The Outer Worlds Review – Το RPG που χρειαζόμασταν;

Τον τελευταίο καιρό οι RPG μηχανισμοί έχουν γίνει σαν αναψυκτικό. Πρακτικά ό,τι και αν επιλέξεις για φαγητό έρχονται στο πακέτο και λίγο-πολύ ταιριάζουν. Παιχνίδια ακόμα και από γνωστά franchises που δεν θα το περιμέναμε έχουν προσθέσει loot, skill trees ή άλλες μορφές character progression, ακόμα και επιλογές στους διαλόγους. Παρ’ όλ’ αυτά μου δίνεται η εντύπωση πως αν εξαιρέσουμε το Witcher 3 δεν είχαμε πολλά ποιοτικά καθαρόαιμα δυτικά RPGs σε αυτή τη γενιά. Στο Xbox 360 θυμάμαι χαρακτηριστικά τα Mass Effect, το Skyrim, το Dragon Age, το Fable 2 και διάφορα άλλα υψηλού προφίλ δυτικά RPGs. Τι έγινε, λοιπόν, σε αυτή τη γενιά;

Είναι εύκολο -ίσως και επιπόλαιο- να ρίξουμε τις ευθύνες στην BioWare και την Bethesda που μετά τα Mass Effect Andromeda, Anthem και Fallout 76 έχουν γίνει αποδέκτες πολύ αυστηρών κριτικών. Ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι όμως αυτός. Αρά τι νόημα έχουν αυτές οι αναφορές; Είναι απλό. Αν χτύπησε κάποιο καμπανάκι κατά την ανάγνωση των παραπάνω ονομάτων ή γενικότερα αν σας αρέσουν αυτού του είδους τα παιχνίδια, εκτός απροόπτου θα σας αρέσει και το Outer Worlds. Για μένα προσωπικά ικανοποίησε τη δίψα που είχα για ένα τέτοιο RPG τον τελευταίο καιρό και όταν το τελείωσα με έκανε να νιώσω περίπου όπως το πρώτο Mass Effect. Όχι, δεν αγγίζει σε καμία περίπτωση αυτή την επική διάσταση, αλλά τελειώνοντάς το αντιλαμβάνεσαι πως μόλις έκανες τα πρώτα σου βήματα σε ένα ουσιαστικά καλοφτιαγμένο κόσμο και ξέρεις πως περισσότερες περιπέτειες σε περιμένουν.

Πολλοί είχαν προβλέψει πως το The Outer Worlds θα κατάφερνε κάτι τέτοιο, όντας το νέο πόνημα της Obsidian Entertainment. Πρόκειται για την ομάδα ανάπτυξης των αγαπημένων από το κοινό Star Wars Knights of the Old Republic II: The Sith Lords και Fallout: New Vegas, καθώς και της πολυβραβευμένης σειράς Pillars of Eternity. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο γονείς του Outer Worlds είναι οι Leonard Boyarsky Tim Cain, δύο βετεράνοι της βιομηχανίας που έχουν εργαστεί μεταξύ άλλων στο αρχικό Fallout και στο Vampire: The Masquerade – Bloodlines.

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις των δημιουργών πριν την κυκλοφορία του τίτλου είχε ενδιαφέρον πως ο Boyarsky είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θέλει να δημιουργήσει ένα παιχνίδι που αφορά την πολιτική, αλλά που θα είναι πολιτικά φορτισμένο. Εν τέλει πιστεύω ότι κατάφερε το στόχο του, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από την ποιότητα της γραφής του τίτλου που είναι η υπερέχουσα αρετή του.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτό και θέλοντας να αιτιολογήσω την παραπάνω θέση, ας μιλήσω για το σκηνικό όπου και λαμβάνει χώρα το Outer Worlds. Βρισκόμαστε σε ένα εναλλακτικό μέλλον που οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν κυριαρχήσει και εξουσιάζουν την κοινωνία, δημιουργώντας μάλιστα αποικίες αρκετά έτη φωτός μακριά από το Ηλιακό Σύστημα στο οποίο ανήκει η Γη και γεωμορφώνοντας πλανήτες για να εξυπηρετούν τους στόχους τους. Το απομακρυσμένο ηλιακό σύστημα Halcyon διαφημίζεται με περηφάνια ως το πρώτο που είναι εξ΄ ολοκλήρου κτήση εταιριών, οι οποίες φυσικά έχουν και τον ρόλο της εξουσίας. Τι μπορεί να πάει στραβά άραγε;

