Forgotton Anne Review

Το ξεκίνησα για τα γραφικά, έμεινα για την ιστορία. Κάπως έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την εμπειρία μου με το Forgotton Anne, το πρώτο παιχνίδι της Δανέζικης ThroughLine Games, το οποίο κυκλοφορεί υπό την αιγίδα της Square Enix. Βρισκόμαστε στα Forgotten Lands, έναν παράξενο τόπο που κατοικείται από απολεσθέντα αντικείμενα. Παπούτσια, ρολόγια, κασκόλ και οποιοδήποτε άλλο υλικό αγαθό μπορεί να έχετε χάσει κάποια στιγμή στην ζωή σας, ψάχνοντας το μάταια, πολύ πιθανόν να έχει βρει την θέση του εδώ στην πολιτεία των ξεχασμένων και των ανεπιθύμητων. Μοναδική εξαίρεση αυτού του ιδιόρρυθμου πληθυσμού αποτελούν οι δύο άνθρωποι που δείχνουν να τον ελέγχουν, ο Master Boku και η πρωταγωνίστρια Anne.

Ο Boku εκτός από αρχιτέκτονας αυτού του τόπου μοιάζει να είναι και ο απόλυτος μεν, καλοκάγαθος δε κυρίαρχος του, ελέγχοντας το anima την κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου, η οποία παρεμπιπτόντως δίνει και ζωή στους μέχρι προσφάτως άψυχους κατοίκους του. Επίσης, υπόσχεται και μία δεύτερη ευκαιρία σε όσους επιδείξουν πρότερο έντιμο βίο, με τη μορφή εισιτηρίων για το υπό κατασκευή τρένο, που θα οδηγεί πίσω στον κόσμο των ανθρώπων.

Η Anne, η οποία στο πρόσωπο του Boku εκτός από τον μέντορά της, έχει βρει και μία πατρική φιγούρα έχει αναλάβει τον ρόλο του Enforcer, του δεξιού χεριού του αφέντη που παράλληλα δρα και ως το μακρύ χέρι του νόμου όντας δικαστής και εν δυνάμει δήμιος για τους επαναστάτες που αντιτίθενται στα σχέδια για επιστροφή πίσω στην γη της επαγγελίας. Τις θρησκευτικές προεκτάσεις του σεναρίου, ως προς την διαβεβαίωση για την επόμενη αιώνια ζωή, καθώς και τις Οργουελικές που προκύπτουν από το απολυταρχικό καθεστώς θα σας αφήσω να τις ανακαλύψετε και να απολαύσετε/προβληματιστείτε μόνοι σας.

Το Forgotton Anne “παίζει” σαν δισδιάστατο platform με έμφαση στα περιβαλλοντικά puzzles και την λήψη αποφάσεων. Σημαντικότερος σύμμαχος μας και της Anne είναι το Arca, μία συσκευή που ελέγχει το διάσπαρτο anima, το οποίο ουσιαστικά λειτουργεί σαν ηλεκτρισμός με τους περισσότερους γρίφους να αναλώνονται στην αναδιανομή του σε διάφορες συσκευές ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το anima όμως όπως προανέφερα είναι υπεύθυνο και για την έμβια κατάσταση των χαρακτήρων και έτσι το Arca εκτός από εργαλείο επίλυσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν όπλο είτε για εκφοβισμό είτε για εκτέλεση.

Το αν η Anne θα πορευθεί με ευαισθησία προς τους γύρω της η θα επιδοθεί σε "γκεσταπίτικες" μεθόδους το αφήνει στην κρίση σας και μαζί το πώς θα αισθάνεστε στο τέλος του παιχνιδιού για την ίδια αλλά πρωτίστως για τον εαυτό σας. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του παιχνιδιού αφού ο “decision making” παράγοντας παραμένει ο πιο σημαντικός καθ’ όλη την διάρκεια του, ζυμώνοντας μας συναισθηματικά με την Anne και τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Κάτι το οποίο ο τίτλος καθιστά σαφές εξαρχής με εκείνο το “things could have gone better” της εισαγωγικής συμπλοκής.

Στον τεχνικό τομέα το εικαστικό κομμάτι και τα γραφικά είναι αυτά που ευλόγως μαγνητίζουν τα βλέμματα. Ο φόρος τιμής στο Studio Ghibli και τον μεγάλο Μιγιαζάκι είναι προφανής για οποιονδήποτε έχει έστω επιδερμική σχέση με τα anime και ενώ σίγουρα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον έργο του εν λόγο στούντιο (κάτι τέτοιο θα ήταν ιεροσυλία) η ThroughLine τα κατάφερε περίφημα.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πανέμορφα παρουσιάζοντας μας έναν εντυπωσιακό κόσμο, που παρά την εκ πρώτης όψεως φανταχτερότητα του, διατηρεί μία αίσθηση ζοφερότητας με την χρήση της υπέροχης χρωματικής παλέτας που έχει επιλεχθεί. Η Anne καθυστερεί λίγο, αλλά αισθητά να ανταποκριθεί στις εντολές μας όταν της ζητάμε να κινηθεί, μας αποζημιώνει όμως με τα άψογα και ομαλά animations που ακολουθούν, το υψηλό επίπεδο των οποίων διατηρείται και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού.

Ο συνθέτης Peter Due με την βοήθεια της φιλαρμονικής ορχήστρας της Κοπεγχάγης ντύνει το παιχνίδι με μουσική επένδυση που προσδίδει επιπλέον στο κινηματογραφικό ύφος του. Η έλλειψη επιλογής Ιαπωνικών voice overs αναμενόμενα ενοχλεί αρχικά, πιστεύω όμως πως καταλήγει να λειτουργεί προς όφελος του παιχνιδιού, με τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών να συνδράμουν εξίσου σημαντικά με τα εκφραστικά animations στην δημιουργία χαρακτήρων “ζωντανών” (και σε ορισμένες περιπτώσεις αξιολάτρευτων) και ας μην κοροϊδευόμαστε η αμεσότητα της Αγγλικής γλώσσας δημιουργεί συναισθηματικό δέσιμο με τους πρωταγωνιστές, το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί με την ουσιαστικά άγνωστη στα μέρη μας Ιαπωνική.