Gravity Rush Remastered Review

Επηρεασμένος ακόμα από το στυλ του παιχνιδιού περιμένω από λεπτό σε λεπτό να πατηθεί κάποιος συνδυασμός που θα γυρίσει το κείμενό μου ανάποδα. Το κεφάλι μου ήδη έχει πάρει περίεργη γωνία. Τα μάτια μου ήδη προσπαθούν να προσαρμοστούν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να καταλάβετε τι εννοώ. To Gravity Rush κυκλοφόρησε για το PS Vita της Sony το 2012. Υπήρξε ένα από τα καλά, αποκλειστικά παιχνίδια της φορητής κονσόλας που έκανε χρήση όλων των χαρακτηριστικών της, όπως για παράδειγμα του touch pad στο πίσω μέρος της. Φέτος ο κατασκευαστής αποφάσισε να δώσει στους κατόχους PS4 την ευκαιρία να βιώσουν αυτήν την εμπειρία. Αν και δεν αλλάζουν πολλά πράγματα σε σχέση με το περιεχόμενο του παιχνιδιού, είναι μια καλή ευκαιρία για μια μικρή ‘ανάπαυλα’ σε σχέση με τον καταιγισμό των ‘συνηθισμένων’ τίτλων που δέχεται κανείς. Για να είμαι περισσότερο ακριβής, πρόκειται μάλλον για ένα ‘αντισυμβατικό’ ή ‘λιγότερο εμπορικό’ τίτλο που προσπαθεί να κάνει πάρα πολλά μαζεμένα.

Θα σας το κάνω ξεκάθαρο από την αρχή. Δεν είμαι ιδιαίτερα ‘φίλος’ της Ιαπωνικής κουλτούρας στα βιντεοπαιχνίδια. Σε αυτού του είδους τις δημιουργίες κυριαρχεί μια over the top ατμόσφαιρα όπου εγώ σαν Ευρωπαίος δεν είμαι συνηθισμένος να αντιμετωπίζω. Και όπως ανέφερα πριν, δεν με έλκει ιδιαίτερα. Δηλαδή δεν βρίσκω τίποτα το ενδιαφέρον σε καθημερινά δεκαπεντάχρονα κορίτσια με πικέ φούστες που έχουν υπερδυνάμεις σε ένα σουρεαλιστικό περιβάλλον με flashes από περίεργα χρώματα ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πουριτανό, όμως ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια και τόσα παιχνίδια μετά, ξύνω το κεφάλι μου προσπαθώντας να κατανοήσω τι συμβαίνει σε αυτά τα εταιρικά meetings όταν αποφασίζουν να ‘βάλουν κάτω’ στο χαρτί μια ιδέα. Πολύ θα ήθελα να βρεθώ σε ένα τέτοιο meeting, όπου το brainstorming αναμιγνύεται με στοιχεία της κουλτούρας τους και ένας Θεός ξέρει τι είδους παράξενων ουσιών. Και το θέμα είναι πως είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως πιστεύουν εκείνη τη στιγμή πως σχεδιάζουν κάτι ‘επαναστατικό’. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην τέχνη. Όλες εκείνες οι over the top δημιουργίες που βλέπουμε στις πασαρέλες, τα ‘τρελά’ ντυσίματα των μοντέλων με πούλιες και φτερά, με κράνη μοτοσυκλέτας για καπέλα, με φορέματα φτιαγμένα από σαντιγί ή καπάκια αναψυκτικών. Ειλικρινά μερικές φορές νιώθω πως το μυαλό μου δεν είναι αρκετά ώριμο ώστε να δεχτεί κάποιες ιδέες.

Έχοντας πει τα παραπάνω, θέλω να καταλήξω στο εξής: το παιχνίδι το ευχαριστήθηκα. Ναι, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το ‘Bayonetta’ σε κανένα επίπεδο, όμως έχει μια δική του προσωπικότητα. Παρόλο που δανείζεται στοιχεία από πάρα πολλούς τίτλους του παρελθόντος, από κόμικ και από ταινίες, χτίζει μια δική του προσωπικότητα. Έχει έναν χαρακτήρα που εύκολα κατανοείς, και αυτό τις περισσότερες φορές είναι αρκετά δύσκολο να πετύχεις. Τεχνικά δεν παρουσιάζει κάποια προβλήματα. Έχει γίνει ένα πολύ όμορφο remaster με μια τεχνική στα γραφικά που θυμίζει ‘αναβαθμισμένα’ γραφικά της Telltale (cell shaded), και το 1080p στα 60fps είναι χάρμα οφθαλμών. Ευχάριστη εντύπωση μου έκανε η ομαλότητα του τίτλου. Δεν παρατήρησα frame drops όπως στην έκδοση του PS Vita παλαιότερα και αυτό είναι εντυπωσιακό για ένα παιχνίδι στο οποίο συμβαίνουν τόσα πολλά μαζεμένα πράγματα επί της οθόνης. Μπορείς να αναποδογυρίζεις χρησιμοποιώντας την βαρύτητα, πολεμώντας εχθρούς ή να τρέχεις σκίζοντας τον άνεμο μέσα στην πόλη, χωρίς να χάνεις απόδοση από το παιχνίδι. Εδώ για να είμαστε πιο δίκαιοι, έχει γίνει μια έκπτωση στο Draw distance του. Δηλαδή έχει θυσιαστεί λίγο ο ορίζοντας και η λεπτομέρειά του ώστε να κυλά ομαλά χωρίς προβλήματα.