Όλα ξεκινούν όταν ο Phineas Welles, ένας φαινομενικά τρελός επιστήμονας, μας ξυπνά από το κρυογενικό ύπνο. Ο πρωταγωνιστής τον οποίο και δημιουργούμε μέσα από ένα εξαιρετικό και με πληθώρα επιλογών character creator ήταν επιβάτης ενός πλοίου γεμάτο αποίκους από τη Γη με προορισμό την Αποικία Halcyon. O Phineas θέλει να τον βοηθήσουμε να σώσει όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που είναι παγιδευμένοι στο πλοίο, το οποίο έχει ξεχαστεί στα γεωγραφικά σύνορα του ηλιακού συστήματος. Το αν θα επιλέξουμε να τον βοηθήσουμε ή όχι είναι στο χέρι μας. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ερχόμαστε αντιμέτωποι με δεκάδες χαρακτήρες που θα μας προσφέρουν εναλλακτικές πορειές για το ταξίδι μας. Παράλληλα, θα πρέπει να συμμαχήσουμε, να διαπραγματευτούμε ή να έρθουμε αντιμέτωποι με διάφορες παρατάξεις.

Στην περιπέτειά μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με θέματα όπως η ελεύθερη βούληση, πολιτεύματα όπως η ολιγαρχία, η σχέση θρησκείας και επιστήμης, η προπαγάνδα, ο καπιταλισμός αλλά και η βιωσιμότητά του. Όλα αυτά γίνονται με χειρουργικό τρόπο και εδώ ανακαλώ τα λόγια του συν-δημιουργού του παιχνιδιού. Αντί να τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ της μιας ή της άλλη οπτικής, ο τίτλος βάζει εμάς να επιλέξουμε και να δούμε τις συνέπειες. Δεν υπάρχει ξεκάθαρο σωστό και λάθος. Ακόμα και οι φαινομενικά ήρωες έχουν σκοτεινές πλευρές. Όλες οι αποφάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Παραδείγματος χάρη μπορεί να φαίνεται οργουελική δυστοπία μια κοινωνία που εξουσιάζεται από επιχειρήσεις, αλλά η απερίσκεπτη προσήλωση στην αντίπερα όχθη, την ημι-αναρχική παράταξη που θέλει να κατατροπώσει την εξουσία, σίγουρα θα στοιχήσει ανθρώπινες ζωές και ίσως να μην είναι η καλύτερη λύση. Αυτό που συνειδητοποιείς παίζοντας το Outer Worlds είναι πως τίποτα δεν είναι όσο απλό όσο μοιάζει αρχικά. Δεν υπάρχει μαύρο και άσπρο και ακόμα και οι πιο καλές αποφάσεις θα έχουν πάντα κάποιον που θα βρίσκεται στην πλευρά των χαμένων.

Το παιχνίδι αριστεύει, λοιπόν, σε αυτό και όποιος επενδύσει τον κατάλληλο χρόνο για να εξερευνήσει και να διαβάσει θα δει πως ο κόσμος που έχει χτίσει η Obsidian είναι γειωμένος στο ρεαλισμό και δομημένος με αρκετή σκέψη και μελέτη. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν λόγο ύπαρξης και σαφή ρόλο στον κόσμο αυτό. Μάλιστα, το backstory σχεδόν κάθε χαρακτήρα που θα συναντήσουμε είναι πιστευτό και ενδιαφέρον. Αυτό σε κάνει να θες να εξερευνήσεις και να μάθεις όσο περισσότερα μπορείς για αυτό τον κόσμο.

Ειδική μνεία αξίζει στους companions. Πρόκειται για χαρακτήρες που θα συναντήσουμε στο ταξίδι μας και τους οποίους μπορούμε να επιστρατεύσουμε για το το πλήρωμα του πλοίου μας, όπως στο Mass Effect 2. Όλοι είναι ενδιαφέροντες και με πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, πιστεύω και ηθικές πυξίδες. Για παράδειγμα, η Parvati είναι μια αθώα χαρακτήρας που μεγάλωσε σε μια υπό κατάρρευση πόλη και έχει ακόμα μια πιο ρομαντική οπτική για τον κόσμο. Από την άλλη, ο Vicar Max είναι ένας νυν ιερέας, πρώην κατάδικος που προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής. Μπορούμε να επιλέξουμε μέχρι δύο companions τη φορά για να μας συνοδεύουν, οι οποίοι μιλούν μεταξύ τους, σχολιάζουν την αποστολή που έχουμε επιλέξει ή το χώρο που βρισκόμαστε ή παίρνουν το λόγο όταν μιλάμε με άλλους. Αυτό προσφέρει αληθοφάνεια και δίνει περισσότερο βάθος σε αυτούς τους χαρακτήρες. Μάλιστα ο καθένας έχει μια προσωπική αποστολή, μέσα από την οποία έμαθα για αυτούς και κατάφερα να δεθώ περισσότερο.

