Λαβκραφτικά videogames και άλλες μακάβριες ιστορίες

Απαγορευμένα βιβλία, απερίγραπτές μορφές, αέναες οντότητες και ανέλπιδοι “πρωταγωνιστές” είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το σύμπαν που δημιούργησε ο πατέρας του κοσμικού τρόμου Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Όντας ένας από τους ελάχιστους που μπορεί να του αποδοθεί πραγματική κοσμογονία, η αξία του έργου του αναγνωρίστηκε (πόσο ταιριαστά) μετά θάνατον, απλώνοντας την επιρροή του όχι μόνο στην λογοτεχνία αλλά και στις λοιπές ψυχαγωγικές τέχνες από την μουσική μέχρι τον κινηματογράφο. Η εμφάνιση του Λαβκραφτικού στοιχείου στην αγαπημένη μας ενασχόληση ήταν φυσικά αναπόφευκτη και εκδηλώθηκε από νωρίς.

Είτε ως ψήγματα είτε ως απευθείας μεταφορές, από το πρώιμο survival horror των Alone in the Dark μέχρι τα συμπαντικά Mass Effect και τα δάση του Alan Wake, εκατοντάδες τίτλοι άντλησαν έμπνευση από τον πρωτομάστορα του τρόμου με ποικίλα αποτελέσματα, συνήθως απογοητευτικά αφού η επιτυχημένη μεταφορά του έργου του Λάβκραφτ σε άλλα μέσα έχει πολλάκις αποδειχτεί εξαιρετικά δύσκολη έως ακατόρθωτη. Ενόψει του φιλόδοξου Call of Cthulhu που κυκλοφορεί σύντομα, θυμηθήκαμε τα παιχνίδια που ξεχώρισαν και μας μετέφεραν στο σύμπαν του σπουδαίου δημιουργού.

Shadow of the Comet (Infogrames, 1993)

Βασισμένο κυρίως σε δύο από τις γνωστότερες ιστορίες του συγγραφέα, το ο «Τρόμος του Ντανγουιτσς» και το «Σκιές πάνω από το Ίνσμουθ» το παιχνίδι είναι ένα παραδοσιακό adventure της εποχής του με ότι αυτό συνεπάγεται (pixel hunt και μερικούς παράλογους γρίφους) όμως το κάλο σενάριο, η σωστή ατμόσφαιρα και μερικές πολύ όμορφες εικόνες το καθιστούν ως το πρώτο παιχνίδι που βασίστηκε επίσημα στο έργο του Λαβκραφτ και θεωρήθηκε κλασσικό. Αξιόλογο αλλά όχι αντάξιο ήταν και το πνευματικό του sequel Prisoner of Ice.

Chronicle of Innsmouth (Psychodev, 2017)

Ένα παράτολμο indie εγχείρημα από την Ιταλική Psychodev το οποίο “παίζει” σαν ένας συνδυασμός των Shadow of the Comet και Monkey Island. Θα περίμενε κανείς πως η εισαγωγή του χιούμορ της Lucas Arts στον Κθουλχικό μύθο θα κατέστρεφε την ατμόσφαιρα, αντιθέτως η εναλλαγή των πιο αστείων στιγμών με τις πιο σκοτεινές ανέδειξε την επιζητούμενη αίσθηση φρίκης. Επίσης οι απαιτούμενοι χρόνοι κάποιον quick click events είναι ικανοί να μας ωθήσουν στην τρέλα όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ήρωες των ιστοριών του Λαβκραφτ. Αναμένεται με ενδιαφέρον και το δεύτερο πόνημα της εταιρείας. Το Chronicle of Innsmouth: Mountains of Madness.

Lone Survivor (Superflat Games, 2012)

Το πολυβραβευμένο one-man game του Japer Byrne αρχικά χαρακτηρίστηκε ως ένα δυσδιάστατο Silent Hill. Η κατάβαση όμως του πρωταγωνιστή προς την παράνοια και η αδυναμία του να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τον εφιάλτη μαζί με άλλα στοιχεία που δεν θα ήταν σωστό να αποκαλύψουμε, καθιστούν το Lone Survivor ως ένα τίτλο Λαβκραφτικών επιρροών και αξιώσεων.

 Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth (Headfirst Productions, 2005)

Κυκλοφόρησε από την Bethesda και αποτέλεσε ένα ιδιότυπο κράμα τρισδιάστατου fps, adventure και stealth gameplay. Το Dark Corners of the Earth αναβίωσε τα γεγονότα του «Σκιές πάνω από το Ίνσμουθ» ακολουθώντας τα βήματα του ντετέκτιβ Jack Walters και παρά το έντονο trial and error, παραμένει μέχρι σήμερα το καλύτερο επίσημο AAA παιχνίδι του είδους καθώς παρέμεινε πιστό στο πνεύμα και το ύφος του αρχικού υλικού.

