Rain World Review

Κάποιος, κάπου, κάποτε, είπε ότι η φύση δεν δαμάζεται, παρά μόνο αν υποταχτείς σε αυτή. Βλέπεις…αν συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας και τα όριά της, μόνο τότε μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας και να κατορθώσουμε πράγματα που φάνταζαν ακατόρθωτα. Άλλωστε η ισότητα δεν ήταν ποτέ φυσικός νόμος. Αντίθετα, η ιεράρχηση και η εξάρτηση κυριαρχούν στη φύση. Και αν θέλει κάποιος να τη δαμάσει, πρέπει να τη σεβαστεί. Να τη μάθει απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη. Αυτός χρειάζεται τους κανόνες της περισσότερο από τον καθένα. Το εάν αυτοί οι κανόνες είναι δίκαιοι ή άδικοι, εξαρτάται από τη σκοπιά του καθενός, και εφόσον είμαστε κομμάτι της,  ίσως κανείς να μην είναι κατάλληλος να τοποθετηθεί αντικειμενικά. Η αδικία του ενός, είναι η δικαιοσύνη του άλλου. Ο θάνατος του ενός, η επιβίωση του άλλου.

Στο Rain World, όταν συνειδητοποίησα ότι είμαι ένα slugcat, ένα σαλιγγαρογατάκι, μικρό, λευκό και γλυκούλι, ενθουσιάστηκα. Βέβαια… προσγειώθηκα από το ροζ συννεφάκι μου όταν έμαθα ότι χωρίστηκα από την οικογένεια μου λόγω μιας καταιγίδας και βρέθηκα σε ένα ερημικό βιομηχανικό τοπίο γεμάτο περίεργα πλάσματα έτοιμα να με κατασπαράξουν. Το ένστικτο της επιβίωσης από τη μια και η ανάγκη να βρω την οικογένεια μου, αποτελούν τα μοναδικά κίνητρα να μην καταδεχτώ να γίνω τροφή κανενός σε αυτό το οικοσύστημα. Προχωράω...ξεγλιστράω από μια πράσινη σαύρα… τρέχω, μπαίνω στο τούνελ που με μεταφέρει σε άλλο μέρος, με ακολουθεί...με κυνηγάει ακόμη...έχει και άλλη σαύρα εδώ. Με μύρισε… Ωχ... σκαρφαλώνω όσο πιο ψηλά μπορώ σε έναν πάσσαλο. Νιώθω για λίγο ασφάλεια... αλλά με δυο σαύρες από κάτω να προσπαθούν να με φτάσουν δεν έχω τρόπο διαφυγής. Ξαφνικά, αρχίζουν τα τσακώνονται για το ποιά θα με καταβροχθίσει. Τώρα είναι η ευκαιρία μου! Αρχίζω να τρέχω προς το τούνελ όσο η μια σκοτώνει την άλλη, πριν με καταλάβουν και με κυνηγήσουν πάλι. Προχωράω… εντοπίζω κάτι νυχτερίδες που πετάνε ψηλά στο δωμάτιο. Πρέπει να βρω τρόπο να φτάσω εκεί ψηλά, να τις αρπάξω, και να πάω σε ένα ασφαλές μέρος να τις φάω. Τα κατάφερα. Έφαγα αυτές που πετούσαν πιο χαμηλά και δεν πρόλαβαν να φύγουν όσο πλησίαζα. Πρέπει να βρω κι άλλο φαγητό και ένα μέρος να πέσω σε χειμερία νάρκη πριν έρθει η βροχή και...πεθάνω.

Ο κόσμος του Rain World είναι εκπληκτικός. Έχοντας ασχοληθεί με έναν αρκετά μεγάλο αριθμό παιχνιδιών στο ίδιο στυλ, μπορώ να πω ότι είναι από τα πιο ατμοσφαιρικά και εντυπωσιακά παιχνίδια που έχω πιάσει στα χέρια μου. Τέτοια λεπτομέρεια, τέτοιους φωτισμούς δεν βρίσκεις εύκολα σε δισδιάστατο παιχνίδι με πιξελωτά γραφικά. Το κάθε μέρος ή δωμάτιο είναι γεμάτο με σημεία να σκαρφαλώσεις, τούνελ μέσα από τα οποία μπορείς να μεταφερθείς αλλού ή πιο ψηλά στο ίδιο μέρος, αντικείμενα να χρησιμοποιήσεις, ίσως φαγητό οποιασδήποτε μορφής, και καλοσχεδιασμένους εχθρούς. Ο χάρτης είναι τεράστιος, και οι βασικές περιοχές διαφέρουν μεταξύ τους, όλες όμως προσεγμένες στο σχεδιασμό και στην χρωματική τους παλέτα. Υπάρχει μια σκόρπια σαπίλα, μαυρίλα που λάτρεψα σε κάθε περιοχή. Το βασικό κοινό όλων των περιοχών, όμως, είναι η επικινδυνότητα.

