέσει σε κάποιον που θα το δοκιμάσει και θυμίζει τις παλιές εποχές του NBA Live. Μόνο που τώρα το σκηνικό των μπασκετικών τίτλων έχει αλλάξει άρδην και το ότι «το θυμίζει» δεν σημαίνει ότι είναι και θετικό. Ας μην κρυβόμαστε, σε ένα κοινό που κατά εξοχήν τα τελευταία χρόνια παίζει μόνο NBA 2K και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την κυριαρχία, είναι πολύ δύσκολο να διεκδικείς θέση με arcade στυλ. Πόσο μάλλον όταν το gameplay φέρει πολλά παραπτώματα.

Για κάποιον παράξενο λόγο συμβαίνουν απίστευτες φάσεις στο Live 19, πέραν των φυσικών ορίων και τα στατιστικά του αθλητή. Από έναν Irving ή Westbrook να το καταλάβω, αλλά δεν γίνεται ένας Rondo να καρφώνει τόσο εύκολα ή όταν διεισδύει στο καλάθι οι center που να μπορούν να τον κοντράρουν να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Ειλικρινά, σχεδόν όλες οι φάσεις κάτω από το καλάθι είναι μαγνητισμένες -θα δείτε να το ξαναλέω αυτό- και προ τετελεσμένες να γίνουν πόντος. Αν και γενικότερα το NBA Live 19 δεν αφήνει μια χαλαρή αίσθηση και οι παίκτες έχουν βάρος και η κίνηση τους είναι σφιχτή, είδα στιγμές όπου τα physics αποτύγχαναν παταγωδώς στις βασικότερες δουλειές τους.

Το collision σύστημα με τη σειρά του, είχε και αυτό τα πάνω και τα κάτω του. Υπήρξαν φορές που ο παίκτης γλιστρούσε τόσο φυσικά ανάμεσα από τα σώματα, αλλά και στιγμές όπου τα πόδια και τα χέρια μπλέκονταν μεταξύ τους. Είδα επίσης, τις μπάλες να μαγνητίζονται και να απομαγνητίζονται από τα χέρια των παικτών είτε σε ντρίπλες, είτε σε σουτ -μόλις την άφηναν από τον καρπό- είτε σε lay up, με μια πολύ αφύσικη τροχιά. Το αφύσικο στοιχείο της μπάλας εκτονώνεται στις σκαστές μπάλες, οι οποίες μοιάζουν να κινούνται τρεις και τέσσερις φορές γρηγορότερα από τις υπόλοιπες, με αποτέλεσμα να βλέπεις μια πορτοκαλί σφαίρα και μετά από μια πάσα, να καταλήγει από τα χέρια του παίκτη, απευθείας στο καλάθι.

Επίσης, για κάποιον παράξενο λόγο υπάρχει ένα αόρατο τοίχος στις τελικές γραμμές του γηπέδου και έτσι όσο και να σπρώχνεις τον παίκτη στα πλάγια του παρκέ, αυτοί δεν πατάνε ποτέ γραμμή. Στα παραπτώματα συγκαταλέγεται και η συμπεριφορά της ΑΙ, η οποία μπορεί να σε βγάλει από τα ρούχα σου. Αδύναμη να πάρει αποφάσεις (ή όταν παίρνει να σας στοιχίζει) , να ξεμαρκαριστεί όταν πρέπει και έτσι οι συμπαίκτες σας καταλήγουν να παίζουν χωρίς σπιρτάδα. Κάνουν κίνηση για να ζητήσουν τη μπάλα σπανίως και όταν τους ζητήσεις pick n roll. Ακόμα και οι πολύπλοκες τακτικές που το παιχνίδι σας βοηθάει να βγάλετε, τελικά δεν βγαίνουν όσο σωστά θα έπρεπε.

