Knack II Review

Knack II Review

06 Σεπτεμβρίου 2017 16:43
Knack is back, baby!

Νομίζω πως ήταν αδύνατο να ξεκινήσω το κείμενο με κάποιον διαφορετικό υπότιτλο. Είναι πολύ πιθανό πως αν γνωρίζετε τον Knack, γνωρίζετε και πως ο χαρακτήρας έχει εξελιχθεί σε διαδικτυακό meme. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Πριν τέσσερα χρόνια, το μακρινό πλέον 2013, το Knack ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδαμε να "τρέχει" στο PlayStation 4. Ο Mark Cerny, ο βασικός αρχιτέκτονας της κονσόλας της Sony, βρίσκεται πίσω από το αρχικό παιχνίδι, το οποίο είχε σκοπό να παρουσιάσει και κάποιες από τις δυνατότητες του συστήματος, ως launch τίτλος. Εν τέλει, η ταυτόχρονη ανάπτυξη του τίτλου και η προετοιμασία για το ντεμπούτο μιας νέας γενιάς κονσολών, αποδείχθηκε μεγάλο βάρος για τον Cerny και την ομάδα του και οι επιπτώσεις είναι εμφανείς στο πρώτο Knack. Άδικα και απότομα δύσκολα σημεία, επαναλαμβανόμενα περιβάλλοντα και πολλά άλλα παράπονα έχουν ακουστεί για τον αρχικό τίτλο. Πλέον όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, ο Cerny και η ομάδα του είχαν πολύ feedback να επεξεργαστούν και με το PS4 να βρίσκεται στην αγορά και να διαγράφει μια πολύ επιτυχημένη πορεία, μπορούσαν να επικεντρωθούν στο sequel, με το αποτέλεσμα να είναι σαφώς καλύτερο.

Μετά από αυτή τη σύντομη αναδρομή, ήρθε η ώρα να ξεκινήσω να μιλάω για το βασικό αντικείμενο αυτού του κειμένου, το Knack 2. Όπως συνηθίζω θα ξεκινήσω από την ιστορία, η οποία είναι ίσως και το πιο αδύναμο σημείο και για το οποίο έχω να κάνω τα περισσότερα παράπονα. Με μερικές προτάσεις, ο νεαρός Lucas και κολλητός φίλος του Knack μάς περιγράφει τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Ο επιστήμονας, πατέρας του ή παππούς του (δεν είμαι και σίγουρος για να είμαι ειλικρινής) κατάφερε να εκμεταλλευτεί τη δύναμη των Relics που βρίσκονται στον κόσμο και να δημιουργήσει μια μορφή ζωής: τον Knack. Αυτό το ιδιαίτερο "πλάσμα" έχει τη δυνατότητα να μεγαλώνει σε μέγεθος, όταν βρίσκει άλλα relics στο περιβάλλον, τα οποία μαγνητίζονται πάνω του. Μέσα από μια μεγάλη περιπέτεια, ο Knack καταφέρνει να σώσει τον κόσμο και θεωρείται ήρωας. Μετά την επιγραμματική αυτή σύνοψη ερχόμαστε στο τώρα, όπου τεράστια ρομπότ εισβάλουν στην New Haven όπου ζουν ο Knack και ο Lucas. Αμέσως αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του Knack ξεκινώντας να καταστρέφουμε τα κακά ρομπότ. Η έντονη και γεμάτη δράση εισαγωγή διακόπτεται για να μεταφερθούμε έξι μήνες πριν και να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο Lucas, ο θείος του και ο Knack ταξιδεύουν σε ένα αρχαίο πεδίο μάχης όπου τα πλέον εξαφανισμένα High Goblins και τα ρομπότ τους πάλεψαν με τους ανθρώπους πριν χιλιάδες χρόνια. Εκεί η ομάδα βλέπει με τα μάτια της τα αρχαία ρομπότ να ξυπνούν και να τους επιτίθενται. Κάπως έτσι μπαίνει το νερό στο αυλάκια και ξεκινούν τα γεγονότα του παιχνιδιού.