Παντού υπάρχουν διάφορα αρπακτικά έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Η ποικιλία και τα είδη τους με ικανοποίησαν πλήρως. Υπάρχει διαφορετικότητα μεταξύ τους, με τον κάθε κυνηγό να διατηρεί ένα ολοκληρωτικά δικό του εντυπωσιακό στυλ. Έφτασα πολλές φορές στο σημείο να πιστεύω ότι πραγματικά όλα ήταν εναντίον μου. Και.. μέσα μου ένιωθα ότι μπορεί να μην έκανα λάθος. Δεν μπόρεσα πουθενά να νιώσω απόλυτη ασφάλεια αφού τα ζώα, άρα και το φαγητό, όμως και οι εχθροί, περνούν από τούνελ, όπως κι εγώ. Τη στιγμή που νόμιζα ότι ήμουν μόνη, εμφανίστηκε ένας εχθρός και ξεκίνησε να με κυνηγά. Σκαρφάλωσα κάπου ψηλά για να μην με φτάνει, και δευτερόλεπτα αργότερα έβλεπα ένα τεράστιο ιπτάμενο αρπακτικό να με κατασπαράζει. Από πλευράς gameplay και mechanics τα πράγματα είναι απλά. Το slugcat πρέπει να εξερευνήσει το χάρτη, να επιβιώσει από εχθρούς πετώντας τους καμιά φορά κάποια αντικείμενα, αλλά κυρίως τρέχοντας και ξεγλιστρώντας, καθώς και να βρει φαγητό. Βρίσκοντας φαγητό και έχοντας αρκετό, θα πρέπει να εντοπίσει ένα μέρος ασφαλές για να πέσει σε χειμερία νάρκη, πριν έρθει η βροχή και πεθάνει.

Ένα από όλα όσα αγάπησα στο Rain World είναι οι πολλαπλοί κίνδυνοι. Τα αρπακτικά, η βροχή, η πείνα. Όλα μπορούν να σε σκοτώσουν. Η επιβίωση στο Rain World είναι μια συνιστώσα η οποία είχα την αίσθηση ότι καμιά φορά είναι, και καμιά φορά δεν είναι στα χέρια μου. Καταλαβαίνω ότι οι φορές που νιώθει κανείς ότι η επιβίωση δεν είναι στα χέρια του, μπορούν να είναι ενοχλητικές. Να βγαίνεις από ένα τούνελ και να πέφτεις κατευθείαν επάνω σε ένα αρπακτικό με αποτέλεσμα να πεθάνεις. Ή…ξαφνικά να μπουν 4-5 αρπακτικά στο δωμάτιο που είσαι και να μην έχεις τρόπο να φύγεις. Να έχεις βρει μέρος να πέσεις σε χειμερία νάρκη και να ψάχνεις κάτι..οτιδήποτε να λειτουργεί ως φαγητό…  και τελικά να πεθαίνεις  επειδή δεν  βρήκες ούτε ένα λουλουδάκι να φας. Έχω πολλά τέτοια παραδείγματα που με έκαναν να θέλω να σπάσω την οθόνη μου. Σε συνάρτηση με γεγονότα όπως το ότι το save γίνεται μόνο στα σημεία χειμερίας νάρκης, καθώς και ότι ξεκινώντας πάλι από εκεί οι εχθροί είναι σε τυχαία σημεία οπότε η δυσκολία και το άγχος για την επόμενη κίνηση δεν μειώνονται ποτέ, παραλίγο να χάσω πολλές φορές την ψυχραιμία μου.

Δεν έχει pattern το Rain World. Δεν μπορείς να μάθεις που είναι οι εχθροί, και ποιος παραμονεύει να σε κομματιάσει. Δεν ξέρεις από πού θα έρθουν και πως θα κινηθούν. Αν σε εντοπίσουν, θα σε ακολουθήσουν ακόμη και σε άλλο δωμάτιο. Το ίδιο και το φαγητό σου. Μπορεί να έρθει από το πουθενά ή να φύγει μόλις πλησιάσεις. Όλα αυτά, δένουν το παιχνίδι τόσο ρεαλιστικά και ωμά που  δίνεται με τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου τρόπο, η αίσθηση της συνέχειας της τροφικής αλυσίδας. Τα λάθη δεν συγχωρούνται όταν μιλάμε για επιβίωση. Δεν μπορώ να πω ότι το Rain World είναι εύκολο παιχνίδι. Έχει μια δυσκολία που κάποιες φορές τείνει στην αδικία. Αλλά παρουσιάζει τη φύση με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο που έχω δει. Και πρέπει να ομολογήσω ότι μου έδωσε να καταλάβω τη θέση μου στο παιχνίδι.

