Η ιστορία πίσω από τη σκηνή της Ellen Burstyn που σημάδεψε το Requiem for a Dream

Requiem for a Dream… Για πολλούς η καλύτερη ταινία του Darren Aronofsky. Ήταν πριν εικοσιένα χρόνια όταν κυκλοφόρησε μία παράξενη, σκοτεινή ταινία με πρωταγωνιστή τον νεαρό τότε Jared Leto, την Ellen Burstyn, την Jennifer Connely και τον Marlon Wayans. Το εν λόγω ψυχολογικό θρίλερ αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας του Hubert Selby που κυκλοφόρησε το 1978 και απεικονίζει διαφορετικές μορφές εθισμού στα ναρκωτικά, που κάνει τους ανθρώπους να ζουν με αυταπάτες, σε απόγνωση και που αψηφούν την πραγματικότητα.

Το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο -όπως ήρθε στη χώρα μας, προβλήθηκε αρχικά στο Φεστιβάλ των Καννών και μετά τις εξαιρετικές κριτικές που έλαβε έφτασε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ και αργότερα στα μέρη μας. Μάλιστα, εκτός από τα πολλά βραβεία που είχε κερδίσει, είχε προταθεί και για ένα Όσκαρ για την εκπληκτική ερμηνεία της Burstyn ως Sara Goldfarb και τον τρομερό μονόλογο που είχε δώσει περίπου στα μισά του φιλμ.

Περίπου στα 40 λεπτά της ταινίας βλέπουμε την Sara και τον Harry να κάθονται στο τραπέζι και να συνομιλούν μεταξύ τους σε μία συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Εκείνη του εκμηστηρεύεται πως της ήρθε μια πρόσκληση από ένα τηλεοπτικό κανάλι για να συμμετάσχει σε μία εκπομπή. Έτσι, αποφάσισε να πάρει κάτι χάπια για να χάσει γρήγορα βάρος, να αδυνατίσει και να «μπει» σε ένα κατακόκκινο φόρεμα που ήταν και το αγαπημένο του άντρα της. Για να γίνει αυτό, η μόνη της ελπίδα, είναι να πάρει αυτά τα χάπια. Μετά από λίγα λεπτά, η Sara ανοίγει την καρδιά της στον Harry λέγοντάς του ότι νιώθει μόνη, ότι γερνάει και δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης και πόσο ανάγκη έχει να κάνει κάτι διαφορετικό, για να φύγει ο πόνος από μέσα της. Ο διάλογος αυτός είναι εξαιρετικά γραμμένος και είναι για εμένα, από τις πιο συγκινητικές στιγμές στον κινηματογράφο.

Ωστόσο, υπάρχει μία ιστορία πίσω από αυτόν τον μονόλογο που λίγοι γνωρίζουν. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, που το κάθε πλάνο είναι πολύ προσεκτικά σχεδιασμένο, η κάμερα σε αυτή τη σκηνή κουνάει και δεν βρίσκεται στο κέντρο του χαρακτήρα, όπως ήθελε ο Aronofsky. Φυσικά, υπάρχει λόγος γι’ αυτό, αφού δεν ήταν προγραμματισμένη να γίνει έτσι. Κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, όταν κάθονται οι δύο χαρακτήρες στο τραπέζι και μιλούν, γίνονται πολύ κοντινά πλάνα στο πρόσωπο της Burstyn, το πλάνο είναι στραβό και «γέρνει» προς τα αριστερά, καθώς εκείνη μιλάει για τα προβλήματά της. Ο λόγος; Ο κινηματογραφιστής Matthew Libatique, τα έκανε «θάλασσα» σε αυτή τη σκηνή γιατί είχε λυγίσει συναισθηματικά, έτρεμε, έκλαιγε από την ερμηνεία της Burstyn και δεν μπορούσε να συνέλθει με τίποτα.

Όπως αποδείχθηκε, τα γυρίσματα σταμάτησαν επειδή δεν μπορούσε να συνέλθει και δε γινόταν να κρατήσει την κάμερα σταθερή, ενώ είχαν θολώσει τελείως τα μάτια του από το κλάμα. Παρόλο που κόπηκε η σκηνή μετά από αυτό το περιστατικό, ο Darren Aronofsky τον παρηγόρησε και αποφάσισε να την κρατήσει στην τελική ταινία, γιατί είχε μαγευτεί και εκείνος από την ερμηνεία της Ellen Burstyn, μιας και τα είχε δώσει όλα.

Αυτή ήταν η backstage ιστορία του Requiem for a Dream που μάγεψε κοινό και κριτικούς πριν περίπου είκοσι χρόνια, ενώ μέχρι και σήμερα θεωρείται από τις πιο σημαντικές ταινίες των 00s για πολλούς λόγους. Να σας θυμίσω, βέβαια και στο παρακάτω link την εκπληκτική μουσική που έγραψε ο Clint Manseell με το “Lux Aeterna”.