Assassin's Creed: Rogue Remastered Review

Θύμα των όσων χαρακτηρίζουν την πολύ ιδιαίτερη εποχή της μετάβασης από μία γενιά κονσολών στην επόμενη, το AC: Rogue αγνοήθηκε από μεγάλη μερίδα του κοινού όταν κυκλοφόρησε το 2014 για PS3 και Xbox 360. Γεγονός εν μέρει λογικό με τα βλέμματα της βιομηχανίας και των οπαδών στραμμένα στο πρώτο next gen Assassin’s Creed, το όπως αποδείχθηκε απογοητευτικό και γεμάτο προβλήματα (τουλάχιστον στην pre-patched εκδοχή του) Unity, ενώ σίγουρα δεν λειτούργησε υπέρ του και το ότι το Rogue ανέλαβε τον άχαρο ρόλο του να λειτουργήσει ως αποκούμπι για όσους δεν είχαν την δυνατότητα, έστω άμεσα, να προχωρήσουν στην επόμενη γενιά.

Με το παρόν “Remaster”, λοιπόν, η Ubisoft δίνει μία δεύτερη ευκαιρία στο πιο παραγκωνισμένο παιχνίδι της, πράγμα δίκαιο μιας και ο έβδομος core Assassin’s Creed τίτλος αποτελεί όντως έναν από τους πιο αξιόλογους της σειράς.

Ξεκινώντας από την ιστορία, το Rogue λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια του επταετούς πολέμου (1756-63) και ασχολείται κυρίως με την διαμάχη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας για την επικράτηση στις βόρειο Αμερικανικές αποικίες. Το παιχνίδι ουσιαστικά “κλείνει” την άτυπη Αμερικανική τριλογία που ξεκίνησε με το χειρότερο όλων Assassin’s Creed III και συνέχισε το υπέρ πετυχημένο Black Flag. Η περίοδος του επταετούς πολέμου πάρα την τεράστια σημασία της ως προπομπού των παγκοσμίων πολέμων που ακολούθησαν μπορεί να είναι ένα γεγονός σχετικά αδιάφορο για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την παγκόσμια ιστορία, το σενάριο όμως προωθήθηκε ως το πιο δυνατό χαρτί του τίτλου, δίνοντας έμφαση στον προδοτικό ρόλο του πρωταγωνιστή Shay Patrick Cormac.

Αυτή η αλλαγή στρατοπέδου σίγουρα αρκεί από μόνη της ώστε να καταστήσει το Rogue ως κάτι ξεχωριστό στην σειρά, θεωρώ όμως πως η Ubisoft Sofia έχασε την ευκαιρία που της δόθηκε να πραγματοποιήσει μία πραγματική ενδοσκόπηση στην αιώνια διαμάχη ανάμεσα στους επαναστάτες-τρομοκράτες Assassins και τους ευεργέτες-δυνάστες Templars. Αυτά βέβαια είναι στοχασμοί και προβληματισμοί που δεν περιμένω από ένα μεγάλο mainstream studio οπότε η επιδερμική αντιμετώπιση των τεκταινόμενων ήταν και η αναμενόμενη.

Ο ίδιος ο Shay σαν πρωταγωνιστής παραμένει ενδιαφέρον χαρακτήρας, όντας κάποιος που έχει στόχους και ξέρει τι θέλει, αποφεύγοντας το πρότυπο του αρχικά έστω ανώριμου γκρινιάρη που μας έχει συνηθίσει η σειρά και χωρίς να έχω ασχοληθεί ακόμα με τις περιπέτειες του Bayek, είναι μάλλον ο δεύτερος σε προτίμηση μετά τον προσωπικό αγαπημένο Altaïr. Τα Assassins Creed έχουν πραγματοποιήσει τεράστια άλματα από τότε, ο μυστικισμός όμως και η πνευματικότητα που δημιουργούσαν την -σχεδόν θρησκευτική- ατμόσφαιρα εκείνου του πρώτο τίτλου είναι κάτι που λείπει από κάθε επόμενη προσθήκη της σειράς.

