Πόσο επηρεάζει την κρίση μας η νοσταλγία;

Το συναίσθημα ενάντια στη λογική
24 Νοεμβρίου 2015 14:45
Πόσο επηρεάζει την κρίση μας η νοσταλγία;

Η βιομηχανία των videogames εξελίσσεται συνεχώς και ασχέτως με τη γκρίνια που εκφράζουμε κατά καιρούς έχει κάνει γιγαντιαία άλματα προς τα εμπρός κατά τη σαραντάχρονη πορεία της. Αρκετά συχνά, όμως, βλέπω έναν έντονο αποπροσανατολισμό με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία της ενασχόλησής μας με το μέσο και να γίνεται ένα χόμπι από συνήθεια. Τελικά, εμείς ως παίκτες, τι πραγματικά ζητάμε από ένα σύγχρονο παιχνίδι; Όπως είναι φυσικό, πολλές φορές δενόμαστε με κάποια βιντεοπαιχνίδια ή ακόμα και με τα συστήματα και τις εταιρίες τους. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι η Nintendo, η οποία στην περίοδο που διανύουμε έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο, κυκλοφορώντας ελάχιστους τίτλους, κάνοντας απανωτά spin-off και πλέον έχει επικεντρωθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στη νέα της επερχόμενη κονσόλα, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει και τον τελευταίο πιστό κάτοχο Wii U. Συν τοις άλλοις, άκρως αναμενόμενοι μεγάλοι τίτλοι από γνωστά franchices της εταιρείας δεν ήρθανε ποτέ.

Αν προσπαθήσετε να το δείτε σφαιρικά, τα τελευταία χρόνια η εταιρεία αυτή στοχεύει κυρίως σε νεαρές ηλικίες και το μεγαλύτερο ποσοστό παιχνιδιών της είναι τίτλοι από ήδη επιτυχημένους χαρακτήρες που μετράνε τριάντα χρόνια. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, συγκεκριμένα ο Super Mario έχει εμφανιστεί σε περισσότερα από διακόσια παιχνίδια της εταιρίας (το νούμερο δεν είναι σχήμα λόγου). Κατάφερε να χτίσει ένα χαρακτήρα από τους πιο αναγνωρίσιμους στη βιομηχανία, κάτι που αξίζει συγχαρητήρια, αλλά πρέπει κάποια στιγμή και εμείς και εκείνη να κοιτάξουμε μπροστά. Προφανώς όλα αυτά τα παιχνίδια σφύζουν από ποιότητα, στην πλειοψηφία τους είναι καλοδουλεμένα και πολλά από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν “διαμαντάκια”, όμως το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι πως πρόκειται κυρίως για platform τίτλους με τους ήρωες που έχουμε συνηθίσει εδώ και τόσα χρόνια. Με άλλα λόγια, βασίζεται μονίμως στην επιτυχία των ίδιων χαρακτήρων, αλλάζοντας απλά το περιβάλλον και μερικούς μηχανισμούς, αλλά για να προλάβω μερικά σχόλια πάνω σε αυτό, ένα Splatoon δε φέρνει την άνοιξη.

Για να καταλάβετε, εν τέλει, πού το πάω, αν έβγαινε σήμερα μια νεοσύστατη εταιρεία που δεν έχει ακούσει κανείς, με αριστουργηματικά platforms που αναλώνονται στους ίδιους 10 χαρακτήρες, χωρίς την ποικιλία άλλων ειδών παιχνιδιών και με πλήρη αποχή multiplatform τίτλων, θα επενδύατε σε αυτήν; Θα πάρω το ρίσκο και θα πω πως η πλειοψηφία θα απαντούσε “όχι”. Η Nintendo όμως όλα αυτά τα χρόνια της πορείας της έχει χτίσει ένα φανατικό κοινό, έχει μεγαλώσει παιδιά που πλέον ως μεγαλύτερα "παιδιά" έχουν δεθεί μαζί της και δύσκολα την αποχωρίζονται. Άνθρωποι κοντά στα τριάντα τους εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους που δε βλέπουν κάτι νέο, ούτε μια νέα επένδυση για να αναβιώσει η πλατφόρμα και παράλληλα παίζουν ακόμα τα παιχνίδια που τα περισσότερα σημερινά παιδιά αγνοούν. Μήπως τελικά ο πραγματικός στόχος είναι τα παιδιά που μεγάλωσε η Nintendo τις περασμένες δεκαετίες και όχι τα σημερινά;

