Ghost Recon Wildlands Review

Πρέπει να ομολογήσω πως από το νέο Ghost Recon δεν περίμενα και πολλά. Είχε κάποιες ωραίες παρουσιάσεις αλλά από τα τελευταία του trailers όπως στην περασμένη Ε3 δεν κατάφερε να με κερδίσει. «Θα είναι εντάξει απλώς» σκέφτηκα, άλλωστε φαινόταν πολύ διαφορετικό στη δομή, εντελώς ανοικτό και αντισυμβατικό σε σχέση με τα υπόλοιπα “tactical warfare” τύπου παιχνίδια, που ήταν πιο κλειστά και σαφώς όσο το δυνατόν πιο γραμμικά. Το Ghost Recon Wildlands όμως έγραφε στο κούτελο του τη λέξη «διαφορετικό» και η Ubisoft είχε ένα στοίχημα να κερδίσει με ένα open world tactical shooter τίτλο, που ανέπτυσσε επί 5 χρόνια. Πώς, όμως, θα δούλευε η φόρμουλα των Ghost Recon σε ένα τόσο ανοιχτό περιβάλλον και με κύριο χαρακτηριστικό την co-op συνεργασία; Έπειτα από πάνω από 50 ώρες παιχνιδιού η απάντηση ακολουθεί στις παρακάτω παραγράφους οπότε μείνετε μαζί μου για να καταλάβετε τι παίζει με τον τίτλο.

Ξεκινώντας από το setting, το Wildlands καταπιάνεται με τη θεματολογία των καρτέλ ναρκωτικών, κάτι που έχει απασχολήσει σειρές και ταινίες τα τελευταία χρόνια πολύ έντονα με παραγωγές όπως τα Narcos και Sicario. Η επιλογή δεν είναι διόλου τυχαία αφού προσγειώνει τη σειρά στο έδαφος και σε ένα ιδιαίτερα ρεαλιστικό σκηνικό, που συμβαίνει όσο μιλάμε, ασχέτως αν τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες στην προκειμένη είναι φανταστικά. Τοποθετούμαστε στη Βολιβία, λοιπόν, και συγκεκριμένα στην “ελίτ των ελίτ” των ομάδων κρούσης του FBI, που ονομάζεται “Ghosts”, όπου αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Nomad. Η χειριστής της επιχείρησης, Katherine Bowman, είναι αυτή που αναθέτει τις αποστολές στους Ghosts και ο στόχος μας στο παιχνίδι είναι να σκοτώσουμε το “big boss” του καρτέλ της Santa Blanca, τον El Sueno. Όσο προχωράει το παιχνίδι ο χαρακτήρας του El Sueno ξεδιπλώνεται μέσα από όμορφα σχεδιασμένα κόμικ τύπου cutscenes, αλλά και μέσα από τα όσα διηγούνται οι συνεργάτες του, τους οποίους επίσης πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Σχεδόν κάθε χαρακτήρας που θα συναντήσουμε έχει ένα έστω τυπικό background που είναι ΟΚ για τα δεδομένα του παιχνιδιού, αλλά αυτοί που ξεχωρίζουν είναι η Bowman και ο El Sueno. Ιδιαίτερα ο villain μας, είναι ξεκάθαρο πως βασίζεται πάνω στον Pablo Escobar, αφού τα κίνητρα του ως βαρόνος των καρτέλ για την «χώρα» του τη Santa Blanca, μοιάζουν με τα «αθώα» κίνητρα του Escobar, όπως τα είδαμε στο Narcos.

Η δομή του παιχνιδιού, πολύ έξυπνα βασίζεται πάνω στα υπό-bosses και τους υπαρχηγούς του El Sueno. Υπάρχουν τέσσερα μεγάλα bosses, ένα για κάθε ρόλο που έχουν στο καρτέλ -Production, Smuggling, Security, Influence- πριν φτάσουμε στον El Sueno. Κάτω από τον καθένα τους υπάρχουν πέντε “buchons”, όπου κάθε ένας τους έχει τον δικό του χαρακτήρα, παρελθόν και δεν είναι απλοί NPCs που πρέπει να εξολοθρεύσουμε διαδικαστικά. Ως παίκτες πρέπει να μαζέψουμε τα intel-φάκελοι που υπάρχουν στον χάρτη έτσι ώστε να προχωρήσουν οι story αποστολές και αργά αλλά σταθερά να αποδεκατίσουμε το καρτέλ. Το πώς θα γίνει η προσέγγιση ή από πού θα ξεκινήσετε αυτό έγκειται σε εσάς και μόνο, μιας και το Wildlands μόλις σας αφήσει στον κόσμο του είστε ελεύθεροι να πάτε όπου θέλετε, αρκεί να έχετε την όρεξη.

