Guardians of the Galaxy: The Telltale Series Review

Έχουμε πει κι έχουν γραφτεί πολλά για την Telltale. Ανεξάρτητα αν αρέσουν ή όχι τα παιχνίδια της τα οποία βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην αφήγηση, (τα λεγόμενα graphic adventure games) δε μπορεί να αμφισβητήσει κανείς πως πρόκειται αποδεδειγμένα για μια από τις πιο ταλαντούχες σε αυτή τη κατηγορία ομάδες που έχουμε στο χώρο. Σαφώς και τίποτα δεν είναι τυχαίο καθώς ο πυρήνας του studio απαρτίζεται από πρώην εργαζόμενους της LucasArts. Μια εταιρία που σε μια μακρινή εποχή και γενιά άφησε το σημάδι της στο χώρο, στα adventure games και στις καρδιές των gamers. Μετά από διάφορα πειράματα, απογοητεύσεις και κλειστές πόρτες, οι άνθρωποι στην Telltale άλλαξαν ρότα, πείσμωσαν και με άπειρη αγάπη και μεράκι, αποφάσισαν να πείσουν τον κόσμο σε μια εποχή που διαφεντεύει η ανάλυση, τα frames και το ανταγωνιστικό gaming, ότι ήρθαν για να μείνουν.

Και τα κατάφεραν. Το 2012 εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία της δημοφιλούς σειράς The Walking Dead, κυκλοφόρησαν βασισμένο στα κόμιξ το ομότιτλο παιχνίδι, δημιουργώντας δική τους ιστορία και χαρακτήρες. Η απόπειρα στέφθηκε με επιτυχία και έκτοτε το studio έφερε στη ζωή αρκετές ιστορίες βασισμένες σε σύμπαντα σειρών, ταινιών, κόμιξ και άλλων παιχνιδιών με τη δική της πάντα υπογραφή. Μέχρι τώρα εκτός ότι δεν έχει απογοητεύσει σε κανένα, ενέπνευσε κι’ άλλα studio να ακολουθήσουν τη συνταγή της και να μας χαρίσουν διαμάντια όπως το Life is Strange. Τους χαμογέλασε η θεά τύχη; Ασφαλώς και όχι. Η Telltale ξέρει ακριβώς που βαδίζει, τι θέλει να κάνει και πώς να το κάνει. Σέβεται απόλυτα το σύμπαν που δανείζεται, έχει την εμπειρία, τη γνώση και κυρίως το ταλέντο όχι μόνο να αναπτύξει οποιαδήποτε ιστορία αλλά και να πλάσει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Χαρακτήρες που είδαμε πρώτη φορά, χαρακτήρες που μάθαμε για τη αθέατή τους πλευρά, μα κυρίως χαρακτήρες που αγαπήσαμε και μας έκαναν να νοιαστούμε. Αυτή τη φορά το studio κάνει βουτιά στον κόσμο της Marvel και συγκεκριμένα στο σύμπαν των Guardians of the Galaxy. Άραγε μετά από τόσα διαφορετικά παιχνίδια μπορεί να τα καταφέρει ξανά;

Το σενάριο απευθύνεται πρωτίστως σε αυτούς πουν έχουν μια επαφή, είτε από τις ταινίες είτε από τα κόμιξ με το σύμπαν των Guardians καθώς αναφορές σε εξωγήινες φιλές και καταστάσεις ίσως μπερδέψουν τους παίκτες που δεν έχουν ιδέα. Βέβαια η μαεστρία της Telltale στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στην εξιστόρηση φαίνεται για ακόμη μια φορά και εγκλιματίζει σχετικά εύκολα ακόμα κι’ αυτούς, καθώς πολύ έξυπνα εστιάζει στην σχέση της ομάδας των Guardians, πλέκοντας γύρω από αυτή μια ευκολονόητη ιστορία που σε ιντριγκάρει στο να δεις τι θα γίνει παρακάτω και πως αυτή η φαινομενικά αταίριαστη ομάδα θα ενωθεί και θα τα καταφέρει. Η Telltale δανείζεται απ’ τη Marvel τον κόσμο, την ταυτότητα και το παρελθόν των Guardians πλάθοντας μια εντελώς ξεχωριστή και διαφορετική ιστορία από αυτή που είδαμε στις ταινίες. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο Peter Quill ή «Star-Lord» όπως θέλει να τον αποκαλούν ο οποίος πρόκειται για έναν πρώην κλέφτη και νυν πράκτορα με ιδιαίτερο χιούμορ και προσωπικότητα που τον μπλέκουν σε απίθανες καταστάσεις. Ωστόσο το studio πολύ σωστά ξεδιπλώνει τις προσωπικές ιστορίες όλων των μελλών του πληρώματος κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ούτως ώστε όταν ο παίκτης θα έρθει αντιμέτωπος με κρίσιμες αποφάσεις θα δυσκολευτεί περισσότερο από κάθε άλλο τίτλο της Telltale που έχει παίξει. Χρησιμοποιώντας τον κεντρικό ανταγωνιστή απ’ τις ταινίες Thanos, ο οποίος ήταν και η αφορμή που για δικούς του λόγους το κάθε μέλος ξεχωριστά ενώθηκε υπό τις εντολές της διαγαλαξιακής αστυνομίας Nova Corps, τους ανατίθεται η αποστολή να μεταβούν στα περίχωρα ενός εγκαταλειμμένου πλανήτη της φυλής Kree που θέλει να κατακτήσει τον γαλαξία.

