The Lord of the Rings: The Rings of Power Season 1 Review - Διχάζοντας κοινό και κριτικούς

Μία ματιά στην πιο πολυσυζητημένη σειρά της χρονιάς
17 Οκτωβρίου 2022 09:36
The Lord of the Rings: The Rings of Power Season 1 Review - Διχάζοντας κοινό και κριτικούς

Ο κόσμος της φαντασίας ζει ένδοξες στιγμές, καθώς το The Rings of Power και το House of the Dragon, δυο σειρές με πλούσια και βαριά κληρονομιά από πίσω τους, υπάρχουν την ίδια περίοδο στην τηλεόραση, δίνοντας την δυνατότητα στους φαν του είδους να ταξιδέψουν νοητικά και πάλι στο αγαπημένο τους σύμπαν, είτε αυτό είναι της Μέσης Γης, είτε το πιο σκοτεινό Westeros, είτε και τα δύο. Παρόλο που είναι αμέτρητες οι φορές που έχουμε αισθανθεί απογοητευμένοι, ξενερωμένοι, ακόμη και προδομένοι απ' όλα αυτά τα remakes, τα prequels ή τα τηλεοπτικά spin-offs, τα οποία μάλιστα μοιάζουν να ανακοινώνονται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, εμείς θα είμαστε πάντα εκεί για να δώσουμε την ευκαιρία σε καινούργιους δημιουργούς να μας παρουσιάσουν το δικό τους όραμα, την δική τους εκδοχή των φανταστικών κόσμων και χαρακτήρων που έχουμε λατρέψει.

Στις 14 Οκτωβρίου έφτασε και επίσημα το φινάλε του The Rings of Power, από τους J.D. Payne και Patrick McKay. Οι δυο showrunners της σειράς ολοκλήρωσαν την ιστορία που ήθελαν να μας αφηγηθούν μετά από 8 σχεδόν ωριαία επεισόδια. Στην διάθεσή τους είχαν το υψηλότερο budget που έχει δαπανηθεί ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης, προσθέτοντας έτσι μεγαλύτερες προσδοκίες και απαιτήσεις από κοινό και κριτικούς για το τελικό αποτέλεσμα. Βέβαια, όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν από εδώ μέσα, τα χρήματα, αν και πολύτιμα για τον εκάστοτε δημιουργό, δεν έπαιξαν ποτέ τον σημαντικότερο παράγοντα για την επιτυχία ενός έργου.

Πριν συνεχίσουμε, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η σειρά επικεντρώθηκε στα γεγονότα που συνέβησαν χιλιάδες χρόνια πριν από αυτά που είδαμε στις τριλογίες των The Hobbit και The Lord of The Rings, ενώ ταξίδεψε τους θεατές στη Δεύτερη Εποχή της Μέσης Γης και στην επάνοδο του Κακού. Παράλληλα, παρουσίασε ένα ανσάμπλ χαρακτήρων, τόσο γνωστών όσο και καινούργιων, ενώ πέρασε από διάφορες τοποθεσίες της Μέσης Γης, όπως τα σκοτεινά ορυχεία του Khazad-dûm και από τα μαγευτικά δάση της πρωτεύουσας των ξωτικών, Lindon, μέχρι το νησί της Numenor.

Το cast της σειράς αποτελείται από τους Cynthia Addai-Robinson, Robert Aramayo, Owain Arthur, Maxim Baldry, Nazanin Boniadi, Morfydd Clark, Ismael Cruz Córdova, Charles Edwards, Trystan Gravelle, Sir Lenny Henry, Ema Horvath, Markella Kavenagh, Joseph Mawle, Tyroe Muhafidin, Sophia Nomvete, Lloyd Owen, Megan Richards, Dylan Smith, Charlie Vickers, Leon Wadham, Benjamin Walker, Daniel Weyman και Sara Zwangobani.

Από το πολυπληθές αυτό cast, κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει τις ερμηνείες του Weyman, στον ρόλο του Stranger, του Aramayo, στον ρόλο του Elrond, του Córdova, στον ρόλο του Arondir, του Arthur, στον ρόλο του Durin IV και φυσικά του Mawle, στον ρόλο του Adar. Ξεκινώντας από τον τελευταίο, παρουσιάζει τα κίνητρά του με σαφή, αλλά και συμπονετικό τρόπο, πλάθοντας έτσι έναν πολύπλοκο, σχεδόν μελαγχολικό χαρακτήρα. Elrond και Durin IV δίνουν μία ευχάριστη παράσταση έχοντας χτίσει μεταξύ τους ένα γλυκύτατο και διασκεδαστικό bromance.

