The Lost Bear (PS VR) Review

Το reveal trailer του πρώτου πονήματος της νεοσύστατης Odd Bug Studio, μου δημιούργησε μόνο θετικές εντυπώσεις. Ένα καλαίσθητο δισδιάστατο puzzle platformer, σαφώς επηρεασμένο από το έργο της Playdead, με την αποκλειστικότητα για VR, να ιντριγκάρει και να δημιουργεί απορία όσoν  αφορά τη χρηστικότητα και τη λειτουργικότητα του στο είδος. 

Συνηθίζεται γενικότερα στις τέχνες, οι πρώτες απόπειρες να αντλούν επιρροές από τη ζωή των δημιουργών, κάτι που συναντάμε και στο The Lost Bear. Βασική πηγή έμπνευσης για τον game director του παιχνιδιού Daniel Robinson αποτέλεσε η μικρότερη αδερφή του, η οποία σε μικρή  ηλικία έχοντας παρέα το λούτρινό της οπλιζόταν με θάρρος και εξερευνούσε το δάσος κοντά στο σπίτι τους. Σε αυτή την ανάμνηση από την παιδική ηλικία του Robinson βασίζεται και το σενάριο του παιχνιδιού. Αναλαμβάνουμε την Walnut, ένα μικρό κορίτσι όπου κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στο δάσος με τον μεγαλύτερο αδελφό της, αποκόπτεται από αυτόν και παράλληλα χάνει και το λούτρινο αρκουδάκι της που κλέβει ο κακός toysnatcher. Στην προσπάθεια να ανταμώσει και πάλι με τον αδερφό της και, φυσικά, το αρκουδάκι της, η Walnut θα βρεθεί σε διάφορες τοποθεσίες όπως το βαθύ δάσος και ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο παιχνιδιών.

Η παρουσίαση φανερώνει εξαρχής το λόγο της χρήσης του VR. Η δράση εκτυλίσσεται πάνω σε μία θεατρική σκηνή, με τον παίκτη να παρακολουθεί από απέναντι ως θεατής, καθισμένος σε μία αναπαυτική καρέκλα και το τριγύρω περιβάλλον να καθορίζεται από την εκάστοτε πίστα και να αποτελεί συνέχεια αυτής. Αν, για παράδειγμα, πέσουν φύλλα από κάποιο δέντρο στην πίστα το ίδιο θα συμβεί και γύρω από εμάς. Τα γραφικά φέρνουν στο νου παιδικό παραμύθι με τα πάντα να μοιάζουν χάρτινα, ενώ μου έβγαλαν και μία ελαφρώς Σοβιετική αισθητική για την οποία ευθύνεται η Τσέχικη καταγωγή του art director ο οποίος επηρεάστηκε από τα κουκλοθέατρα της χώρας του και του γενικότερου πρώην ανατολικού μπλοκ. Ο ήχος παρότι ταιριαστός δεν μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Την ασφάλεια που δημιουργεί η ακουστική κιθάρα του εισαγωγικού κεφαλαίου διαδέχεται στη συνέχεια ένα πιο σκοτεινό soundtrack που πλαισιώνει τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει η Walnut.

Στον τομέα του gameplay τα πράγματα είναι ιδιαίτερα απλοϊκά και γνώριμα. Με την Walnut θα επιδοθούμε σε κλασσικό platforming trial and error λογικής και θα χρησιμοποιήσουμε την σφεντόνα της για να προσπεράσουμε εμπόδια, ενώ προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τους κακούς λύκους που καραδοκούν. Θα χρησιμοποιήσουμε το χειριστήριο για να γυρίσουμε κυκλικούς λεβιέδες και η πρακτική χρήση του VR θα περιοριστεί μόνο στην επίλυση ενός γρίφου και στην χρήση του χειριστηρίου ως φακού. Οι λιγοστοί γρίφοι γενικά είναι τόσο εύκολοι που ο μοναδικός λόγος να κολλήσει κάποιος είναι επειδή επικεντρώνει στο δέντρο χάνοντας το δάσος! Επίσης μοναδικός  βοηθός της Walnut θα είναι μία αρκούδα που εμφανίζεται όταν η μικρή βρίσκεται σε αδιέξοδο. Όλα αυτά θα παρουσιαστούν στον παίκτη με πολύ ομαλό animation για όλους τους χαρακτήρες και ειδικότερα τις κινήσεις της Walnut να μοιάζουν καρμπόν με αυτές του αγοριού από το Limbo.

Το μεγάλο «πρόβλημα» του The Lost Bear είναι η μικρή διάρκειά του. Ένα πρώτο playthrough διαρκεί λίγο παραπάνω από μία ώρα, χρόνος που προφανώς δεν επιτρέπει στο παιχνίδι να ξεδιπλώσει τις όποιες αρετές μπορεί να είχε και δεν αφήνει τον παίκτη να χαθεί στον κόσμο του ώστε να υπάρξει το επιθυμητό συναισθηματικό δέσιμο με την Walnut. Πόσο μάλλον να αναπτυχθεί και η σχέση μεταξύ Walnut και αρκούδας η οποία καταλήγει εντελώς βεβιασμένη μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό πλαίσιο.

Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο όταν η εξαιρετικά μικρή διάρκεια συνδυαστεί με τα μεγάλα loading times που συνοδεύουν τους συχνούς θανάτους. Αν το loading μετά από κάθε θάνατο δεν είχε τόσο ενοχλητική διάρκεια, ίσως το παιχνίδι στο τέλος του να προκαλούσε την επιθυμία για κάτι παραπάνω. Η καθυστέρηση που προκαλείται όμως δημιουργεί έναν εκνευρισμό που παραμένει διάχυτος μέχρι και τον τερματισμό αναιρώντας ακόμα και τις θετικές εντυπώσεις που είχε προκαλέσει αρχικά το πολύ καλό εικαστικό κομμάτι. Ήθελα να του δώσω μία ακόμα ευκαιρία. Δυστυχώς όμως το δεύτερο playthrough, όπου ήξερα πλέον τι να κάνω, διήρκησε μισή ώρα με basic platforming που με βρήκε παγερά αδιάφορο για όσα συνέβησαν.