Το παρόν κείμενο λειτουργεί συμπληρωματικά του video review που ακολουθεί στο κάτω μέρος του άρθρου. Αν θέλετε να πάρετε ολοκληρωμένα την γνώμη μου για το παιχνίδι, θα σας πρότεινα να διαβάσετε το κείμενο και να δείτε και το βίντεο.
Έχουν περάσει 26 χρόνια από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την σειρά Zelda και έκτοτε την παρακολουθώ με μεγάλο ζήλο και περιέργεια. Τότε ήμουν 11 ετών, είμαι πλέον 37. Όσοι με γνωρίζουν λίγο καλύτερα μέσα από τις εκπομπές και τα κείμενα στο site όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουν την μεγάλη επιρροή των παιχνιδιών της, πάνω μου. Αν δεν υπήρχε το Ocarina of Time, πιθανότατα δεν θα υπήρχε και το κείμενο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ενώ, το Majora’s Mask είναι -νομίζω- το αγαπημένο μου παιχνίδι όλων των εποχών.
Μεγαλώνοντας έχω επιχειρήσει πολλές φορές να εξετάσω λίγο πιο διεισδυτικά την γοητεία που μου ασκούν αυτοί οι τίτλοι και να εντοπίσω πιο συγκεκριμένα τους λόγους που με συγκινούν τόσο βαθιά. Όπως κάθε έργο που μας σημαδεύει, η εξερεύνησή τους δεν είναι μόνο μια απόπειρα προσεκτικότερης ανάλυσης των στοιχείων του αλλά και μια εξερεύνηση του εαυτού μας, μια απόπειρα χαρτογράφησης των εσωτερικών μηχανισμών μας. Πώς και γιατί μας συνεπαίρνει. Το πολύπλοκο αυτό συνονθυλεύμα αξιών, εικόνων, ιδεών, ήχων που με κάποιον μαγικό τρόπο μας ενεργοποιεί μέχρι και το επίπεδο του ασυνείδητου είναι ίσως ό,τι κοντινότερο σε καθρέπτη προς την ψυχή μας θα βρούμε ποτέ.
Προφανώς, είναι αδύνατο να συμπυκνώσω τον πλούτο και την διαφορετικότητα της σειράς σε ένα ή δύο πράγματα. Σχεδόν κάθε τίτλος επιχειρεί και κάτι ξεχωριστό, οπότε πετυχαίνει και αποτυγχάνει με τους δικούς του όρους. Μπορεί σε επίπεδο gameplay να υπάρχουν ομοιότητες και συγκεκριμένα θεμέλια, όπως και κοινή σημειολογία και θέματα που διαπνέουν τη σειρά στο αφηγηματικό σκέλος, αλλά η τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης του Wind Waker δεν έχει “καμία” σχέση με την μελαγχολική ιστορία ενηλικίωσης του Ocarina of Time, η οποία δεν έχει “καμία” σχέση με την ψυχεδελική ιστορία αποδοχής και λύτρωσης για το τέλος του κόσμου του Majora’s Mask ή την παραμυθένια παραβολή του A Link to the Past ή την σκοτεινή ιστορία για την διαβρωτική επίδραση της δύναμης του Twilight Princess ή την γλυκόπικρη μεταποκαλυπτική ιστορία του Breath of The Wild ή την... Μπορώ να συνεχίσω σχεδόν για όλα τα παιχνίδια της σειράς. Τόσο ίδια, τόσο διαφορετικά.
Ωστόσο, σε αυτή τη φάση της ζωής μου εντοπίζω ένα σημαντικό κοινό σημείο. Δεν είναι κυριολεκτικό: ένας μηχανισμός ή μια συγκεκριμένη δομή λόγου χάρη. Είναι στο πνεύμα τους. Με τον ίδιο τρόπο που “υπόγεια”, όλες οι ταινίες του Miyazaki έχουν κοινά σημεία, ας πούμε, ή του Lynch. Γιατί βρίσκεται στην “ματιά” τους. Αυτό το κοινό σημείο είναι ο ανθρώπινος πυρήνας τους. Μπορεί να μην έχουν όλα τα παιχνίδια της κάποια σπουδαία πλοκή ή ιστορία, ωστόσο, έχουν όλα μια αλάνθαστη αίσθηση της ανθρωπιάς του κόσμου τους.
