Το Fire Εmblem Εngage είναι μια χαμένη ευκαιρία - Review

Ένα από τα πλεονεκτήματα του Switch και της ένωσης του ρεπερτορίου τόσο των φορητών όσο και των οικιακών κονσολών της Nintendo, είναι ότι κάθε σειρά που παραδοσιακά άνηκε πρωτίστως σε μια από τις δύο μορφές, συστήνεται τώρα σε μια νέα μερίδα παικτών, χωρίς να χάνει ταυτόχρονα το παραδοσιακό κοινό της. Η σειρά Fire Emblem νομίζω ότι μπορούμε να πούμε πως ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Με πάνω από 30 χρόνια ιστορίας και παρουσία και σε οικιακές κονσόλες όπως το Super Nintendo, το Gamecube και το Wii, τα Fire Emblem έχουν παρόλα αυτά συνδεθεί τα τελευταία χρόνια με τις φορητές πλατφόρμες της Nintendo. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται κυρίως στο Awakennings που κυκλοφόρησε για το 3DS το 2012 και με την εμπορική του επιτυχία, έδωσε νέα πνοή στη σειρά, ωστόσο, έχω την εντύπωση πως γενικότερα οι καλύτερες στιγμές τους βρίσκονται στα φορητά. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, όπως και να ‘χει.

Προσωπικά, δεν είχα την τύχη να ασχοληθώ με κάποιο Fire Emblem πριν το Switch, οπότε ανήκω κι εγώ στο νέο αυτό κοινό που τα ανακαλύπτει τώρα και όπως απέδειξε ήδη το Three Houses, το οποίο έγινε γρήγορα το πιο πετυχημένο παιχνίδι της σειράς, δεν είναι αμελητέο. Και για να περάσουμε στο Engage, με αυτό το μικρό δείγμα της σειράς που βίωσα, δηλώνω εξίσου γοητευμένος όσο και απογοητευμένος. Για να εξηγήσω λοιπόν...

Τα Fire Emblem είναι turn based strategy RPGs με κίνηση σε πλέγμα και αν κρίνω από το Engage, πολύ καλά μάλιστα. Οι μάχες είναι, κατά τη γνώμη μου, με διαφορά το καλύτερο και πιο μελετημένο κομμάτι του παιχνιδιού και, ευτυχώς, καταλαμβάνουν τον κεντρικό ρόλο στο gameplay του. Στηρίζονται, ως είθισται, σε μια πλειάδα από πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που δημιουργούνται με βάση τα όπλα, την κλάση των χαρακτήρων και την θέση τους στο πεδίο της μάχης. Το σημαντικότερο είναι πως όλο το σύστημα χαρακτηρίζεται από ισορροπία και, παρότι αποτελείται από πολλά μέρη, οι βασικές αρχές του είναι ξεκάθαρες και ευνόητες.

Στο μίγμα σιγά - σιγά μπαίνουν το ίδιο το πεδίο της μάχης με σημεία που αλλάζουν κάποια στατιστικά, οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων που μπορούν να αναπτυχθούν και να δώσουν πλεονεκτήματα όταν οι “δεμένοι” χαρακτήρες πολεμούν δίπλα δίπλα και φυσικά, τα δακτυλίδια, η ειδοποιός και διαφημισμένη διαφορά αυτού του τίτλου σε σχέση με τους προηγούμενους. Τα δακτυλίδια περιέχουν το πνεύμα παλιών ηρώων της σειράς και δίνουν σε αυτόν που τα φοράει, όταν ενεργοποιηθούν, ειδικές δυνάμεις και ιδιότητες για σύντομο χρονικό διάστημα. Κι εδώ, μπορεί ο παίκτης να αναπτύξει το δέσιμο με το εκάστοτε δακτυλίδι/ήρωα και να το εξελίξει. Φαντάζομαι ότι τα δακτυλίδια, εκτός από μια -σημαντική- έξτρα διάσταση στο σύστημα μάχης, λειτουργούν και ως ένα μικρό fan service για τους λάτρεις των Fire Emblem.