Στα σημεία που το Live 19 βάζει καλάθια είναι τα πληθώρα των modes του. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στα Court Battles που θεωρώ και το πιο ενδιαφέρον mode του. Σε αυτό, παίζεις με τον The One χαρακτήρα που φτιάχνεις -κότσαρα και τη φάτσα μου πάνω μου σκανάροντας τη στο Game Face της ΕΑ- και χτίζεις τη δική σου πεντάδα σε ένα υποτυπώδες campaign με story driven στοιχεία και υποτυπώδεις επιλογές. Η εμπειρία απέχει παρασάγγας από τα επίπεδα του MyPlayer, ωστόσο βρέθηκα να ξοδεύω τον περισσότερο χρόνο μου στο Live 19 σε αυτό, γιατί αποτυπώνει τέλεια την "street" και βρώμικη κουλτούρα του μπάσκετ, με μια πιο ελκυστική παρουσίαση από ότι τα επίσημα και φανταχτερά match του NBA. Αισθάνθηκα, επίσης, να επιβραβεύομαι δίκαια για το grind που έκανα για τον χαρακτήρα μου. Εδώ, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο -και kudos στην ΕΑ- το γεγονός ότι δεν υπάρχει ίχνος microtransactions, lootboxes και ότι άλλο ανεπιθύμητο και τζογαδόρικο έχει γεννήσει το gaming -γκουχ γκουχ 2Κ Sports και τα VC σου.

Παίζεις τους αγώνες, ναι, ανοίγεις κουτάκια και φακελάκια, αλλά παίρνεις τόσα ώστε να μην αποθαρρύνεσαι και να γίνεται σε λογικά πλαίσια το progress. Στα «κουτάκια» βρίσκεις παίκτες που ενισχύουν την ομάδα σου, καθώς και ενδυμασίες για τον χαρακτήρα σου και όλα γίνονται με νόμιμους τρόπους. Πολύ καλή υλοποίηση και το online που θυμίζει αυτή της σειράς FIFA, με γρήγορο matchmaking παρά το γεγονός πως τα lobby ήταν γενικώς άδεια.

Ένα στοιχείο που το NBA Live γνώρισε την κατακραυγή από τότε που προσπάθησε να επανέρθει στο προσκήνιο είναι τα γραφικά του. Μπορεί τα screenshots να άφηναν την εντύπωση πως φέτος έγινε καλή δουλειά, ωστόσο η πραγματικότητα απογοητεύει οικτρά. Πιάνοντας το από τα μοντέλα των αθλητών τα οποία είναι μέτριας ποιότητας υφών και μοιάζουν στεγνά σε λεπτομέρειες ή χαρακτηριστικά παικτών όπως ο Durant, o Curry, Lebron να μην είναι τόσο αληθοφανείς, όσο μας έχει κακομάθει η 2Κ -δυστυχώς εδώ η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Κάτι παράξενο τρέχει με τις σιλουέτες και τις φυσιογνωμίες τους σε γενικές γραμμές.

Στο μάτι επίσης κακοφαίνεται το aliasing που υπάρχει στην PS4 έκδοση τουλάχιστον την οποία δοκίμασα. Ωστόσο, τα γήπεδα ο φωτισμός και η γυαλάδα του παρκέ αποτυπώνεται πολύ όμορφα στην οθόνη. Γενικότερα, το οπτικό αποτέλεσμα είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριο. Φταίει και το γεγονός ότι τρέχει με τη μηχανή γραφικών της ΕΑ Tiburon και όχι την δοκιμασμένη και εξαιρετική Frostbite που λάμπει στο FIFA ή ακόμη και στο Madden. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον ή ποιους λόγους η σειρά δεν υλοποίησε ακόμη τη Frostbite, μιας και ο διαμοιρασμός της τεχνολογίας θα βοηθούσε τα μέγιστα.

Ούτε η παρουσίαση του συναντά τα τηλεοπτικά στάνταρ που έχουν τεθεί. Το ότι υπάρχει το license του ESPN δεν σώζει την σκηνοθεσία του, η οποία μοιάζει στεγνή και χωρίς την απαραίτητη φασαρία και ζωντάνια μιας ζωντανής μετάδοσης. Στο σημείο αυτό συμβάλλει και ο μέτριος ηχητικός τομέας αλλά και το team των σχολιαστών, που αν και έγιναν προσθήκες ενός νέου διδύμου, έχουν την τάση μετά από λίγο να γενικολογούν και να αναπαράγουν τις ίδιες ατάκες. Βέβαια, η ΕΑ έχει υποσχεθεί ότι με την πάροδο της σεζόν του NBA θα εμπλουτίζει τους διαλόγους τους και μένει να δούμε αν θα το τηρήσει και σε ποιο βαθμό. Είναι κρίμα να καταποντίζεται τεχνικά τόσο πολύ και σε γραφικά αλλά και σε ήχο το παιχνίδι, που περιλαμβάνει παραδόξως ένα πολύ ταιριαστό soundtrack με r’n’b, hip hop και pop κομμάτια.