Το Kirby and the Forgotten Land πάει τον ιστορικό χαρακτήρα σε νέα επίπεδα - Review

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη εμφάνιση του Kirby στο Game Boy και δε νομίζω να φανταζόταν κανείς από την τότε μικρή ομάδα ανάπτυξης, ότι αυτός ο -αφοπλιστικά απλός στον σχεδιασμό του- χαρακτήρας θα είχε εξελιχθεί σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της Nintendo. Για όσους δε γνωρίζουν, εκείνη η αρχική ομάδα ανάπτυξης δεν απαρτιζόταν από τίποτα τυχαίους. Ανάμεσά τους ήταν τόσο ο Satoru Iwata ως προγραμματιστής όσο, φυσικά, και ο (19χρονος τότε) Masahiro Sakurai που είναι και ο δημιουργός του. Θα μπορούσε να πει κανείς λοιπόν πως η σημασία του Kirby δεν περιορίζεται μόνο στην αξία των παιχνιδιών ή την αναγνωρισιμότητα του χαρακτήρα, αλλά έχει και μια ευρύτερη ιστορική σημασία, αφού πρακτικά είναι η αφετηρία, το “εισιτήριο” εισόδου αυτών των δύο επιδραστικών φιγούρων στην βιομηχανία.

Παρόλα αυτά, η  ροζ ανθρωπόμορφη μπαλίτσα, η οποία  δεν ήταν παρά ένα πρόχειρο υποκατάστατο μέχρι να καταλήξει η ομάδα στον πραγματικό σχεδιασμό του χαρακτήρα της, δεν  μπορούμε να πούμε πως κατείχε ποτέ κεντρική θέση στην σκηνή της Nintendo. “Μεγαλώνοντας” ως ένα φορητό franchise και αναπτυσσόμενο από ένα στενά συνδεδεμένο με την εταιρεία του Kyoto μεν αλλά εξωτερικό studio δε, είχε μια σταθερή παρουσία αλλά πάντα σε έναν συμπληρωματικό ρόλο σε σχέση με τα μεγάλα  “in house” ονόματα της Nintendo.

Ακόμα και όταν πέρασε στα “μεγάλα σαλόνια” των οικιακών κονσολών, δεν άλλαξε δημιουργική ή εμπορική ταυτότητα. Τα Kirby ποτέ δεν ήταν “μεγαθήρια” σε οποιοδήποτε επίπεδο, αλλά ποτέ δεν ήταν και αποτυχίες. Αυτό το "ταπεινό” και συνεπές προφίλ συνδέθηκε με τα χρόνια και με μια πειραματική διάθεση στον δημιουργικό τομέα. Από το Kirby Tilt 'n' Tumble (το οποίο δεν ήρθε ποτέ στην Ευρώπη) που ήταν το πρώτο παιχνίδι της Nintendo με μια μορφή motion controls, στα Canvas Curse και Rainbow Curse με τα touch controls, στο “κεντητό” Kirby’s Epic Yarn, στο metroidvania The Amazing Mirror ή στο Kirby Mass Attack που ήταν κάτι σαν Kirby - Lemmings, η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα της σειράς είναι μεγάλη. Ήξερες, λοιπόν, πάντα ότι τα Kirby είναι αυτές οι μικρές, γλυκές εκκεντρικότητες στη βιβλιοθήκη κάθε κονσόλας της Nintendo που η ουσιαστική τους ταυτότητα ήταν ότι θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, απλά με πρωταγωνιστή τον Kirby και τις απορροφητικές του δυνάμεις.

Το The Forgotten Land είναι ταυτόχρονα κάτι παρόμοιο, αλλά και κάτι διαφορετικό από αυτό. Πλέον, βρίσκεται πιο κοντά σε μια “blockbuster” παραγωγή της Nintendo και αυτό έχει, κατά τη γνώμη μου, τα καλά του, αλλά, και τα κακά του. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι με την φιλοδοξία του αυτή και το εξαιρετικό marketing που έχει προηγηθεί,  φαντάζει έτοιμο για το εμπορικό του άλμα και αυτό ίσως αλλάξει, από εδώ και πέρα, την ταυτότητα της σειράς όπως την ξέραμε.