Συνολικά η ιστορία με άφησε ικανοποιημένο. Όπως επισήμανα και προηγουμένως καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, τα οποία όμως καμουφλάρονται με μια σωστή δόση έξυπνου χιούμορ. Η γραφή, οι χαρακτήρες και το world-building είναι τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού. Δεν είναι κάποια επική διαστημική όπερα όπως τα Mass Effect, καθώς δεν υπάρχει κάποια ολοφάνερη εξωτερική απειλή, όμως σίγουρα μου δόθηκε η αίσθηση της περιπέτειας. Υπάρχει σαφής αρχή, μέση και τέλος και όλα διαμορφώνονται από τις επιλογές σου. Ακόμα και πράγματα που πιστεύεις ότι δεν θα έχουν αντίκτυπο ανοίγουν ή κλείνουν μονοπάτια και αυτό που αποφάσισες θα σου χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα. Εκεί που υστερεί το Outer Worlds είναι η δραματοποίηση και αυτό πιστεύω πως είναι απόρροια του χαμηλού budget. Συγκεκριμένα, ενώ υπάρχουν έξυπνες ανατροπές και οι χαρακτήρες με βάθος, σχεδόν όλα δίνονται μέσα από τους διαλόγους ή μέσα από κείμενα που πρέπει να διαβάσεις σε υπολογιστές που βρίσκονται στο περιβάλλον. Θα ήθελα περισσότερα cutscenes και το γεγονός πως στους διαλόγους δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου animations και η κάμερα είναι κλειδωμένη στο κεφάλι του συνομιλητή, δίνουν μια χαμηλών production values αίσθηση. Παράλληλα, το παιχνίδι κινδυνεύει να αδικηθεί από αυτούς που δεν έχουν όρεξη για διάβασμα.

Εύλογα κάποιος θα μου πει πως αυτό δεν είναι σημείο κριτικής για ένα RPG, καθώς παραδοσιακά αυτό το genre απαιτεί προσοχή, αλλά εγώ οφείλω να σας προειδοποιήσω πως οι ανατροπές και πολλά στοιχεία που θα αλλάξουν την οπτική σας για γεγονότα και χαρακτήρες είναι κρυμμένα στα διάφορα κείμενα που υπάρχουν στον κόσμο του παιχνιδιού.

Το gameplay επομένως σε μεγάλο βαθμό είναι οι διάλογοι. Κάτι που μου άρεσε εξαιρετικά πολύ είναι πως το role playing προωθείται και από τις επιλογές που θα κάνουμε στο skill tree του χαρακτήρα μας. Αντί να υπάρχει ένα γενικό dialog skill που το ανεβάζουμε και μας λύνει τα χέρια, πολλές επιλογές στους διαλόγους είναι κλειδωμένες πίσω από διαφορετικά skills. Για παράδειγμα αν επενδύσετε πολύ στην ιατρική, πέρα από τα abilities που θα ξεκλειδώσετε για το χαρακτήρα σας θα μπορείτε να βοηθήσετε ενδεχομένως κάποιον NPC που θα συναντήσετε και έτσι θα ξεκλειδώσετε νέες επιλογές διαλόγου και διαφορετική πορεία για κάποιο quest. Επίσης, επενδύοντας στο engineering μπορείτε να λύσετε σχετικά προβλήματα και πολλές φορές θα ανοίξουν νέοι δρόμοι στο ταξίδι σας. Ομοίως με το hacking και το lockpicking. Αυτό σας δίνει την δυνατότητα να χτίσετε το χαρακτήρα σας, όπως εσείς θέλετε. Οι αποφάσεις θα σας βοηθήσουν ή θα υπονομεύσουν τις προσπάθειές σας αναλόγως. Ενδεχομένως βέβαια το hacking και το lockpicking να ανοίγουν περισσότερους δρόμους από τα υπόλοιπα, αλλά το καλό είναι πως δεν υπάρχει μόνο μια λύση για κάθε πρόβλημα. Οπότε, αν δεν έχετε την πειθώ (Persuade), ίσως κάνοντας hack τον προσωπικό υπολογιστή του NPC να βρείτε στοιχεία για τον εκβιάσετε και να πάρετε αυτό που θέλετε τελικά.

