Unravel Review

Όταν το Unravel παρουσιάστηκε στην Ε3 2015 ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Αυτό, όμως, που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ομιλία του creative director του παιχνιδιού, Martin Sahlin. Ήταν εμφανώς αμήχανος και αγχωμένος. Είπε πως τα παιχνίδια μπορούν να γίνουν κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Ένα δυνατό μέσο που μπορεί να παρασύρει κάποιον συναισθηματικά, ίσως περισσότερο από  άλλες παρόμοιες μορφές ψυχαγωγίας. Αυτός ήταν και ο στόχος της ομάδας του στην Coldwood Interactive, η οποία αποτελείται από 14 άτομα και εδρεύει στη Βόρεια Σουηδία. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει κάτι προσωπικό, κάτι από καρδιάς. Κάτι που θα μοιραζόταν με τον κόσμο. Μια φανταστική ιστορία με πραγματικά βιώματα, ένα κουβάρι συναισθημάτων που σιγά-σιγά ο παίκτης θα ξετύλιγε, θα ταυτιζόταν, θα έκανε δικό του και εν τέλει θα αγαπούσε.

Πιστεύω ότι λίγους ανθρώπους του χώρου έχετε ακούσει να μιλούν με αυτόν τον τρόπο. Σε αυτήν την εποχή που τα πάντα πατάνε πάνω σε σίγουρες συνταγές, με αποτέλεσμα απρόσωπες, γενικευμένες και άψυχες δημιουργίες, άνθρωποι σαν τον Martin λάμπουν σαν φάροι ελπίδας. Ήταν πριν τρία καλοκαίρια όταν ο Martin και η οικογένειά του παραθέριζαν στην εξοχή και στα χέρια του έπεσε ένα κόκκινο κουβάρι κλωστής με την οποία ύφανε ένα ανθρωπάκι για τα παιδιά. Έτσι γεννήθηκε ο Yarny (από το yarn=νήμα) και μέσα απ’ το παιχνίδι με την κούκλα, η ιδέα για την υλοποίηση των περιπετειών του σε ένα videogame. Ο Yarny αντιπροσωπεύει την αγάπη και τους ανθρώπινους δεσμούς. Δεσμοί οικογένειας, δεσμοί φίλων, δεσμοί με μέρη που φέρουν στο νου αναμνήσεις. Δεσμοί που σαν κόμποι σε κρατούν στο παρελθόν, δεσμοί με ανθρώπους που εγκατέλειψες, με ανθρώπους που έφυγαν και δε θα ξαναδείς. Είναι το νήμα της ζωής. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο, σημασία έχει τι μπορείς να υφάνεις με αυτό και πόσα συναισθήματα μπορείς να μαζέψεις στο κουβάρι της. Μπορεί να μην είναι σπουδαίο, μπορεί να μην είναι καν όμορφα δεμένο, σημασία έχει να το αγαπήσεις  γιατί είναι φτιαγμένο με κομμάτια δικά σου. Αυτό είναι το Unravel.

Η ιστορία του παιχνιδιού περιστρέφεται γύρω από τη ζωή μιας ηλικιωμένης γυναίκας, όπου ο Yarny πρέπει να βιώσει και να μαζέψει τις αναμνήσεις της, μέσα από παλιές φωτογραφίες που υπάρχουν σε διάφορες κορνίζες του σπιτιού. Όσο το κάνει αυτό, το φωτογραφικό άλμπουμ με τις σημαντικότερές της στιγμές, θα αρχίσει να γεμίζει ωσότου συμπληρωθεί.  Το Unravel είναι ένα side scrolling puzzle-platformer. Ο Yarny ξεκινά στην κάθε πίστα από ένα καρφί που δένει την άκρη του και καθώς προχωρά σιγά-σιγά ξηλώνεται, αφήνοντας πίσω το νήμα με το οποίο είναι φτιαγμένος. Αυτό έχει ως συνέπεια να φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο της πίστας ώσπου να βρει το επόμενο καρφί με επιπλέον κλωστή –το οποίο λειτουργεί ως checkpoint-  όπου ξαναράβεται, μέχρι να ξηλωθεί και να ξαναραφτεί στο επόμενο.

Το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο στην επίλυση των γρίφων αλλά και στο να βγάλει άκρη το πώς θα συνεχίσει παρακάτω. Σε αυτό θα σας βοηθήσουν, αλλά θα σας κάνουν συνάμα και τη ζωή δύσκολη, διάφορα ζώα όπως πουλιά, καβούρια, σκίουροι μέχρι και κατσαρίδες! Ο Yarny επίσης μπορεί να πετάξει κλωστή και να πιαστεί ή να κρεμαστεί από διάφορες πρόκες, κλαδιά από δέντρα, να σύρει αντικείμενα ή φρούτα, να τα δέσει μεταξύ τους κάνοντας γέφυρες για να περάσει σημεία με νερό ή ηλεκτροφόρα καλώδια και να κάνει τραμπολίνο πάνω τους, προκειμένου να φτάσει σε ψηλότερα σημεία. Τα πράγματα μπορεί να ακούγονται απλά αλλά δεν είναι καθόλου εύκολα, καθώς όπως θα παρατηρήσετε και οι ίδιοι, η πρόκληση ξεκινά ακόμα και στα πρώτα επίπεδα. Τα puzzles μπορεί να είναι κατά κύριο λόγο περιβαλλοντολογικά αλλά απαιτούν σκέψη και κοφτερό μάτι για να μπορέσετε να τα βγάλετε πέρα.