Εδώ είναι που ερχόμαστε στο γλυκό της υπόθεσης, την απόλυτη ελευθερία που δίνει το Wildlands στον κόσμο του. Πρόκειται από τα λίγα παιχνίδια που δεν περιορίζουν καθόλου τον παίκτη και απλά του δίνουν μερικά εργαλεία και τον αφήνουν να χαθεί στον γιγαντιαίο χάρτη του. Και όταν λέω γιγαντιαίο ίσως και να είναι υποβάθμιση του πόσο αχανής είναι ο κόσμος της Santa Blanca. Οι αποστάσεις από τη μια περιοχή στην άλλη παίρνουν ολόκληρα λεπτά για να τη διασχίσετε ακόμη και με ελικόπτερο. Οι 20 επαρχίες της Santa Blanca αποτελούν τον κόσμο-επίτευγμα του Wildlands και πρέπει να το δείτε με τα μάτια σας για να αντιληφθείτε το μεγαλείο του. Πληροφοριακά οι χάρτες άλλων τεράστιων open world παιχνιδιών όπως το GTA V ή το πιο πρόσφατο Watch Dogs 2 ωχριούν μπροστά στο Wildlands. Σα να μην έφτανε αυτό η Santa Blanca έχει μια εξίσου μεγάλη ποικιλία σε περιβάλλοντα, τοπία και σκηνικά που δεν θα καταστήσουν ποτέ βαρετό ένα ταξίδι από την βαλτώδη Itacua στην χιονισμένη Malca ή τη γεμάτη βλάστηση και εξωτική Caimanes. Να τονίσω ξανά πως τα πάντα είναι προσβάσιμα από το πρώτο λεπτό του παιχνιδιού.

Ωστόσο, δε θα μπορούσε να είναι ένα tactical warfare παιχνίδι και να μην τιμήσει τα παντελόνια της σειράς. Παικτικά το Wildlands θυμίζει τους προκατόχους του αφού η συνεργασία και η πειθαρχεία στο πεδίο της μάχης είναι κρίσιμη για την επιτυχία των αποστολών, ενώ η έμφαση στο stealth, που σε κάποιες αποστολές είναι υποχρεωτική, απογειώνει την εμπειρία, μέσα από στιβαρό shooting και αλάνθαστους cover μηχανισμούς, αλλά και on the fly customization. Εκεί που τα χαλάει άσχημα το παιχνίδι είναι στα κακά -σε βαθμό κακουργήματος- physics του αλλά και στα προβλήματα που εμφανίζει ενίοτε η ΑΙ. Για παράδειγμα, από τη μία, τα αυτοκίνητα ακόμη κι αν συγκρουστούν ελαφρώς, θα δείτε να σπάνε τα τζάμια τους ή τους εχθρούς να μένουν πίσω κρυμμένοι ή τους συντρόφους σας να έχουν κολλήσει κάπου. Από την άλλη, τουλάχιστον όσον αφορά τα οχήματα προσθέτουν πόντους στο “fun factor” του τίτλου, διότι δεν υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό από ένα αγροτικό να ανεβαίνει μια απότομη πλαγιά ή να...σκαρφαλώνει με ευκολία σε πανύψηλα βουνά. Βέβαια, δεν λείπουν και τα bugs σε ένα τόσο τεράστιο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να συνάντησα χαζά κολλήματα μέσα σε βράχους ή άλλες φορές να μην ολοκληρώνεται μια αποστολή αν ήσουν σε αμάξι και όχι με τα πόδια.