Του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τι σημαίνει να είσαι χαρούμενος, τι σημαίνει να ζεις στη φύση, τι έχει σημασία. Οι χαρακτήρες που κατοικούν στο Hyrule, στην Termina κ.ο.κ. είναι συνήθως εκκεντρικοί, στα όρια της καρικατούρας αλλά αποτελούν πάντα εκφάνσεις κάποιας μορφής συμπόνοιας. Και παρότι η κεντρική πλοκή περιστρέφεται σχεδόν πάντα γύρω από επικά θέματα όπως η μάχη του απόλυτου καλού και του κακού και η σωτηρία του κόσμου, οι χαρακτήρες που συναντάς μοιάζουν απορροφημένοι στην απλή τους ζωή και καθημερινότητα, με απλά, καθημερινά προβλήματα και επιθυμίες. Αυτή η απλότητα και η καλοσύνη των “ανθρώπων” δίνει και το συναισθηματικό κίνητρο για την επική του πλοκή. Αυτός είναι ένας κόσμος που θέλεις να σώσεις.
Η δυαδικότητα αυτή (επική κλίμακα - μικρά πράγματα της ζωής) είναι υπέροχα δοσμένη και στο σύμπαν του Tolkien, ένα σύμπαν που αδιαμφισβήτητα έχει επηρεάσει όσο λίγα τα Zelda. Το Echoes of Wisdom διατηρεί, ευτυχώς, αυτόν τον αξιακό πυρήνα με επιτυχία. Ένας άντρας που θέλει να κάνει ένα αξιόλογο δώρο στην γυναίκα του, ένας παππούς που έχει χάσει την γατούλα του, μια μαμά που ανησυχεί για το αν έχει φάει το παιδί της, μια γάτα που θέλει να ευχαριστήσει την κοπέλα που την φροντίζει. Τέτοιου είδους είναι τα side quests που θα συναντήσετε στο παιχνίδι. Αυτό που κάνουν πολύ επιτυχημένα οι καλύτεροι τίτλοι της σειράς, όμως, είναι να εμπλουτίζουν αυτόν τον καλοσυνάτο κόσμο με ψήγματα μελαγχολίας, θλίψης και ιδιοτέλειας. Γιατί χωρίς λίγο σκοτάδι, το φως δεν φαίνεται να έχει μεγάλη αξία. Εδώ, η σειρά γενικότερα διστάζει τα τελευταία χρόνια να περάσει κάποια όρια, διστάζει να ρίξει “σκιές”, να αφήσει την πόρτα ανοικτή προς πιο πολύπλοκα συναισθήματα. Όχι απόλυτα, ευτυχώς τα Breath of the Wild και Tears of the Kingdom έχουν τις σκιώδεις γωνίτσες τους. Απλά δεν εμφανίζονται με την συχνότητα που το έκαναν την εποχή του Nintendo 64, ακόμα και του Gamecube. Το Echoes of Wisdom όχι απλά δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ίσως είναι και το πιο ήπιο και “ευγενικό” απ’ όλα.
Ωστόσο, δεν θέλω να είμαι άδικος. Δεν έχει γίνει ξαφνικά κάποια αποστειρωμένη, άψυχη δημιουργία. Καμία σχέση. Απλά έχει χάσει λίγο από το συναισθηματικό βάθος της. Παρόλα αυτά, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, και εγώ πρώτος απ’ όλους, ότι ίσως το Echoes of Wisdom έχει και τον πολύ συγκεκριμένο στόχο να απευθύνεται με άνεση και στις μικρότερες ηλικίες. Εξάλλου τα πάντα πάνω του μοιάζουν τόσο φιλικά προσανατολισμένα προς αυτές. Από το φανταχτερό art style που το κάνει να μοιάζει με μια πολύχρωμη παιδική μινιατούρα του σύμπαντος που φανταζόμασταν όταν παίζαμε A Link to the Past, μέχρι το ίδιο το gameplay που στηρίζεται σε μια απλοποιημένη εκδοχή της φιλοσοφίας των Botw/Totk, δίνοντας ξεκάθαρη έμφαση στην ελευθερία του παίκτη να προσεγγίσει μάχες και γρίφους όπως νομίζει, χωρίς την πολυπλοκότητα και την κλίμακα των πρώτων.