Ως εδώ όμως, γιατί όλα αυτά δεν τα αναφέρω για να "κράξω" τη μαμά Nintendo και τις τακτικές της, άλλωστε μπορεί σύντομα όλα αυτά να αλλάξουν προς το καλύτερο όπως όλοι ευχόμαστε, αλλά ήθελα να δώσω ένα τρανταχτό παράδειγμα για το τί σημαίνει νοσταλγία και πως αυτή μας επηρεάζει. Για να πάω γενικότερα και στα παιχνίδια όλων των εταιριών, οι εμπειρίες που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια οι τίτλοι που έχουμε απολαύσει μας κάνουν να θέλουμε να τα ζήσουμε μια καινούρια προσθήκη στη σειρά και ακούγεται πολύ λογικό. Όσο όμως η βιομηχανία προχωράει, οι μηχανισμοί εξελίσσονται, οι τάσεις περνάνε και οι μόδες αλλάζουν, με αποτέλεσμα η λογική και τα λόγια να μη βγαίνουν καλά στην πράξη.

Τα περισσότερα franchises που έχουν βγάλει πολλούς τίτλους, ίσως άνω των τριών, έχουν αλλάξει τόσο ριζικά που οι φανατικοί των αρχικών παιχνιδιών τα έχουν μισήσει (εδώ εξαιρείται η Nintendo). Αναρωτιέστε ποτέ γιατί γίνεται αυτό; Χωρίς να μιλάω απόλυτα για ένα συγκεκριμένο franchise ή για όλες τις περιπτώσεις μαζί, αν ακόμα έβγαιναν μεγάλοι τίτλοι με μηχανισμούς και ίδια στοιχεία των παιχνιδιών της δεκαετίας του 90', θα μιλούσαμε για χείριστα παιχνίδια. Έτσι λοιπόν, εφόσον το κοινό απαιτούσε να "στραγγιστεί" μια σειρά και να βγάζει τίτλους κάθε λίγα χρόνια, αυτοί άλλαξαν, εισήχθησαν νέοι μηχανισμοί, μόδες της εποχής και έτσι εύκολα είδαμε για παράδειγμα παιχνίδια τρόμου να γίνονται φεστιβάλ πυροβολισμών. Σε όλο αυτό βεβαίως συμβάλει και η ανάγκη του developer να προσθέτει νέα στοιχεία και να μην αναπαράγει συνεχώς αναμασημένους μηχανισμούς σε διαφορετικές τοποθεσίες αν θέλει να σεβαστεί τον εαυτό του. Έτσι, λοιπόν, έχουμε επιτυχημένες και αποτυχημένες συνέχειες παιχνιδιών διότι είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί η ίδια συνταγή για πολλά χρόνια και να πετυχαίνει επ' αόριστον. Αυτό φυσικά είναι ένας μόνο παράγοντας και αντανακλά το τι επιζητάμε εμείς, ενώ υπάρχουν πολλά ακόμα στοιχεία που ορίζουν ένα καλό παιχνίδι.

Εν κατακλείδι, νομίζω πως πρέπει να "διψάμε" για νεοσύστατα παιχνίδια με φρέσκες ιδέες και τους αγαπημένους παλαιότερους τίτλους να τους αφήνουμε στις αναμνήσεις μας, χωρίς να θεωρούμε δεδομένο πως κάθε sequel θα έχει την ίδια επιτυχία, κοιτώντας τον κανόνα και όχι τις εξαιρέσεις. Το ξέρω πως πολλούς μας πονάει, αλλά μην είστε τόσο σίγουροι πως αν τα τελευταία Resident Evil ήταν ίδια με τα πρώτα θα ήταν καλά παιχνίδια, ούτε και ότι θα βγει σίγουρα ένα νέο Half-Life επειδή το απαιτούμε. Μια εταιρεία που έχει επαναπροσδιορίσει ολόκληρη γενιά με το παιχνίδι της, είτε θα ακούσει το κοινό της και θα ρισκάρει τη φήμη του ονόματός της, είτε θα βγάλει μια συνέχεια όταν και αν αυτή νιώσει σίγουρη πως ένα sequel θα είναι ίσο ή και καλύτερο από τον προκάτοχό του για να έχει λόγο ύπαρξης. Όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, έτσι και εδώ, είναι καλύτερα να κοιτάμε το μέλλον και να μη μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν προσπαθώντας να απολαμβάνουμε αναμασημένα προϊόντα που νομίζουμε πως μας αξίζουν.