Secret of Mana Remake Review

Το Secret of Mana κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1993 στο Super NES. Αυτό σημαίνει αρχικά, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των gamer στην εποχή μας, δεν έχει ασχοληθεί ή δεν γνωρίζει καθόλου το παιχνίδι, κι ένα άλλο μικρότερο ποσοστό κούνησε με νοσταλγία και συγκατάβαση, για τα χρόνια που πέρασαν, το κεφάλι του, καθώς διάβαζε την παραπάνω πρόταση. Άρα, θεωρητικά μιλώντας, η απόφαση για μια remastered έκδοση ενός τίτλου που έχει αγαπηθεί πριν από 25 χρόνια, είναι καταπληκτική ιδέα.

Στην δική μου περίπτωση,  το Secret of Mana δεν ήταν στα παιχνίδια που έπαιξα κατά την κυκλοφορία τους, μιας και γεννήθηκα 3 χρόνια μετά από αυτή, αλλά ούτε σε αυτά που επέλεξα να ασχοληθώ εκ των υστέρων. Και ενώ γενικά, σχετικά με τα remaster υποστηρίζω την ιδέα του « να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι μεγάλοι» -όταν η στιγμή και τα γεγονότα το επιτρέπουν- έχω βαρεθεί να το ακούω τελευταία. Η τρέχουσα γενιά έχω την εντύπωση πως είναι η πιο πλούσια σε remastered τίτλους, πολλούς από τους οποίους έχω κληθεί να παίξω. Ως αποτέλεσμα, έχω αναπτύξει μια αρκετά αυστηρή οπτική γωνία, η οποία με φέρνει σε δύσκολη θέση κάθε φορά που θα μιλήσω για  κάποιο παιχνίδι. Και μην έχοντας μια προϋπάρχουσα εμπειρία με τον τίτλο, περίμενα να δω μια αναβίωση. Περίμενα να δω να λάμπει ο θησαυρός μιας εποχής, στην οποία τα βιντεοπαιχνίδια αποτέλεσαν σταθμούς αναφοράς για την βιομηχανία.

Αυτό που είδα τελικά… με έκανε, με κάθε ειλικρίνεια, να μην έχω την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς να σας μεταφέρω. Και οι λόγοι είναι πολλοί, χωρίς απαραίτητα να σχετίζονται με το ότι πιθανόν δεν πέρασα καλά παίζοντας το παιχνίδι. Αντιθέτως, πέρασα μια χαρά! Αλλά συνεχίζω να δυσανασχετώ, και να μην ξέρω πώς μπορώ να κάνω αυτό το κείμενο να φανεί χρήσιμο σε κάποιον, εκτός από το να του αναφέρω μέσα σε 5 προτάσεις, τις 5-6 αλλαγές που υπέστη το αρχικό παιχνίδι ώστε να φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται το remaster του.

Είπα, βλέπετε, πως πέρασα καλά. Και αυτό, διότι ήρθα σε επαφή με μια ιστορία που δεν γνώριζα. Εντάξει, εδώ που τα λέμε είναι μια κλασσική action RPG συνταγή με έναν νεαρό ήρωα που βρίσκει ένα  θρυλικό σπαθί και μαζί με άλλες δυο φίλες του, καλείται να σώσει τον κόσμο πολεμώντας τέρατα. Παρόλο που προτιμώ τις πιο εναλλακτικές συνταγές πλοκής, απόλαυσα τις ανατροπές στην ιστορία και χάρηκα που ακολούθησα τους ήρωες στο ταξίδι τους. Αγάπησα την ιστορία, όχι απαραίτητα το remaster.

Η πιο αναμενόμενη αλλαγή για ένα remastered παιχνίδι, είναι η οπτική αλλαγή. Στην περίπτωση του Secret of Mana είναι και η πιο σημαντική. Από το pixel art, περνάμε σε μια τρισδιάστατη οπτική απόδοση. Έτσι το παιχνίδι, θεωρητικά, προσαρμόζεται εξωτερικά με την τρέχουσα γενιά, κάτι που το κάνει περισσότερο προσιτό σε μικρές ηλικίες gamer που δεν είχαν ποτέ μεγάλη εξοικείωση με τα «πιξελωτά» γραφικά. Η εισαγωγή του παιχνιδιού μάλιστα, μετατράπηκε σε cut scene, το οποίο εξιστορεί το πώς βρέθηκε το θρυλικό σπαθί στα χέρια του κεντρικού ήρωα.

