Battlefield 1 Review

Πόλεμος. Η αναφώνηση της λέξης και μόνο προκαλεί ένα κόμπο στο στομάχι. Μια καθόλου ευχάριστη λέξη, παρόλα αυτά είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ιστορία της ανθρωπότητας. Τα βιντεοπαιχνίδια ως “καλλιτεχνικό” μέσο φυσικά και έχουν πειραματιστεί σε μεγάλο βαθμό με το συγκεκριμένο θέμα και ειδικά με τους δύο Παγκόσμιους Πόλεμους. Τα τελευταία χρόνια όμως η gaming βιομηχανία του πολέμου, είχε εστιάσει σε σύγχρονους ή και μελλοντικούς πολέμους. Η σειρά Call of Duty συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με το Call of Duty: Infinite Warfare. Όταν όμως οι κυκλοφορίες είναι τόσες πολλές και τόσες συχνές, αναμενόμενα έρχεται ο κορεσμός και ο κόσμος ζητάει κάτι διαφορετικό.

Η DICE, με το Battlefield 1 αποφάσισε να φέρει ξανά στη “ζωή” τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας όμως αυτή τη φορά πιο σύγχρονα μέσα στη κατοχή της -από τεχνολογικής άποψης- σε αντίθεση με τίτλους της σειράς κοντινής θεματολογίας όπως το Battlefield 1942. Αξίζει να σημειωθεί πως πρόκειται για τον πρώτο τίτλο της Electronic Arts, μετά το Wings of Glory που κυκλοφόρησε πίσω στο 1994, ο οποίος καταπιάνεται με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο θεματικά και αυτό δείχνει, αν μη τι άλλο, τόλμη, ειδικότερα όταν το ρίσκο παίρνεται μέσω ενός τόσο μεγάλου franchise.

Η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μετράει λένε και το Battlefield 1 δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη εμφάνιση στο κοινό, με το επίσημο trailer της αποκάλυψής του πίσω στον Μάιο του 2016 να αγγίζει αυτή τη στιγμή τις 47 εκατομμύρια προβολές στο YouTube. Η αναμονή και το hype που χτίστηκε στην κοινότητα γύρω από το όνομα του Battlefield 1 μέσα από τα “εκρηκτικά” trailers ήταν αρκετή για να μου δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για το παιχνίδι. Με το launch του Battlefield 4 να ήταν “χαοτικό” και ένα Battlefield Hardline που πέρασε, αλλά δεν άγγιξε, η σειρά χρειαζόταν απεγνωσμένα κάτι παραπάνω από μια απλή αξιόλογη προσθήκη. Έχοντας μακρόχρονη εμπειρία με τη σειρά και όντας κάποιος που έχει ξοδέψει πάμπολλες ώρες online σε αυτή, μπορώ να πω πως το Battlefield 1 ξεχωρίζει ήδη, τόσο αυτόνομα αλλά και σε σύγκριση με τα προηγούμενα κεφάλαια. Η DICE πήρε το χρόνο της για να φτάσει την ποιότητα του παιχνιδιού στο επιθυμητό επίπεδο και να παραδώσει μια συνολικά έξοχη εμπειρία.

Το campaign στην σειρά Battlefield σπάνια κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον ή να μου δημιουργήσει θετικές εντυπώσεις πέρα από αυτό της σειράς Bad Company. Η επανάληψη που προκαλείται από μια γραμμική ιστορία αντιμετωπίστηκε με το χωρισμό του campaign σε έξι διαφορετικά κεφάλαια ονόματι War Stories, τα οποία έχουν ξεχωριστό πρωταγωνιστή. Η ερεβώδης προσέγγιση με την οποία παρουσιάζονται τα γεγονότα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ένας λόγος που μου άρεσε ιδιαίτερα single player κομμάτι, καθώς δε φοβάται να δείξει την ωμή πραγματικότητα του πολέμου και των επιρροών του στην ανθρωπότητα, χωρίς να είναι μια ιστορία που παίρνει το μέρος κάποιας πλευράς αλλά κρατάει μια ουδέτερη στάση που έχει κατά κύριο λόγο ψυχαγωγικό χαρακτήρα, δίνοντας έναυσμα στους παίκτες να αναζητήσουν περαιτέρω την ιστορία του πολέμου αυτού. Είναι από τις λίγες φορές που ο θάνατος σε βιντεοπαιχνίδι μου προκάλεσε ένα άβολο συναίσθημα, υπενθυμίζοντάς μου τη σκοτεινή και βάναυση πραγματικότητα του πολέμου.