Όσον αφορά το customization των όπλων, πρέπει να πω πως κυμαίνεται στο ίδιο βάθος με το ίδιο το παιχνίδι, αφού μπορείτε να αλλάξετε την κάνη του όπλου σας, την εμφάνιση και το σκόπευτρο του απρόσκοπτα, όπου κι αν βρίσκεστε, μιας και η αμεσότητα είναι το παν. Αυθεντικό, επίσης και το character customization, μιας και αρκετές εταιρίες του χώρου εμφανίζονται στον εξοπλισμό, ενώ διαθέσιμα είναι όλα τα υπαρκτά camo από διάφορους στρατούς του κόσμου. Εξαιρετικά βαθύ και άρρητα συνδεδεμένο με το progress του παιχνιδιού είναι το skill tree του. Μπορείτε να αναβαθμίσετε τον εξοπλισμό σας, τις ικανότητες σας στη μάχη ή τη βοήθεια που σας δίνουν οι Rebels, όπως Mortars και επί τόπου οχήματα. Και εδώ όλα σας παρέχονται άπλετα και να επιλέξετε εσείς σε ποιο κομμάτι του skill tree θα εστιάσετε τις αναβαθμίσεις σας ανάλογα με το ποιες side missions εκτελείτε. Προσοχή γιατί είναι αμέτρητες και σκορπισμένες από άκρη σε άκρη του χάρτη, στο κλασικό open world στυλ της Ubisoft. Π.χ. εγώ επέλεξα να είμαι scout και έτσι αναβάθμιζα συνεχώς το drone μου.

Στο κομμάτι που το Wildlands αυτή τη στιγμή θεωρώ πως δεν έχει ανταγωνισμό είναι το co-op, που απογειώνει κατακόρυφα τη διασκέδαση και το gameplay. Απλά μαζευτείτε μια τετράδα με τους φίλους, ξεκινήστε να παίξετε και θα καταλάβετε. Ο τίτλος είναι η μέρα με τη νύχτα αν το παίζετε συνεργατικά με την παρέα σας καθώς αναδεικνύονται στο έπακρο όλες οι αρετές του. Στην ομαλότητα του co-op συμβάλλει το γεγονός πως έχει ένα απροβλημάτιστο και άμεσο drop-in/out χαρακτηριστικό -εντάξει υπήρξαν κάποια μικρά disconnects, ενώ το καλύτερο είναι πως ο κάθε παίκτης έχει το δικό του ξεχωριστό progress στις αποστολές. Αν και είναι ένα δίκοπο μαχαίρι και μια ασυνήθιστη προσέγγιση για παιχνίδι του είδους, συνάδει απόλυτα με το κομμάτι της απόλυτης ελευθερίας που είναι ικανό να προσφέρει.

Τώρα, στα γραφικά εκεί συναντάμε την Anvil Next μηχανή γραφικών των Assassin’s Creed που στην περίπτωση του Wildlands είναι μια μικτή περίπτωση. Στα αρνητικά του συμπεριλαμβάνονται τα μέτρια textures, που σε περιπτώσεις θυμίζουν προηγούμενης γενιάς, αλλά και τα συχνά framedrops σε διάφορα σημεία του χάρτη. Κάτι τέτοιο το συναντάει κανείς στο PS4, όμως δε συμβαίνει το ίδιο και στο PS4 Pro όπου τρέχει απροβλημάτιστα σε upscaled 4K. Πέραν αυτών όμως ο τίτλος της Ubisoft θα σας ρίξει τα σαγόνια μόλις σταθείτε σε μια βουνοπλαγιά και αντικρίσετε το σοκαριστικό draw distance, τα πλούσια και ποικίλα τοπία βασισμένα στην τοπολογία της Βολιβίας, τον εξαιρετικό και υψηλού επιπέδου φωτορεαλισμό, που δίνει ρέστα όταν τα καιρικά φαινόμενα και ο ρεαλιστικός κύκλος ημέρας/νύχτας, εμφανίζονται. Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως παρά τον τεράστιο -σημείο αναφοράς- κόσμο του, δεν υπάρχει ούτε ένα loading screen αν θέλετε να ταξιδέψετε από τη μια μερά στην άλλη. Πάρα πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στον σχεδιασμό του ήχου, με πλούσια εφέ που σας δίνουν την αίσθηση πως βρίσκεστε στη ζούγκλα ή στην υπόκωφη ηρεμία ενός βουνού σε υψόμετρο 2.000μ. Άξιο αναφοράς είναι και το soundtrack του τίτλου, που επιμελήθηκε ο Alain Johannes και θα σας θυμίσει αρκετά τους ήχους του Gustavo Santaolalla σε μια πιο western και Americana εκδοχή.