Destiny Review

Destiny Review

16 Σεπτεμβρίου 2014 01:51
Μπορεί η Bungie να αποτύχει;

Αυτή είναι μια ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου αλλά και στον gaming περίγυρό μου όσες φορές αναφερόμασταν στο Destiny και κάθε φορά που έβλεπα κάτι σχετικό με αυτό. Μάλιστα ήταν μια ερώτηση με σχεδόν πάντα αρνητική απάντηση. «Δε γίνεται να αποτύχει ένα τέτοιο studio. Ένα παιχνίδι από τους δημιουργούς των θρυλικών Halo, απλά είναι υποχρεωμένο να πετύχει» έλεγαν οι σκέψεις μου. Ένα studio, όπως η Bungie, που για πολλά χρόνια βρισκόταν κάτω από την πλουσιοπάροχη ομπρέλα της Microsoft, μόλις κατάλαβε ότι άρχισε να ασφυκτιά από δημιουργικής άποψης, ζήτησε αμέσως να ανεξαρτητοποιηθεί το 2007 και να δουλέψει όπως αυτή επιθυμούσε. Λίγο πριν ξεμπερδέψει με τις τελευταίες τις υποχρεώσεις το 2010 με το Halo Reach, τον τελευταίο της τίτλο για το Xbox 360 και προσωπικά αγαπημένο, υπέγραψε δεκαετές συμβόλαιο με την Activision για τη δημιουργία ενός εντελώς νέου IP. Ο κολοσσός εκείνο τον καιρό, καυχιόταν για το πόσο τεράστιο FPS franchise έγινε το Call of Duty, συγκρίνοντας τους αριθμούς του με αυτούς του Halo.

Προφανώς και ο «Bobby Kotick και ΣΙΑ» ζήλευαν την αναγνωρισιμότητα αλλά και το πόσο παθιασμένο κοινό έχει χτίσει το Halo, την ώρα που έψαχναν απεγνωσμένα τρόπους για να φρεσκάρουν το ταλαιπωρημένο CoD. Σε μια απρόσμενη κίνηση, λοιπόν, έδεσαν με τα “corporate” δεσμά τους τη Bungie, η οποία δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ζεστό χρήμα που της προσέφεραν και όπως αργότερα αποδείχθηκε, η Activision ζήτησε να της φτιάξει το δικό της Halo. Κάπως έτσι φτάσαμε στην κυκλοφορία του Destiny, ενός sci-fi shooter με έντονα social και online χαρακτηριστικά. Όχι, η Bungie -μάλλον οι χαρτογιακάδες της Activision- απεχθάνονται τον όρο FPS/MMΟ για αυτό και το ονόμασαν «shared-world shooter». Στις επόμενες παραγράφους θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, όσο το δυνατόν πιο κατανοητά, την εμπειρία μου με το Destiny, ένα παιχνίδι με budget 500 εκατομμυρίων δολαρίων, που κατέληξε ως ένας ακριβοπληρωμένος και σίγουρα πολυδιαφημισμένος πρόλογος ενός franchise που θα συνεχιστεί, είτε το θέλει η Bungie, είτε όχι. Πικρή αλήθεια σίγουρα. Ακόμη πιο πικρό είναι να βλέπεις ένα στούντιο να υποθάλπεται από τους…άνωθεν.

Να ξεκινήσουμε από το πολύ βασικό, την ιστορία και την πλοκή του Destiny. Τα γεγονότα τοποθετούνται σε έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό την προστασία του Traveler, ενός πλανήτη/ οντότητα/ παντογνώστη θεού που την προστατεύει από κάθε τι «κακό» στο γαλαξία. Ουσιαστικά βρισκόμαστε στη μετά-Golden Age εποχή της ανθρωπότητας, χρόνια μετά την εύρεση του Traveler στον πλανήτη Άρη το 2027 και την απαράμιλλη ακμή που γνώρισε έπειτα. Ο Traveler, που πλέον πλανάται πάνω από την  τελευταία εναπομείνουσα πόλη της Γης, λειτουργεί ως ένας φάρος ελπίδας και ζητά τη βοήθεια μας. Ως Guardians έχουμε καθήκον να προστατεύουμε τον πλανήτη από το Darkness και τις εξωγήινες εχθρικές φυλές. Στο πλευρό του Guardian, ως μια άλλη Cortana, βρίσκεται ο Ghost, τον οποίο ενσαρκώνει ο Peter Dinklage.

