N7 Day: Αυτό είναι το Mass Effect

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 7 Νοεμβρίου του 2018, αλλά με αφορμή τη «γιορτή του Mass Effect» είπαμε να θυμηθούμε ξανά τις επικές στιγμές που μας χάρισε η σειρά της BioWare.

Προσοχή! Το παρόν κείμενο περιέχει spoilers.

Πέρασαν έξι χρόνια από το κλείσιμο της τριλογίας Mass Effect. Η τελική φράση του stargazer «One more story…» μας στοίχειωσε και μας έκανε να αναπολούμε κάθε χρόνο σαν σήμερα εκείνες τις στιγμές που πλέον μοιάζουν σαν όνειρο. Σαν τον απόηχο ενός ταξιδιού που κάναμε και κλείσαμε σε μια βαλίτσα όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που βιώσαμε. Πέρασαν χρόνια, έχουν πλέον μείνει πίσω μας, αλλά θα τα φυλάμε πάντα κοντά στη καρδιά μας. Είναι οι κόσμοι που ταξιδέψαμε, οι χαρακτήρες που αγαπήσαμε και το ίδιο αυτό συναίσθημα που μοιραστήκαμε με λίγους. Είμαστε αναζητητές των εμπειριών που δεν μπορέσαμε να ξεχάσουμε. Είναι εκείνες που μας έφεραν κοντά.

Με αυτά τα εφόδια ατενίζουμε μπροστά μας ένα μέλλον που δείχνει δυσοίωνο για τη σειρά. Δεν έχουμε επιλογή από το να προσπαθούμε συνεχώς να βρούμε ταξιδιώτες που θα μοιραστούμε μαζί τους την αγάπη και την ανάγκη της συνεχούς εξερεύνησης. Δε θα τα παρατήσουμε γιατί ανεξάρτητα το ποιοι, από πού και πόσο μεγάλοι ή μικροί είμαστε, η N7 Day θα μας φέρνει κοντά και θα μας ενώνει. Κι’ αυτός ο δεσμός είναι πολύ δυνατός για να σπάσει. Γιατί ξέρουμε πως υπάρχουν πολλοί σαν εσένα εκεί έξω.

Τι να πρωτοθυμηθείς σε αυτή τη σειρά και να μη σε πιάσει ρίγος....Τη πρώτη επαφή με το ολόγραμμα του Sovereign στον Virmire που με την επιβλητική φωνή του σου έλεγε ότι τα λόγια σου για αντίσταση είναι άδεια όπως το μέλλον σου; Την αποκάλυψη του Vigil στον Ilos για την ταυτότητα των Reapers και την πτώση των Protheans; Την αναγέννηση του Normandy καθώς έβγαινε απ’ το σταθμό του Cerberus; Την suicide mission; Την εικόνα των εκατομμυρίων Reapers να καταφθάνουν στον γαλαξία; Τον θάνατο του αγοριού καθώς ο Shepard έφευγε απ’ τη Γη; Τη θυσία του Mordin και του Legion; Τον Garrus να σου δείχνει το σπίτι του στον Palaven να καίγεται; Την απόγνωση του Shepard όταν έπεσε η Thessia; Τον Joker που προσπαθούσε να σε κάνει να γελάσεις παρόλο που οι Reapers μόλις είχαν επιτεθεί στην αποικία που έμενε οι οικογένειά του; Τον λυγμό στη φωνή του Elcor στη Citadel να σου λέει ότι οι Reapers αφάνισαν το είδος του; Τον λόγο του Hackett προς τον στόλο πριν την τελική επίθεση; Το «I’m proud of you» του Aderson καθώς πέθαινε; Τα flash back με τους συντρόφους σου υπό τον ήχο του «An End Once and for All» καθώς ο Shepard εκπλήρωνε την τελευταία του αποστολή; Ακόμα κι’ αν δε θυμάσαι πλήρως τις λεπτομέρειες, στο μυαλό είναι χαραγμένο το δέος που σε έκανε να νιώσεις και να το διαχωρίσεις στη καρδιά σου ως κάτι επικό.

Η Bioware ώθησε αυτό που λέμε απλά «video game» στα όριά του. Δημιούργησε έναν γαλαξία θαυμάτων που τα πάντα είναι πιθανά και εξαρτώνται από εσένα, μια ματιά σε ένα μέλλον τόσο φανταστικό αλλά συνάμα και τόσο ρεαλιστικό μέσα απ' την απλότητα αλλά και την πολυσυνθετότητά του. Δημιούργησε έναν χαρακτήρα που ξεδιπλώνοντας στην πορεία την προσωπικότητά του, ανακάλυπτες στοιχεία του εαυτού σου, ανακάλυπτες τον ήρωα που έχεις μέσα σου. Έναν χαρακτήρα που ήταν προνόμιο να γνωρίζεις.