Εγώ που αναγνωρίζω μόνο τους χαρακτήρες που έχω δει στα Smash Bros, δεν είμαι προφανώς σε θέση να κρίνω πόσο καλά υλοποιείται αυτή η πτυχή τους. Οι μάχες λοιπόν απαιτούν σκέψη και οργάνωση και σε συνδυασμό με τον μεγάλο αριθμό των χαρακτήρων που ελέγχεις κάθε φορά, μοιάζουν πράγματι με έναν μικρό πόλεμο στρατών και όχι προσωπικές αψιμαχίες. Το πώς θα χωρίσεις τις μονάδες σου στο πεδίο, πώς θα τις υποστηρίξεις, πότε θα επιτεθείς, από πού θα επιτεθείς και πότε θα υποχωρήσεις, πώς θα εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες του αντιπάλου και πώς θα καλύψεις τις δικές σου, είναι βασικά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει ο παίκτης σε κάθε μάχη, αν θέλει να προχωρήσει χωρίς απώλειες.

Διότι αν επιλέξτε να παίξετε το παιχνίδι με τους παραδοσιακούς κανόνες, όπως εγώ, όπου κάθε θάνατος χαρακτήρα στο πεδίο της μάχης έχει οριστική ισχύ για όλο το υπόλοιπο της ιστορίας, τότε η ένταση και η δυσκολία ανεβαίνουν κατακόρυφα. Εδώ να τονίσω πως ευτυχώς, με την βοήθεια ενός ειδικού κρυστάλλου, μπορείτε να γυρίσετε κινήσεις πίσω, αν κάτι στραβώσει ώστε να μην τιμωρηθείτε αυστηρά για κάποια αμέλεια στην στρατηγική σας. Παρότι σεναριακά μάλλον αδιάφοροι, αυτοί είναι χαρακτήρες με τους οποίους δένεσαι σε ένα επίπεδο μηχανισμών και όταν τους χάνεις για πάντα, η απουσία τους είναι αισθητή.

Μέσα από αυτόν τον “βάναυσο” μηχανισμό, τελικά, το παιχνίδι διηγείται τις καλύτερες ιστορίες του. Αρκετά νωρίς στην περιπέτεια, εντάσσεται στην ομάδα μου ένα παιδί, το οποίο θέλει να ταξιδέψει μαζί μας για να γίνει γιατρός όπως ο μπαμπάς του. Λίγο πριν το αφήσει ο πατέρας του να μας ακολουθήσει, μου ζητάει να του υποσχεθώ ότι δεν θα πάθει κάτι. Είναι μια κλασική, χιλιοπαιγμένη σκηνή, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση ή συναίσθημα και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. Αρκετές ώρες αργότερα, βρίσκομαι στον 22^ο γύρο μιας μάχης και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να τον σώσω, εκτός και αν ξανά-ξεκινήσω όλη τη μάχη. Αποφασίζω τελικά να ζήσω με τις συνέπειες της στρατηγικής μου και αυτή η απόφαση με στοίχειωσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στο παιχνίδι. Τέτοιους είδους σενάρια που προκύπτουν οργανικά μέσα από το gameplay και τις αποφάσεις του παίκτη είναι που αναδεικνύουν τις μεγάλες δυνατότητες του τίτλου.