Ως κεντρική ιστορία μοιάζει εξαιρετικά απλή και σχετικά κοινότοπη. Επειδή η Bungie, με τη δουλειά της στα Halo, μας έχει συνηθίσει σε πραγματικά σπουδαίες ιστορίες και πλοκές, περίμενα από το Destiny να ακολουθήσει το ίδιο μονοπάτι. Η γενικότερη αίσθηση που μου δόθηκε από το σενάριο, μετά από περίπου 30 ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι, είναι πως πρόκειται για έναν φτωχό πρόλογο μίας πλούσιας ιστορίας που, όμως, δεν είδα ποτέ να ξεδιπλώνεται όσο θα ήθελα.  Καθ’ όλη τη διάρκεια του campaign μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που πολλούς, σημαντικούς για το lore,  χαρακτήρες τους γνώρισα με τον πλέον άψυχο τρόπο, χωρίς να μου δίνεται καμία απολύτως πληροφορία για το background του καθενός, τη θέση τους στο σύμπαν, καθώς και τις προθέσεις τους. Οι ανύπαρκτοι διάλογοι μαζί τους, περισσότερο τους προσδίδουν μία ασήμαντη NPC διάσταση παρόμοια με αυτή ενός MMO, παρά τους δίνουν το ρόλο που τους αρμόζει.

Οι χαρακτήρες αφήνουν μια εντύπωση πως έχουν τόσα πολλά να πουν, αλλά δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να το κάνουν. Και το δυσάρεστο είναι πως αυτά που θέλεις να μάθεις, δε τα μαθαίνεις ποτέ ούτε από δευτερεύουσες πηγές, όπως audio logs, information centers, σημειώσεις κλπ. Εν ολίγοις, είναι ξεκάθαρο το ότι υπάρχει ένα τεράστιο σύμπαν, με πλούσιο lore, αλλά όσο και να το επιζητά ο παίκτης, δε μπορεί να το ανακαλύψει ποτέ. Για να τονιστεί, λοιπόν, το MMO στοιχείο, χαντακώνεται ένα σύνολο που θα μπορούσε να αποδοθεί πολύ καλύτερα από μία εταιρία που στο παρελθόν παρέδωσε παιχνίδια με πλουσιότερο σύμπαν, αξιομνημόνευτους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσες πλοκές.

Μέσα στην πρώτη ώρα παιχνιδιού, αποκαλύπτεται στον παίκτη η απώτερη αποστολή των Guardians, η οποία αφορά στην προστασία του Traveler από το επικείμενο κακό. Η δομή έχει ως εξής: υπάρχει ένα κεντρικό hub, ονόματι “The Tower”. Από εκεί του αναθέτονται οι αποστολές (quests), ενώ του δίνεται η ευκαιρία να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό του για τον οποίο θα μιλήσω παρακάτω. Ο χάρτης του παιχνιδιού ουσιαστικά είναι ένα κομμάτι του γαλαξία, το οποίο χωρίζεται σε πλανήτες. Κάθε πλανήτης αποτελείται από μία σειρά κύριων και δευτερευουσών αποστολών. Οι κύριες αποστολές επικεντρώνονται αποκλειστικά στην ιστορία, ενώ οι δευτερεύουσες -Strike και Patrol missions- υπάρχουν εκεί για να καλύψουν τις MMO προδιαγραφές. Πρακτικά, αυτού του είδους οι αποστολές μέσω της μεγαλύτερης πρόκλησης που προσφέρουν, ικανοποιούν την ανάγκη του παίκτη για drops και loots.

Και μιας και αναφέρθηκα στα loots, η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν τον τομέα βρήκα το Destiny απογοητευτικό. Δεν περίμενα να φτάσει τα επίπεδα του Borderlands –που παραείχε loot- αλλά σίγουρα θα ήθελα να βλέπω loot chests αρκετά συχνότερα. Το λάθος που έγινε από την πλευρά της Bungie, είναι ότι εφόσον ήθελε να κρατήσει έναν MMO χαρακτήρα, θα έπρεπε να ενσωματώσει έναν συχνότερο ρυθμό ανταμοιβής του παίκτη μέσω του loot και των drops. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτά είναι που κρατούν το ενδιαφέρον του παίκτη ζωντανό στο εν λόγω genre. Επιπλέον, ενώ η εξερεύνηση υφίσταται, μιας και έχουμε να κάνουμε με πλούσιους σε περιοχές χάρτες, δεν ανταμείβει όπως θα έπρεπε τον παίκτη. Το back tracking που είναι ένα γεγονός, τις περισσότερες φορές δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Γενικότερα, η δομή του Destiny μετά από κάποιες ώρες ενασχόλησης το καταδικάζει στο να γίνεται επαναλαμβανόμενο.