Προτού όμως περάσουμε σε αυτά, ας ολοκληρώσουμε το κεφάλαιο της αφήγησης που ανοίξαμε. Μπορεί η κεντρική πλοκή να μένει αρκετά πιστή στα γνωστά πλαίσια της μυθολογίας των Zelda -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα κακό- όμως οι μικρές ιστορίες που ξετυλίγονται σε κάθε περιοχή έχουν μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και κανονική αφηγηματική δομή. Υπάρχει εξέλιξη στους χαρακτήρες και μια απλή αλλά αποτελεσματική αλληγορία πίσω από την “ίαση” κάθε τόπου. Μπορεί να μην είναι συγκλονιστικά δοσμένα όλα αυτά, αλλά υπάρχουν ιδέες και στιγμές έμπνευσης που του δίνουν χαρακτήρα και το ζωντανεύουν. Είναι ένα γλυκύτατο ταξίδι, σε έναν γλυκύτατο κόσμο, γεμάτο “ζεστούς” χαρακτήρες. Η Zelda, για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα αφηγηματικά, μπαίνοντας ουσιαστικά στο ίδιο καλούπι που έχει τόσα χρόνια και ο Link: ένας σχετικά ανέκφραστος χαρακτήρας που δίνει χώρο στον παίκτη να μπει στα “παπούτσια” του. Η προσέγγιση όμως της Nintendo, που χτίζει πάντα με επίκεντρο το gameplay, της χαρίζει μια δική της προσωπικότητα μέσα από τους μηχανισμούς. Δεν είναι δηλαδή μια απλή αλλαγή “περιτυλίγματος” στον χαρακτήρα μας, μια απλή “στολή”. Αυτό είναι το παιχνίδι της και είναι πολύ διαφορετικό από τα παιχνίδια του Link.
Η νέα εποχή
Το gameplay περιστρέφεται λοιπόν γύρω από τα echoes, την δυνατότητα της Zelda να “μαθαίνει” αντικείμενα και εχθρούς που συναντάει και έπειτα να δημιουργεί αντίγραφά τους κατά βούληση. Είναι μια υπέροχη ιδέα που ταιριάζει γάντι στην Zelda (που η μεγάλη αρετή της είναι η… σοφία) και ταυτόχρονα δημιουργεί κάτι πολύ φρέσκο στον τρόπο παιχνιδιού. Κάθε echo έχει ένα κόστος δημιουργίας και αυτό επιτρέπει στους δημιουργούς να κρατήσουν μια ισορροπία, αλλά, μην φανταστείτε ότι είναι ιδιαίτερα αυστηρό. Ας πούμε, κάθε φορά που κάποιο echo σας καταστραφεί ή εξουδετερωθεί (αν ήταν κάποιο τέρας), μπορείτε απευθείας να δημιουργήστε καινούργιο. Οπότε, ουσιαστικά μπορείτε να βγάζετε αιώνια τέρατα στις μάχες χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες.
Aυτός μάλιστα είναι ένας μηχανισμός που μπορείτε να χρησιμοποιήστε και με πονηρούς τρόπους. Οπότε θεωρώ πως ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν οι σχεδιαστές εδώ. Το διασκεδαστικό σε αυτό το σύστημα είναι ο πειραματισμός με τους διάφορους συνδυασμούς αλλά και η περιέργεια του να ανακαλύψεις πώς συμπεριφέρεται το κάθε τέρας στην εκάστοτε περίπτωση. Έχοντας πάρα πολλά αντικείμενα σαν echoes (πάνω από 100) δημιουργεί φυσικά κάποια προβλήματα. Η περιήγηση στο μενού (αντίστοιχο με του Totk) μέχρι να βρεις αυτό που θέλεις μπορεί να γίνει μια μικρή ενόχληση αλλά το μεγαλύτερο μειονέκτημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι υπάρχουν echoes που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, προσφέρουν παρόμοια πράγματα, καθιστώντας μερικά από αυτά πρακτικά άχρηστα μετά από ένα σημείο.