Η διάρκεια του single-player campaign αγγίζει τις 8 ώρες, ένας μικρός αριθμός, που μπορεί να μην κουράζει τόσο πολύ λόγω της δομής του, αλλά παραμένει μια εμπειρία που κόβεται απότομα. Το campaign του Battlefield 1 αποτελεί ταυτόχρονα και ένα tutorial για τους νεοεισερχόμενους παίκτες στην σειρά λόγω των objectives που έχουν σχεδιαστεί με τη λογική του multiplayer όπως η κατάληψη συγκεκριμένων σημείων αλλά και λόγω της ποικιλίας στους χάρτες, μέσα από την εναλλαγή μικρών και μεγάλων πεδίων μάχης. Οι παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν το ρόλο ενός αρχάριου οδηγού (Danny Edwards) τεθωρακισμένου οχήματος μάχης, ενός Καναδού πιλότου (Clyde Blackburn), ενός μέλους του θρυλικού ιταλικού τάγματος Arditi (Luca Vincenzo Cocchiola), ενός Αυστραλού runner, αλλά και ως πιστό μέλος του στρατού του Λόρενς της Αραβίας (Zara Ghufran).

Αυτοί είναι οι πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες που θα γνωρίσετε στο campaign του Battlefield 1, οι οποίοι έχουν ένα πιο “ανθρώπινο” τόνο και ύφος στηn προσπάθεια της μεταφοράς της ατμόσφαιρας και του κλίματος από τον Α’ Παγκόσμιο, ενώ η δουλειά που έγινε στο voice acting είναι σαφέστατα βελτιωμένη για τα στάνταρ της σειράς. Συνολικά, αποτελεί η καλύτερη προσπάθεια της DICE σε ότι αφορά στο single-player campaign, η οποία φαίνεται πως βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση σε αυτόν τον τομέα. Ακόμα ένα στοιχείο που μου άρεσε ήταν πως το παιχνίδι δεν προωθούσε τόσο πολύ το επιθετικό gameplay αλλά άφηνε τους παίκτες να επιλέξουν τον τρόπο προσέγγισής τους, δηλαδή run n gun' ή stealth. Το stealth στοιχείο είναι σίγουρα θετικό, ειδικά όταν συνοδεύεται από μια ποικιλία melee όπλων όπως ένας μπαλτάς, ένα μπαστούνι, ένα μαχαίρι ή μια ξιφολόγχη. Το μεγαλύτερο αρνητικό του single-player campaign είναι η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων, που δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται στο υψηλό επίπεδο που έχει θέσει η DICE.

Η αλήθεια είναι πως το Battlefield δεν χρειάζεται συστάσεις στον multiplayer τομέα. Αναμφίβολα, είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά της σειράς. Έχοντας ως θέμα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το multiplayer φέτος έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, τόσο από την ποικιλία του λόγω της θεματολογίας αλλά και τις δυνατότητες εκμετάλλευσης. Ξεκινώντας, τα modes του Battlefield 1 έχουν μια φρέσκια σημαντική προσθήκη, αυτή των Operations. Το Operations είναι ένα mode που βασίζεται σε πραγματικές μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και προσωπικά είναι το νέο αγαπημένο μου στο multiplayer. Η διάρκεια της κάθε μάχης είναι εξαιρετικά μεγάλη και τοποθετεί τους παίκτες σε δύο διαφορετικές στρατιωτικές δυνάμεις από τις επτά συνολικά (Βρετανία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Γερμανία, Ιταλία, Αμερική και Αυστροουγγαρία). Ο λόγος που το λάτρεψα είναι διότι βασίζεται σε πραγματικές μάχες, συνδυάζει όλα τα διαφορετικά στοιχεία του multiplayer σε ένα μοναδικό mode (Conquest και Rush modes μαζί) που η δράση ξεδιπλώνεται σε ακόμα μεγαλύτερους χάρτες σε αντίθεση με το Rush mode. Πιστεύω ότι αποτελεί μια καλύτερη εκδοχή του Rush mode, κατά την άποψη μου πάντα. Ένα ακόμα καινούργιο mode είναι το War Pigeons, όπου δύο ομάδες πρέπει να πιάσουν ένα ταχυδρομικό περιστέρι, να γράψουν ένα γράμμα που περιέχει σημαντικές πληροφορίες για την αντίπαλη ομάδα και να αφήσουν το περιστέρι ελεύθερο ώστε να παραδώσει το γράμμα πίσω στη βάση. Σε ό,τι αφορά στο συγκεκριμένο mode, δε θεωρώ πως πρόκειται για κάτι το αξιοσημείωτο και πιστεύω πως προστέθηκε απλά για να αυξήσει την ποικιλία των modes. Όπως και στα προηγούμενα Battlefield παιχνίδια, ο μέγιστος αριθμός παικτών αγγίζει το 64, ενώ στο Operations mode υπάρχει και η επιλογή να μπείτε σε server με 40 παίκτες για όσους προτιμούν servers με λιγότερο κόσμο.