Φυσικά υπάρχουν διάφοροι ακόμα χαρακτήρες που πλαισιώνουν το καστ, αλλά παρόλο που πριν λίγες ώρες τελείωσα τη βασική ιστορία δυσκολεύομαι να θυμηθώ τα ονόματά τους. Όχι, η μνήμη μου λειτουργεί μια χαρά. Απλά αυτό είναι η πρώτη ένδειξη για το πόσο αδιάφορη είναι η πλοκή και οι συντελεστές της. Ναι, υπάρχουν κάποιες ανατροπές, αλλά και πάλι η ιστορία είναι πάρα πολύ προβλέψιμη και αρχίζει με τέτοιο τρόπο που δεν καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον του παίκτη. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση. Σταδιακά τα πράγματα γίνονται κάπως καλύτερα ωστόσο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και πάλι η ιστορία έχει κάτι ιδιαίτερο να πει. Είναι σαφές πως ο τίτλος δημιουργήθηκε με τους παίκτες μικρής ηλικίας κατά νου και αυτό φαίνεται από την απλότητα του σεναρίου, από τον τρόπο που μιλάνε οι χαρακτήρες και από το σχεδιασμό τους.

Και μιας και αναφέρθηκα στο πως μιλάνε οι χαρακτήρες, στο voice acting έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά και η απόδοση των διαλόγων είναι πειστική. Ωστόσο, οι διάλογοι αυτοί καθ' αυτοί σχεδόν στο σύνολο τους απλά αναλαμβάνουν το ρόλο της επεξήγησης των γεγονότων. Υπάρχουν μερικά σημεία που βλέπουμε τριβή μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά οποιαδήποτε απόπειρα για δημιουργία έντασης και συναισθημάτων αποτυγχάνει παταγωδώς. Επίσης βρήκα άστοχο τις περισσότερες φορές το χιούμορ, το οποίο θα μπορούσε να είχε βοηθήσει αρκετά το σύνολο. Γενικά το παιχνίδι προσπαθεί να πάρει μια επική διάσταση και παίρνει υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό του. Όπως τόνισα, είναι προφανές πως το σενάριο είναι γραμμένο με τις μικρές ηλικίες κατά νου. Γενικά αν δεν έχετε ιδιαίτερες απαιτήσεις θα δείτε μπροστά σας να ξεδιπλώνεται μια ιστορία που ξεκινά αργά, αλλά ανεβάζει ρυθμούς και έχει κάποιες ανατροπές. Μην περιμένετε βάθος και ηθικά διδάγματα και απλά δείτε το ως την αφορμή για να διασκεδάσετε με ένα φίλο σας ή αν είστε γονιός, με το παιδί σας.

Ας περάσω στο gameplay όπου το Knack 2 τα πάει πολύ καλά. Πάλι το ξεκίνημα είναι χλιαρό, αλλά ρυθμός εδώ αυξάνεται εκθετικά. Η ομάδα ανάπτυξης μάλλον πήρε κατάκαρδα τα παράπονα για την ποικιλία και την επαναληψιμότητα και φρόντισε ο παίκτης να μη βαρεθεί ούτε λεπτό. Μπορεί να βρήκα αδιάφορη την ιστορία, αλλά το gameplay κατάφερε να με κρατήσει. Το σκηνικό αλλάζει διαρκώς από πόλη, σε ζούγκλα, σε έρημο, σε πάγους, σε μοναστήρι, σε εργοτάξιο και μαζί του αλλάζουν και οι δύο βασικοί πυλώνες του gameplay: το platforming και το combat.