Το Mass Effect δεν ξεχώρισε για τα γραφικά ή το gameplay του. Ξεχώρισε για το καθηλωτικό του σενάριο, τους δυνατούς διαλόγους του και το χτίσιμο των χαρακτήρων, τόσο του κεντρικού ήρωα, όσο και αυτών που τον πλαισίωναν. Τους έδωσε από μια μοναδική προσωπική ιστορία, αφήνοντας τον παίκτη να τους ανακαλύψει, να δεθεί μαζί τους και να νοιαστεί μέχρι τον επίλογο. Στο παιχνίδι δεν πολεμούσες μόνο για σένα, την ανθρωπότητα ή το καθήκον του Shepard ως Alliance soldier. Ένιωθες την ανάγκη να πολεμήσεις, να σταθείς στα πόδια σου και να τα καταφέρεις για τους φίλους που σε στήριξαν, πολέμησαν στο πλάι σου και πίστεψαν σε σένα από την αρχή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Ήταν μια επική μάχη που έφερε πόνο, βάσανα και απώλειες. Παράλληλα όμως ένωσε έναν ολόκληρο γαλαξία ως στρατιώτες, σύμμαχους κι ως φίλους. Ήταν ένας δεσμός που δύσκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί. Ήταν πιο δυνατός από κάθε όπλο σε παιχνίδι, δε μπορούσε να κατακτηθεί ούτε να καταστραφεί. Σου δημιούργησε την ανάγκη να τους προστατέψεις με κάθε τρόπο, μόνο και μόνο για να σου θυμίσει πως όσο και να θέλεις, τίποτα δεν είναι στο χέρι σου και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες. Η ομορφιά του Mass Effect ήταν η ανθρωπιά του, οι φιλίες και οι έρωτες μέσα σε έναν κόσμο αντίξοο, οι σκληρές αποφάσεις και οι ακόμα σκληρότερες συνέπειες.

Ήταν μια γροθιά στο στομάχι που σου υπενθύμιζε τι κάνει έναν άνθρωπο σπουδαίο. Και τότε κατάλαβες, το ένιωσες και θα το νιώθεις κάθε φορά που θα κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό και τα εκατομμύρια αστέρια του, γιατί οι προσευχές μας μέσω αυτών αντηχούν σε όλο τον γαλαξία, ενώνονται και γίνονται μήνυμα που ταξιδεύει σε κόσμους οι οποίοι μοιράζονται τον ίδιο ουρανό. Ίσως και το ίδιο πεπρωμένο. Πως το ταξίδι της ζωής είναι ρίσκο κι' όποιες κι' αν είναι οι συνθήκες, όποια κι' αν είναι τα εμπόδια, ανεξάρτητα του τι θα συναντήσεις στο τέλος του, αρκεί μόνο να κάνεις ένα βήμα μπροστά και να το πραγματοποιήσεις.

Το μέλλον του Mass Effect δεν γνωρίζουμε ποιο μπορεί να είναι και το πολύ κοντινό παρελθόν δε θέλουμε καν να το θυμόμαστε. Ωστόσο η επιστροφή του πατέρα της σειράς Casey Hudson στη BioWare και οι πρόσφατες δηλώσεις του που μιλούν για την επαναφορά της στο μέλλον, γεννά κάποιες μικρές ελπίδες. Νομίζω όσο η σειρά μένει στα χέρια του δημιουργού και δεν δίνεται εργολαβία όπως το Andromeda σε άλλους, τα πράγματα θα είναι κάπως πιο αισιόδοξα. Και λέω κάπως γιατί από πίσω υπάρχει μια EA που κλίνει περισσότερο σε υπηρεσίες παρά σε παιχνίδια όπως τα ξέραμε.

Όπως και να’ χει ας αφήσουμε στην άκρη τις αρνητικές σκέψεις, η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στο Mass Effect. Στις όμορφες αναμνήσεις και την υπέροχη εμπειρία που μας χάρισε. Νιώστε ελεύθερα να μοιραστείτε στα σχόλια τις δικές σας Mass Effect στιγμές που θυμάστε και σας κάνουν μέχρι σήμερα να ανατριχιάζετε.

Happy N7 Day σε όλους!