WWE 2K18 Review

Η σειρά των WWE παιχνιδιών από τότε που μετακόμισε από την THQ στη 2K Sports, είχε δοθεί η εντύπωση πως θα αλλάξει ριζικά και αυτό ακριβώς είναι που ακόμη οι fans -και εγώ μαζί τους αναμένω. Μέχρι τώρα από το WWE 2K15, που ουσιαστικά ήταν η πρώτη κανονική έκδοση για την τότε νέα γενιά κονσολών, δεν έχουν γίνει ουσιαστικές βελτιώσεις και κάθε χρονιά μοιάζει σαν η Yuke’s να κλωτσάει χωρίς όρεξη μια μπάλα, που η ίδια της δεν έχει ίσως τελικά το απαραίτητο ταλέντο (; ) να κάνει.  Αν περιμένατε φέτος την άνοιξη, δεν ήρθε ούτε τώρα αυτή η στιγμή, αλλά ας μην προτρέχω και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή γιατί το WWE 2K18 θα πρέπει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στην ομάδα ανάπτυξης και την ίδια την 2Κ Sports.

 Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα αυτή τη φορά. Ο τομέας που πράγματι έχει κάνει βήματα μπροστά είναι ο τεχνικός και ξεκινάω πρώτα με αυτό μιας και είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο του WWE 2K18. Όσοι παρακολουθείτε λίγο-πολύ το πρόγραμμα του WWE ή γενικά wrestling έχετε αντιληφθεί πως είναι ένα άμεσα αναγνωρίσιμο οπτικά θέαμα. Τα εντυπωσιακά σκηνικά, το ρινγκ με τα πολύχρωμα σχοινιά, η τίγκα στον κόσμο αρένα, οι ιδιωματισμοί των Superstars και πώς οι εκκεντρικοί τους χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι για τηλεόραση -μη ξεχνάμε άλλωστε πως στη βάση του είναι μια εβδομαδιαία σαπουνόπερα- όλα αυτά συνθέτουν μια ξεχωριστή οπτική ταυτότητα. Και αυτό φέτος βάλθηκε να αναπαραστήσει η Yuke’s κάνοντας το καλύτερα από ποτέ και με σημαντική διαφορά σε σχέση με πέρυσι, χωρίς να αναιρούνται τα παραπτώματα σαφώς που υφίστανται και θα αναφερθώ σε λίγο.

Η παρουσίαση του WWE 2K18 είναι μακράν η καλύτερη σε παιχνίδι της σειράς και αυτό ξεκινά από τις γεμάτες πυροτεχνήματα ενάρξεις των shows με 1:1 αναπαράσταση των πλάνων που ακολουθεί το τηλεοπτικό πρόγραμμα -άσχετα αν όταν πάει προς το κοινό εκεί τα μοντέλα αν και βελτιωμένα είναι βγαλμένα από προηγούμενη γενιά συστημάτων. Όλα ζωντανεύουν μόλις μπει το intro του RAW και οι κόκκινοι φωτισμοί διαχέονται στο γήπεδο με φοβερή πιστότητα και τα τηλεοπτικά γραφικά έρχονται να δέσουν την παρουσίαση. Πολύ μεγάλη βελτίωση είδανε και τα μοντέλα των Superstars και Divas, τουλάχιστον αυτοί που έχουν σκαναριστεί σε  motion capture στούντιο γιατί όλοι οι άλλοι απέχουν παρασάγγας σε εμφάνιση. Όχι μόνο λεπτομέρειες των σωμάτων τους π.χ. ουλές, φακίδες κτλ αλλά οι συσπάσεις των μυών τους, όταν φουσκώνουν τα μπράτσα και ετοιμάζονται να ποζάρουν στην κάμερα, όταν σηκώνουν κάποιον άλλο η πραγματοποιούν κάποιο submission, φαίνονται. Δείτε απλά το «muscle flex” που κάνει ο Triple H ή ο Finn Balor κατά την είσοδο τους ή όταν ο Chris Jericho τεντώνει τους αντιπάλους του με το Walls of Jericho. Υπάρχουν ακόμη και λεπτομέρειες που μέτρησαν πολύ στην όλη αυθεντικότητα όπως το ότι η μπογιά από το μακιγιάζ του «δαίμονα» Balor ξεβάφεται σταδιακά στη διάρκεια του αγώνα.  Καλύτερα να μην αναφερθώ περαιτέρω στο γεγονός ότι διαφημίζεται για το τεράστιο ροστερ του, όμως οι μισοί δείχνουν να είναι καλοφτιαγμένα μοντέλα και όταν παίζεις με β’ και γ’ διαλογής Superstars η διαφορά στην ποιότητα βγάζει μάτι λες και είναι custom created χαρακτήρας.

