Ο Μπλε Δράκος της Ιαπωνίας δεν ανήκει σε κανένα είδος που έχουμε δει (ΕΙΚΟΝΕΣ)

Πριν περίπου 72 εκατομμύρια χρόνια, στις θάλασσες του δυτικού Ειρηνικού Ωκεανού κολυμπούσε ένας από τους μεγαλύτερους θηρευτές της ιστορίας. Με το μέγεθος ενός σχολικού λεωφορείου, αυτό το πλάσμα που ανέπνεε αέρα δεν ήταν θηλαστικό, παρά το γεγονός πως ήταν θερμόαιμο. Δεν ήταν ούτε ο πρόγονος των κροκόδειλων, παρά το παρόμοιο σχήμα κεφαλιού του. Ανήκε σε ένα εξαφανισμένο πλέον είδος υδρόβιων ερπετών με διόφθαλμη όραση, τέσσερα τεράστια πτερύγια, μία μακριά, πανίσχυρη ουρά και ένα ακόμα πτερύγιο στην πλάτη του.

Λόγω της τοποθεσίας που βρέθηκαν τα απολιθώματά του, της Wakayama η οποία είναι πλούσια σε μύθους και ιστορίες της ιαπωνικής κουλτούρας, οι ερευνητές το ονόμασαν “Μπλε Δράκο”. Σε αντίθεση με τον μοσάσαυρο, το ραχιαίο πτερύγιο που έμοιαζε με αυτό ενός καρχαρία, τον βοηθούσε να στρίβει με ταχύτητα και ακρίβεια στο νερό.

Το απολίθωμα του Μπλε Δράκου βρέθηκε με ολόκληρο το σκελετό του ζώου στον ποταμό Aridagawa και οι παλαιοντολόγοι χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια προσεκτικής εργασίας για να αφαιρέσουν τα οστά από το πέτρωμα που βρισκόντουσαν.

Ο Μπλε Δράκος των έξι μέτρων κατηγοριοποιήθηκε ως ένα εντελώς νέο είδος μοσάσαυρου, με την επίσημη ονομασία Megapterygious wakayamaensis.

Δεν έχουμε κάποια σύγχρονη αναλογία σε αυτού του είδους τη μορφολογία σώματος – από τα ψάρια στους πιγκουίνους και τις θαλάσσιες χελώνες. Κανένα δεν έχει τέσσερα μεγάλα πτερύγια που τα χρησιμοποιούν μαζί με την ουρά.

Οι μοσάσαυροι ήταν οι μεγαλύτεροι θηρευτές όλων των εποχών, φτάνοντας σε ορισμένα είδη ακόμα και τα 17 μέτρα. Για 20 εκατομμύρια χρόνια, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ωκεανών και ήταν και το τελευταίο είδος μεγάλων θαλάσσιων ερπετών. Τα σαγόνια τους και τα δόντια τους μπορούσαν να διαλύσουν τα πάντα, από καβούκια χελωνών μέχρι καρχαρίες, ενώ πολλές φορές έτρωγαν και το δικό τους είδος.

Τα πίσω πτερύγια του Μπλε Δράκου είναι πολύ μεγαλύτερα από άλλα απολιθώματα μοσάσαυρων που έχουμε βρει, ενώ και η σπονδυλική στήλη μοιάζει περισσότερο με αυτήν ενός δελφινιού παρά ενός μοσάσαυρου.

Αποτελεί μυστήριο ο τρόπος που χρησιμοποιούσε και τα πέντε αυτά υδροδυναμικά στοιχεία. Ποιο χρησιμοποιούσε για ώθηση και ποιο για να αλλαγή κατεύθυνσης; Δημιουργεί πολλές ερωτήσεις που προκαλούν την κατανόησή μας για το πώς κολυμπούσαν οι μοσάσαυροι.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Journal of Systematic Palaeontology.