Hellblade: Senua's Sacrifice Review

Η ανθρωπότητα είχε πάντοτε τον τρόπο της να ξεχωρίζει το συνηθισμένο από το μη. Να επικρατεί το πρώτο, να απομονώνεται το δεύτερο. Σε κάθε εποχή της ιστορίας, όσοι ξεχώριζαν λόγω κάποιας ψυχικής διαταραχής, ακόμη και αν δεν το ονόμαζαν ακριβώς έτσι τότε, βίωναν απομόνωση, περιστασιακά βασανισμό, ακόμη και θάνατο. Ανεξάρτητα από το πόσο έντονη ήταν η ψυχική διαταραχή, πάντα θεωρούταν ότι όποιος «δεν είναι στα λογικά του», πρέπει να απομονώνεται. “Μην τον βλέπουν… είναι ντροπή…είναι τρελός…έχει ψυχολογικά προβλήματα..κάνει κακό στους άλλους.” Ακόμη και στη σημερινή εποχή, στις πολιτισμένες πια κοινωνίες, που υπάρχουν τρόποι και κέντρα να βοηθούν ψυχικά διαταραγμένα άτομα, η ψυχασθένεια, η ψύχωση, οι νευρώσεις και τέτοιου είδους διαταραχές είναι θέματα ταμπού. H κοινωνία τις περισσότερες φορές, τα θάβει, τα σκεπάζει, και οι άνθρωποι τα αποφεύγουν και ντρέπονται να αναφερθούν σε αυτά. Στην εποχή λοιπόν που αν και μπορεί να χορηγηθεί βοήθεια, οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές νιώθουν τέρατα και κλείνονται στον εαυτό τους, ενώ εμείς γυρνάμε το κεφάλι με ένα βλέμμα άβολης συγκατάβασης, η Ninja Theory τολμά να βάλει την Senua να μας κοιτάει κατάματα. Κι όσο και να θες να γυρίσεις το κεφάλι και να κοιτάξεις αλλού, μένεις εκεί παγωμένος…να τη βλέπεις να υποφέρει, μπροστά στα μάτια σου.

Η Senua είναι μια Κελτικής καταγωγής πολεμίστρια την εποχή των Βίκινγκ. Πάσχει από psychosis (ή αλλιώς ψύχωση), μια διανοητική πάθηση κατά την οποία ο ασθενής χάνει συχνά επαφή με την πραγματικότητα, έχει αγχώδεις διαταραχές, παραισθήσεις και διαταραχές στη συμπεριφορά. Η Senua ξεκινά ένα εφιαλτικό ταξίδι στα αφιλόξενα μονοπάτια του διαταραγμένου μυαλού της, περνώντας από την ίδια την κόλαση με μοναδικό σκοπό να βρει τον αγαπημένο της Dillian. Ο αγαπημένος της είναι νεκρός. Δολοφονημένος βάναυσα, από Σκανδιναβούς βαρβάρους, με μια αποτρόπαιη τεχνική εκτέλεσης, λεγόμενη Blood Eagle. Κρατώντας το κεφάλι του τυλιγμένο με ένα πανί, τον αναζητά στην Helheim, αντιμετωπίζοντας θεούς και δαίμονες, πραγματικούς και μη. Καταρρακωμένη μα πεισμωμένη να τον βρει, παλεύει με την ίδια της την παράνοια σε έναν κόσμο που συνεχώς τη δοκιμάζει. Η Senua ακούει και βλέπει πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως φρενοβλάβεια.. αλλά και ως χάρισμα. Καμιά φορά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών των δύο είναι τόσο λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη, και αυτό αποδίδεται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ακούει φωνές…φωνές συνείδησης. Ακούει ήχους από εχθρούς που δεν βλέπει. Βλέπει σημάδια στην ατμόσφαιρα, και οφθαλμαπάτες. Χάρη σε αυτά όμως, μπορεί και προχωρά.

