Η σειρά Need for Speed είναι από τα παλαιότερα racing franchise της βιομηχανίας κι εκείνο με το μεγαλύτερο αντίκτυπο στην εξέλιξη του χώρου. Από τα NFS της ακατάπαυστης δράσης, στην επανάσταση των Underground και του Most Wanted, από τον επαναπροσδιορισμό των Shift μέχρι τον κορεσμό των remake, είναι μία σειρά ζωντανή που μετά τις τόσες αλλαγές είχε κουράσει το κοινό. Το 2015, δύο χρόνια μετά το Rivals, κυκλοφόρησε ένα reboot, με όνομα Need for Speed το οποίο επέστρεψε τη σειρά στις “ρίζες” της. Δύο χρόνια μετά και το δεύτερο παιχνίδι αυτής της επόμενης φάσης του franchise, το Need For Speed: Payback είναι εδώ για να αποδείξει πολλά.
Σε μία περίοδο που η μία μεγάλη κυκλοφορία να διαδέχεται την άλλη περίμενα το NFS Payback ως το κερασάκι στην τούρτα, ως το τέλειο κλείσιμο για το σερί των racing παιχνιδιών της χρονιάς. Αγάπησα το προηγούμενο Need For Speed και θεωρώ ότι ήταν ο καλύτερος δυνατός τρόπος για το reboot της σειράς, πέραν όλων των προβλημάτων που είχε. Βλέποντας όλο το προωθητικό υλικό ήταν εμφανές ότι η Ghost Games ακολουθεί τη χρυσή συνταγή που γιγάντωσε τη σειρά ξεκινώντας πρώτα με το reboot της σειράς, ουσιαστικά το “Underground 3” και συνεχίζοντάς τη με το επόμενο βήμα, το “Most Wanted”, χρησιμοποιώντας μία εκ του αποτελέσματος πετυχημένη συνταγή.
Η επόμενη σελίδα στο reboot της σειράς μάς μεταφέρει στην, open-world φιλοσοφίας, Fortune Valley, όπου ο Tyler βρίσκεται στην κορυφή της street racing κουλτούρας, έχοντας μαζί με τους Mac και Jess, ένα crew που ειδικεύεται στα heists και ο καθένας έχει ένα χαρακτηριστικό ρόλο. Όταν, λοιπόν, ένα heist έχει αναπάντεχα αποτελέσματα για το crew, o Tyler πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν και μαζί με τους άλλους συμπρωταγωνιστές του, νικώντας τα crew της Fortune Valley, να ξεπαστρέψει το μυστήριο οργανισμό «The House» από την περιοχή. Η ιστορία εκ πρώτης όψεως θα θυμίσει στους μυημένους το Most Wanted του 2005, αλλά βλέποντάς την από μία άλλη οπτική θα έλεγα πως τη βρήκα αισθητά επηρεασμένη από το GTA V. Η έλλειψη πρωτοτυπίας στο σενάριο, ευτυχώς δεν είναι αρκετή για να το μειώνει στα μάτια μου, μιας και ο τίτλος διαθέτει μία δουλεμένη ιστορία, με ωραίες ιδέες και αξιοπρεπή υλοποίηση.
Το παιχνίδι όπως προείπα, είναι open world με το free-roaming να είναι βασική αρχή καθώς υπάρχουν διάσπαρτα drift zones, jumps, speed cameras και speed traps, πέραν των αγώνων και των αποστολών άμεσα εμπλεκόμενων με το story. Οι αγώνες είναι ανάλογοι με το εκάστοτε crew που αντιμετωπίζει ο παίκτης, άλλο crew ασχολείται με το Drift, άλλο με το Drag, άλλο με το Racing και άλλο με το Off-Road. Ο τελικός στόχος της ιστορίας είναι ο παίκτης να κερδίσει το The Outlaw’s Rush, τον μεγάλο και σημαντικό αγώνα που θέση έχουν μόνο όσοι έχουν αποδείξει την αξία τους. Βέβαια κατά τη διάρκεια της ιστορίας αυτός ο τελικός αγώνας έχει διαφορετικά κίνητρα για όλους, ενώ με την ολοκλήρωση του campaign, το τέλος, αν και ολοκληρώνει την ιστορία των πρωταγωνιστών, μας αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνέχεια. Η ροή της ιστορίας ακολουθά την πεπατημένη αλλά δεν κουράζει, γιατί ενδιάμεσα υπάρχουν και τα Runner events, αποστολές με βάση το κυνήγι με το νόμο (και το παράνομο), τα οποία εμπλουτίζουν αλλά κυρίως χρωματίζουν την ιστορία με στοιχεία δράσης που μπορεί να χάνονται στη «ρουτίνα» των συνεχόμενων αγώνων.