The Forgotten 3D Land  

Με το The Forgotten Land ο Kirby μπαίνει για πρώτη φορά σε τρισδιάστατα περιβάλλοντα, ωστόσο, διατηρώντας τον πλήρη έλεγχο της κάμερας και εστιάζοντας κυρίως σε γραμμικές πίστες θυμίζει περισσότερο τα Super Mario 3D World/ 3D Land παρά το Odyssey ή το Sunshine. Ολόκληρη η δομή του βασικά μοιάζει δανεισμένη σχεδόν αυτούσια από αυτά τα παιχνίδια. Όπως δηλαδή το The Amazing Mirror ήταν μια Kirby παραλλαγή της metroidvania δομής, εδώ έχουμε μια Kirby παραλλαγή αυτής της συγκεκριμένης Mario συνταγής.

Υπάρχουν θεματικοί κόσμοι σαν χάρτες και ο καθένας απ' αυτούς αποτελείται από έναν αριθμό πιστών, αλλά και κάποιων έξτρα, μίνι δραστηριοτήτων. Δε μιλάμε, λοιπόν, για ένα open world Kirby όπως ενδεχομένως κάποιοι να θεώρησαν μετά τα πρώτα trailers, αλλά για ένα κατακερματισμένο σε παραδοσιακές πίστες παιχνίδι. Η μόνη σημαντική διαφορά στο στήσιμο του κόσμου σε σχέση με τα Mario που προανέφερα, είναι η ύπαρξη μιας πόλης που λειτουργεί σαν hub και εξελίσσεται με την πάροδο του παιχνιδιού, όσο ο παίκτης ελευθερώνει τους φυλακισμένους Waddle Dees (που είναι το βασικό collectable του παιχνιδιού, όπως τα αστέρια, ας πούμε, στα Mario) από τις πίστες.

Σε αυτή την πόλη, εκτός από το να αναβαθμίσει τις ικανότητές του ή να αγοράσει αντικείμενα που θα τον βοηθήσουν, ο παίκτης μπορεί να παίξει και διάφορα mini games στα μαγαζιά και τους χώρους που ανοίγουν σταδιακά από τους απελευθερωμένους Waddle Dees. Είναι επίσης το μέρος από το οποίο θα έχει πρόσβαση στο post credits περιεχόμενο, που δεν είναι καθόλου αμελητέο. Η ύπαρξη της πόλης, με την πολύ χαλαρή και “πολύχρωμη” ατμόσφαιρά της, έχει θετικό πρόσημο μιας και προσδίδει μια προσωπικότητα και μια “ζεστασιά” στην περιπέτεια.

Η πρόοδος του παίκτη μεταφράζεται σε μια χειροπιαστή, “feel good” εξέλιξη και τα mini games, αν και είναι πολύ απλά, παραμένουν μικρά ευχάριστα διαλείμματα από την κεντρική περιπέτεια. Τα σύντομα loading times βοηθούν επίσης στο να μην γίνεται ποτέ αγγαρεία η επιστροφή σε αυτήν. Οπότε, στο σημείο αυτό προσθέτει και μια δική του θετική νότα στην συνταγή.

Κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του

Το gameplay του τώρα είναι μια μίξη από platform, adventure και action στοιχεία, με τα δύο τελευταία να έχουν πιο κυρίαρχο ρόλο από το πρώτο. Οπότε, όσοι ψάχνετε μια platform εμπειρία, το Kirby δεν είναι για εσάς. Εξάλλου, μιλάμε για έναν χαρακτήρα που μπορεί να αιωρηθεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο εύκολο είναι να στήσεις platform προκλήσεις με αυτό το χαρακτηριστικό; Αυτό λοιπόν που κάνει κυρίως ο παίκτης είναι να μάχεται χρησιμοποιώντας τις διάφορες “δανεικές” ικανότητες που απορροφά, να εξερευνεί και να λύνει μικρούς γρίφους παρατήρησης με αυτές τις ικανότητες.