Αδιαμφισβήτητα, ο τομέας στον οποίο δόθηκε έμφαση από τους δημιουργούς, είναι το gameplay. Εδώ, σε αντίθεση με το σενάριο και την ιστορία, το Destiny διαπρέπει και εμφανίζεται το ίδιο ποιοτικό με το ένδοξο παρελθόν της Bungie. Καταρχάς, η βασική ραχοκοκαλιά του shooting κομματιού, είναι ξεκάθαρα βασισμένη στα Halo και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Κάτι τέτοιο αντικατοπτρίζεται και από το button layout, με μερικές ωστόσο τροποποιήσεις που οφείλονται στην εξέλιξη των shooters από τότε που η Bungie ασχολήθηκε με αυτά. Πλέον έχουμε gunplay που ενστερνίζεται τη φιλοσοφία του “aim down the sights”, δηλαδή της στόχευσης μέσω του σκοπεύτρου των όπλων.

Η αίσθηση των όπλων, αναμενόμενα, είναι εξαιρετική και δίνει μία φοβερή υπόσταση στις μάχες. Είτε ο παίκτης χειρίζεται το ανεξέλεγκτο auto rifle, είτε το ακριβές scout rifle, νιώθει στα δάχτυλά του την ένταση των πυρών. Το οπλοστάσιο από την πλευρά του, αν και όχι το μεγαλύτερο που έχει δει, ικανοποιεί ως προς την ποικιλία του. Υπάρχουν διαφόρων ειδών όπλα, που βοηθούν στη διαφορετική προσέγγιση και ανάπτυξη της τακτικής του εκάστοτε παίκτη στη μάχη. Πρέπει να σημειώσω, πως κάθε είδος όπλου γνωρίζει μία πληθώρα επιλογών που διαφέρει σε χαρακτηριστικά.

Εφόσον μιλάμε για παιχνίδι της Bungie, η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων, σίγουρα θα πρέπει να αποτελεί σημείο αναφοράς. Δε σας κρύβω πως και εδώ περίμενα περισσότερα. Όχι ότι έχουμε να κάνουμε με κακή A.I. αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τα επίπεδα του πανέξυπνου και επιθετικού αλγορίθμου των Halo. Βέβαια, πρέπει να δώσω και ένα μικρό ελαφρυντικό στην ομάδα ανάπτυξης μιας και το «MMO» του πράγματος, σίγουρα υποχρεώνει τον κώδικα σε υποχωρήσεις. Από την άλλη το respawn των αντιπάλων λειτουργεί όπως και σε όλα τα MMO παιχνίδια, κάτι που οι μη μυημένοι σε αυτά, δε θα εκτιμήσουν.

Περνάω στο RPG στοιχείο του Destiny. Εδώ τα πράγματα θυμίζουν έντονα το Borderlands. Καταρχάς υπάρχουν τρεις διαθέσιμες κλάσεις προς επιλογή (Titan, Warlock και Hunter), η κάθε μία από τις οποίες καθορίζει και το skill tree των abilities του χαρακτήρα. Εκτός από το class, δίνεται και η επιλογή της φυλής, η οποία όμως αφορά αποκλειστικά την εξωτερική εμφάνιση του χαρακτήρα. Η σημαντικότερη διαφοροποίηση μεταξύ των κλάσεων, είναι το κύριο ability, που και αυτό παραμετροποιείται κατά την πρόοδο στο παιχνίδι. Πρέπει να σημειώσω, ωστόσο, ότι προσφέρονται περισσότερα από ένα skill trees, πράγμα που προσφέρει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία και βάθος στο χτίσιμο του χαρακτήρα.

Όπως και σε κάθε MMO RPG, έτσι και στο Destiny, ο παίκτης ανεβαίνει level μέσω των πόντων εμπειρίας που κερδίζει από τα quests, την εξόντωση των αντιπάλων και τα bounties –τα in-game επιτεύγματα του παιχνιδιού. Αναβάθμιση γνωρίζουν και τα abilities του χαρακτήρα, όχι όμως μέσω των xp, αλλά βάσει της συχνότητας χρήσης τους. Η πανοπλία, τώρα, αποτελείται από πέντε μέρη, τα τέσσερα εκ των οποίων συμβάλουν στην ενδυνάμωση του χαρακτήρα, ενώ το ένα εξ’ αυτών παίζει καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Ο παίκτης θα βρει τα πέντε ήδη ρουχισμού σε ισάριθμες παραλλαγές σπανιότητας (Common, Uncommon, Rare, Legendary, Exotic). Για την ιστορία, επιλογές δίνονται και για το skin της πανοπλίας, του διαστημοπλοίου που μεταφέρει τον Guardian από πλανήτη σε πλανήτη, του Ghost, του emblem, καθώς και του Sparrow, του οχήματος που μοιάζει με τα Speeder Bikes του Star Wars και που διευκολύνει τη μετακίνηση στους χάρτες.