Φυσικά, όσο περισσότερο εξερευνήσετε και όσο πιο έξυπνα χτίσετε τον χαρακτήρα σας, τόσο θα κερδίσετε και θα σας ανοίξουν περισσότερες επιλογές. Αν και το balance δεν είναι τέλειο, το παιχνίδι τα πηγαίνει περίφημα και εδώ. Υπάρχει βέβαια και το κομμάτι του shooting, καθώς και stealth στοιχεία. Οι shooting μηχανισμοί αν και δεν ξεχωρίζουν, με άφησαν ικανοποιημένο και κάνουν επαρκώς τη δουλειά τους. Υπάρχει αξιοπρεπής ποικιλία όπλων από αυτόματα, πιστόλια μέχρι καραμπίνες, τουφέκια, φλογοβόλα, εκτοξευτές βομβών, καθώς και μερικά άκρως διασκεδαστικά science-fiction όπλα, όπως είναι η ακτίνα συρρίκνωσης, ενώ υπάρχουν και πολλά όπλα για κοντινές melee επιθέσεις. Αυτό επιτρέπει να παίζετε με όποιον τρόπο θέλετε και αν κάποιος προτιμά τις κοντινές μάχες ή το sniping από μακριά, μπορεί να παίξει έτσι. Ο χειρισμός και η αίσθηση των όπλων είναι αξιοπρεπέστατα. Οι μάχες συνήθως είναι σύντομες και καταλήγεις ή να σκοτώνεις τους πάντες γρήγορα ή να σκοτώνεσαι γρήγορα. Πέρα από τα όπλα και την πανοπλία του χαρακτήρα σου, μπορείς να τοποθετήσεις στο πεδίο της μάχης τους companions και να επιλέξεις τον εξοπλισμό τους. Οι companions μάλιστα έχουν από ένα ξεχωριστό ability που μπορείς να ενεργοποιήσεις κατά βούληση απέναντι σε κάποιον εχθρό. Αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, υπάρχουν άφθονα αντικείμενα που μπορείς να κάνεις loot από το περιβάλλον που χρησιμοποιούνται ως heals ή buffs. Παράλληλα, τα όπλα έχουν ειδικούς τύπους damage, όπως ο ηλεκτρισμός για παράδειγμα που θα κάνει περισσότερη ζημιά στους ρομποτικούς εχθρούς.

Τα παράπονό μου είναι πως αν ψάχνεις πολύ και κάνεις όλα τα side quest, η δυσκολία δεν είναι καλά ισορροπημένη και το παιχνίδι γίνεται αρκετά εύκολο. Τα περισσότερα αντικείμενα και το βάθος που υπάρχει πάει ανεκμετάλλευτο, στις μικρές δυσκολίες μέχρι τα πολύ τελευταία επίπεδα του παιχνιδιού. Στις μεγαλύτερες δυσκολίες θα πρέπει να αναβαθμίσεις σωστά τα όπλα και την πανοπλία σου, να προσέχεις τα buffs σου και τις αδυναμίες των εχθρών οπότε το παιχνίδι γίνεται σαφώς πιο διασκεδαστικό από την αυξημένη πρόκληση.

Να προσθέσω πως υπάρχει και ένας μηχανισμός αντίστοιχος με το V.A.T.S. του Fallout. Μπορείς για λίγα δευτερόλεπτα να κάνεις το χρόνο να κυλά πιο αργά και χτυπώντας κάποιον εχθρό σε ευαίσθητο σημείο να προκαλέσεις κάποιο status effect. Για παράδειγμα αν παγώσεις το χρόνο και χτυπήσεις κάποιον στα μάτια θα τον τυφλώσεις προσωρινά. Πολύ διασκεδαστικός μηχανισμός που προσθέτει βάθος στην RPG διάσταση και στο gameplay. Το stealth από την άλλη δεν είναι τόσο καλά δουλεμένο και μου φάνηκε πολύ δύσκολο να εξοντώσω περισσότερους από έναν εχθρούς αθόρυβα.