Που, δυστυχώς, για να είμαι ειλικρινής, δεν τις επαληθεύει. Η “δική του” ιστορία είναι, κατά τη γνώμη μου, απογοητευτική. Δεν είναι τόσο ότι στερείται ιδεών. Και τις ανατροπές της έχει και συμπαθητικό ρυθμό και δεν φλυαρεί ακατάπαυστα όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιου είδους μελοδραματικές αφηγήσεις. Εκεί που χωλαίνει είναι στην εκτέλεσή της. Οι χαρακτήρες είναι πολλοί και έχουν εν τέλει, ελάχιστο βάθος (κάτι που υπονομεύει και το διακύβευμα του παραπάνω σεναρίου που περιέγραψα), ο κεντρικός ήρωας (ή ηρωίδα) έχει μια “νερόβραστη” προσωπικότητα, ενώ, η παράδοση κάποιων βασικών σεναριακών στιγμών στερούνται στοιχειώδους δραματικού χτισίματος και δομής.

Ακόμα και στις απλές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χαρακτήρων απουσιάζει η οποιαδήποτε “σπιρτάδα” στη γραφή του. Μετά από κάθε μάχη το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα στον παίκτη να μιλήσει με τους συντρόφους του και μάλιστα επιβραβεύει τέτοιες πρωτοβουλίες με “bond fragments”, ένα από τα “νομίσματα” στην οικονομία του. Κι ενώ είναι μια ωραία ιδέα, οι συνομιλίες έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον. Θυμίζουν λίγο δηλώσεις ποδοσφαιριστών μετά από αγώνα. Δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να πουν. Οπότε αυτή η διαδικασία καταλήγει σαν μια βιαστική αγγαρεία για τον παίκτη, για να πάρει την ανταμοιβή του. 0λα αυτά όπως είναι λογικό καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια σε μια περιπέτεια που εμένα μου φάνηκε “επίπεδη” και “άψυχη”.

Γενικότερα, νομίζω ότι τα περισσότερα από τα στοιχεία που πλαισιώνουν αυτό το υπέροχο σύστημα μάχης, δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Το παιχνίδι έχει και ένα μέρος που λειτουργεί σαν hub και μπορεί ο παίκτης να επιστρέφει εκεί μετά από κάθε μάχη για να αγοράζει ή να αναβαθμίζει όπλα αλλά και να κάνει κάποιες μικρές δραστηριότητες με την μορφή mini games. Να τρώει με τους συντρόφους του, να ψαρεύει, να καθαρίζει (!) τα δακτυλίδια του κ.α.

Και πάλι, καμία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή είναι τόσο άρτια εκτελεσμένη μηχανικά που να απορροφήσει τον παίκτη. Θα τις δει από περιέργεια ή από ανάγκη (προσφέρουν μικρές βοήθειες) αλλά, αν κρίνω από εμένα τουλάχιστον, δεν θα επιστρέψει σε αυτές από ευχαρίστηση. Το θετικό είναι ότι, τουλάχιστον, τίποτα από αυτά δεν είναι αναγκαία, αν θέλετε απλά να επικεντρωθείτε στις μάχες και να τα αγνοήσετε, γίνεται σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Κάπως έτσι όμως, καταλαβαίνεις ότι μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, μοιάζει με “νεκρό” χώρο και χρόνο.  

Τέλος, ο τομέας της παρουσίασης και του οπτικοακουστικού σχεδιασμού είναι από τα δυνατά του σημεία. Το anime στυλ των χαρακτήρων είναι όμορφα υλοποιημένο, ενώ μου άρεσε και ο χάρτης και οι διάφορες απεικονίσεις των βασιλείων. Μπορεί να δίνει έναν περιορισμένο χώρο στον παίκτη να εξερευνήσει αλλά το παιχνίδι είναι αρκετά αποτελεσματικό μέσα από αυτές τις απεικονίσεις και το art direction του στο να μεταδίδει μια αίσθηση μεγέθους και ταυτότητας σε κάθε περιοχή του. Το animation στις μάχες είναι μια ωραία πινελιά και η μουσική του, χωρίς να με ενθουσιάσει, διαθέτει ορισμένα κομμάτια που πραγματικά “καρφώθηκαν” στο κεφάλι μου. Με λίγα λόγια, οπτικά και ακουστικά το Engage είναι μια χαρά.