Οι μορφές των ηρώων στο cut scene έχουν κανονικά τα animation στις κινήσεις, αλλά καθόλου animation στα πρόσωπα. Αυτό που αντίκρισα, μετά από την καταπληκτική και επική χαρακτηριστική μουσική των τίτλων αρχής, ήταν κάτι χοντροκομμένες φιγούρες με έναν σταθερό μορφασμό στο πρόσωπο, να κινούνται, ενώ από πίσω να παίζει η φωνή τους. Χωρίς στοιχειώδη facial animations, χωρίς φοβερά γραφικά. Ακριβώς όπως το περιέγραψα… Φιγούρες απροσάρμοστες, αποδιοργανωμένες και ασυγχρόνιστες.

Ευτυχώς το cut scene δεν κράτησε πολύ και επέστρεψε η κάμερα ψηλά. Από εκεί, φαινόταν ένας κόσμος πιο ξεκάθαρος, συγκριτικά με αυτόν που παρουσίαζαν τα pixels. Ένας κόσμος πολύχρωμος και ζωντανός. Το ίδιο και οι ήρωες. Από ψηλά φαίνονταν πιο ξεκάθαροι ως φιγούρες, αλλά και πάλι δεν μιλάμε για καμία εντυπωσιακή απεικόνιση. Θα επιστρέψουμε όμως σε αυτή, αφού πρώτα μιλήσουμε για μερικά ακόμα στοιχεία του παιχνιδιού. Το gameplay φυσικά δεν άλλαξε. Έχει ακόμα τους κλασσικούς action RPG μηχανισμούς. Η επίθεση πρέπει να φορτίσει ως το 100% για να έχει τον μέγιστο αριθμό ζημιάς, όπως ακριβώς συνέβαινε στο κλασσικό παιχνίδι. Μπορούν επίσης να παίξουν άλλοι δυο παίκτες στη θέση των δυο συντρόφων του ήρωα. Βέβαια το παιχνίδι είναι κοντά στις 20 ώρες και θεωρώ λίγο δύσκολο να παιχτεί εξ’ ολοκλήρου με παρέα. Γι’ αυτό υπάρχει και το Artificial Intelligence των ηρώων, που μόνο Intelligence δεν είναι.

Δεν είναι ενοχλητικό, αλλά υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες κάποιος, κάπου, κάπως να σκαλώσει και να πεθάνεις εύκολα σε κάποιο boss fight ή σε κάποιο μέρος που έχουν μαζευτεί πολλοί εχθροί. Τουλάχιστον, το auto save κάνει την δουλειά του. Είναι πολύ συχνό, και με έσωσε πολλές φορές που το παιχνίδι κράσαρε. Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά το έκανε περίπου 4-5 φορές και ήταν αρκετά ενοχλητικό. Η αλλαγή των όπλων, των χαρακτήρων, και των spells που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, έχει γίνει κάπως πιο εύκολη με ένα νέο σύστημα στο Inventory. Αλλά και πάλι δεν μιλάμε για τρομερή ευκολία ή για αλλαγή που ανέβασε στα ύψη την εμπειρία με το παιχνίδι. Το να σκοτώνεις τέρατα και bosses, είναι ακόμη αρκετά ικανοποιητικό συναίσθημα όμως.

Ο χάρτης θα ήθελα να είναι μεγάλος και να μπορεί να έχει έναν πιο interactive ρόλο, για να γίνεται λίγο πιο Pick n play το παιχνίδι. Κατά τα άλλα, υπάρχουν και μικροπροσθήκες, όπως το να κοιμάται ο ήρωας και η παρέα του σε σκόρπια μέρη, όπου και να γίνονται μικρές συζητήσεις που δίνουν χώρο για την ανάπτυξη της προσωπικότητας του κάθε ήρωα. Δεν μπορώ να πω ότι βοήθησε πολύ στο να δεθώ με κάποιον ή να δω το υποτιθέμενο βάθος στον χαρακτήρα κάποιου, αλλά σαν προσθήκη δεν είναι άσχημη. Ίσα- ίσα λειτουργεί προς το καλύτερο.

Τέλος, το ηχητικό κομμάτι, αποτελείται από τα voice over, που δεν ήταν από τα πιο καλά που έχω συναντήσει σε παιχνίδι και το soundtrack, το οποίο έχει βελτιωθεί με νέες ηχητικές προσθήκες. Παρ όλα αυτά υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξετε το κλασσικό soundtrack, κάτι που θα προτείνω να κάνετε κι εγώ, καθώς θεωρώ ότι δίνει την νοσταλγική, μελαγχολική νότα, που ολόκληρο το «remaster» αποτυγχάνει να δώσει στο παιχνίδι.