Σε κάθε πίστα εκτός από τους κρυμμένους Waddle Dees, υπάρχουν και αυτοί που ελευθερώνεις εκπληρώνοντας κάποια συνθήκη. Αυτές οι συνθήκες, που μπορεί να είναι από το να βρεις και να ξεκρεμάσεις τρία posters μέσα στον κόσμο, μέχρι να βγάλεις ένα boss χωρίς να δεχτείς κανένα hit, είναι αρχικά κρυφές, ενθαρρύνοντας τον παίκτη να πειραματιστεί με τα διάφορα στοιχεία της πίστας στην πρώτη του επίσκεψη. Δυστυχώς, έχουν σκαμπανεβάσματα στην ποιότητά τους, με -ευτυχώς όχι πολλές- από αυτές να στερούνται δημιουργικότητας και ουσίας και να μοιάζουν περισσότερο με έναν φτηνό τρόπο να αναγκάσει τον παίκτη να επαναλάβει την πίστα.

Τουλάχιστον, στο τέλος κάθε προσπάθειας αποκαλύπτονται μία-μία, ακόμα και αν δεν τις έχει ανακαλύψει από μόνος του ο παίκτης, αποφεύγοντας τον εκνευρισμό που θα προκαλούσε μια συχνή, τυφλή αναζήτησή τους. Το ίδιο άνιση είναι και η ποιότητα στο level design. Υπάρχουν ορισμένες πολύ έξυπνες ιδέες αλλά και αρκετές που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Μια πολύ ευχάριστη πινελιά είναι τα Treasure Roads, που είναι μικρές χρονικές προκλήσεις με βάση κάποια από τις ικανότητες του Kirby. Πέραν του ότι είναι πραγματικά δύσκολες αν θέλεις να σπάσεις το χρονικό ρεκόρ που σου θέτουν, επιδεικνύουν και την πιο δημιουργική χρήση των ικανοτήτων απ’ όλο το παιχνίδι. Σου μαθαίνουν να εμβαθύνεις στους μηχανισμούς μέχρι ένα σημείο που δεν φτάνει ποτέ η κεντρική περιπέτεια. Και είναι λογικό, υποθέτω. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα παιχνίδια απευθύνονται σε ένα ευρύ ηλικιακό κοινό και πρακτικά χτίζουν τις διάφορες στρώσεις της δυσκολίας τους με αυτόν τον τρόπο, κρατώντας το κεντρικό μονοπάτι σε πολύ βατά επίπεδα και εμβαθύνοντας στις προαιρετικές δραστηριότητες και στο post credits περιεχόμενο. Το ωραίο με το The Forgotten Land είναι ότι στην πορεία αναπτύσσεται προς όλες τις κατευθύνσεις του και όχι μόνο προς μία.

Μιλώντας για τις ικανότητες, μια σημαντική πτυχή του παιχνιδιού, η οποία διαφημίστηκε κιόλας πολύ, είναι η δυνατότητα που έχει ο Kirby να “καταπίνει” τεράστια αντικείμενα και να μεταμορφώνεται σε αυτά. Τέτοιο αντικείμενο μπορεί να είναι ένα αμάξι ή ένα αυτόματο μηχάνημα αναψυκτικών - το οποίο μπορεί και να εκτοξεύει τα κανετάκια του σαν υποτυπώδες shooter- ή ένας μεγάλος κώνος, μια λάμπα και πάει λέγοντας. Ορισμένες από τις ωραιότερες και πιο ευρηματικές στιγμές του παιχνιδιού είναι στημένες γύρω από τις ικανότητες αυτών των μεταμορφώσεων. Οι μηχανισμοί που προσφέρουν όλες είναι πολύ απλοί, μάλιστα ορισμένοι από αυτούς είναι τόσο υποτυπώδεις που μοιάζουν κάπως περιττές ή ανούσιες, ενώ, οι ιδέες τους επαναλαμβάνονται με την πάροδο του χρόνου χωρίς μεγάλη εξέλιξη. Ωστόσο, στο σημείο αυτό πρέπει να φτάσουμε στο πιο καίριο συμπέρασμα αυτού του κειμένου για την προσέγγιση του παιχνιδιού, προτού δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις.