Για ένα πράγμα που το Destiny πολυδιαφημίστηκε είναι για τον περιβόητο “shared” κόσμο του. Οι παίκτες, όπως και στα MMOs, μοιράζονται τον ίδιο κόσμο, αλλά υπό τη μορφή lobbies και αυτό για να αποφευχθεί ο συνωστισμός. Ωστόσο, υπάρχει και η επιλογή drop-in/ drop-out co-op, που αφορά, τόσο αγνώστους, όσο και παίκτες από τη λίστα των φίλων. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό του shared-world του Destiny είναι τα online events, τα οποία συμβαίνουν σε τυχαίο χρόνο και ζητούν από τον παίκτη την ολοκλήρωση διαφόρων αποστολών υπό την πίεση ενός timer. Για να είμαι ειλικρινής, αν και ευπρόσδεκτο ως χαρακτηριστικό, το shared-world gameplay δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Δεν είμαι ακόμη σίγουρος, αν πρόκειται για στραβοπάτημα στην υλοποίηση του όλου εγχειρήματος ή αν το “shared-world” του πράγματος χρησιμοποιήθηκε για άλλους πονηρούς σκοπούς. Το σίγουρο είναι ότι δε φέρνει καμία επανάσταση, ούτε πάει το μέσο ένα βήμα μπροστά.

Από παιχνίδι της Bungie δε θα μπορούσε να λείπει και το multiplayer, που στην περίπτωση του Destiny αποκαλείται Crucible και αποκτάται πρόσβαση μετά από συγκεκριμένη πρόοδο στο campaign. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για έναν τομέα που ακόμη εξελίσσεται και βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, όμως η μέχρι στιγμής εικόνα που έχω από το multiplayer μέρος του Destiny είναι τουλάχιστον ενθαρρυντική. Το Crucible προσφέρει μία playlist από διάφορα modes, του οποίου το πλήθος μεταβάλλεται ανάλογα με τα κέφια των ανθρώπων της Bungie. Προσωπικά, συνάντησα μέχρι πέντε διαφορετικά modes που πάνω-κάτω μοιάζουν με όλα τα ανταγωνιστικά multiplayer παιχνίδια. Ένα σημαντικό στοιχείο του Crucible είναι ότι το level και ο εξοπλισμός, εξισορροπούνται αυτομάτως με την είσοδο των παικτών στα lobbies. Οι πόντοι που κερδίζονται στο Crucible εξαργυρώνονται για την αγορά νέου εξοπλισμού από συγκεκριμένα NPCs στο κεντρικό hub του παιχνιδιού, οπότε έχουμε ένα όμορφο πάντρεμα του campaign με το multiplayer μέρους.

Σχεδιαστικά, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που έβλεπα στην οθόνη μου, με άφηναν συνεχώς άφωνο. Η δουλειά που έχει γίνει στο εικαστικό κομμάτι αλλά και στο σχεδιασμό των περιοχών και των πλανητών, είναι υποδειγματική και παρόλο που ακολουθεί το γνωστό sci-fi μοτίβο των Halo, συνεχίζει να αποτελεί χάρμα οφθαλμών. Όσον αφορά την ποικιλία των περιοχών, η διαφορετική γεωμορφολογία και η ιδιοτροπία της χρωματικής παλέτας, βοηθούν στο να βελτιώνεται το τοπίο του επαναλαμβανόμενου gameplay. Η αίσθηση της κλίμακας δημιουργεί δέος, ωστόσο τα set-pieces και η κινηματογραφικότητα σχεδόν δεν υφίσταται μιας και κάτι τέτοιο θα ερχόταν ενάντια στην MMO φύση του. Και ναι, η κινηματογραφικότητα είναι ακόμη ένα στοιχείο που λείπει από το Destiny.

Το οπτικό αποτέλεσμα, σε γενικές γραμμές είναι όμορφο. Αν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως το απόλυτο next-gen παιχνίδι, τα γραφικά ικανοποιούν και με το παραπάνω. Αρκετά πολύγωνα, λεπτομερείς υφές, πλούσια χρωματική παλέτα, υψηλό anti-aliasing (έκδοση PS4), δυναμικός φωτισμός και δυναμικές σκιάσεις και όλα αυτά σε έναν σταθερότατο framerate που «κλειδώνει» στα 30fps. Ένα από τα ενοχλητικά στοιχεία του τεχνικού τομέα είναι τα συχνά και χρονοβόρα loading screens. Ως ένα σημείο, όντας παιχνίδι με MMO χαρακτηριστικά, οι πολλοί και μεγάλοι χρόνοι φόρτωσης είναι δικαιολογημένοι μιας και το hardware έχει πολλά δεδομένα να διαχειριστεί. Δεν παύει, όμως, η διαδικασία φόρτωσης, να είναι κουραστική.