Το μέγεθος του Knack, όπως σημείωσα και πριν, μπορεί να αλλάξει, αφού ο χαρακτήρας μας βρίσκει relics στο περιβάλλον τα οποία μπορεί να αφήσει πίσω του ή να τα καλέσει ξανά για να μεγαλώσει, με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό σημαίνει πως για να περάσει ο Knack από στενά σημεία πρέπει να γίνει μικρός και να αποχωριστεί τα περίσσια κομμάτια που απαρτίζουν το σώμα του. Αυτή είναι μια ακόμη μεταβλητή που αλλάζει διαρκώς και βοηθά το παιχνίδι να μην κουράζει και να διατηρεί μια πολύ καλή ροή. Μια στιγμή θα είστε τεράστιος και θα χτυπάτε με καταιγιστικά χτυπήματα τους εχθρούς σας, μετά θα γίνετε μικροσκοπικός για να περάσετε από κάπου, μετά θα μεγαλώσετε για να μετακινήσετε κάποιο εμπόδιο κ.ο.κ. Μάλιστα, πέρα από αυξομείωση στο μέγεθος με τη συλλογή των απλών relics, ο Knack μπορεί να πάρει και τρεις ακόμα μορφές. Σπάζοντας γυαλί μπορεί να μαγνητίσει τα κομμάτια πάνω του και να τα χρησιμοποιήσει για να γίνει διαφανής και να προσπεράσει συστήματα ασφαλείας. Αυτό φέρνει στο παιχνίδι το stealth. Επίσης, σπάζοντας πάγο, τα κομμάτια μαγνητίζονται στο σώμα του Knack και έτσι λειτουργούν ως ασπίδα, ενώ δίνουν στο χαρακτήρα μας τη δυνατότητα να παγώσει κινούμενα αντικείμενα, εχθρούς και ως άλλος Wolverine να βγάλει νύχια-κρυστάλλους που κάνουν πολύ περισσότερο damage. Ο πάγος επομένως εμπλουτίζει και το platforming και το σύστημα μάχης.

Τέλος, ο Knack μπορεί να μαγνητίζει στο σώμα του και κομμάτια μετάλλου. Αυτά λειτουργούν επίσης ως ασπίδα και αυξάνουν την αποτελεσματικότητα στο combat, ενώ δίνουν στον παίκτη τη δυνατότητα να αφήσει τα μεταλλικά κομμάτια οπουδήποτε στο περιβάλλον και να χρησιμοποιήσει το βάρος τους για να πατήσει κουμπιά. Αυτός ο μηχανισμός χρησιμοποιείται σε γρίφους και η συγκεκριμένη φύση του Knack εμπλουτίζει επίσης το combat. Μπορείτε να αντιληφθείτε, λοιπόν, πως το παζλ απαρτίζεται από πολλά κομμάτια: platforming με μικρό και με μεγάλο μέγεθος ή που απαιτεί επί τόπου ανάλλαγες, combat με μικρό μέγεθος ή με έναν τεράστιο Knack που καταστρέφει τα πάντα, τρεις διαφορετικές φύσεις που αλλάζουν το platform και το combat, γρίφοι, stealth και ένα δύο σημεία που ο Knack οδηγάει οχήματα, μαζί με πολλές άλλες παραλλαγές και συνδυασμούς των παραπάνω που θα κούραζε να αναφέρω. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ως παίκτης να κάνεις συνέχεια διαφορετικά προγράμματα και το παιχνίδι να έχει έναν έντονο και γρήγορο ρυθμό που δύσκολο βαριέσαι.

Τα πράγματα ξεκινούν κάπως αργά, αλλά τονίζω ξανά πως αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό. Οι εχθροί και τα κουτιά στο περιβάλλον χαρίζουν experience στον Knack με το οποίο ξεκλειδώσει νέες δυνάμεις μέσα από ένα skill tree. Παράλληλα, μέσα από την πορεία της ιστορίας ο Knack ξεκλειδώνει νέες δυνάμεις που συνεισφέρουν στην ποικιλία. Το combat που ακολουθεί τα πρότυπα του God of War, κλείνοντας τον παίκτη σε έναν χώρο μέχρι να σκοτώσει όλους τους εχθρούς, μοιάζει φτωχό στην αρχή αφού ο Knack έχει μια βασική κλοτσιά, μια γροθιά και τις ικανότητες του dodge και του parry, αλλά εμπλουτίζεται στην πορεία. Οι heavy attacks, hooks, επιθέσεις από τον αέρα και πολλές ακόμα κινήσεις δίνονται στα χέρια των παικτών με την πορεία. Υπάρχουν και αρκετά διαφορετικά είδη εχθρών, με μερικούς που απαιτούν συγκεκριμένες αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχει τεράστιο βάθος, αλλά το combat εν τέλει κάνει μια χαρά τη δουλειά του και μπορώ να πω πως είναι διασκεδαστικό, ειδικά όταν ο Knack είναι μεγάλος και ποδοπατά τους εχθρούς του.