Αν εξετάσει κανείς απομονωμένα τα μέρη του θα δει ένα σχεδόν ανύπαρκτο platformer, απλούς μηχανισμούς στις μεταμορφώσεις, μια εξερεύνηση χωρίς μεγάλες εκπλήξεις και ένα action κομμάτι που μοιάζει κάπως άγαρμπο και με χαμηλό ταβάνι. Αλλά θα χάσει την ουσία. Εκεί που διαπρέπει το The Forgotten Land είναι ο τρόπος που αναμιγνύει όλα αυτά με έναν εξαιρετικό ρυθμό και δημιουργεί μια χαρούμενη και stress-free περιπέτεια που δεν σταματάει ποτέ να κινείται και να αλλάζει. Δεν νιώθεις ότι κάνει ποτέ κοιλιά γιατί δεν αφήνει κανένα στοιχείο του να μείνει για πολλή ώρα στο προσκήνιο. Πολύ πριν ο παίκτης αρχίσει να βαριέται, έχει αλλάξει gameplay και σκηνικό. Κάθε πίστα μοιάζει με μια προσεκτική συρραφή μικρών, απλών, διασκεδαστικών στιγμών, οι οποίες ξέρουν ακριβώς τα όριά τους και δεν τα ξεπερνούν ποτέ. Και αν του λείπει αυτή η δημιουργική σπίθα που χαρακτηρίζει τα κορυφαία Mario, όπου νιώθεις σχεδόν συνέχεια τις προσδοκίες σου να ξεπερνιούνται από την φαντασία του, δεν χάνει ποτέ την γοητεία του γιατί έχει έναν συνειδητοποιημένο έλεγχο των στοιχείων του.

Αν έχω ένα σοβαρό παράπονο, αυτό αφορά το action κομμάτι του, το οποίο προσωπικά ποτέ δεν ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Και για να είμαι ειλικρινής, παραδοσιακά δεν ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα στην σειρά. Λίγο το ανορθόδοξο move set του Kirby, το οποίο είναι στημένο σαν platform παιχνίδι και έχει -κάτι σαν- dodge με έναν άβολο συνδυασμό πλήκτρων που σπανίως χρησιμοποίησα, λίγο η “στεγνή” αίσθηση της δράσης και λίγο η πολύ συχνή επανάληψη των ίδιων bosses, δεν με άφησαν κι εδώ να ευχαριστηθώ ποτέ απόλυτα αυτή τη πτυχή του. Το παιχνίδι όμως την αναπτύσσει σε ένα βάθος που ομολογώ ότι με εξέπληξε. Αν επιχειρήσετε να το ολοκληρώσετε στο 100%, θα ανακαλύψτε έναν τίτλο που, προς το τέλος του, μοιάζει περισσότερο με μια light ή “παιδική” εκδοχή των action τίτλων της Platinum Games, με το χαρακτηριστικό τραβηγμένο επικό ύφος τους, παρά με ένα Mario. Και ως τέτοιο, μπορώ πιο εύκολα να καταλάβω την προσέγγισή του. Ως μια βατή δηλαδή και προσβάσιμη “over the top” action εμπειρία, στην οποία μπορεί να ανταποκριθεί τόσο ένα παιδί όσο και ένας παίκτης που δεν έχει όρεξη να ζοριστεί με πολλά στοιχεία ή αυστηρό timing στις κινήσεις του. Παρόλα αυτά, το ανορθόδοξο στήσιμο και το μέτριο feeling παραμένουν, για μένα.   