Αν και ήμουν ιδιαίτερα φοβισμένος σχετικά με την ποιότητα των χαρτών του multiplayer, καθώς δεν είναι καθόλου εύκολο το σχεδιαστικό κομμάτι τους, μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά πως οι χάρτες είναι από τους καλύτερους στη σειρά, εκτός από τον Sinai Desert που για κάποιο λόγο δεν χώνεψα ποτέ. Από τα εδάφη της Βόρειας Γαλλίας, το δάσος της Argonne, τις ιταλικές Άλπεις, τις ακτές της Αδριατικής θάλασσας μέχρι και ένα από τα σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τη Διώρυγα του Σουέζ, οι χάρτες του Battlefield 1 ξεχειλίζουν από ομορφιά και επιβλητικότητα στον οπτικό τομέα. Ένα μικρό παράπονο που έχω είναι πως συνολικά η δράση με τα οχήματα εδάφους μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό και διατίθεται σε περιορισμένη ποσότητα. Βέβαια, ίσως αυτό να έγινε για να αποφευχθεί οποιαδήποτε πιθανή ανισορροπία στην εξέλιξη των μαχών αλλά παραμένει ένας όχι και τόσο ευχάριστος περιορισμός.

Το συναίσθημα του να βρίσκεσαι στα χαρακώματα και να προσπαθείς να αποφύγεις τους ανεπάλληλους βομβαρδισμούς από ολμοβόλο, να καταστρέφεις ένα ολόκληρο αερόπλοιο γνωστό και ως Ζέπελιν, να βρίσκεσαι κρυμένος σε ένα δάσος και στα ξαφνικά να εμφανίζεται ένας αντίπαλος με φλογοβόλο όπλο ή να αποτρέπεις μια επερχόμενη καταστροφή από βομβαρδιστικό αεροπλάνο, είναι ξεχωριστές στιγμές τις οποίες μόνο το Battlefield 1 μπορεί να προσφέρει. Σε γενικές γραμμές, η φόρμουλα του multiplayer πατάει σε γερές και γνωστές βάσεις αλλά έχει πλέον ντυθεί φαντασμαγορικά με την ατμόσφαιρα και το κλίμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με ένα πολλά υποσχόμενο Operations mode που προσαρμόζει την εμπειρία σε αυτή του πραγματικού πολέμου, το War Pigeons, θεματικά καλούδια όπως τα Elite Classes, τα άλογα, το αερόπλοιο, όπλα πιστά στα πρότυπα του πολέμου εκείνης της εποχής και γενικότερα gameplay στοιχεία όπως τα Behemoth οχήματα (Ζέπελιν, ναυτικό σκάφος, θωρακισμένο τρένο)  τα οποία δεν είναι απλά διακοσμητικά, κάτι που αποτρέπει το Battlefield 1 από το να χαρακτηριστεί απλά ένα reskin ή expansion. Δυστυχώς, αυτό για το οποίο δεν μπορώ να γνωρίζω με σιγουριά είναι η σταθερότητα των servers, κάτι που δοκιμάζεται πάντα τις πρώτες μέρες του παιχνιδιού όταν υπάρχει πολύς κόσμος συνδεδεμένος.

Τα παιχνίδια της σειράς Battlefield δεν απογοήτευαν ποτέ σε ότι αφορά την οπτικοακουστική εμπειρία που προσέφεραν και το Battlefield 1 δε διαφέρει. Το κλίμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει μεταφερθεί με αξιοθαύμαστο τρόπο, τόσο από την οπτική εμφάνιση των χαρτών που απεικονίζουν τα πεδία μάχης εκείνης της εποχής με φοβερή λεπτομέρεια, όσο και με το σχεδιασμό των όπλων που είναι τέλεια δεμένος με την ατμόσφαιρα έχοντας όμορφες πινελιές όπως η σκουριά και η λάσπη. Αυτό που αγάπησα στο Battlefield 1 με μεγάλη διαφορά είναι η άψογη κλιμάκωση της έντασης και του ρυθμού μέσα από τη μουσική του παιχνιδιού. Τόσο στο single-player campaign, όσο και στο multiplayer, δεν υπήρξε λεπτό που να μην ένιωθα ένα ρίγος ακούγοντας τα μοναδικά κομμάτια που δημιούργησαν οι μουσικοσυνθέτες και μου έδιναν πραγματικά τρομερή ώθηση. Για τις ανάγκες του review, ασχολήθηκα με την PC έκδοση με έναν υπολογιστή που έχει στο εσωτερικό του έναν i7 4770K, μια GTX 770 (2GB), 16GB RAM και SSD. Η δουλειά στο optimization που έχει γίνει από την DICE είναι πάρα πολύ καλή, καθώς μπορούσα να τρέξω το παιχνίδι με μόνο 2GB VRAM σε ρυθμίσεις Medium/High και 1080p ανάλυση, με τα καρέ ανά δευτερόλεπτο να κυμαίνονται μεταξύ 45 και 60fps. Οι υφές, τα εφέ, ο δυναμικός καιρός και η συνολική οπτική απεικόνιση του παιχνιδιού είναι υπέροχη και αυτό αναδεικνύεται πολύ από τον λεπτομερή σχεδιασμό των χαρτών και φυσικά το σύστημα καταστροφής.