Η αποστολή κάνει λόγο ότι στα απομεινάρια ενός αρχαίου ναού των Kree κρύβεται ένα τεχνούργημα με τρομερή δύναμη που αν πέσει στα λάθος χέρια μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Η ομάδα γρήγορα ανακαλύπτει για τι είναι ικανό και ο παίκτης θα έρθει αντιμέτωπος με εξαιρετικά δύσκολες επιλογές. Μπορεί να έχουμε συνηθίσει την Telltale σε πιο σοβαρό ύφος, όμως όπως περίτρανα μας έχει αποδείξει με το Tales from the Borderlands διαθέτει και τρομερό χιούμορ. Ε λοιπόν αλήθεια σας το λέω –και δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που γελούν εύκολα στις κωμωδίες- ότι στο παιχνίδια αυτό γέλασα περισσότερο απ’ την ταινία. Το Guardians of the Galaxy καλύπτεται από έντονο χιούμορ που εκτός από τις κωμικοτραγικές καταστήσεις και ατάκες που θα δείτε βοηθούν και οι προσωπικότητες της ομάδας.

Το studio ωστόσο μπορεί να επιστρατεύει το χιούμορ ως κεντρικό στοιχείο αλλά μην έχετε την εντύπωση ότι αυτό καθορίζει όλο το παιχνίδι. Απεναντίας όλες οι ιστορίες των μελλών κρύβουν πίσω τους ένα δραματικό γεγονός το οποίο έρχεται συχνά στην επιφάνεια, σφίγγει τους δεσμούς της ομάδας και παίζει σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις σας. Ο Peter δεν έχει απλά να νικήσει τους δικούς του δαίμονες αλλά να βοηθήσει τους συντρόφους του να κερδίσουν τις δικές τους μάχες παραμερίζοντας σε αρκετές περιπτώσεις τα δικά του θέλω. Σαφώς και οι αποφάσεις σας δεν θα είναι αρεστές από όλους και θα δημιουργήσουν πολλές φορές ρήξη στη σχέση όχι μόνο μεταξύ ενός μέλλους και του πρωταγωνιστή αλλά και μεταξύ των μελλών της ομάδας. Το πώς ο Peter θα διαχειριστεί αυτές τις κρίσεις εξαρτάται από το πως θα τους προσεγγίσετε, τι θα τους πείτε και τι θα κάνετε για να τους ξανακερδίσετε. Το studio ωστόσο δεν αφήνει σε καμιά περίπτωση ένα στοιχείο να καθαρίσει το παιχνίδι και φροντίζει τόσο να ελαφρύνει την κατάσταση όταν τα πράγματα γίνονται δραματικά αλλά και να το σοβαρέψει εκεί που χρειάζεται συνθέτοντας έτσι σε μια απολαυστική εμπειρία που θα σας κρατήσει με ενδιαφέρων κολλημένους στην οθόνη σας μέχρι τέλους.

Όπως συμβαίνει σε όλα τα story driven παιχνίδια, κάτω απ’ το Guardians of the Galaxy υπάρχουν τα προκαθορισμένα θεμέλια της ιστορίας πάνω στα οποία χτίζεται το παιχνίδι σύμφωνα με τις επιλογές σας. Μπορεί να πείτε ότι αυτές δεν έχουν τη βαρύτητα ώστε να αποδώσουν διαφορετικό τέλος από εκείνο της ιστορίας που θέλει το studio να πει, όμως εν μέρει δεν είναι δίκαιο. Ασφαλώς ότι και να πούμε παραμένει ψευδαίσθηση. Το παιχνίδι θα ξεκινήσει από το Α και θα καταλήξει στο Ω. Ωστόσο οι διακλαδώσεις που καθορίζουν τα πρόσωπα, τις καταστάσεις, τις γραμμές διαλόγου και τα γεγονότα είναι τόσα πολλά που δίνουν την αίσθηση μοναδικής ιστορίας περισσότερο από κάθε άλλο παιχνίδι της Telltale που έχετε παίξει, συμβάλλοντας παράλληλα στο replayability.

Η κάθε απόφαση μπορεί να μην επηρεάζει την τελική έκβαση αλλά αυτή τη φορά έχει δοθεί περισσότερη προσοχή στις επιλογές οι οποίες έχουν τρομερό βάρος και συνέπεια στο πως θα εξελιχθεί η ενδιάμεση ιστορία, όχι μόνο ως προς το ίδιο το τέλος αλλά κι απ’ την μετάβαση από το ένα επεισόδιο στο άλλο. Τι γεγονότα θα ακολουθήσουν, με ποια πρόσωπα θα έρθετε κοντά και σε τι συναισθηματική κατάσταση θα φτάσετε μέχρι το φινάλε. Επιπλέον το studio δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να ορίσει τι τύπος θα είναι ο χαρακτήρας του, αν δηλαδή θα είναι «εξυπνάκιας», σοβαρός, αχώνευτος, αγαπητός ή συνδυασμός όλων. Όπως και να αποφασίσετε να πορευτείτε όμως το παιχνίδι είναι φτιαγμένο έτσι ώστε το χιούμορ να είναι ομοιόμορφα μοιρασμένο και το δράμα να μη γίνεται αποπνικτικό. Ο παίκτης (κι’ αυτό δεν είναι ψευδαίσθηση) μπορεί ουσιαστικά να «γίνει» αυτό που θέλει και να βιώσει μια περιπέτεια ισάξια και κατά τη γνώμη μου καλύτερη από αυτή της ταινίας.