Ένας καινούργιος παλιός κόσμος         

Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε έναν εγκαταλελειμμένο κόσμο, έχοντας μια περίεργα μελαγχολική χροιά. Κάτω από τα έντονα χρώματα και την χαρούμενη διάθεση που έχει συνήθως αισθητικά, οι χώροι αυτοί βγάζουν περιστασιακά μια ερημική μοναξιά που δεν περίμενα. Υπάρχουν γωνίες, συνήθως κρυφές, που τα πλάσματα που έχουν ξεμείνει σε αυτόν το κόσμο απλά κοιμούνται ή κάθονται και ο Kirby μοιάζει με τον βίαιο εισβολέα. Οι διάφορες περιοχές δεν ξεφεύγουν πολύ από τις κλισέ κατηγορίες (“πράσινο”, έρημος, θάλασσα κτλ) αλλά είναι λίγο πιο κοντά στον ρεαλισμό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει η σειρά και έχουν και ένα αστικό στοιχείο που τις καθιστά πιο φρέσκες και ιδιαίτερες στο μάτι.

Κάποιες στιγμές βέβαια, αυτό το αστικό στοιχείο μετατρέπεται σε ένα μπανάλ ή και άσχημο επίπεδο αισθητικά. Ας πούμε, υπάρχουν πίστες σε χώρους εργοστασίων που δεν μου έκαναν και την καλύτερη εντύπωση. Η παράδοση που θέλει τον Kirby να εξουδετερώνει με τους πιο φρικτούς τρόπους αξιαγάπητους εχθρούς συνεχίζεται φυσικά, με τα θύματά του να είναι εδώ πολύ συχνά κάτι γλυκύτατα σκυλάκια, μεταξύ άλλων. Ειλικρινά πιστεύω πως πλέον, αυτό το αλλόκοτο “κόντρα” χιούμορ είναι μέρος της ταυτότητας της σειράς. Εδώ, υπάρχουν ας πούμε στιγμές που οι “εχθροί” απλά απολαμβάνουν ένα γεύμα, χωρίς να είναι επιθετικοί και ο παίκτης/Kirby μπορεί απλά και να τους πάρει το φαγητό και να τους σκοτώσει. Η “αθώα” αυτή ροζ μπαλίτσα έχει συχνά μια στυγνή σκληρότητα που έρχεται σε ειρωνική αντίθεση με το χαριτωμένο ύφος της.

Τεχνικά είναι σε ένα καλό επίπεδο, αλλά όχι τέλειο. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως όμορφο, αλλά δε λείπουν και οι λίγο πιο χοντροκομμένες γωνίτσες, ενώ, υπάρχουν μικρές πτώσεις και στο frame rate. Πολύ έντονα μου χτύπησε επίσης στο μάτι το γεγονός πως οι μακρινοί εχθροί γίνονται rendered μάλλον σε χαμηλότερα frames μέχρι να πλησιάσεις, κάνοντάς τους να φαίνονται στον ορίζοντα “ρομποτικοί” στην κίνηση. Είναι ένα κόλπο για εξοικονόμηση πόρων που συμβαίνει συχνά (και το Odyssey το κάνει ας πούμε) αλλά εδώ μου φάνηκε αρκετά έντονο. Τέλος, έχω μόνο καλά λόγια να πω για την μουσική και τον ήχο. Οι συνθέσεις δεν περνάνε απαρατήρητες και έχουν μια ροπή προς το επικό που δίνει μια άλλη ένταση στην περιπέτεια. Σαν προσέγγιση θυμίζουν λοιπόν περισσότερο τα Mario Galaxy παρά τα πιο πρόσφατα Mario και παρότι δεν προσπαθούν κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο ή ανατρεπτικό, είναι νομίζω αρκετά ποιοτικές σε γενικές γραμμές.