Bonus Round: Πώς τα παιχνίδια μού έμαθαν να μην τα παρατάω

Ξέρετε κάτι; Είμαι σίγουρη ότι έχετε ακούσει πολλές ιστορίες σαν κι αυτή. Πολλοί έχετε και δικές σας. Δεν έχω σκοπό να σας παρουσιάσω μια ιδανική ιστορία. Θα σας πω όμως μια δική μου ιστορία και κρατήστε ότι θέλετε από αυτή.

Ως παιδί, δεν πολυκούραζα μια κατάσταση. Είχα μάθει στα δύσκολα να ζητάω βοήθεια. Καμιά φορά, αν κάτι δεν έβαινε ευνοϊκά και όπως ήθελα, το παρατούσα και ξεκινούσα κάτι άλλο. Λίγες ήταν οι φορές που κάθισα με υπομονή και προσπάθησα ξανά και ξανά για να πετύχω κάτι. Κι αυτές οι φορές αφορούσαν κυρίως πράγματα που έτσι κι αλλιώς μου άρεσε να κάνω. Δεν ξέρω αν ήταν καθαρή τεμπελιά, βαρεμάρα ή ανασφάλεια.

Ξέρω όμως ότι κάπου μέσα στα χρόνια που καταπιάστηκα για τα καλά με τα βιντεοπαιχνίδια, ο τρόπος σκέψης μου άρχισε να αλλάζει. Αν δεν περνούσα την πίστα, δεν θα προχωρούσα, δεν θα έβλεπα τι θα γίνει μετά. Δεν θα έπαιρνα το βραβείο. Δεν θα πολεμούσα τον κακό. Δεν θα έσωζα τον κόσμο. Όσο δενόμουν με το παιχνίδι, δυσκολευόμουν να πω “άστο, δεν μπορώ να το κάνω”. Ήταν λίγο η ιστορία, λίγο η περιέργεια για το τί θα γίνει μετά που δεν με άφηναν σε ησυχία. Ξαφνικά σκεφτόμουν συνεχώς τι έπεται της πίστας που είμαι, τι θα γίνει στο επόμενο chapter, πώς τελειώνει αυτή η ιστορία και αν θα καταφέρω να βρω την πριγκίπισσα, να σώσω τους φίλους μου, τον κόσμο, τον εαυτό μου.

Κι όσο μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε και ο εγωισμός μου. Δεν δεχόμουν να μην τα καταφέρνω. Άρχισα να προσπαθώ παραπάνω. Πέρα από την περιέργεια, ήθελα το βραβείο. Είχε αλλάξει πια ένα μεγάλο μέρος του τρόπου σκέψης μου. Άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να τερματίσω το παιχνίδι για το trophy. Άρχισα να θέλω να έχω στο 100% τα παιχνίδια. Να συλλέξω πλατίνες. Οι δυσκολίες τότε δεν ήταν παρά μια πρόκληση μέσα από την οποία εγώ κάτι έχω να κερδίσω. Και αυτό πρέπει να είναι χρυσό και να γυαλίζει. Να είναι απόδειξη ότι τα κατάφερα. Μέχρι που σκόνταψα και έπεσα με τη μούρη στα Souls παιχνίδια.

“Τι εννοείς ξεκινάω από την αρχή;” … “Που είναι η επιβράβευσή μου;” … Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σοκ ήταν αυτό για έναν άνθρωπο που έχει μάθει αλλιώς. Είχε όμως κάτι καθηλωτικό αυτή η διαδικασία. Το να πεθαίνεις ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο, στο ίδιο boss, με κάθε δυνατό τρόπο. Να νευριάζεις με κάθε YOU DIED, να ιδρώνεις με κάθε εχθρό που βλέπεις. Κάπου μέσα στο παιχνίδι, χάθηκα. Και μαζί, χάθηκε και η ανάγκη για επιβράβευση. Το να βγαίνω ζωντανή από την περιοχή που μόλις ήμουν, ήταν αρκετό. Η ανάσα που έπαιρνα όταν καθόμουν στο bonfire ήταν πιο χρυσή κι αστραφτερή από κάθε trophy που πέρασε ποτέ μπροστά από τα μάτια μου.

Πάντα απολάμβανα τα βιντεοπαιχνίδια, μα τώρα ήταν αλλιώς. Δεν έπαιζα από περιέργεια. Δεν έπαιζα για ανταμοιβή. Έπαιζα για το σφίξιμο στο στομάχι σε κάθε αποτυχία. Έπαιζα για αυτή την ανάσα όταν επιτέλους τα κατάφερνα.

Και δεν το καταλάβαινα ξεκάθαρα τότε, αλλά με επηρέαζε και σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυτό. Άρχισα να πεισμώνω, να προσπαθώ παραπάνω. Να μην δέχομαι την ήττα χωρίς να έχω προσπαθήσει αρκετά. Σιγά σιγά, άρχισε να φαίνεται σε οτιδήποτε αποφάσιζα να καταπιαστώ.

Όχι, δεν πέτυχα σε όλα. Έκανα πολλές φορές λάθος και έπαιξα την εκάστοτε “πίστα” ξανά και ξανά μέχρι να δω ένα θετικό αποτέλεσμα. Τις μισές φορές, δεν είδα καν το θετικό αποτέλεσμα που ήλπιζα. Δεν κατάφερα να τερματίσω όλες τις “πίστες”. Δεν “σκότωσα όλα τα bosses”.

Και ακόμη και αν σταμάτησα τις μάχες μαζί τους, εκτίμησα τις προσπάθειές μου. Έμαθα ότι μπορεί το να κοιτάς μπροστά να είναι αναμφίβολα ένας τρόπος να προχωράς, αλλά δεν βλάπτει καμιά φορά να κοιτάς και ψηλά και να παίρνεις μια μεγάλη ανάσα.

Παλεύοντας με δράκους, δεν θα νικάς πάντα. Μερικοί δράκοι… δυστυχώς δεν σκοτώνονται.  Μπορείς να συνεχίσεις να προσπαθείς ή ακόμα και να αποδεχτείς την κατάσταση σταματώντας. Τίποτα από αυτά δεν σε κάνει νικητή ή χαμένο. Όσο φλογερή και αν είναι η ανάσα ενός δράκου, το μόνο που δεν κατάφερε ποτέ να λιώσει είναι το σπαθί ενός πολεμιστή. Το σπαθί αυτό δεν έχει σχέση με το αν νίκησες ή έχασες, έμεινες να προσπαθείς ή αποχώρησες. Όσο το σπαθί αντέχει στο πεδίο μάχης, είτε καρφωμένο στο έδαφος, είτε μπηγμένο στην καρδιά του δράκου σου, έχεις λόγο να είσαι περήφανος.