Στο πεντάγραμμο, αν και πλέον παρελθόν από την Bungie, είναι ο μεγάλος Martin O’Donnel, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει ότι τα αφτιά των παικτών θα γεμίσουν από σπουδαία θέματα. Πρέπει, όμως, να παραδεχτώ ότι αν και μου άρεσε πολύ όλη η μουσική επένδυση και τη βρήκα απολύτως ταιριαστή με αυτά που έβλεπα, δε μου άφησε στη μνήμη κάτι συγκεκριμένο, πέραν του κεντρικού θέματος που το λάτρεψα. Χλιαρές, από την άλλη, είναι οι εντυπώσεις μου από τις ερμηνείες και τις φωνές των διάσημων ηθοποιών. Τρανότερο παράδειγμα η περίπτωση του Dinklage, που θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ειδικότερα αν προσπαθούσε να αποδώσει έναν δικό του χαρακτήρα στον Ghost και όχι κάτι που ακολουθεί ευλαβικά το ύφος παρουσίασης της Cortana.

Και τώρα, το ερώτημα το οποίο όλοι μας, λίγο-πολύ, είχαμε κατά νου. Πόσο “Halo” είναι το Destiny; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πόσο Halo είναι, αλλά σίγουρα μπορώ να σας πω τι από αυτά που είδα, είναι Halo. Η πλοκή με τους εξωγήινους να επιτίθενται στους ανθρώπους, είναι Halo. Ο Guardian, ως ένας άλλος Master Chief, που θα σώσει την ανθρωπότητα από το κακό, είναι Halo. Ο Ghost, ως μία αρσενική Cortana, είναι Halo. Οι εξωγήινοι που μοιάζουν φοβερά με τους Brutes και τους Covenants, είναι Halo. Οι κατηγορίες των όπλων, που ακόμη αναφερόμαστε σε αυτές με ορολογίες Halo, είναι Halo. Η δομή των μαχών, με τα drop ships και η παράταξή τους στα τοπία, είναι Halo. Τα ηχητικά εφέ, τα animations και το ύφος της μουσικής, είναι Halo. Γενικά, το Destiny είναι σαφέστατα επηρεασμένο, αλλά και μοιάζει πολύ με το μεγάλο franchise της Bungie και σε πολλούς, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, θα τους δοθεί μία οικεία αίσθηση. Για κάποιους αυτό μπορεί να θεωρηθεί θετικό, μιας και είναι λογικό η εταιρία να πατάει σε σίγουρα και δοκιμασμένα μονοπάτια, αλλά για κάποιους μπορεί να εκληφθεί ως έλλειψη ιδεών και γραφικότητα. Από την άλλη, ίσως και να έχουμε να κάνουμε απλά με συγκεκριμένο στυλ γραφής και απεικόνισης. Οπότε περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

Συνοψίζοντας : Μετά, λοιπόν, από ξοδεμένα 500 εκ. δολάρια και τέσσερα χρόνια ανάπτυξης, είναι τελικά το Destiny αυτό που αναμέναμε; Προσωπικά, προσδοκούσα κάτι εντελώς νέο από την Bungie και τελικώς εισέπραξα ένα MMO spin-off των Halo, το οποίο μάλιστα σε σημεία εμφανίζεται φτωχό και ρηχό. Περίμενα, από την εταιρία που στο παρελθόν έχει σηκώσει τις τρίχες μου πολλές φορές, να κάνει κάτι αντίστοιχο και τώρα. Με απλά λόγια, η Bungie με το Destiny δεν κάνει το βήμα μπροστά που όλοι θέλαμε, αλλά απεναντίας κάνει ένα βήμα πίσω. Για να μην παρεξηγηθώ, πρόκειται για ένα πολύ καλό παιχνίδι το οποίο έχει μπόλικες συγκινήσεις να προσφέρει, αλλά η «σώνει και καλά» MMO φύση του δεν αφήνει την Bungie να ξεδιπλώσει τις αρετές της
Box Art
Tested on : PS4
Developer : Bungie
Publisher : Activision
Available for : PS4, Xbox One, PS3, Xbox 360
Release date : 2014-01-01