Για να προχωρήσει μέσα σε αυτόν το φρικαλέο κόσμο, πρέπει να λύσει κάποια puzzles. Αυτά, σχετίζονται με τα σημάδια (runes) που βλέπει. Βρίσκοντας την κατάλληλη οπτική γωνία δημιουργούνται τα σχήματα που ψάχνει,  από αντικείμενα στο χώρο, δέντρα, κλαδιά, ξύλα, ή φώς και σκιά. Το concept των puzzles είναι πολύ έξυπνο, θυμίζει αρκετά αυτά του Rime, της Tequila Works, και ταιριάζει με τη φιλοσοφία του παιχνιδιού. Βλέποντας το ίδιο σκηνικό από διαφορετική οπτική γωνία, μπορείς να λύσεις τους γρίφους. Κι αν αυτοί υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και κουράζουν λίγο όσους δεν είναι οπαδοί του puzzle τομέα, εμένα μου έφτασε το ότι στο τέλος του παιχνιδιού, ενώ τους θεωρούσα ασήμαντους, παρατήρησα μια λεπτομέρεια που τους συνέδεσε. Οι μηχανισμοί των puzzle κυμαίνονται πάνω-κάτω στα ίδια. Εναλλάσσοντας οπτικές γωνίες ή περνώντας από πύλες που αλλάζουν τον κόσμο από κανονικό σε αυτόν του σκοταδιού με μικρές αλλαγές στο περιβάλλον, σκοπός είναι να προχωράμε. Παρόμοια runes χρησιμοποιούνται για να ενεργοποιηθούν αφηγήσεις περί του Lore. Δεν υπάρχει κάποιο αντάλλαγμα ή επιβράβευση για τους γρίφους που λύνονται. Η Senua το μόνο που κερδίζει, είναι ένα βήμα πιο κοντά στον αγαπημένο της. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο άλλωστε;

Φυσικά, δεν θα τα έβγαζε πέρα χωρίς να πολεμήσει. Ανάμεσα στα puzzles και τα chapter αυτής της ζοφερής περιπέτειας, υπάρχουν μάχες. Μικρότεροι εχθροί καθώς και Bosses. Η Senua έχει ένα σπαθί. Τίποτε άλλο. Με αυτό πρέπει να αντιμετωπίσει εξαμβλωματικούς εχθρούς έτοιμους να την κατασπαράξουν. Το βάρος πέφτει στο πώς θα το κάνει, και όχι με τι όπλο. Ο κάθε εχθρός είναι διαφορετικά σχεδιασμένος και διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν. Η ποικιλία τους δεν είναι πάρα πολύ μεγάλη, όμως ο σχεδιασμός τους είναι εξαιρετικός. Δεν υπάρχει Health Bar, αλλά μόνο μάχη μέχρι κάποιος να πεθάνει. Ο θάνατος όμως, δεν είναι εύκολος, και οι επιλογές δυσκολίας βοηθούν τους πιο αδύναμους τεχνικά παίκτες. Η επιλογή αυτή των δημιουργών, ταιριάζει και δένει συμβολικά με το παιχνίδι, καθώς επίσης δίνει μια νέα αίσθηση ανησυχίας για τυχόν απροσεξία στις μάχες. Τα Bosses,  μου θύμισαν λίγο αυτά του Dark Souls όταν προσπάθησα να παρατηρήσω το pattern που έχουν.

Το combat είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο. Οπτικά και ηχητικά ένιωθα ικανοποίηση από την αίσθηση που αφήνει. Απλά, ή και πιο δυνατά χτυπήματα, dodges και άμυνες, καθώς και μια ικανότητα με όνομα focus. Αυτά έχουμε. Το focus είναι η ικανότητα που επιτρέπει στην Senua να κάνει το χρόνο να κυλά πιο αργά, ώστε να μπορεί να κάνει επιθέσεις με μεγαλύτερη ευκολία. Συνολικά, η εμπειρία του combat είναι πολύ ευχάριστη, χωρίς να έχει τρομερό βάθος. Κάποιες μάχες, κυρίως από τη μέση του παιχνιδιού και μετά που οι εχθροί πληθαίνουν σε αριθμό αλλά όχι σε ποικιλία, ίσως να κουράσουν λίγο, λόγω επαναληψιμότητας. Εμένα δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα, αν και το combat θα μπορούσε πράγματι να έχει λίγο παραπάνω βάθος. Το συνολικό σκηνικό με τη χρήση του σπαθιού μου έφερε στο μυαλό μια κλασσική νουβέλα φαντασίας του Michael Moorcock. Στο Elric of Melnibone ο ήρωας έχει ένα σπαθί που τον κάνει παντοδύναμο, αλλά τον κυνηγά και μια κατάρα μαζί με αυτό. Δεν θέλω να επεκταθώ σε παραπάνω συνδέσεις με το παιχνίδι, αλλά οι ομοιότητες είναι αρκετές, πιστέψτε με.