Ως άνθρωπος η τροφική αλυσίδα δεν με απασχόλησε ιδιαιτέρως στο παρελθόν. Στα περισσότερα παιχνίδια βλέπω τέτοια ζητήματα με υπεροψία. Κάνω ότι θέλω και οι δυνατότητες μου αρκετές φορές είναι επάνω και από την ίδια τη φύση. Το Rain World με τον πιο βάναυσο, ωμό και απλούστατο τρόπο μου έδειξε τη θέση μου ως slugcat, και μου έδωσε κάποια εφόδια για να μπορώ να την υποστηρίξω. Το μέγεθος και η κατασκευή του slugcat το βοηθάει να πηδάει πιο μακριά, να ανεβαίνει και να προσκολλάται σε τοίχους για λίγο, καθώς και να μπορεί να σκαρφαλώνει σε λεπτούς πασσάλους. Αυτές τις δυνατότητες είχα. Και αυτές έπρεπε να χρησιμοποιήσω. Όλο το υπόλοιπο ήταν επάνω μου. Το πόσο έξυπνες, γρήγορες, υπομονετικές θα ήταν οι κινήσεις μου, ήταν δικό μου ζήτημα πια. Προσπαθούσα για το καλύτερο.

Οι κινήσεις του slugcat όχι μόνο είναι σχεδιασμένες με βάση τη φύση του, αλλά και πολύ ρεαλιστικές. Μοιάζει πολύ ζωντανό. Μερικά λευκά pixel και 2 μαύρα μάτια με έκαναν να δεθώ συναισθηματικά, δίνοντας μια ρεαλιστικότητα που με έκανε να θέλω να φτάσω στο τέλος του παιχνιδιού. Μια ρεαλιστικότητα που με ενοχλούσε να βλέπω predators να με κατασπαράζουν. Θα ήταν μεγάλη κουβέντα να το βάλω δίπλα στον Trico από το Last Guardian, για αυτό το λόγο και θα πω μόνο πως τα αισθήματα μου είχαν καταπληκτική ομοιότητα. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο η κινησιολογία όλων των πλασμάτων είναι εξαιρετική. Ο κάθε εχθρός έχει δικό του στυλ, το οποίο ταιριάζει με το είδος του. Οπτικά, είναι εντυπωσιακοί.

Όμορφα animations που προσδίδουν ζωντάνια. Τίποτα δεν ήταν ξύλινο και κακοφτιαγμένο. Οι λεπτομέρειες του Rain world ήταν προσεγμένες σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, κάτι σπάνιο και δυσεύρετο σε indie παιχνίδια. Από τις λεπτομέρειες στα είδη φυτών και λουλουδιών, που έχει το καθένα διαφορετική χρήση και effect τα οποία ανακαλύπτονται εμπειρικά, μέχρι και λεπτομέρειες στο σχεδιασμό του περιβάλλοντος που  δίνουν χαρακτήρα σε ολόκληρο το παιχνίδι. Το  ίδιο και ο ήχος. Όπου έπρεπε, όπως έπρεπε, όσο έπρεπε. Μετρημένος, χωρίς να τραβά την προσοχή, αλλά εκεί, για να συνοδεύει και να δίνει χρώμα.

Μέσα στις διάφορες λεπτομέρειες που με έκαναν να  αγαπήσω το παιχνίδι, μου έμεινε ένα παράπονο. Πολλές φορές κρατούσα δυο διαφορετικά αντικείμενα στο χέρι. Ένα λουλούδι για φαγητό για παράδειγμα κι ένα spear που ίσως χρειαζόμουν. Ήταν πολύ εύκολο, και συνέβη πολλές φορές να θέλω να φάω, και τελικά να πετάξω το spear με αποτέλεσμα αργότερα που το χρειαζόμουν να ψάχνω να βρω άλλο. Γενικά, χαράμισα πολλές φορές αντικείμενα, χωρίς να το θέλω, κάτι που με εκνεύρισε και προσέθεσε δυσκολία στις ήδη αυστηρές, και βάρβαρες συνθήκες διαβίωσης μου. Πέρα από αυτό όμως το Rain World είναι ένα παιχνίδι που δεν λυπάται τον παίκτη. Και αυτό μου άρεσε πολύ. Η φύση δεν συγχωρεί. Αυτό, γίνεται κατανοητό από την πρώτη στιγμή. Μέσα σε έναν βρώμικο, αφιλόξενο κόσμο τρως  και τρώγεσαι. Εάν θες να βρεις την οικογένειά σου, αποδέξου το, και κάνε ότι μπορείς. Για αρχή…  BZ293-CG7KF-JWYW0 ίσως ένα redeem.