Σοκαριστικές στιγμές που ζήσαμε σε βιντεοπαιχνίδια

Όταν το δέος πνίγει τις λέξεις
10 Οκτωβρίου 2018 10:30
Σοκαριστικές στιγμές που ζήσαμε σε βιντεοπαιχνίδια

Προσοχή! Το παρόν κείμενο περιέχει spoilers.

Έχουν περάσει πολλά παιχνίδια από τα χέρια σου. Κάποια τα θυμάσαι για την καθαρή απλή διασκέδαση που σου προσέφεραν, κάποια για την ιστορία τους και κάποια για τους χαρακτήρες τους. Κάποια ωστόσο κατέχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά σου κι’ αυτό οφείλεται σε στιγμές αναπάντεχες που σου προκάλεσαν έκπληξη. Σε έκαναν να ανατριχιάσεις, να νιώσεις δέος, να συγκινηθείς και συνεπώς να έρθεις πιο κοντά στους χαρακτήρες που ελέγχεις. Είναι εκείνες οι γραμμές σε κάποιο διάλογο, είναι η μουσική που συνοδεύει ένα πλάνο, είναι η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης, ή μια σκηνή που σου έκοψε την ανάσα. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι μικρές ή μεγάλες στιγμές, είναι εκείνες που θα σε κάνουν να τις αναβιώνεις κάθε φορά που θα φέρεις στο νου σου τον τίτλο του εκάστοτε παιχνιδιού και το υλικό με το οποίο το σμίλεψες μέσα σου ως κάτι επικό. Γιατί κακά τα ψέματα. Να σε κερδίσει ένα παιχνίδι και να σε κάνει να ασχοληθείς μαζί του είναι σχετικά εύκολο. Μπορεί να παίζεις άπειρα παιχνίδια και να περνάς με όλα καλά μαζί τους. Να σε κάνει όμως να το αγαπήσεις και να το αγαπάς για όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι κάτι σπάνιο που μετριέται σε στιγμές. Μερικές από αυτές θα αναπολήσουμε παρακάτω.

Final Fantasy VII

Δε θα μπορούσα να ξεκινήσω χωρίς την πρώτη πραγματικά πιο σοκαριστική στιγμή όχι μόνο της ίδια της σειράς αλλά γενικά της ιστορίας του gaming. Σίγουρα υπήρχαν κι’ άλλες πιο πριν, όμως η σκηνή του θανάτου της Aeris ταρακούνησε σε πρωτόγνωρο βαθμό για την εποχή τους gamers. Η Aeris ήταν από τους πιο αγαπητούς κεντρικούς χαρακτήρες στην ομάδα του Cloud και για τον ίδιο προφανώς κάτι παραπάνω μιας και ένιωθε αισθήματα για εκείνη. Προς το τέλος του πρώτου μέρους του παιχνιδιού, ο ανταγωνιστής του Cloud, Sephiroth, επιχειρεί να χρησιμοποιήσει το black materia ώστε να εκτελέσει την υπέρτατη μαγεία καταστροφής Meteor για να ενωθεί με το «river of life» lifestream και να γίνει θεός. Ο Cloud καταφέρνει να πάρει το black materia, όμως το παραδίδει στον Sephiroth αφού βρίσκεται υπό την κυριαρχία του μέσω των Jenova cells. Η Aeris ως η μόνη που μπορεί να τον αποτρέψει, καταφεύγει στον ναό κάτω απ’ την Forgotten City. Εκεί προσευχόμενη θα χρησιμοποιήσει το white materia για να καλέσει τη μόνη δύναμη (Holy) που μπορεί να αντιμετωπίσει το Meteor. Ο Sephiroth το αντιλαμβάνεται και στέλνει τον Cloud να τη σκοτώσει, όμως εκείνος αντιστέκεται. Λίγο πριν τελειώσει την προσευχή, ο Sephiroth εισβάλει από την οροφή του ναού και σκοτώνει την Aeris με το σπαθί του, η οποία πέφτει νεκρή στην αγκαλιά του Cloud. Μετά τη μάχη, ο Cloud λέει το τελευταίο αντίο αφήνοντας το άψυχο σώμα της να βυθιστεί στο νερό. Ήταν η πιο συναισθηματική και σπαρακτική στιγμή του παιχνιδιού, που κάθε fan του Final Fantasy (και όχι μόνο) θα θυμάται όσα χρόνια κι αν περάσουν όσα Final Fantasy κι αν έχει παίξει.