Δυστυχώς, το παιχνίδι είναι απίστευτα -σε βαθμό που για μένα βλάπτει την εμπειρία- γραμμικό και κλειστοφοβικό. Πάντα, υπάρχει μόνο ένα απόλυτα ξεκάθαρο μονοπάτι για να ακολουθήσει ο παίκτης.

Έχω όμως κάποια παράπονα και εδώ. Το βασικότερο είναι πως το παιχνίδι είναι απίστευτα -σε βαθμό που για μένα βλάπτει την εμπειρία- γραμμικό και κλειστοφοβικό. Πάντα, υπάρχει μόνο ένα απόλυτα ξεκάθαρο μονοπάτι για να ακολουθήσει ο παίκτης. Όλο το παιχνίδι με ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιάζει με ένα τεράστιο διάδρομο. Αυτό κάνει τις όποιες καλές σκέψεις που υπάρχουν για platforming και γρίφους να περιορίζονται πολύ. Υπάρχει μεν ποικιλία και έντονος ρυθμός με πολλές ιδέες να ρίχνονται στο τραπέζι, αλλά καμία δεν εξελίσσεται πολύ και σε αυτό φταίει η γραμμικότητα που περιορίζει τα πάντα. Υπάρχουν κάποια σημεία με έξυπνο level design με αλληλοσυνδεμένα δωμάτια και καλά κρυμμένα μυστικά, αλλά αυτά τα σημεία είναι διάσπαρτα και όλο το υπόλοιπο παιχνίδι βασανίζεται από αυτή την απίστευτη γραμμικότητα και τους υπερβολικά κλειστούς χώρους. Επίσης, τα άκρως αντιπαθητικά, για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον, QTEs, δεν απουσιάζουν.

Ώρα να περάσω στον τεχνικό τομέα. Πριν αναφέρω το οτιδήποτε να τονίσω πως ολοκλήρωσα το παιχνίδι στο βασικό PlayStation 4 και όχι στα αναβαθμισμένο PlayStation 4 Pro. Η απεικόνιση είναι καθαρή με μια καλή τεχνική anti-alliasing που κρύβει τις ατέλειες στα γραφικών. Η ανάλυση είναι 1080p για το PS4 και 1800p με checkerboard rendering για το Pro. Το παιχνίδι τρέχει με ξεκλείδωτο framerate, το οποίο ο παίκτης μπορεί να κλειδώσει αν το επιθυμεί στα 30 καρέ. Εγώ προτίμησα τον ξεκλείδωτο ρυθμό ανανέωσης, αφού σε πολλά σημεία η κονσόλα καταφέρνει να διατηρήσει τα 60fps και οι πτώσεις δεν ήταν συχνές, αν και υπήρχαν.

Γενικά αν εξαιρέσω το γραμμικό σχεδιασμό των περιβαλλόντων, υπήρχαν όμορφα και εντυπωσιακά σκηνικά και τοπία. Το πιο εντυπωσιακό που έχει να κάνει με τον τεχνικό τομέα είναι τα particles. Τα περισσότερα πράγματα που συναντά ο παίκτης στον δρόμο του καταστρέφονται και ο ίδιος ο Knack αποτελείται από μικροσκοπικά σωματίδια που κινούνται εντυπωσιακά. Το animation είναι επίσης πολύ καλό, με το per object motion blur να βοηθά τις κινήσεις του Knack να δείχνουν ομαλές και φυσικές. Υπήρχαν μερικά textures χαμηλής ανάλυσης εδώ και εκεί, αλλά συνολικά ο τεχνικός τομέας είναι προσεγμένος. Δεν συνάντησα ούτε ένα bug, ενώ τα loading times είναι αστραπιαία. Το Knack 2 δεν είναι το ομορφότερο παιχνίδι, με τον πιο φανταχτερό τεχνικό τομέα που θα δείτε σε άλλα παιχνίδα εκεί έξω, αλλά είναι αρκετά καλό για αυτό που είναι και άρτιο τεχνικά στο σύνολο του.