Περνάω στο gameplay, που είναι και η ουσία του πράγματος. Τα οχήματα στο νέο Need For Speed κατηγοριοποιούνται σε Race, Drift, Drag, Off-Road και Runner, με την οδηγική συμπεριφορά να είναι άμεσα εξαρτώμενη από την κατηγορία του. Η κλίμακα απόδοσης κάθε οχήματος ορίζεται από το 0 μέχρι το 400 και για τη μηχανική βελτίωση πλέον χρησιμοποιούνται Speed Cards, αντί των παραδοσιακών Parts. Για την απόκτηση Speed Cards ο παίκτης επισκέπτεται τα Tune Up Shops όπου εκεί χρησιμοποιεί credits ή Parts Tokens για την απόκτηση Speed Cards. Αυτή είναι μία δικαιολογημένη αλλαγή, λαμβάνοντας υπόψιν τη φύση του παιχνιδιού, όμως δημιουργεί ένα πρόβλημα: αυτοκίνητα με χαμηλό level είναι πολύ δύσκολο να αναβαθμιστούν αρκετά ώστε να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, έτσι ο παίκτης για την απόκτηση Part Tokens, είτε θα κάνει αρκετό grinding, είτε θα χρησιμοποιήσει αρκετά “Shipments”, δηλαδή τα Lootboxes του παιχνιδιού. Αν και οι καιροί επιτάσσουν την κατακραυγή των Lootboxes και συγκεκριμένα σε παιχνίδι της ΕΑ, η ύπαρξή τους στο παιχνίδι δεν είναι αυτομάτως αρνητική μιας η απόκτησή τους είναι εύκολη και δεν υπάρχουν δόλιοι τρόποι κατεύθυνσης προς τη χρήση χρημάτων. Μόνο και μόνο η ύπαρξή τους αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια, η in-game οικονομία δεν είναι δομημένη γύρω από αυτά.
Μία ευχάριστη προσθήκη του παιχνιδιού είναι τα Derelicts, παρατημένα οχήματα τα οποία ο παίκτης συλλέγει για να φτιάξει ένα καινούριο όχημα, κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με τα barn finds του Forza Horizon, όμως η εκτέλεσή του εδώ θυμίζει το Test Drive Unlimited. Τα Derelicts σε συνδυασμό με τα collectibles (billboards και casino ships) νομίζω θα ικανοποιήσουν αυτούς που θέλουν το παραπάνω κίνητρο για να εξερευνήσουν τον κόσμο του παιχνιδιού. Το χαρακτηριστικό όμως που λάμπει είναι ο χειρισμός, καθώς όλες οι αλλαγές του έχουν γίνει σχεδόν ανέπαφα. Η κατηγοριοποίηση των οχημάτων αυτόματα εφαρμόζει και ένα preset στη γενική συμπεριφορά του οχήματος, διατηρώντας όμως τη δυναμική του εκάστοτε οχήματος ενώ υπάρχει πλέον η άμεση παραμετροποίησή του μέσω του D-Pad προσφέροντας την πρέπουσα αμεσότητα. Το μόνο που προσωπικά δε χωνεύω στο χειρισμό είναι ότι για ακόμη μία φορά δεν υπάρχει δυνατότητα mapping κάθε κουμπιού ξεχωριστά, κάτι που σε casual παίκτες δεν είναι καν άξιο αναφοράς, αλλά σε εμένα που έχω επαφή με πολλά racing ταυτόχρονα, πολλές φορές μου προκαλεί σύγχυση.
Κανονικά ο τεχνικός τομέας σε ένα νέο παιχνίδι επωφελείται από τις όποιες βελτιώσεις και αλλαγές φέρνει το feedback του κόσμου και η ροή εξέλιξης γνώσης και τεχνολογίας. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς, στο Need For Speed: Payback δεν υφίσταται, καθώς δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ήδη υπαρκτά προβλήματα όπως το αργό loading, τα απαράδεκτα textures, τα glitches, το κακό collision detection και η προβληματική ΑΙ, συνεχίζουν να ενοχλούν και εδώ και συνθέτουν μία εικόνα στασιμότητας. Αυτά τα προβλήματα στο προηγούμενο παιχνίδι, λόγω της πιο περιορισμένης δομής του αλληλοκαλύπτονταν. Στο Payback θα έπρεπε να έχουν εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να έχουν περιοριστεί ως ένα βαθμό. Ωστόσο, διατηρώντας στάσιμο τη ραχοκοκαλιά του τεχνικού τομέα και αντιστρόφως ανάλογα μεγαλώνοντας την κλίμακα του παιχνιδιού, τότε το πρόβλημα αντί να “καμουφλάρεται”, γίνεται ακόμη πιο αντιληπτό. Προβλήματα όπως ο χρόνος του loading των textures οχημάτων και περιβάλλοντος, το για ακόμη μία φορά κακό collision detection, το rubber band effect της AI, τα “εξωγήινα” μοντέλα των χαρακτήρων, τα πομπώδη, ανούσια αλλά κυρίως ετεροχρονισμένα voiceover και άλλα πολλά μείζονος σημασίας ως προς την ομαλή ροή των πραγμάτων, δείχνουν το αληθινό πρόβλημα, όχι μόνο του Payback, αλλά και της ΕΑ γενικότερα.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι ότι δεν υπάρχει σωστός ποιοτικός έλεγχος και κυρίως δεν υπάρχει κάποιος παραγωγός να ασχοληθεί και να βεβαιωθεί για τη συνοχή του παιχνιδιού σε όλους τους τομείς. Δεν ξέρω για εσάς αλλά αυτό είναι κάτι που παρατηρώ σε όλα τα παιχνίδια από την ΕΑ, ότι κάθε studio λαμβάνει τα ίδια assets και προσπαθεί πάνω σε αυτά να δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, έχοντας όμως τον τεχνικό τομέα «προκατασκευασμένο». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται το μεράκι από το studio και να μην υπάρχουν οι συνθήκες και οι ζυμώσεις που μπορεί να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό. Το Payback είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ενός ακατέργαστου διαμαντιού, που με την κατάλληλη φροντίδα, όχι βελτίωση ή αλλαγή, αλλά την απαραίτητη προσοχή προς ένα συμπαγές τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ένας άξιος διεκδικητής για Racing Game της χρονιάς.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.