Επίσης, μιας και μένω στον τεχνικό τομέα, έχω μεγάλο παράπονο τον σχολιασμό του παιχνιδιού. Φέτος το team των σχολιαστών μεγάλωσε και εκτός των Michael Cole και JBL, ακούμε και τον Corey Graves. Οι τρεις τους στην πραγματικότητα είναι αξεπέραστοι στη δουλειά τους, όμως στο παιχνίδι είναι μια άλλη υπόθεση. Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος ακούγονται υπερβολικά σαν να διαβάζουν τις ατάκες τους αντί να κάνουν μια συζήτηση και κανονικό σχολιασμό επί των τεκτενωμένων και θυμίζει κάτι από την ελληνική περιγραφή των PES.

Τον ίδιο ρεαλισμό θέλει να μεταφέρει και στο χειριστήριο η Yuke’s όμως δεν της βγαίνει ακόμη. Το gameplay χτίζει στις simulation -ας πούμε- βάσεις που έθεσε τα προηγούμενα έτη και δεν φέρει τεράστιες αλλαγές, καθώς τα QTEs και τα minigames παραμένουν σε ένα wrestling παιχνίδι που θέλει να λέγεται sim εν έτει 2017. Αν το προσπεράσουμε αυτό, μπορώ να πω πως θετική είναι η βελτίωση του grappling συστήματος που ουσιαστικά τώρα μπορεί να λέγεται grappling, μιας και δίνεται η δυνατότητα για περισσότερες λαβές για να τοποθετήσετε όπως θέλετε τον αντίπαλο πριν τον πετάξετε για κάποιο suplex. Το gameplay ταλανίζεται και πάλι από πολλά glitches στο collision σύστημα και τα physics, ενώ υπάρχουν στιγμές που προσφέρει αυθεντικές WWE στιγμές, όμως είναι μόνο μερικές και όχι συνεπείς. Κάθε χρόνο έχω βαρεθεί όμως να έρχομαι και να μιλάω στο review ενός WWE τίτλου για τα αναρίθμητα bugs και glitches που και φέτος είχαν την τιμητική τους καθώς αποσπούν από το να ευχαριστηθεί κανείς τα όσα έχει να προσφέρει. Και δεν έγινε μια άντε δυο φορές, απλά μην επιχειρήσετε να παίξετε τις νέες 8-man αναμετρήσεις γιατί θα υποφέρετε είτε από γέλια είτε από δάκρυα. Είναι λυπητερό να βγαίνει στα ράφια έτσι ένα παιχνίδι και δεν νοείται να συμβαίνει αυτό για 3-4^η συνεχόμενη χρονιά. Η 2Κ Sports να σοβαρευτεί αν θέλει να βάλει το λογότυπο της δίπλα στον τίτλο.

Επίσης, το γεγονός ότι θέλει πάσα θυσία να υπάρχει ένα αλά “MyPlayer” mode γιατί είναι η 2Κ και θέλει να το κοτσάρει παντού δεν το καταλαβαίνω. Και φέτος το mode χωλαίνει σε μεγάλο βαθμό στο θέμα της γραφής των storyline, την παντελής ή εν μέρει έλλειψη voice acting ή ακόμη ότι το promo system προκαλεί γέλια ή και το ότι υπήρξαν στιγμές που οι διάλογοι μπερδεύουν τα ονόματα των παλαιστών. Μια παρωδία σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να είναι και καμία ουσιαστική πρόοδος από πέρυσι.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα κουσούρια του MyCareer του WWE 2K18 ήρθε να υιοθετήσει και την καινούργια μάστιγα των lootboxes. Η ενσωμάτωση τους γίνεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που είδαμε στο πρόσφατο NBA 2K18 και είναι απογοητευτικό το να κρύβονται όχι μόνο ρούχα, φόρμες και στυλ μαλλιών για τον created superstar αλλά και κινήσεις πίσω από τα τυχερά κουτάκια, που θα κάνουν τον χαρακτήρα καλύτερο και πιο μάχιμο στο ρινγκ. Τι microtransactions τι lootboxes αυτή η προσέγγιση μόνο σύγχυση φέρνει και του δίνει τη χαριστική βολή.