Ακόμα και ο αγαπημένος του κοινού, Ezio, χρειάστηκε σχεδόν τρία παιχνίδια για να απαλλαγεί από τον έντονο και ενοχλητικό...κλαρινογαμπρισμό που τον χαρακτήριζε. Επίσης ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ πως οι υπέροχες εξομολογήσεις των θυμάτων μας λίγο πριν τον θάνατο σχεδόν εγκαταλείφθηκαν μετά το πρώτο παιχνίδι αντί να γίνουν κάτι δεδομένο για την σειρά.

Παικτικά η νέα έκδοση του Rogue δεν δείχνει να διαταράσσεται από το “Remaster” του τίτλου, παρουσιάζοντας ακριβώς το ίδιο gameplay με το αρχικό. Αυτό συνεπάγεται πως όσοι έχετε επενδύσει ώρες στο Origins πιθανώς να δυσκολευτείτε με αυτό το πισωγύρισμα, οι υπόλοιποι όμως θα συναντήσετε ένα κλασσικό Assassin’s Creed με σχεδόν άψογη λειτουργία του παρκούρ και φυσικά το σύστημα ναυμαχίας, το οποίο καθιέρωσε το Black Flag και προσέδωσε το απαραίτητο στοιχείο νεωτερισμού που χρειαζόταν τότε η σειρά, παρουσιάζεται εδώ στην πιο τελειοποιημένη και διασκεδαστική μορφή του. Αντίθετα με τις ναυμαχίες οι μάχες σώμα με σώμα επιδέχονταν αλλαγών, οι οποίες δυστυχώς δεν ήρθαν ποτέ, με το counter και το break defense να δείχνουν να μην λειτουργούν πάντα, σχεδόν εσκεμμένα, σε μία προσπάθεια να δυσκολέψουν ένα ούτως ή άλλως πολύ εύκολο παιχνίδι.

Ο πελώριος χάρτης-σήμα κατατεθέν των Assassin’s Creed κάνει και εδώ την εμφάνιση του γεμάτος eagle points, δευτερεύουσες αποστολές και δραστηριότητες που επιμηκύνουν το σύντομο δεκάωρο campaign. Όσοι επενδύσετε στο παιχνίδι φροντίστε να ασχοληθείτε με τις επιμέρους αποστολές που σας οδηγούν στα βορειότερα σημεία του Ατλαντικού αφού κρύβουν τις ομορφότερες τοποθεσίες του τίτλου, με τα παγωμένα τοπία και το Βόρειο Σέλας να αναπληρώνουν την έλλειψη εντυπωσιακών κτηρίων και αρχιτεκτονικής που προκαλείται από την χρονολογία και την γεωγραφική θέση που εφορμούμε.

Στον τεχνικό τομέα που αποτελεί το μείζων θέμα του remaster συναντάμε 4K αναλύσεις για τα αναβαθμισμένα PS4 Pro και  Xbox One X  και 1080p υποστήριξη για τις αντίστοιχες βασικές εκδόσεις τους, βελτιώσεις στα textures και στα εφέ σκίασης και φωτισμού, μεγαλύτερο draw distance, πυκνότερα πλήθη, καθώς και όλο το DLC περιεχόμενο που συνόδευσε τον τίτλο. Οι τεχνικές βελτιώσεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους κυρίως στις ναυτικές αποστολές όπου το Rogue συνεχίζει να προσφέρει από τα πιο εντυπωσιακά και όμορφα νερά που έχουμε δει σε βιντεοπαιχνίδι.

Πάραυτα όπως και στο Ezio collection που προηγήθηκε το μελανό σημείο του επονομαζόμενου remaster του Rogue είναι η έλλειψη υποστήριξης 60fps με το παιχνίδι να “τρέχει” κλειδωμένο στα 30. Η συνολική εικόνα είναι σίγουρα πολύ καλύτερη από αυτή που παρουσίασε η τριλογία του Ezio αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στην ηλικιακή διαφορά των παιχνιδιών παρά σε παραπάνω προσοχή που έλαβε το παρόν. Ουσιαστικά, η Ubisoft μας παρουσιάζει ένα καθυστερημένο αξιοπρεπές port αντί μίας σύγχρονης ανακατασκευής.