Στο τέλος του κάθε επιπέδου ο Yarny συγκεντρώνει από ένα μάλλινο φυλακτό που κολλάει στο εξώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο πλέχτηκε για να θυμίζει τη στιγμή των φωτογραφιών. Επιπλέον μέσα σε κάθε πίστα υπάρχουν και πέντε μάλλινα κουμπιά ως collectables τα οποία κάποια είναι πολύ καλά κρυμμένα και άλλα είναι αρκετά εμφανή, αλλά ακόμα και αυτά, δε θα είναι τις περισσότερες φορές εύκολο να τα πιάσετε. Θα πρέπει να καταναλώσετε αρκετή φαιά ουσία αν θελήσετε να τα αποκτήσετε όλα. Κάθε ένα collectable αντιστοιχεί και σε ένα αντικείμενο που έχει να κάνει με το θέμα της κορνίζας το οποίο εμφανίζεται δίπλα σε αυτή με την ολοκλήρωση του επιπέδου.   

Τα επίπεδα σφύζουν από ζωή ποικιλία και απαράμιλλη ομορφιά. Θα βρεθείτε σε δάσος, σε θάλασσα, σε λίμνη, σε καταπράσινα ανοιξιάτικα λιβάδια, σε βουνά με χιονισμένα τοπία, σε περιοχές που τα έχει χτυπήσει η απληστία του ανθρώπου μετατρέποντάς τα σε τοξικά. Και εδώ έρχεται η μεγάλη αντίθεση στα επίπεδα. Στην αρχή το Unravel ξεκινά σε ηλιόλουστα χαρούμενα τοπία και καθώς η ιστορία εξελίσσεται, το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται πιο σκοτεινό, πιο θλιβερό, πιο μελαγχολικό και πιο βαρύ. Φυσικά δε θα επεκταθώ περεταίρω για τους λόγους που γίνεται αυτό. Αλλά προσωπικά ήταν κάτι που δεν περίμενα και δείχνει με πόση μαεστρία οι άνθρωποι στην Coldwood ενσωματώνουν μέσα στην κύρια ιστορία του παιχνιδιού τις οικολογικές ανησυχίες του τόπου τους. Γίνεται με τόσο περίτεχνο τρόπο που πιστοποιεί τα λεγόμενα του Martin στην αρχή, ότι τα παιχνίδια μπορούν να γίνουν κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Μπορούν μέσα από αυτά, να μεταδώσουν παράλληλα μηνύματα,  να χτυπήσουν συναισθηματικές χορδές και να ευαισθητοποιούσουν.

Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση και μου άρεσε πάρα πολύ, είναι το πόσο εκφραστικός είναι ο Yarny. Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής και απορώ πραγματικά πως γίνεται δυο λευκοί κόμποι για μάτια, να μπορούν και καθρεπτίζουν τόσο έντονα τα συναισθήματα που νιώθει ένα μικρό μάλλινο κουκλάκι. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πώς σε ένα παιχνίδι χωρίς καν διάλογο, με μόνο σύμμαχο την εικόνα και τη μουσική, τα κατάφερε αυτή η ομάδα των δεκατεσσάρων ανθρώπων, τη στιγμή που άλλα στούντιο με αστρονομικά budget δεν καταφέρνουν ούτε τα μισά σε αυτό τον τομέα απ’ ότι το Unravel.

Έχω πει πολλές φορές πως η μουσική που ντύνει ένα παιχνίδι παίζει σπουδαίο ρόλο, ειδικά σε κάποιο που στοχεύει στο να μεταδώσει συναισθήματα.  Στην περίπτωση του Unravel η μουσική –μιας και δεν υπάρχουν λόγια μέσα στο παιχνίδι- είναι εργαλείο αφήγησης. Είναι η «φωνή» που κάνει τον παίκτη να αισθανθεί . Ο Martin για την επίτευξη αυτή, επιστράτεψε μια ομάδα από ντόπιους Σουηδούς συνθέτες. Το αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο καθώς είναι ικανό σε συνδυασμό με τα τεκταινόμενα που θα δείτε στην οθόνη σας, να σας διαλύσει την καρδιά αλλά και να σας την επουλώσει. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πανέμορφα και κρυστάλλινα. Λαμπερά και σκοτεινά εκεί που χρειάζεται συμβάλλοντας σε μια οπτικοακουστική πανδαισία που δύσκολα συναντούμε.