Moon Knight: Όταν λείπει αυτό το κάτι τις | Finale Review

Eίμαστε ξανά εδώ μετά το φινάλε μιας ακόμη σειράς της Marvel Studios στο Disney Plus, μόνο που το τέλος του Moon Knight ήταν από τις περιπτώσεις που με άφησε στα κρύα του λουτρού θα έλεγα και γενικά μια αίσθηση ότι ενώ ήθελα να αγαπήσω τις προθέσεις του, τα έκανε μαντάρα στην εκτέλεση. Από την αρχή ήταν πολλά υποσχόμενο, αλλά μάλλον ήθελε να πει πολλά παραπάνω και μόλις έξι επεισόδια δε χωρούσαν για να δεθώ πλήρως με τον Steven Grant/Marc Spector του Oscar Isaac. Αναμφίβολα η ερμηνεία του Isaac είναι από τις αξιομνημόνευτες στο MCU και ικανότητά του να αλλάζει προσωπικότητες γρηγορότερα και από snap του Thanos αποτελεί μακράν το μεγαλύτερο και απολαυστικότερο highlight όλης της σειράς και του χαρακτήρα στην live-action βερσιόν του.

Το πρόβλημα στην προκειμένη, ήταν η εκτέλεση στο Moon Knight δυστυχώς όσο περνάνε οι ώρες και κάθεται περισσότερο στη σκέψη μου το φινάλε και όλο το ταξίδι των έξι επεισοδίων, που τελικά απέδειξε ότι βιάστηκε απότομα να τυλίξει την κουρτίνα για την αυλαία. Το ότι το κάνει με εντυπωσιακό τρόπο δεν αναιρεί το παραπάνω γεγονός. Ουσιαστικά το Moon Knight «γκάζωσε» και έδειξε να είναι πιο ισορροπημένο μέσα στην ίδια του την τρέλα -και την παράνοια ενός ανθρώπου που βασανίζεται από σχιζοφρένεια- μετά το 4^ο επεισόδιο που εκεί έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Γιατί όμως 4 επεισόδια και γιατί ένα τόσο αργό ψήσιμο ενώ δε χρειαζόταν; Αναρωτιέμαι αν ήταν θέμα περιορισμένου budget που ήθελε να παρουσιάσει κάτι μεγαλύτερο και δεν υλοποιήθηκε -περισσότερα για αυτό παρακάτω- ή εάν ο showrunner, Jeremy Slater, δεν ήταν και ο καλύτερος να βρίσκεται στο τιμόνι του, διότι δεν κουβαλάει ένα ρεζουμέ αντάξιο του ύψους της Marvel.

Οι σκηνοθέτες από την άλλη στάθηκαν στο ύψος τους τόσο ο Mohamed Diab που έφερε ένα μοναδικό αραβικό στοιχείο που είναι ο κορμός του Moon Knight όσον αφορά το ύφος, μαζί με τους Aaron Moorhead και Justin Benson που υπογράφουν το 4^ο επεισόδιο -διόλου τυχαία με όσα γίνονται εκεί. Εκτός από τον Isaac την παράσταση έκλεψε για μένα η May Calamawy, η οποία το φινάλε δικαιώνει τον χαρακτήρα της Layla El-Faouly και ελπίζω να τη δούμε μελλοντικά σε περισσότερα projects του MCU. O Ethan Hawke ως κακός τελικά πέρασε και δεν ακούμπησε, δηλαδή ούτε κάτι τρομερό ήταν στην ερμηνεία του, αλλά ούτε και κάτι που θα μνημονεύουμε ως έναν σημαντικό κακό στο MCU. Γενικά περίμενα κάτι περισσότερο από τον Hawke ως Arthur Harrow μόνο που εκ του αποτελέσματος πέρασε διεκπεραιωτικά εντελώς.

Στα πολύ αρνητικά του Moon Knight πρέπει να αναφέρω το ότι βασίστηκε σε παραπανίσια σημεία στο CGI (τόσο στα τέρατα όσο και στην στολή του Moon Knight), αλλά και σε σκηνές που ο τεχνητός φωτισμός δεν πείθει ότι γυρίστηκαν σε εξωτερικό χώρο. Ειλικρινά έβγαζε μάτι το ότι στη μια σκηνή η στολή ήταν ενισχυμένη με CGI και ακριβώς στην επόμενη -χωρίς καμία αλλαγή και λόγο- η ίδια στολή φαινόταν πιο πειστική όντας πραγματική, με πρακτικά εφέ. Τα εφέ του, πότε ήταν του ύψους, όπως στην τελική μάχη του φινάλε (όχι τρομερού) και πότε του βάθους (σκηνή στο μουσείο π.χ.).

Τα τελευταία τρία επεισόδια έχουν συνάμα όλα όσα έλειπαν από τα προηγούμενα και όλα όσα θα έπρεπε να έχει κρατήσει από εκείνα. Χάνει την παραξενιά, την αλλόκοτη φύση του Moon Knight και επιδίδεται σε ένα ταξίδι αλά Indiana Jones που ξαφνικά ξεσπάει ένα υπερφυσικό, κοσμικό στοιχείο. Όλα αυτά για να χτίσει ένα φινάλε που πέφτει στην ίδια τετριμμένη παγίδα που έπεσε και το 9^ο και τελευταίο επεισόδιο του WandaVision, μια κλασική μάχη μεγάλων διαστάσεων πολύ κλισέ και αντίθετη στα όσα έχτιζε. Εν τέλει αγαπητέ μου Moon Knight η σειρά σου όσο ιδιαίτερη κι αν ήταν, όσο τολμηρές προθέσεις και αν είχε, έμπαζε στην εκτέλεση. Θα ήθελα να ξαναδώ σαφέστατα τον Isaac ως Moon Knight απλώς σε πιο ικανά χέρια.