Το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα δεν ενδιαφέρεται για κάποια οικονομική κομψότητα στον σχεδιασμό του. Όπως και το Tears of the Kingdom, βρίσκει το νόημά του στην ποικιλία και την υπερβολή στις επιλογές. Η ανταμοιβή αυτής της προσέγγισης είναι το επίπεδο της ελευθερίας που αισθάνεται ο παίκτης σε κάθε περίσταση. Υπάρχουν πραγματικά πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις όχι μόνο στις μάχες αλλά και στα platforming κομμάτια. Η εξερεύνηση γίνεται συχνά ένας γρίφος και η μεγαλύτερη δυσκολία του παιχνιδιού εντοπίζεται σε τέτοιου είδους καταστάσεις και όχι στις μάχες του.
Οι τελευταίες, παρότι δεν προσφέρουν υψηλή πρόκληση, έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια από τους σχεδιαστές της Grezzo και της Nintendo, να είναι ενεργητικές για τον παίκτη και όχι παθητικές. Οπότε, πρέπει να βρίσκεται σε κίνηση, να παίρνει αποφάσεις συχνά αλλά και να κατευθύνει σωστά τον μικρό του στρατό από echoes. Προς το τέλος βέβαια, που έχει μάθει τα δυνατότερα τέρατα, είναι εύκολο να βασίζεται εξολοκλήρου πάνω τους αλλά ευτυχώς το παιχνίδι δημιουργεί και συνθήκες που σε αναγκάζει να σκεφτείς ποιο θα ήταν το πιο αποτελεσματικό.
Η Zelda αποκτάει την δυνατότητα να μεταμορφώνεται για σύντομο χρονικό διάστημα σε Link και να χρησιμοποιεί το κλασικό του ρεπερτόριο (σπαθί, ασπίδα, τόξο, βόμβες) αλλά είναι τόσο μικρό το διάστημα (αρχικά τουλάχιστον) που λειτουργεί σαν μια δύναμη που καλείται ο παίκτης να χρησιμοποιήσει στρατηγικά στα κατάλληλα σημεία. Είναι ένας ακόμα τρόπος να είναι ενεργός και όχι παθητικός παρατηρητής στις μάχες. Εν κατακλείδι, βρήκα το σύστημα με τα echoes εξαιρετικό και πολύ φρέσκο.
Οι μάχες παρότι σχετικά εύκολες, δεν γίνονται ποτέ βαρετές και σε ορισμένα σημεία (κάποια ειδικά σενάρια με υψηλότερη πρόκληση) αποκαλύπτεται και το ανεξερεύνητο -από το μεγαλύτερο μέρος του σχεδιασμού- βάθος τους. Η εξερεύνηση, το πραγματικό επίκεντρο της σειράς για μένα, αποκτά πολλές νέες διαστάσεις και διαθέτει και ορισμένους πραγματικά δύσκολους γρίφους. Το μόνο θέμα μου στο επίπεδο του gameplay εντοπίζεται σε μερικές μονάχα στιγμές που το παιχνίδι δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στα ίδια του τα στάνταρ.
Τη μία έκανα ένα quest χωρίς να το έχω ξεκινήσει “επίσημα” από τον κατάλληλο NPC και το παιχνίδι δεν με άφηνε να το ολοκληρώσω γιατί δεν αναγνώριζε τις ενέργειες μου και την άλλη, προσπαθούσα μάταια να βάλω φωτιά σε ένα ξύλινο φράγμα, για να ανακαλύψω 10 λεπτά μετά πως έπρεπε να το ανατινάξω. Ίσως το πρώτο να είναι απλά ένα bug που θα διορθωθεί σύντομα και το δεύτερο να μοιάζει με μικρή λεπτομέρεια μέσα στον μεγάλο κόσμο του, αλλά, είχαν και τα δύο μια σημαντική συνέπεια.