O σχεδιασμός του παιχνιδιού, οπτικός και ηχητικός είναι πολύ προσεγμένος. Ένας μεγάλος κόσμος που σε ορισμένα σημεία μοιάζει να είναι ανοιχτός. Δίνεται η αίσθηση του open world, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Υπάρχουν διαστάσεις με δάση , σπηλιές και κτήρια στα οποία περιπλανιέται η Senua. Αν και μπορεί να φανεί βαρετή σε μερικούς η περιπλάνηση, θεωρώ πως ταιριάζει με τη ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση της ηρωίδας. Μέρη σκοτεινά και κλειστοφοβικά, μέρη με πράσινο και πανέμορφο ρεαλιστικό ουρανό, παραθαλάσσιες περιοχές και περιοχές τυλιγμένες στις φλόγες. Όλα, πραγματικά πανέμορφα και ανατριχιαστικά την ίδια στιγμή. Είναι τόσο λεπτομερής ο σχεδιασμός σε ορισμένα σημεία, που προσδίδει μια εκπληκτική ζωντάνια. Όμορφα textures, εντυπωσιακά εφέ για τις καιρικές συνθήκες, και θαυμάσιος φωτισμός που δίνει κάθε φορά την αίσθηση που ταιριάζει στην εκάστοτε κατάσταση. Ο ήχος που πλαισιώνει τον κόσμο είναι άψογος όπως και ολόκληρο το ηχητικό κομμάτι, το οποίο λόγω των 3D ήχων που χρησιμοποιήθηκαν, λειτουργεί ως οδηγός της Senua ακόμη και σε περιοχές με απόλυτο σκοτάδι. Οι ήχοι του αέρα, των κεραυνών, της βροχής, οι ήχοι των εχθρών που η Senua δεν βλέπει, τα φοβερά και ατμοσφαιρικά ambient, οι σκόρπιες φωνές, κραυγές και ανάσες, βήματα, είναι μερικά μέρη από ένα πολύ δεμένο σύνολο ικανό να κάνει το μυαλό του καθενός να απορεί με τρόμο από πού προέρχονται οι ήχοι που ακούει.

Τα voice over όλων των ηθοποιών, είναι από τις καλύτερες προσπάθειες που έχω συναντήσει. Στα cut scenes, μερικές φορές οι μορφές των ηρώων παρουσιάζονται σαν αναμνήσεις ή δημιουργήματα της φαντασίας της Senua. Το περίεργο με τις μορφές αυτές, είναι ότι δεν έχουν περάσει από Render όπως η μορφή της Senua. Το αποτέλεσμα είναι άκρως ρεαλιστικό, καθώς όλοι οι ηθοποιοί έκαναν εξαιρετική δουλειά. Η Senua έχει περάσει από Render, και τη μορφή, όπως και φωνή της, δανείζεται από την Melina Juergens, η οποία χωρίς να είναι επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά video editor της ομάδας, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας. Η Ninja Theory δούλεψε με ψυχίατρο, νευρολόγο και μια ομάδα ατόμων που πάσχουν από ψυχώσεις. Βλέποντας αργότερα ντοκιμαντέρ περί των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν τέτοιες διαταραχές, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι πιστότατο. Καταπληκτικά voice over και τρομερά facial animations, και animations γενικότερα. Οι κινήσεις, αντιδράσεις, και εκφράσεις της Senua όχι μόνο είναι απολύτως δεμένες με την νευροψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αλλά και τα πλάνα που κοιτά ευάλωτη κατευθείαν την κάμερα βιώνοντας έναν φρικαλέο βασανισμό από το ίδιο της το μυαλό, με άφησαν με ανοιχτό στόμα. Όλος ο εσωτερικός κόσμος, διαγράφεται στα μάτια της ηρωίδας, και πολλές φορές δεν κρύβω ότι άφησα κάτω το χειριστήριο για να ηρεμήσω από το βαρύ κλίμα το οποίο με είχε συνεπάρει για τα καλά.

