Τα καλύτερα παιχνίδια του 2017

Το Horizon: Zero Dawn αποτελεί, τουλάχιστον για εμένα, μια μεγάλη έκπληξη. Όχι γιατί δεν περίμενα πως θα είναι ένα καλό παιχνίδι (άλλωστε τα production values ήταν πολύ ψηλά) αλλά γιατί δεν πίστευα ποτέ πως η Guerrilla είναι ικανή να παραδώσει, εκτός από εντυπωσιακό τεχνικό τομέα και στιβαρούς gameplay μηχανισμούς, μια δημιουργία με καλογραμμένους χαρακτήρες, ενδιαφέρον σενάριο και εξαιρετική πλοκή. Είναι σπουδαίο κατόρθωμα για μια εταιρία να εξελίσσεται με τέτοιο ραγδαίο ρυθμό και είμαι πολύ αισιόδοξος για το τι μας επιφυλάσσει μέλλον.

Το NieR: Automata αποτελεί ένα εξαιρετικό action RPG παιχνίδι με πλούσια και ώριμη ιστορία με φοβερή παρουσίαση, καλοδουλεμένους μηχανισμούς, τόσο στο gameplay, όσο και στις διαφορετικές μορφές της κάμερας με ένα κατά την άποψη μου αριστουργηματικό τομέα μουσικής. Μία ιδιαίτερη εμπειρία που αλληλοεπιδρά με το μυαλό του παίκτη, αναταράσσοντας το ψυχικό του κόσμο, παίζοντας με τα συναισθήματά του, κάνοντας τον να αναρωτιέται για τα πάντα που συμβαίνουν στην οθόνη του. Σίγουρα, σε αρκετά σημεία υπάρχει χώρος για βελτίωση, αλλά θεωρώ πως η νέα δημιουργία του Yoko Taro θα καλύψει και αυτούς που αναζητούν ένα "εκρηκτικό" action παιχνίδι με hack and slash στοιχεία, αλλά και όσους ψάχνουν να ζήσουν μια πιο ιδιαίτερη και ώριμη εμπειρία.

Υπάρχουν μερικές «παράξενες» επιλογές, υπάρχουν μικρολάθη, αλλά στο σύνολό του το Resident Evil 7 είναι η μεγάλη επιστροφή των Resident Evil. Φέρνει νέο αέρα στη σειρά και ευελπιστώ να είναι η αρχή ενός «λαμπρού» μέλλοντος, τόσο για το franchise, όσο και για την ίδια την Capcom, η οποία μας διέψευσε όλους πανηγυρικά. Επιτέλους!

Το Hellblade: Senua’s Sacrifice είναι ένα AAA χαστούκι στη βιομηχανία από μια μικρή σχετικά ομάδα. Η τιμή και η διάρκειά του (6-8 ώρες ανάλογα τον παίκτη), θεωρώ πως είναι παραπάνω από ικανοποιητικές για την ποιότητα και το περιεχόμενο που προσφέρει. Μια ιστορία για μια γυναίκα που πολεμά στον ίδιο της τον νου, τον εφιάλτη της. Μια σάπια ιστορία απομόνωσης, μοναξιάς, αγάπης μέσα σε μια προσωπική ψυχωτική κόλαση. Ίσως έχει μερικές μικρές αδυναμίες. Ίσως όμως, έχει και τον αρτιότερο ηχητικό τομέα, τα ομορφότερα facial animations και μια αριστουργηματική απόδοση για τα βασανιστήρια που βιώνουν καθημερινά άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές.

Η Nintendo έχτισε το όνομά της τις δεκαετίες του 80 και του 90 παράγοντας υψηλής ποιότητας παιδική ψυχαγωγία που ήταν τόσο επιδραστική και έντονη στα παιδιά που ακόμα και μέχρι σήμερα καρπώνεται τα τότε επιτεύγματά της. Τα παιδιά εκείνα αποτελούν το συντριπτικό ποσοστό του λεγόμενου hardcore κοινού της, σήμερα. Ωστόσο, το Breath of the Wild δεν βασίζεται στη νοσταλγία, δεν επιχειρεί να ενεργοποιήσει τις ίδιες συνδέσεις στο μυαλό σου αναπαράγοντας με μικρές παραλλαγές τις οικείες και αγαπητές σχεδιαστικές φόρμες που ήξερες. Κάνει κάτι πολύ πιο δύσκολο, σου δημιουργεί εκ νέου αυθεντικά, πρωτόλεια συναισθήματα. Από αυτά που νόμιζες πως θα ήταν δύσκολο να νιώσεις ξανά, τώρα στα 30 σου. Δεν σου υπενθυμίζει πως ένιωθες όταν ήσουν παιδί, σε κάνει να νιώθεις και πάλι σαν παιδί. Τα τελευταία παιχνίδια της Nintendo που κατάφεραν κάτι παρόμοιο ήταν τα Super Mario Galaxy πριν μια δεκαετία, ωστόσο κι αυτά, κουβαλάνε σε ορισμένες πτυχές του σχεδιασμού τους, τη “στάμπα” της casual φιλοσοφίας του Wii. Το Breath of the Wild από την άλλη, είναι μια αγνή επιστροφή της Nintendo όχι στο παρελθόν αλλά στις σχεδιαστικές αξίες που την έκαναν τόσο αγαπητή. Μια αυθεντική παιδική περιπέτεια που στηρίζεται μέσα από έναν μαγευτικά ζωντανό κόσμο, στο μυστήριο, την εξερεύνηση και την ανακάλυψη. Ένα παιχνίδι που όχι μόνο επαναφέρει τη σειρά Zelda στην πρώτη γραμμή των σχεδιαστικών εξελίξεων, αλλά πηγαίνει κάποιες πτυχές του μέσου ένα μικρό βηματάκι παραπέρα. Και το πιο συναρπαστικό απ’ όλα; Τα περιθώρια βελτίωσης αλλά κυρίως εξέλιξης αυτής της νέας, ελεύθερης φόρμας φαντάζουν τη δεδομένη στιγμή, ανεξάντλητα.