Ο Arondir προκαλεί ενδιαφέρον ως τον πιο περιπετειώδη χαρακτήρα της ιστορίας, ενώ ο Stranger πείθει σε ικανοποιητικό βαθμό σαν κάποιον που μοιάζει να βρίσκεται σε μία σύγχυση, τόσο ψυχική όσο και πνευματική, ψάχνοντας για τις κατάλληλες απαντήσεις.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα της, ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί από τις σειρές που πηγαίνουν το μέσο ένα βήμα παρακάτω. Το επίπεδο της παραγωγής θέτει τον πήχη στο ψηλότερο σημείο, γεγονός που αποδεικνύει πως μάλλον αξιοποιήθηκαν τα λεφτά που επενδύθηκαν στο πρότζεκτ. Η πανέμορφη φωτογραφία, τα πρακτικά εφέ, ο σχεδιασμός των Όρκς αλλά και των νάνων, το μακιγιάζ, η καλλιτεχνική διεύθυνση, το CGI, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ξεπερνούν τα τηλεοπτικά δεδομένα.

Επιπρόσθετα, είναι και ο Bear McCreary, ο οποίος προσδίδει κάτι ιδιαίτερο στην μουσικότητα της Μέσης Γης, με φρέσκιες μελωδίες, καινοτόμες, ευαίσθητες, μυστικιστικές αλλά και επιβλητικές κατά διαστήματα. Ο Howard Shore (συνθέτης των ταινιών Lord of the Rings και Hobbit), είναι υπεύθυνος για το βασικό μουσικό θέμα της σειράς.

Στον αντίποδα, τα “αγκαθάκια” που φάνηκαν να υπάρχουν από την πρεμιέρα της σειράς, μάλλον δεν κατάφεραν να αφαιρεθούν από τους συγγραφείς. Η ανισορροπία στον ρυθμό της πλοκής, οι διάλογοι, οι σεναριακές ευκολίες και το μοτίβο του “από μηχανής Θεός”, ανήκουν σίγουρα στα αδύναμα κομμάτια της. Ίσως, θα έπρεπε να υπάρξει μεγαλύτερη προσοχή σε αυτές τις αστοχίες. Επιπλέον, υπάρχουν περιπτώσεις, ειδικά στο τελευταίο επεισόδιο, όπου για να προχωρήσει η πλοκή μπροστά, αρκετές αποκαλύψεις μοιάζουν κάπως βεβιασμένες. Είναι αλήθεια ότι το 6 επεισόδιο έκανε την διαφορά, βάζοντας τα θεμέλια για το αμέσως επόμενο, το προτελευταίο δηλαδή, οπού εκεί βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι αρετές αλλά και οι δυνατότητες που έχει αυτή η σειρά.  

Κλείνοντας, το The Rings of Power, μετά από 8 επεισόδια, συνεχίζει να μοιάζει εγκλωβισμένο στην αδυναμία της δομής του. Είναι σίγουρα ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα που μαγνητίζει το βλέμμα του θεατή από την ομορφιά του. Ένα τηλεοπτικό blockbuster άξιο θαυμασμού. Παρ' όλα αυτά, εάν δεν διορθωθεί η σειρά με την οποία έχουν τοποθετηθεί οι κρίσεις, οι εντάσεις, οι αποκαλύψεις, οι μεταβολές και τα κίνητρα των χαρακτήρων, το πλαίσιο δηλαδή που μέσα του πρέπει να λειτουργήσει η βασική ιδέα του σεναρίου, τότε φοβάμαι πως το συνολικό αποτέλεσμα θα συνεχίζει να διχάζει κοινό και κριτικούς και στην επόμενη σεζόν. Διότι, ιστορία υπάρχει, και με λιγάκι φροντίδα και αγάπη παραπάνω από τους συγγραφείς, είναι πιθανόν η σειρά να αποσπάσει τον σεβασμό που της αναλογεί.