Αυτό το microchip είναι η μικρότερη ιπτάμενη κατασκευή του ανθρώπου (ΒΙΝΤΕΟ)

Η φύση εμπνέει όλο και περισσότερους επιστήμονες και μηχανικούς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το μικρότερο ιπτάμενο κατασκεύασμα του ανθρώπου. Εμπνευσμένο από τον τρόπο που οι σπόροι ορισμένων δέντρων και φυτών ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις με τη βοήθεια του αέρα, το μικροσκοπικό ιπτάμενο microchip δεν ξεπερνά σε μέγεθος έναν κόκκο άμμου.

Σχεδιάστηκαν από το Northwestern University στο Illinois των ΗΠΑ και παρόλο που είναι τόσο μικρά, διαθέτουν αισθητήρες, πηγή ενέργειας, κεραίες για ασύρματη επικοινωνία και ενσωματωμένη μνήμη για αποθηκευτικό χώρο.

Ο στόχος μας ήταν να προσθέσουμε την πτήση με φτερά σε μικρού μεγέθους ηλεκτρονικά συστήματα, με την ιδέα πως αυτές οι δυνατότητες θα μας επιτρέψουν να διανέμουμε υψηλής αποτελεσματικότητας, ηλεκτρονικές συσκευές μινιατούρες για να μετράμε το περιβάλλον για ρύπανση, να παρακολουθούμε πληθυσμούς και ασθένειες. – John A. Rogers, επικεφαλής ομάδας

Σκοπός των μηχανικών ήταν να διατηρήσουν στον αέρα όσο το δυνατόν περισσότερο το microchip για να μεγιστοποιήσουν το χρόνο στον οποίο συγκεντρώνει δεδομένα και έτσι κατέληξαν σε αυτό το design για την πιο αργή και σταθερή περιστρεφόμενη πτώση.

Νομίζουμε πως έχουμε νικήσει τη φύση. Με τη στενή έννοια του όρου τουλάχιστον, μπορέσαμε να δημιουργήσουμε κάτι που πέφτει με πιο σταθερές τροχιές και με μικρότερη ταχύτητα από τους αντίστοιχους σπόρους που βλέπουμε από φυτά και δέντρα. Μπορέσαμε επίσης να δημιουργήσουμε αυτά “ελικοπτεράκια” σε μεγέθη πολύ μικρότερα από αυτά που βρίσκουμε στη φύση.

Οι συσκευές αυτές θα μπορούν να απελευθερώνονται μαζικά από αεροπλάνο ή ελικόπτερο και να παρακολουθούν περιβαλλοντικά φαινόμενα, τη ρύπανση του αέρα και πολλά ακόμα. Όσο για το γεγονός πως δημιουργεί μεγαλύτερη ρύπανση στην προσπάθεια μέτρησης της ρύπανσης, οι ερευνητές απαντούν:

Αποδοτικές μέθοδοι για να την ανάκτηση και την απόρριψή τους πρέπει να αναλυθούν προσεκτικά. Μία λύση είναι να κατασκευάζονται οι συσκευές από υλικά που διαλύονται με φυσικό τρόπο και απορροφούνται από το περιβάλλον μέσω χημικής αντίδρασης ή φυσικής αποσύνθεσης.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Nature.