Στα του χειρισμού, απαιτεί μια μικρή καμπύλη εκμάθησης που είναι όμως αρκετά απλή. Με το πλήκτρο R1 αλλάζουμε τη βαρύτητα (ενεργοποίηση/ απενεργοποίηση) ενώ με το L1 επιστρέφουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή στην κανονική βαρύτητα. Το τετράγωνο εδώ χρησιμεύει ως τη βασική μας επίθεση, κάτι που μου έκανε πάντα αρνητική εντύπωση. Όχι για το πλήκτρο, άλλα για το ότι υπάρχει μόνο μια βασική επίθεση ή κλωτσιά. Αλλάζει βέβαια μορφή ανάλογα με το που είμαστε, όπως Slide kick, ή κλωτσιά στον αέρα όμως δεν παύει να παραμένει ο ίδιος μηχανισμός για να εξοντώνεις τους εχθρούς. Είναι μονότονο το σύστημα μάχης και δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον πέραν του ελέγχου της βαρύτητας. Ακόμη κι αυτό όμως το συνηθίζεις αρκετά γρήγορα, μένοντας να περιμένεις κάτι καινούργιο που δεν έρχεται ποτέ.

Οι αποστολές μας έχουν μια περίεργη ποικιλία, με αυτές να χωρίζονται σε ‘μάζεψε πράγματα’, ‘πήγαινε από το σημείο Α στο σημείο Β’ ή ‘φέρε το τάδε αντικείμενο’. Απώτερος σκοπός βέβαια είναι να σκοτώσουμε τους εχθρούς και να ενώσουμε τα κομμάτια της ιπτάμενης πόλης. Η ίδια η πόλη είναι πανέμορφα σχεδιασμένη. Παρόμοιο σχεδιασμό σε τρισδιάστατο περιβάλλον ίσως συναντήσετε σε κάποιο Souls παιχνίδι, χωρίς να υπάρχουν ομοιότητες στους τίτλους. Καθαρά σαν αρχιτεκτονική δομή. Κάθε κομμάτι της πόλης είναι πολύεπίπεδο, και σφύζει από ζωή. Βέβαια, το παιχνίδι καθ’ όλη τη διάρκεια μας ‘παίρνει’ από το χεράκι για να μας πάει στο επόμενο σημείο. Ένα βελάκι με τα μέτρα που υπολείπονται είναι πάντα εκεί για να μας δείξει που πρέπει να μεταβούμε.

Η περιήγηση στις τοποθεσίες είναι διασκεδαστική, θυμίζει λίγο το Prototype ή το InFamous όμως οι κάτοικοι είναι απλώς διακοσμητικοί. Υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνομιλήσουμε, και αυτό έχει να κάνει με την εκάστοτε αποστολή μας. Διάσπαρτα επίσης υπάρχουν collectibles που μπορούμε να ανακαλύψουμε, όπως και κρύσταλλοι χάρη στους οποίους μπορούμε να κάνουμε αναβάθμιση των χαρακτηριστικών μας. Αυτό γίνεται αρκετά γρήγορα, μιας και υπάρχουν πάρα πολλοί από αυτούς στο χώρο, θυμίζοντας παιχνίδι άλλης δεκαετίας και γενιάς κονσόλων.

Η μονοτονία του παιχνιδιού αρχίζει να γίνεται αισθητή περίπου στην μέση του. Αυτό σε συνδυασμό με το Motion sickness (gravity dizziness), την ζαλάδα δηλαδή που μπορεί να σου δημιουργήσει αρχίζει να κάνει το παιχνίδι λιγότερο θελκτικό. Επίσης κάπου εκεί αρχίζει να γίνεται αισθητή η απουσία έμπνευσης σε εκείνο το meeting που λέγαμε πριν. Οι σχεδιαστές τα έδωσαν όλα στην παρουσίαση και την ‘καινοτομία’ της βαρύτητας. Ξέχασαν όμως κάτι βασικό. Ενδιαφέρουσες αποστολές με βασικές διαφορές και περισσότερα νέα χαρακτηριστικά.

Τον τίτλο θα τον χαρακτήριζα μάλλον εύκολο μιας και όπως είπαμε υπάρχει μια συγκεκριμένη μέθοδος για να εξοντώσεις τους εχθρούς, και αυτή δεν αλλάζει από την αρχή μέχρι το τέλος του. Είναι διασκεδαστικό και παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο περιβάλλον για εξερεύνηση, όμως υπολείπεται σε βάθος σε πάρα πολλούς τομείς. Αυτό που μου έκανε πάντως μεγάλη ‘αρνητική’ εντύπωση είναι το gameplay trailer του Sequel του παιχνιδιού. Πέρα από το γεγονός πως υπάρχουν πλέον δύο χαρακτήρες (ίσως και σε co-op mode), τα πάντα μοιάζουν ίδια. Δεν διέκρινα κάποιου είδους αναβάθμιση ή πρόοδο στον τομέα της κίνησης ή της επίθεσης. Είναι η ίδια ‘κλωτσιά’, το ίδιο σύστημα μάχης, στον ίδιο κόσμο. Ελπίζω να υπάρχουν νέες προσθήκες πέρα από μερικούς χαρακτήρες. Είναι ένα franchise που θα μπορούσε να γίνει mainstream αν του δινόταν η σωστή προσοχή.