Βραδινές προβολές με τον Διάβολο!

Πέντε κρυφά διαμαντάκια του occult horror
21 Ιουλίου 2024 12:51
Βραδινές προβολές με τον Διάβολο!

Πριν λίγους μήνες έφτασε στις εγχώριες οθόνες μας το “Late Night with the Devil” των αδελφών Cairns. Αν και στο ελληνικό box office δεν κατάφερε να σημειώσει την επιτυχία που του άξιζε, στο εξωτερικό είχε πολύ καλύτερη μοίρα. Τα 11 εκατομμύρια δολάρια που μέχρι στιγμής έχει φέρει στα ταμεία, μια ταινία που μετά βίας κόστισε 2, αποτελούν αναμφισβήτητα ρεκόρ για το ανεξάρτητο σινεμά τρόμου. Αν βάλουμε στη ζυγαριά και τις αποθεωτικές κριτικές που κατάφερε να αποσπάσει, μπορούμε πλέον να μιλάμε με σιγουριά για ακόμα ένα hit του occult horror.

Το είδος μας έχει χαρίσει σαφώς αλησμόνητες εμπορικές επιτυχίες που κατά καιρούς έχουν κάνει αντίστοιχο “θόρυβο” στις αίθουσες, ωστόσο μας έχει προσφέρει και κάποια “κρυφά” διαμαντάκια που, κατά την πρώτη προβολή τους, πέρασαν κάτω από το ραντάρ των σινεφίλ, χωρίς να καταφέρουν καν να βρουν διανομή στις ελληνικές αίθουσες. Εμείς λοιπόν, ξεθάβουμε σήμερα για σας πέντε από αυτά και σας τα προτείνουμε για τις μεταμεσονύκτιες σπιτικές προβολές σας:

The House of the Devil (2009)

Η πιο γνωστή ίσως ταινία αυτής της λίστας είναι δημιούργημα του Ti West, του καταξιωμένου πια βιρτουόζου του τρόμου, που με το “MaXXXine” έκλεισε φέτος την επιτυχημένη τριλογία του, που περιλαμβάνει το “X” και το “Pearl”. Πριν από αυτά όμως, το μακρινό 2009, μας είχε ήδη εντυπωσιάσει με τις σκηνοθετικές του ικανότητες, στήνοντας με ευτελές budget ένα slow burn horror, που μας έκανε πραγματικά να ανατριχιάσουμε. To “House of the Devil” είναι ένα νοσταλγικό throwback στο σινεμά τρόμου της δεκαετίας του ‘80, που θα έκανε τον μετρ του είδος John Carpenter να κοκκινίσει από ζήλια. H creepy αποπνιχτική ατμόσφαιρα χτίζεται αργά και σταθερά στο πρώτο σαραντάλεπτο, κι αφού ακολουθεί ένα πρώτο μεγάλο (και κυριολεκτικό) “μπαμ”, ο Ti West δοκιμάζει με την καλή έννοια τα νεύρα μας, χρησιμοποιώντας απλώς μια ηθοποιό (την ταλαντούχα Jocelyn Donahue) κι έναν χώρο, παραδίδοντας μια σπουδή στο σασπένς. Extra bonus, η εμφάνιση της μετέπειτα σκηνοθέτη της “Barbie”, Greta Gerwig, που στο σύντομο ρόλο της καταφέρνει να κλέψει την παράσταση.