Στα του ήχου τώρα, έχω πολύ λίγα σχόλια να κάνω. Η μίξη είναι απροβλημάτιστη και δεν συνάντησα κάτι άξιο αναφοράς. Στις έντονες μάχες ανεβαίνει η ένταση και παίζουν πιο δυναμικά κομμάτια, ενώ σε κάθε σημείο υπάρχει μια αντίστοιχη μουσική υπόκρουση που να ταιριάζει με αυτά που κάνει ο παίκτης. Η ίδια μουσική δεν κάνει την υπέρβαση και υπάρχει απλά για να συνοδεύσει το σύνολο χωρίς να υπάρχουν μουσικά θέματα που να ξεχωρίζουν. Αξίζει να σημειωθεί πως ο τίτλος εκμεταλλεύεται το ηχείο του Dualshock 4 και μερικά εφέ ακούγονται από αυτό. Μια καλοδεχούμενη προσθήκη.

Όσον αφορά το περιεχόμενο, το Knack 2 με απασχόλησε για ακριβώς 11 ώρες στην Normal δυσκολία. Το κυρίως πιάτο είναι το campaign. Αφού το τερματίσει κάποιος, δύσκολα θα ασχοληθεί ξανά, εκτός και αν κυνηγά trophies. Ωστόσο, υπάρχει co-op δύο παικτών σε τοπικό επίπεδο, άφθονα collectables που αναβαθμίζουν τις δυνάμεις του χαρακτήρα, time trials και άλλες προκλήσεις για όσους θέλουν να περάσουν λίγο ακόμα χρόνο με το παιχνίδι. Βέβαια, ένας παράγοντας της εξίσωσης που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι πως το παιχνίδι πωλείται σε budget τιμή, στα €39.99.

Συνοψίζοντας : Ο Knack επέστρεψε. Σε αντίθεση με τον launch τίτλο του PS4, το sequel τα πάει πολύ καλύτερα. Είναι μια άρτια και καλοδουλεμένη εμπειρία, δίχως bugs και προβλήματα σε οικονομική τιμή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ιδέες, το combat καταφέρνει να διασκεδάσει χωρίς να εκνευρίζει και να κουράζει, τα cutscenes αν και για μια αδιάφορη ιστορία είναι ποιοτικά με καλό lip-sync και με καλά voice-overs. Γενικά, το Knack 2 μου έδωσε την εντύπωση πως έρχεται από μια ομάδα που το περιποιήθηκε και το πρόσεξε. Δεν είναι αρπαχτή, ούτε προχειροδουλειά. Δυστυχώς όμως, υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”. Όλα τα κομμάτια που απαρτίζουν το Knack είναι πλήρως λειτουργικά και περιποιημένα, αλλά τίποτα δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. Τίποτα δεν κάνει την υπέρβαση. Όλα δουλεύουν ρολόι, αλλά μοιάζουν άψυχα. Είναι αυτό που λέμε το “το σύνολο είναι καλύτερο από το άθροισμα των τμημάτων του”. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει για το Knack. Όλα (σχεδόν) τα τμήματα που το απαρτίζουν είναι προσεγμένα και δουλεύουν σωστά, αλλά το σύνολο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει. <br />Το παιχνίδι απευθύνεται σε παίκτες μικρότερης ηλικίας και αυτό φαίνεται από την απλοϊκή και προβλέψιμη ιστορία του, το σχεδιασμό των χαρακτήρων του και το επίπεδο των διαλόγων. Το πακέτο εξιλεώνεται κατά κάποιον τρόπο από το gameplay που έχει αρκετή ποικιλία και έναν γρήγορο ρυθμό που σε πιάνει από τα μαλλιά και δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Συνολικά είναι ένα παιχνίδι που θα πρότεινα σε πρώτη φάση σε κάποιον γονέα για να παίξει με το παιδί του ή σε όσους θέλουν να περάσουν δύο ευχάριστα απογεύματα χωρίς να περιμένουν κάτι το ιδιαίτερο, μόλις πέσει ελαφρώς η τιμή του. Οι κάτοχοι PS4 έχετε πολύ καλύτερα hero platformers για να ασχοληθείτε, όπως το Ratchet & Clank, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.
Box Art
Tested on : PS4
Developer : SIE Japan Studio
Publisher : Sony Interactive Entertainment
Distributor : Sony Hellas
Available for : PS4
Release date : 2017-09-05