Σίγουρα το Outer Worlds είναι ένα παιχνίδι που “σηκώνει” πολλαπλά playthroughs. Οι αποστολές μπορούν να ολοκληρωθούν με πολλούς τρόπους και μπορείτε να κάνετε role-play διαφορετικούς χαρακτήρες, παίρνοντας το μέρος άλλων παρατάξεων και χαρακτήρων κάθε φορά. Εγώ συνολικά χρειάστηκα πάνω από 20 ώρες για να ολοκληρώσω το ταξίδι μου και έκανα τις περισσότερες από τις δευτερεύουσες αποστολές που κατάφερα να ανακαλύψω. Και λέω κατάφερα να ανακαλύψω γιατί σε αυτό το κομμάτι το παιχνίδι είναι αρκετά σκληροπυρηνικό. Δεν σε κατευθύνει με φωτεινά θαυμαστικά πάνω από τα κεφάλια των χαρακτήρων που έχουν διαθέσιμα quests. Αντιθέτως θα πρέπει να μιλήσεις με τους πάντες και να ανακαλύψεις μόνος σου ποιος χρειάζεται τη βοήθειά σου. Αυτό δίνει ακόμη ένα λόγο για εξερεύνηση και κάνει πιο οργανική όλη την εμπειρία, αφού θες να μιλήσεις με όλους και δεν πας μόνο στους NPCs που ξέρεις ότι μοιράζουν κάποιο quest. Το Outer Worlds μάλιστα μου θύμισε πόσο λατρεύω τους δομημένους κόσμους σε σύγκριση με τα αχανή open-world παιχνίδια. Συγκεκριμένα, η δράση του λαμβάνει χώρα σε μια σειρά από ανοιχτούς χάρτες που αν και μεγάλοι δεν είναι απέραντοι και ό,τι υπάρχει σε αυτούς έχει κάποιο λόγο ύπαρξης και χρησιμότητα.

Τα τοπία του μάλιστα είναι απίστευτα όμορφα. Το εικαστικό του ακροβατεί μεταξύ του ρεαλισμού και της πολύχρωμης κόμικ υπερβολής και είναι απλά πανέμορφο. Εντυπωσιακοί ορίζοντες με πλανήτες και άστρα να φαίνονται στον ουρανό, φωτεινές neon επιγραφές, ιδιαίτερη διαστημική χλωρίδα και πανίδα…όπως βλέπετε και από τις εικόνες που συνοδεύουν τα άρθρο το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών. Αν και σίγουρα δεν έχει τα ομορφότερα γραφικά, καθώς η απεικόνιση είναι κάπως θολή και υπάρχουν αρκετά θολά textures σε σημεία, το πανέμορφο εικαστικό αντισταθμίζει την κατάσταση, μαζί με τα πυκνά particle effects, τους όμορφους φωτισμούς που προκύπτουν από τον κύκλο μέρας-νύχτας και τις εντυπωσιακές σε σημεία αντανακλάσεις. Μάλιστα, στα του τεχνικού τομέα δηλώνω εντυπωσιασμένος και από την απουσία των bugs. Δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα, κάτι ασυνήθιστο για αυτή την κατηγορία παιχνιδιών (Η Bethesda να παίρνει μαθήματα). Να σημειώσω πως επέλεξα την έκδοση του PC, η οποία αν και δεν έχει όσες επιλογές παραμετροποίησης θα ήθελα, τρέχει απροβλημάτιστα.

Τέλος, πρέπει να αναφερθώ στον τομέα του ήχου. Τη μουσική επένδυση επιμελήθηκε ο Justin E. Bell που έχει δουλέψει αρκετές φορές στο παρελθόν με την Obsidian. Αν και δεν υπάρχει κάποιο μουσικό κομμάτι που να κάνει τη διαφορά, τα ambient θέματα που παίζουν στους διάφορους πλανήτες είναι πολύ ταιριαστά και ενισχύουν το όλο κλίμα και την μοναδική ατμόσφαιρα. Τα voice overs είναι άψογα και βοηθούν τους τεράστιους -πολλές φορές- διαλόγους να κυλούν πιο αβίαστα, χρωματίζοντας τα γεγονότα με περισσότερο συναίσθημα. Τέλος, τα ηχητικά εφέ και η μίξη του ήχου ήταν ικανοποιητικά.