A Dark Song (2016)

Το φιλμ Ιρλανδο-βρετανική παραγωγής, που σκηνοθέτησε κι έγραψε ο Liam Gavin υπό την αιγίδα της IFC (που μας έδωσε και το “Late Night with the Devil”), είναι επίσης ένα βραδυφλεγές θρίλερ, που καταφέρνει να μας τρομάξει, χωρίς να επιστρατεύει εφετζίδικα σκηνοθετικά τερτίπια. Οι καθηλωτικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του, Steve Oram και Catherine Walker, είναι το wow factor μιας παραγωγής χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλής ποιότητας, που διηγείται με εγκράτεια μια δυνατή ιστορία μεταφυσικού τρόμου, που θίγει το σύνθετο θέμα της συγχώρεσης. Το βάθος των χαρακτήρων ξεδιπλώνεται με υποδειγματική σεναριακή μαεστρία και η ατμοσφαιρική φωτογραφία κατορθώνει να αναδείξει μαζί με το απόκοσμο τοπίο της Ιρλανδικής επαρχίας, το εσωτερικό φως και το εσωτερικό σκοτάδι των ηρώων.

The Love Witch (2016)

Η ταινία της Anna Biller που αναβιώνει υπέροχα το σινεμά τρόμου της δεκαετίας του ‘60, διηγείται την ιστορία μιας σύγχρονης μάγισσας (την υποδύεται η “σωσίας” της Lana Del Rey, Samantha Robinson), που κλέβει τις καρδιές των ανδρών μέσω της ξεχασμένης τέχνης της μαγείας. Το φιλμ γέρνει περισσότερο βέβαια από τον τρόμο στην camp κωμωδία, αλλά το κάνει με απαράμιλλη χάρη, παραδίδοντας παράλληλα μαθήματα σύγχρονου φεμινισμού. Η κυριολεκτικά χειροποίητη σκηνογραφία που επιμελήθηκε και η ίδια η σκηνοθέτης, σε συνδυασμό με τη ρετρό φωτογραφία, δημιουργούν ένα αλάνθαστο αισθητικό αποτέλεσμα, χάρμα οφθαλμών. Το στυλ όμως, ευτυχώς, δεν καπελώνει ποτέ την ουσία - αντιθέτως την αναδεικνύει - σε μια ταινία που εξερευνά με θάρρος και αναζωογονητικό χιούμορ τα έμφυλα στερεότυπα.

Starry Eyes (2014)

Σκηνοθετημένο από το δίδυμο των Kevin Kölsch and Dennis Widmyer, το “Starry Eyes”, είναι μια άκρως υποβλητική ταινία τρόμου που αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής ανερχόμενης ηθοποιού, που είναι έτοιμη “να πουλήσει και την ψυχή της στο διάβολο” για να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη της ταινία. H Alexandra Essoe (μετέπειτα μόνιμη συνεργάτης του Flanagan) είναι εξαιρετικά πειστική στο συγκεκριμένο ρόλο και πλάθει μια αξέχαστη ηρωίδα, ενώ το σενάριο ξεδιπλώνει τις εκπλήξεις του σε ιδανικούς ρυθμούς. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ζοφερό, ιδιόρρυθμο μα πάνω απ’ όλα εξαιρετικά αυθεντικό και πρωτότυπο.

The Blackcoat's Daughter (2015)

Ο Osgood Perkins πριν μας δώσει τα σχετικά αποτυχημένα “I Am the Pretty Thing That Lives in the House” και “Gretel & Hansel”, πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά με μια ταινία που προμήνυε ένα πιο πολλά υποσχόμενο μέλλον για εκείνον. To “The Blackcoat's Daughter” που περιγράφει τα παθήματα δυο φοιτητριών που μείναν πίσω στο κολλέγιο στις χειμερινές τους διακοπές (φανταστείτε ένα “The Holdovers” βγαλμένο από την κόλαση), πάσχει από μια ιδιότροπη αφήγηση, που χωρίζεται σε τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες και σε δυο timelines αλλά διαθέτει μια πνιγηρή ατμόσφαιρα και τρεις θαυμάσιες ερμηνείες από τις εκπαιδευμένες scream queens Emma Roberts, Kiernan Shipka και Lucy Boynton. H ανατροπή που συνδέει τις τρεις ιστορίες πάντως, αποζημιώνει και δικαιολογεί την πολυπλοκότητα του σεναρίου και το φινάλε σου παγώνει το αίμα.