Ως προς το gameplay δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η Telltale ακολουθεί τη συνταγή των άλλων της παιχνιδιών. Έτσι να περιμένετε τα γνωστά quick time events, εξερεύνηση και εύρεση στοιχείων αλλά και μερικά νέα όπως σκανάρισμα στο περιβάλλον, πτήσεις με τις rockets boots που αποκαλύπτουν επιπλέον επίπεδα στο χώρο καθώς και δυνατότητα συνομιλίας με τα μέλη της ομάδας όταν βρίσκονται μακριά τα οποία είτε σας δίνουν πληροφορίες είτε απλώς σας κρατούν παρέα. Το crowd play που πρωτοεμφανίστηκε στο Batman The Telltale Series ξανακάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται για μια επιλογή που μπορεί να ενεργοποιηθεί στο μενού επιτρέποντας στους θεατές, είτε βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τον παίκτη, είτε μεταδίδει ζωντανά, να συνδεθούν μέσω των συσκευών τους στο link με το μοναδικό κωδικό που φαίνεται στο πάνω δεξιά μέρος της οθόνης και να έχουν λόγο στα τεκταινόμενα. Οι θεατές αφού εισέλθουν στη σελίδα και γράψουν το όνομά τους (το οποίο θα εμφανίζεται σε κάθε τους αντίδραση), μπορούν να ψηφίζουν με Like ή Dislike καθώς και να προτείνουν τι θα απαντήσει ο παίκτης πατώντας στη συσκευή τους την απάντηση την οποία βλέπει αμέσως στην οθόνη του. Μπορούν ακόμα και να επιλέξουν την απάντηση αντί για τον παίκτη αν εκείνος τους δώσει το δικαίωμα με την ανάλογη επιλογή στο μενού. Προσωπικά βρήκα άκρως εκνευριστική αυτή την εφαρμογή και συνεχίζω να υποστηρίζω ότι είναι αχρείαστη.

Τα γραφικά επίσης στηρίζονται στην ίδια μηχανή που απλά προσφέρει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα απόλυτα ταιριαστό στην comic αισθητική του τίτλου. Κάποια παρατράγουδα δεν εντόπισα ούτε ως προς το frame rate ούτε ως προς το lip sync. Τα πάντα κινούνται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη μουσική επένδυση του τίτλου. Το παιχνίδι είναι γεμάτο με γνωστές ροκ επιτυχίες από τα 70’s. Οι τίτλοι επίσης των ίδιων των επεισοδίων είναι χωρισμένοι –σαφώς και όχι τυχαία- σε τίτλους γνωστών τραγουδιών της εποχής. Μπορεί στις μικρότερες ηλικίες τα κομμάτια αυτά να είναι άγνωστα, όμως στους ηλικιακά 30 και άνω gamers ακόμα κι αν δεν ακούν οι ίδιοι τέτοια μουσική, σίγουρα θα χτυπήσει καμπανάκι νοσταλγίας. Όχι τόσο για την ίδια τη μουσική, όσο στο να φέρουν στην επιφάνεια αναμνήσεις από την παιδική τους ηλικία.

Αναμνήσεις από μια εποχή που τα παιδιά δεν φαντάζονταν τον εαυτό τους ως YouTubers, αλλά ως ήρωες και εξερευνητές του διαστήματος, να διαγράφουν μόνα τους ή με φίλους στην αυλή του σπιτιού, σε ένα δεντρόσπιτο ή κάτω απ’ τις κουβέρτες με έναν φακό, ένα comic και ένα view master τη δική τους περιπέτεια. Εγώ παρόλο που ποτέ μόνος μου δεν άκουσα αυτή τη  μουσική, οι συγκεκριμένες νότες μιας κι ως παιδί έπαιζαν συνέχεια στο σπίτι και στο αυτοκίνητο, μου πάτησαν γερά τα κουμπιά και το ίδιο θα κάνουν και σε άλλους gamers. Αν αναλογιστούμε ότι η κασέτα με το Awesome Mix που ακούγεται σε ολόκληρο το παιχνίδι είναι κληρονομιά στον Peter από την αποθανόντα μητέρα του, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι το παιχνίδι χαμογελά γλυκά στον κάθε ένα που άφησε εκείνο το παιδί πίσω του και βίωσε παρόμοιο γεγονός, έχοντας σήμερα ξεχασμένες σε κάποια άκρη της δισκοθήκης του συλλογές ανάλογες.