Στο ταξίδι αυτό της Senua, κυριαρχούν δύο φωνές. Το υποσυνείδητό της. Άλλες φορές την μπερδεύει, την ενοχλεί και την τρομάζει, ενώ άλλες τη βοηθά να λύσει γρίφους και να προσέχει από τους εχθρούς κατά τη διάρκεια του combat. Δύο φωνές που οι ατάκες τους είναι τόσο αντιθετικές μεταξύ τους, όσο ακριβώς και η κατάσταση στο μυαλό της Senua, την οποία αποδίδουν εξαιρετικά. Ετοιμαζόμουν να μπω σε ένα δωμάτιο και άκουγα εναλλάξ τις φωνές να ψιθυρίζουν λέγοντας ατάκες όπως « Είναι επικίνδυνα! Πήγαινε ! Όχι όχι όχι κάνε πίσω! Πήγαινε γρήγορα!! Πρόσεχε, φύγε, θα πεθάνεις! Προχώρα μπροστά!» Οι φωνές αυτές, είναι ηχογραφημένες για όλο το παιχνίδι με Biaural μικρόφωνα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, κυρίως με τη χρήση ακουστικών τα οποία προτείνονται για καλύτερο αποτέλεσμα, να δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας ή γύρω μας, και ψιθυρίζουν στο αυτί μας. Η συνολική αίσθηση που αφήνει αυτή η συνεχής αντιθετική ηχητική εμπειρία, είναι κάτι μοναδικό. Ανατριχιαστικό σε ορισμένα σημεία, ανακουφιστικό σε σημεία που δίνουν συμβουλές, και ενοχλητικό σε σημεία που η αντίθεση αυτή αφήνει μια αίσθηση φόβου και δισταγμού στον ψυχισμό της Senua και τον δικό μας. Η διαταραχή της, γίνεται και δική μας διαταραχή, με έναν άψογο τρόπο.

Το Hellblade: Senua’s Sacrifice είναι ένα από τα πολύ ελάχιστα ψυχολογικά, action-adventure παιχνίδια τρίτου προσώπου, στα οποία το κλίμα είναι συνεχώς έντονο. Ξεκινάει  ήρεμα, σε μια λίμνη, και αρχίζει και κορυφώνεται συνεχώς. Περνά από την ανησυχία, στο τρόμο, και από εκεί σε ένα εφιαλτικά χαοτικό κλίμα καθώς φτάνει προς το τέλος. Σε όλη τη διάρκεια είχα ένα αίσθημα φόβου. Περίεργου φόβου. Δεν ήταν ο φόβος που συναντάμε συχνά σε παιχνίδια. Ήταν ένα βάρος μέσα μου, μια απόγνωση για αυτό που έβλεπα και άκουγα, ένας πανικός όταν κινδύνευα. Επηρεάστηκα πολύ…δεν το κρύβω. Μου άρεσαν τα σύμβολα του παιχνιδιού. Η αίσθηση του ανοιχτού κόσμου, αλλά χωρίς να υπάρχουν επιλογές για άλλες διαδρομές και side quests. Οι κλειστές μάχες που δεν μπορείς να δραπετεύσεις αν δεν αντιμετωπίσεις. Οι απρόσωποι εχθροί που πολεμούσα. Επικίνδυνοι, μα χωρίς φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Η Ninja Theory απέδειξε πόσο καλά μπορεί και αποδίδει πρόσωπα, μα όλοι οι εχθροί είναι απρόσωποι. Ταιριαστή, έξυπνη, και συμβολική επιλογή.

Μα…οι δυσκολότερες μάχες είναι αυτές που γίνονται στο μυαλό μας, και όχι αυτές με το σπαθί. Η Senua περνά από μια προσωπική κόλαση και με δυσκολία επιβιώνει. Δεν είναι καμία ηρωική μορφή, ανίκητη και φοβερή. Είναι μια απλή, καθημερινή γυναίκα, που καλείται να πολεμήσει με το αδύνατο. Να πάει κόντρα στον ίδιο της τον εαυτό για το όνομα της αγάπης. Δεν της αξίζει τίποτα, παρά σεβασμός. Καταστάσεις σαν της Senua υπάρχουν πολλές. Άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές περνούν καθημερινά μέσα από μια προσωπική κόλαση. Άνθρωποι που είδαμε, ακούσαμε, συναντήσαμε, άγνωστοι, γνωστοί έως και πολύ γνωστοί μας.

 Αγαπητέ φίλε,

Έχεις το σεβασμό και την κατανόηση μας. Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι ή να λυπάσαι για την κατάσταση που βιώνεις. Μην απομονώνεσαι. Έλα κοντά μας, και ζήτησε βοήθεια από όσους μπορούν να την παρέχουν. Μην τα παρατάς. Είμαστε μαζί σου. Αφήνω διακριτικά αυτό εδώ. http://hellbladehelp.info/#gre