Amnesia: The Dark Descent (Frictional Games, 2010)

Η ομάδα της Frictional ποτέ δεν έκρυψε την λατρεία της προς τον Λάβκραφτ. Κάτι που ήταν έκδηλο από το πρώτο Penumbra μέχρι το πιο πρόσφατο και πολύ καλό SOMA. Το αποκορύφωμα όμως ήρθε με το Amnesia, ένα διαμάντι του gaming - φόρο τιμής στον συγγραφέα, που δημιούργησε σχολή στο hide ‘n seek και ξεκίνησε “reaction καριέρες” στα twitch και youtube . Αλχημικά πειράματα, μία ανασκαφή στην Αλγερία, διώκτες που μόνο το αντίκρισμα τους οδηγεί στον θάνατο και πολλά άλλα σχηματίζουν το puzzle της πιο τρομακτικής gaming εμπειρίας που ζήσαμε ποτέ. Ο ίδιος ο Χ.Φ. θα ήταν περήφανος.

The Last Door (The Game Kitchen, 2013-2016)

Διαποτισμένο με αναφορές τόσο στο έργο του Λάβκραφτ αλλά και του προπάτορα του γοτθικού τρόμου Έντγκαρ Άλαν Πόε, το The Last Door κυκλοφόρησε σε επεισοδιακή μορφή οκτώ μερών αφήνοντας πίσω του ένα ολοκληρωμένο horror point ‘n click κόσμημα  που κατάφερε με ευκολία όσα δεν κατάφεραν Developers με πολλαπλάσια bugdet. Ξεκινώντας με την διερεύνηση του θανάτου ενός οικείου προσώπου, τα “τετράμπιτα” γραφικά του σε πρώτη επαφή απωθούσαν, κατέληγαν όμως να λειτουργούν προς όφελος του αντικαθιστώντας τις θαμπές και αόριστες περιγραφές του Λάβκραφτ με ακατέργαστα  γκροτέσκα pixels που άφηναν τις νοσηρές λεπτομέρειες να συμπληρωθούν από την φαντασία του παίκτη, συνοδεία ενός εκπληκτικού soundtrack. Αν είστε λάτρεις του τρόμου οφείλετε στον εαυτό σας να στηρίξετε το The Last Door. Έτσι ίσως δει το φως της μέρας και η τρίτη σεζόν...

Eternal Darkness: Sanity’s Requiem (Silicon Knights, 2002)

Το Eternal Darkness ήταν το δεύτερο χαρτί της Nintendo, μετά το επικό Remake του Resident Evil, στην προσπάθεια της να προσελκύσει ενήλικο κοινό στο Gamecube. Το πολυδιαφημισμένο Sanity Meter που φανερώνονταν αθώα αυξομειώνοντας την ένταση του ήχου και έφτανε στο σημείο να διαγράφει τα save μας, εξωκοσμικές οντότητες σε διαμάχη για κυριαρχία, ένας αρχαίος ανθρωποδερματόδετης υφής τόμος, το γεγονός πως η κατάρα του προγονικού αίματος δεσμεύει τις μελλοντικές γενιές, καθιστούσαν σαφές πως το action-adventure ταξίδι της Alexandra Roivas και των δώδεκα προγόνων της προς την διαλεύκανση του μυστηριώδους φόνου του παππού της Edward Roivas, ήταν μία ανεπίσημη ωδή προς το συνολικό σύμπαν του Λάβκραφτ. Η καλύτερη μάλιστα μέχρι πρόσφατα.

Bloodborne (FromSoftware, 2015)

Η αιτία να μετονομαστεί η “souls” κατηγορία παιχνιδιών σε Soulsborne. O Miyazaki ξεπέρασε πανηγυρικά τον εαυτό του δίνοντας ψηφιακή σάρκα και οστά στους ¨Μεγάλους Παλαιούς” και εξέφρασε την λογοτεχνική πεποίθηση του Λάβκραφτ πως ο άνθρωπος παρανοεί μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στην επαφή με γνώση υπεράνω αυτού. Το ανοσιούργημα που ακούει στο όνομα Bloodborne δεν είναι μόνο ένα από τα καλύτερα videogames όλων των εποχών αλλά και το κορυφαίο έργο τέχνης του Chtulhu σύμπαντος σε οποιοδήποτε μέσο, που δεν προέρχεται από τον ίδιο τον δημιουργό του.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας videogame εμπνευσμένο από τη ζοφερή φαντασία του H.P. Lovecraft; Πείτε μας στα σχόλια.