 The Last of Us

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έπαιξε το Last of Us και δεν έπαθε γενικά σοκ με το πόσο αριστοτεχνικά η Naughty Dog διαχειρίστηκε το αίσθημα της απώλειας στο ίδιο το παιχνίδι όσο και στο DLC Left Behind. Ειδικά στην αρχή όταν ξεκινούσες να παίζεις, που ακόμα δεν είχες ιδέα τι σε περιμένει, η εισαγωγή ήταν μια γερή γροθιά στο στομάχι που σε έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι τα πράγματα θα είναι σοβαρά. Μετά το ξέσπασμα ενός ιού με βάση τον μύκητα Cordyceps που μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε τερατόμορφα επιθετικά όντα, ο Joel μαζί με την κόρη του Sarah και τον αδερφό του Tommy, στην προσπάθειά τους να σωθούν εγκαταλείπουν το σπίτι τους. Τρέχοντας στους δρόμους της πόλης στους οποίους επικρατεί χάος, η κόρη του τραυματίζεται και αναγκάζεται να την κουβαλήσει στα χέρια του, ενώ ο αδερφός του μένει πίσω για να μπλοκάρει μια πόρτα και να αποτρέψει τους μεταλλαγμένους να εισβάλουν. Παρόλα αυτά κάποιοι μολυσμένοι ξεπροβάλουν και συνεχίζουν να καταδιώκουν τον Joel, ώσπου πέφτει πάνω σε έναν στρατιώτη που τον σώζει πυροβολώντας τους. Ο στρατιώτης επικοινωνεί με τους ανωτέρους του ενημερώνοντας ότι μπροστά του έχει έναν πατέρα με ένα τραυματισμένο παιδί, όμως παίρνει εντολή να μη πάρει ρίσκα και να τους σκοτώσει. Ο Joel το αντιλαμβάνεται και την ώρα που πάει να σωθεί δέχεται τα πυρά, λίγο πριν ο αδερφός του Tommy καταφθάσει και πυροβολήσει τον στρατιώτη. Η Sarah τραυματίζεται θανάσιμα και ξεψυχά οδυνηρά στα χέρια του πατέρα της. Ο Troy Baker που υποδύεται τον Joel είχε δηλώσει ότι ο σκηνοθέτης του παιχνιδιού, τους έβαλε άπειρες φορές να γυρίσουν ξανά και ξανά τη συγκεκριμένη σκηνή μέχρι να πετύχουν το αποτέλεσμα που ήθελε. O Baker μάλιστα είχε νευριάσει μαζί του γιατί είχε πάει αργά και ήταν όλοι κουρασμένοι. Μετά από κάμποσες φορές ο ηθοποιός ξαναγυρνά ακόμα μια φορά τη σκηνή και στο στούντιο αντιλαμβάνεται ότι επικρατεί σιγή. Σηκώνει το βλέμμα και παρατηρεί ότι όλοι τον κοιτάζουν αποσβολωμένοι. Τότε κατάλαβα είπε, το ένιωσα ότι το’ χα κάνει σωστά.

Το παιχνίδι είναι γεμάτο από ξεχωριστές στιγμές και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μας έχει τη δική του αγαπημένη. Ωστόσο πιστεύω ότι αν χρειαστεί να επιλέξουμε ακόμα μια σκηνή θα επιλέγαμε ομόφωνα τη σκηνή με τις καμηλοπαρδάλεις. Ο Joel και η Ellie βίωσαν τη θυσία, την απώλεια, την αποσύνθεση του νέου αυτού κόσμου και το θάνατο που παραμονεύει σε κάθε γωνία. Η παρουσία ξαφνικά κάτι τόσο όμορφου και ζωντανού ήταν μια αχτίδα ελπίδας . Αν όχι για το μέλλον, για το σήμερα, το τώρα, τη στιγμή εκείνη. Μια στιγμή γαλήνης και δέους που θα θυμόμαστε γλυκά.