Με έκαναν να χάσω την απόλυτη εμπιστοσύνη μου στο παιχνίδι. Από το πρώτο σημείο και έπειτα έμεινα κυρίως στο προσχεδιασμένο μονοπάτι από φόβο μην μου ξανατύχει κάτι παρόμοιο (δεν μου ξαναέτυχε). Και από το δεύτερο περιστατικό, ένιωσα πως παρά την ελευθερία, υπάρχουν ακόμα συγκεκριμένες συμβάσεις στον σχεδιασμό που πρέπει ο παίκτης να αναγνωρίσει και να πράξει ανάλογα. Ένα από τα στοιχεία που έκαναν τα Botw/Totk αριστουργήματα είναι πως δεν είχαν τέτοιους συμβιβασμούς. Η ελευθερία και η πρωτοβουλία δεν τιμωρούνταν ποτέ και το κυριότερο, αν κάτι φαινόταν λογικό στο μυαλό σου, λειτουργούσε. Αυτή η καθολικότητα στον σχεδιασμό σε επίπεδο φυσικής και “χημείας” του κόσμου του δεν έσπαγε. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο οριοθετημένα, πιο δύσκαμπτα. Κάποιες φορές για λόγους ευκολίας, κάποιες όχι. Ακόμα και έτσι όμως, οι επιρροές από τα δύο αυτά “ξαδέρφια” του είναι εμφανείς και ο κόσμος του Echoes of Wisdom είναι με διαφορά ο πιο ζωντανός που έχουμε δει ποτέ σε top down Zelda.
Τελικά αυτό το art style ήρθε για να μείνει
Η εικαστική τεχνοτροπία του Echoes of Wisdom είναι η ίδια που είδαμε και στο remake του Link’s Awakening και παρόλο που την βρίσκω πολύ όμορφη στο μάτι, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα την επέλεγα ως μια γενική αισθητική προσέγγιση που ταιριάζει σε όλα τα top down Zelda. Η ονειρική λογική του Link’sAwakening έδινε στην “πλαστικότητα” των υφών και τους γλυκούς toy-like χαρακτήρες μια ταιριαστή, διακριτικά αλλόκοτη διάσταση. Τώρα στο Echoes of Wisdom, υπήρχαν σημεία που μου δημιουργούσε πάλι αυτήν την απόσταση με τον κόσμο του, που δεν θα έπρεπε. Σαν να είναι “ψεύτικος” κατά κάποιον τρόπο. Και ενώ λάτρεψα τους περισσότερους σχεδιασμούς των χαρακτήρων (η νεράιδα ίσως είναι η αγαπημένη μου σε όλη τη σειρά), υπήρχαν και σημεία στον τρόπο κυρίως που είναι σχεδιασμένοι οι εχθροί, που ένιωθα πως αυτό το art style προσθέτει στους χαρακτήρες μια παιδική, “ζαχαρωτή” υπόσταση, χωρίς να είναι πάντα ταιριαστή.
Και αν η αντίδραση στην αισθητική του είναι μάλλον υποκειμενικό θέμα, τα τεχνικά του θέματα δεν είναι. Μπορεί να μην έχει τις απότομες πτώσεις στο framerate του Link’s Awakening, αλλά υπάρχουν ακόμα στιγμές, κυρίως στον ανοικτό κόσμο που το παιχνίδι χάνει την γλυκιά του ροή και είναι σαν να “σέρνεται”, να “σκοντάφτει” ελαφρά. Αν υπολογίσουμε πως είναι σίγουρα ένα πολύ πιο πολύπλοκο και απαιτητικό παιχνίδι σε τεχνικό επίπεδο από το Link’s Awakening, με την δυνατότητα για πολλούς χαρακτήρες ταυτόχρονα στην οθόνη και αρκετά συστήματα να τρέχουν ταυτόχρονα από πίσω, μπορούμε να μιλήσουμε για μια θεαματική βελτίωση της Grezzo με αυτήν την μηχανή. Ωστόσο, το αποτέλεσμα συνεχίζει να έχει τα φανερά προβληματάκια του που επηρεάζουν αρνητικά την εμπειρία.
Τέλος, θέλω να σταθώ για λίγο και στην υπέροχη μουσική επένδυση. Αν πρόλαβα να “πιάσω” σωστά τα ονόματα στα credits, είναι συνθέτες εδώ που δούλεψαν και στα Botw/Totk και το αποτέλεσμα είναι για ακόμα μια φορά πολύ πετυχημένο. Πατώντας πάνω στην παραδοσιακή φόρμα αυτή τη φορά, με μελωδικά κομμάτια για κάθε περιοχή, η μουσική συνδυάζει γνωστά themes και μελωδικές νύξεις, σε φρέσκες συνθέσεις που μοιάζουν ταυτόχρονα οικείες και πρωτότυπες. Το γνωστό theme της Zelda έχει, όπως φαντάζεστε, την τιμητική του.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.