Επιτρέψτε μου να επανέλθω στα γραφικά. Το οπτικό κομμάτι λοιπόν, είναι αυτό στο οποίο επικεντρώνεται ένα remaster. Για εμένα, είναι δεδομένο ως αποτέλεσμα, ότι ο οπτικός τομέας πρέπει να είναι άψογος. Στο Secret of Mana HD, δεν είναι. Δεν πλησιάζει καν. Έχω ασχοληθεί με τεράστιο αριθμό Indie παιχνιδιών, που η δουλειά που είχε γίνει στα γραφικά και τα animation είναι πολύ ανώτερη από ότι εδώ. Και δεν είναι προσωπικό κόλλημα, το να θέλω άψογα γραφικά. Όσοι έχετε παρακολουθήσει λίγο τις απόψεις μου, ξέρετε καλά ότι  δεν με ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα γραφικά. Μην κοροϊδευόμαστε άλλωστε, μέσα στα  δέκα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ, είναι το Undertale. Ούτε με ενοχλεί η επιλογή του να φαίνεται λίγο πιο καρτουνίστικο το παιχνίδι. Θα μπορούσε να διατηρήσει αυτή την επιλογή, δίνοντας όμως ένα πανέμορφο οπτικό αποτέλεσμα, με animation και αποτέλεσμα προσεγμένο σε όλες τις λεπτομέρειες.

Αντίθετα, η εντύπωση που αφήνει είναι αυτή της προχειροδουλειάς. Δεν γίνεται να μου θυμίζει παιχνίδι του Play Station 1. Είναι απαράδεκτο το να μην υπάρχουν ουσιαστικές αλλαγές που να σέβονται το original παιχνίδι και ταυτόχρονα να το αλλάζουν προς το καλύτερο. Μπορεί εγώ να πέρασα καλά επειδή μου άρεσε η ιστορία που δεν είχα ξαναβιώσει, αλλά δεν είναι ένα Indie παιχνίδι για να μπορω να το κρινω έτσι. Είναι remaster ενός, κλασσικού, κορυφαίου και αγαπημένου τίτλου.

Οσο καλά και να περάσει κάποιος νέος προς την ιστορία μαζί του και όσο καλές και αν είναι οι νοσταλγικές αναμνήσεις κάποιου που αγάπησε το original, πρέπει να κριθεί ως remastered έκδοση. Και ακόμη και αν επίτηδες έγινε έτσι ολόκληρο το παιχνίδι, δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Μπορώ να υποθέσω ότι θέλει να ενσαρκώσει μια πιο φιλική για τα παιδιά εικόνα. Μια εικόνα που τους  είναι πιο γνώριμη, γιατί θυμίζει παιδικό παραμύθι. Οπότε θεωρητικά, μπορούν να έρθουν σε επαφή με ένα παιχνίδι που λόγω των pixels δε θα μπορούσαν, το οποίο τώρα είναι στα μέτρα τους.

Δεν βρίσκω κακή την ιδέα του να πάρει το remaster ένας γονιός και μαζί με το παιδί του να παίξουν ένα τόσο κλασσικό παιχνίδι. Γονιός που πρόλαβε το original, έχει να πει πολλές ιστορίες και να αναβιώσει πολύ όμορφα μια τέτοια εμπειρία τόσα χρόνια μετά, μαζί με το παιδί του. Δεν βρίσκω όμως σωστό, το να ντυθεί ένας βασιλιάς, με ρούχα κλόουν, όποιος και αν είναι ο σκοπός του.

Και στην τελική, εφόσον μια σωστή καλοδουλεμένη και άψογη οπτικά έκδοση του παιχνιδιού δεν μπορεί να φτιαχτεί, ας έμεναν με τα pixels. Και θα μάθουν οι νέοι να τα εκτιμούν, όταν έχουν λόγους και κίνητρο να το κάνουν. Προτείνω λοιπόν σε κάποιον που θέλει να θυμηθεί τα παλιά, μόνος, με παρέα, ή με μικρά παιδιά, να επενδύσει με λίγα παραπάνω χρήματα στην mini κονσόλα, η οποία ήδη κυκλοφορεί, που περιλαμβάνει, εκτός από το αυθεντικό Secret of Mana, πολλά ακόμη αγαπημένα κλασσικά παιχνίδια που σέβονται τον εαυτό τους.