Gears of War

Ποιος θα περίμενε ότι ένα παιχνίδι με αλυσοπρίονα, μπράτσα και εξυπνακίστικες ατάκες θα μπορούσε να μας αγγίξει συναισθηματικά; Σαφώς το παιχνίδι επικεντρωνόταν στη δράση, όμως υπήρχαν στιγμές που μας άφησαν εμβρόντητους και κατέστρεψαν τη ψυχολογία μας, όπως η τραγική ιστορία του Dom και της Maria.  Όταν οι Locust βγήκαν στην επιφάνεια και κήρυξαν τον πόλεμο εναντίων της ανθρωπότητας, έσπειραν τον θάνατο παντού. Ο Dom ένας από τους κεντρικούς playable χαρακτήρες του παιχνιδιού, στην επίθεση αυτή έχασε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Στο Gears of War 2 ωστόσο, πέφτουν στα χέρια τους πληροφορίες που λένε για ένα εγκαταλελειμμένο φυλάκιο όπου εκεί οι Locast κρατούν ομήρους. Πεπεισμένος σύμφωνα με τα στοιχεία ότι η Maria βρίσκεται εκεί, η ομάδα σπεύδει και ανακαλύπτει κάποιες κάψουλες-κελιά στα οποία οι Locast διεξάγουν πειράματα. Εν τέλει όντος η Maria βρίσκεται εκεί και την απελευθερώνουν. Ακολουθεί μια σκηνή που ο Dom χαρούμενος μετά από τόσες προσπάθειες και μάχες επιτέλους αγκαλιάζει τη γυναίκα του, μέχρι η φωνή του Marcus να τον συνεφέρει και να δει την τραγική πραγματικότητα. Ότι η Μαρία έχει μετατραπεί σε ένα παραμορφωμένο σε κατάσταση φυτού άδειο κέλυφος. Ο Dom ξέρει τι πρέπει να κάνει, αλλά συντετριμμένος ρωτά τον Marcus. Εκείνος τον ακουμπά στον ώμο και με καθησυχαστική φωνή του λέει ότι είναι εντάξει. Τον αφήνει μόνο του, απομακρύνεται και ακούει τον πυροβολισμό.

Ο επίλογος της τραγικής αυτής ιστορίας θα κλείσει στο τρίτο παιχνίδι με μια από τις πιο δυνατές στιγμές ολόκληρης της σειράς. Στην προσπάθειά τους να βρουν καύσιμα φτάνουν στην πόλη Mercy όπου οι εχθροί έχουν στήσει ενέδρα και τους περικυκλώνουν. Καθώς κάθε ελπίδα χάνεται ο Dom βρίσκει ένα βυτιοφόρο με καύσιμα. Το βάζει μπροστά, κοιτάζει ψηλά, μιλά για τελευταία φορά στη γυναίκα του και το οδηγεί πάνω στους εχθρούς, θυσιάζοντας τον εαυτό του για να σώσει τους φίλους και συμπολεμιστές του. Μπαίνει και το πιάνο, με το Mad World του Garry Jules που φορτίζει ακόμα περισσότερο συναισθηματικά τη σκηνή -κυρίως τους παλιούς fans που γνωρίζουν ότι με το κομμάτι αυτό είχε πρωτοπαρουσιαστεί το τρέιλερ του πρώτου παιχνιδιού το 2006- και μας αφήνει στήλη άλατος. Δεν ήταν απλά μόνο μια σκηνή. Είναι η επένδυση σε ένα κεφάλαιο που κλείνει. Η τελευταία τραγική πράξη, μιας πενταετούς «παράστασης», στην οποία ο Dom, ένας χαρακτήρας που περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, λυτρώνεται και βρίσκει επιτέλους τη γαλήνη που αναζητούσε.

Bioshock

Ποτέ άλλοτε μια φράση δεν ταυτίστηκε τόσο σε ένα παιχνίδι όπως το «Would you Kindly?» του Bioshock. Ο τρόπος με τον οποίο ο δημιουργός του παιχνιδιού, Ken Levine, μας χειραγώγησε, ήταν ύπουλα αριστοτεχνικός! Αφού λοιπόν ο Atlas έχει πείσει τον Jack (κι εμάς μαζί) ότι ο ιδρυτής της Rapture (Andrew Ryan) είναι ο κακός της υπόθεσης, μας ζητά πολύ ευγενικά πάντα να τον βοηθήσουμε. Φυσικά πώς να αρνηθούμε αφού είναι η φωνή που μας καθοδηγεί μέσω του ασυρμάτου στο χάος που επικρατεί; Ο Atlas όμως δεν είναι τελικά αυτός που νομίζαμε. Είναι ο ορκισμένος εχθρός του Rayan, Frank Fontaine που στην ουσία προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο και τη γενετική μετάλλαξη στη Rapture προκειμένου να κερδίσει δύναμη και χρήμα. Αυτό πήγαινε εντελώς κόντρα στα υψηλά ιδανικά του Rayan, τα οποία αφορούσαν μια κοινωνία χωρίς αφέντες και θεούς. Καθώς λοιπόν κατεβαίνουμε στα βαθύτερα τμήματα της πόλης για να σώσουμε υποτίθεται τη γυναίκα και το παιδί του Atlas, συναντάμε τον Ryan και η αλήθεια αποκαλύπτεται. A man chooses. A slave obeys μας λέει και του εξηγεί ότι είναι ο νόθος γιός του, τον οποίο τον πούλησε η μάνα του στον Frank με σκοπό να τον κάνει μια υπάκουη δολοφονική μηχανή που θα εκτελούσε εντολές κάθε φορά που θα άκουγε τη φράση «Would you kindly». Όλες οι αναμνήσεις του, η υποτιθέμενη βλάβη που έριξε «τυχαία» το αεροπλάνο στη μέση του Ατλαντικού, η εύρεση του ασυρμάτου και η «σωτηρία» από τον Atlas, τα πάντα ήταν προσχεδιασμένα και ο Jack απλά ένα αναλώσιμο πιόνι στα σχέδια ενός άπληστου παράφρονα. Δε ξέρω για εσάς αλλά για μένα η παρακάτω σκηνή ήταν η πιο σοκαριστική και 'WTF' στιγμή που έχω ζήσει ποτέ σε βιντεοπαιχνίδι!  

Red Dead Redemption

Νομίζω ότι το Red Dead Redemption είναι από εκείνα τα παιχνίδια που ακόμα κι αν κάποιος δεν είναι οπαδός των western και του setting της Άγριας Δύσης θα πρέπει οπωσδήποτε να δει. Ούτε εγώ ήμουν. Όμως το παιχνίδι δεν έχει απλά μια τυπική ιστορία, όπως μας έχουν συνηθίσει άλλα παρόμοιας θεματολογίας. Αφορά μια ιστορία λύτρωσης σε ένα κόσμο που μεταλλάσσεται και εκμοντερνίζεται στη νέα εποχή της βιομηχανοποίησης. Κάποιοι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν αυτή την αλλαγή, κάποιοι άλλοι θα προσπαθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο να κρατήσουν τον τρόπο ζωής που ήξεραν. Ο John Marston αφού πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή ως εγκληματίας, αποφάσισε να αφήσει πίσω του την παρανομία και τη παλιά του συμμορία, να καταφύγει σε ένα ράντζο και να επικεντρωθεί στην οικογένειά του. Εξαιτίας του βεβαρημένου του ιστορικού, η κυβέρνηση του υπόσχεται αμνηστία μόνο αν βοηθήσει τον τοπικό κυβερνητικό πράκτορα Edgar Ross, να φέρει στη δικαιοσύνη τα πρώην μέλη της συμμορίας του. Ο Ross όμως είναι ένας κυνικός άνθρωπος, ο οποίος λατρεύει τη δύναμη και την εξουσία που του έδωσε η κυβέρνηση, θεωρώντας ότι οι πράξεις του υπερβαίνουν το νόμο. Κατ’ αυτόν 'Once an outlaw, always an outlaw'. Αφού ο Marston εκπληρώνει τη συμφωνία και καταφεύγει στο ράντσο που ονειρευόταν μαζί με την οικογένειά του, ο Ross αποφασίζει να προδώσει τη συμφωνία αυτή, βγάζοντας απ’ τη μέση μια και καλή και το τελευταίο μέλος της συμμορίας. Εισβάλει μαζί με μια στρατιά από αστυνομικούς, στρατιώτες και κυβερνητικούς πράκτορες. Ο Marston φυγαδεύει πάνω σε ένα άλογο τη γυναίκα και το γιο του και βγαίνει να τους αντιμετωπίσει. Η σκηνή αυτή που κρυφοκοιτά έξω από την πόρτα, την κλείνει, πέφτει παύση σιωπής και μετά παίρνει μια ανάσα και βγαίνει μέχρι να πέσει νεκρός από τις σφαίρες, ήταν από εκείνες που μέχρι να τελειώσει μου είχαν κόψει την ανάσα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αδυνατούσα να καταλάβω ποια είναι η «λύτρωση» που αναφέρεται στον τίτλο. Πιο πολύ ένιωθα οργή παρά κάποιο αίσθημα λύτρωσης. Δηλαδή πέρασε τόσες περιπέτειες, έδωσε τόσες μάχες για τι; Για μερικές ώρες ευτυχίας πριν του το στερήσουν κι’ αυτό; Ο θάνατος του Marston με αυτόν τον τραγικό και άδικο τρόπο ήταν πραγματικά μια ηρωική στιγμή και παράλληλα σοκαριστική. Βέβαια όταν τα χρόνια πέρασαν, ο έλεγχος πέρασε στα χέρια του γιου του κι εκείνος πήρε εκδίκηση σκοτώνοντας όπως άξιζε το δολοφόνο του πατέρα του. Τότε κατάλαβα, χαμογέλασα και βυθίστηκα ανακουφισμένος στο άκουσμα του Deadman's Gun στα credits.

Συνεχίζεται…


Εσάς ποια είναι η πιο σοκαριστική στιγμή που βιώσατε σε παιχνίδι; Πείτε μας στα σχόλια!

Tags: