Το “From” είναι η νέα horror σειρά των παραγωγών του Lost | Review

Σε παραγωγή των αδερφών Russo και των Jack Bender και Jeff Pinker του "Lost", η φρέσκια horror σειρά From του Epix, μας παρασύρει μακριά από τον πολιτισμό, σ’ ένα ξεχασμένο από τον Θεό μέρος, ένα καθαρτήριο επί γης στο οποίο περιδιαβαίνει ο θάνατος, το μυστήριο και ο αγνός τρόμος.

Εν προκειμένω, ο John Griffin αναλαμβάνει καθήκοντα δημιουργού, ενώ του cast ηγείται ο Harold Perrineau (Sons of Anarchy, Criminal Minds). Παίζουν επίσης οι: Eion Bailey, Catalina Moreno, Shaun Majumder, Hannah Cheramy, Avery Konrad, Ricky He, Simon Webster, Chloe Van Landschoot, Pegah Ghafoori, Elizabeth Saunders, Corteon Moore και ο David Alpay.

Το κουβάρι της πλοκής ξετυλίγεται γύρω από μία μικρή επαρχιακή πόλη των Η.Π.Α. στη μέση του πουθενά, που παγιδεύει όλους όσους μπαίνουν μέσα της. Εδώ σχεδόν τίποτε δεν δίνει την εντύπωση της κανονικότητας. Τα πάντα μοιάζουν να ξεπήδησαν μέσα από έναν ζωντανό εφιάλτη. Οι κάτοικοι ουσιαστικά, είναι περαστικοί ταξιδιώτες που εγκλωβίστηκαν στην περιοχή και πασχίζουν να βρουν πάση θυσία μία διέξοδο. Το ζήτημα είναι πως χρειάζεται να είναι συνεχώς σε επαγρύπνηση απέναντι στον μακάβρια θανάσιμο κίνδυνο που κρύβεται στο δάσος και απελευθερώνεται κάθε φορά μόλις φτάνει το σούρουπο. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι ασφαλής ποτέ ασφαλής με το που πέσει η νύχτα…

Η εν λόγω νέα sci-fi ανθολογία τρόμου παρ’ όλο που μοιάζει να έχει περάσει κάτω από το ραντάρ των φετινών τηλεοπτικών πραγμάτων, συνιστά ένα εξαιρετικό διαμαντάκι του είδους! Ο κεντρικός άξονας χτίζεται στέρεα πάνω σε ένα σφιχτό σενάριο με δυνατό concept, το οποίο διατρέχει κάτι το αλλιώτικα απόκοσμο λες και η όλη εξιστόρηση έχει γραφτεί από τον ίδιο τον Stephen King.

Η αίσθηση της απειλής, του ανοίκειου και του αβέβαιου πλανιέται διαρκώς στον αέρα ώστε ακόμη και στις φαινομενικά λιγότερο έντονες στιγμές του το όλο αφήγημα να διατηρεί την αγωνία, το νεύρο και την δυναμική του ψηλά.

Οι συντελεστές του συγκεκριμένου εγχειρήματος είναι ξεκάθαρο ότι δίνουν μεγάλη σημασία στο να δομηθεί σιγά σιγά και υποβλητικά ο μύθος, ενώ παίρνουν τον χρόνο τους αποκαλύπτοντάς μας πως κατέληξαν οι ήρωες να κολλήσουν σε ένα χωριό-«μαύρη τρύπα» το οποίο τραβάει μέσα του κάθε τόσο ανυποψίαστους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να τους βγάλει ο δρόμος τους εκεί.

Το ζοφερό πέπλο του ανεξήγητου που καλύπτει αυτόν τον τόπο πέφτει σαν βαριά κατάρα πάνω από τα κεφάλια των ξένων που αποτελούν πλέον την κοινότητα του. Τα ερωτήματα  που μπορεί να εγείρονταν από την αρχή στον δέκτη απαντιούνται ικανοποιητικά καθώς προχωρά η πλοκή, αφού έρχονται αριστοτεχνικά στην επιφάνεια αθέατες πτυχές της υπόθεσης.

Οι αναδρομές στα περασμένα που συντελούνται με την μορφή flashbacks, είναι πολύ κατατοπιστικές και μεσολαβούν εμβόλιμα σε κάθε επεισόδιο για να διαφωτίσουν, να εξηγήσουν καταστάσεις, κίνητρα και γεγονότα που σε πρώτη φάση ενδεχομένως να μην ήταν τόσο ξεκάθαρα. Έτσι, παρόν και παρελθόν εναλλάσσονται για να συμπληρωθούν τα κενά ταιριαστά και πιο ολοκληρωμένα στο σύνθετο και ενδιαφέρον αυτό θέαμα-αίνιγμα.

Το άγνωστο και το φανταστικό κυριαρχούν οπωσδήποτε εδώ, και αλληλοδιαπλέκονται κατάλληλα με τον παράγοντα του απρόβλεπτου, ώστε ο θεατής να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τρανταχτές ανατροπές οι οποίες παρεμβαίνουν σε καίριες φάσεις των τεκταινόμενων που εκτυλίσσονται.

Στην ατμοσφαιρική απόδοση του project συνεισφέρουν οι γκρίζοι, σκούροι και μουντοί τόνοι που ντύνουν σχεδόν κάθε πλάνο, επιτείνοντας ακόμη πιο πολύ το δυσοίωνο και γεμάτο ανασφάλεια κλίμα, την έννοια του μάταιου, του αδιεξόδου, την υπαρξιακή ανησυχία και τη μη δυνατότητας διαφυγής από κάτι το απίστευτα αποκαρδιωτικό και διαβολικό. Αλλά ως προς αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλουν και οι ιδιαίτερες μελωδίες που ακούγονται, μεταξύ των οποίων είναι φυσικά και το τραγούδι των τίτλων αρχής, η αργόσυρτη, σκοτεινή, μελαγχολικά σαγηνευτική διασκευή του “Que Sera, Sera” (Whatever Will Be, Will Be) σε εκτέλεση των The Pixies.

Η εμβάθυνση στον χαρακτήρα των βασικών δρώντων πραγματοποιείται πολύ εύστοχα, με αποτέλεσμα αυτοί να καθίστανται συμπαθείς στο κοινό σχεδόν ευθύς εξαρχής, ώστε ο καθένας τους να ξεχωρίζει έχοντας ένα διαφορετικό background, καταβολές, ιδιοσυγκρασία, φιλοσοφία σκέψης, και στάση απέναντι στη ζωή.

Βεβαίως, ο Harold Perrineau, που ενσαρκώνει εν προκειμένω έναν κύριο πρόσωπο-κλειδί, θα σε κερδίσει αβίαστα. Φυσικά, θα διακρίνεις και άλλες φιγούρες που θα σου αρέσουν, και πιθανόν να εντοπίσεις εν μέρει μία ταύτιση μαζί τους ώστε να παραδεχτείς πως οι περισσότερες από τις φυσιογνωμίες αυτές σκιαγραφούνται επιτυχημένα, ειδικά η εκκεντρική, αλαζονική και κυνική περσόνα που υποδύεται ο David Alpay!

Πέρα από την προφανή ανάδειξη του στοιχείου του φόβου, της φρικαλεότητας και του μυστικιστικού μανδύα που φέρει η σειρά, μεταξύ άλλων, εξετάζονται θέματα όπως αυτό της συνύπαρξης μέσα στα πλαίσια μίας οργανωμένης κοινωνίας, των κανόνων που την διέπουν, των συνεπειών που επιφέρει η παραβίασή τους, και ο συνασπισμός των ατόμων απέναντι σε ένα κοινό εχθρό.

Συν τοις άλλοις, γίνεται λόγος για την αξία της κοινοκτημοσύνης, της αλληλοβοήθειας, της κατανόησης και της αποδοχής προς τον άλλον. Επιπλέον, υφίστανται μοτίβα όπως ο έρωτας, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η προδοσία, η ενοχή, η λαχτάρα για εξιλέωση, η βία, η τραγικότητα, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και η ουσία του να ζεις την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία σου.

Να σημειωθεί επιπρόσθετα ότι στο επίκεντρο βρίσκονται ο ρόλος της οικογένειας, τα σκαμπανεβάσματα στις δυναμικές των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της, η ιδιότητα του γονέα και η άνευ όρων αγάπη του προς τα παιδιά του. Υπογραμμίζεται ακόμη το ταξίδι προς την ενηλικίωση, η συνακόλουθη αμφισβήτηση του κατεστημένου μέσα στα πλαίσια της ανάγκης για αυτοανακάλυψη και το γεμάτο προκλήσεις πέρασμα στην ωριμότητα.

Ο επίλογος του From συνοδεύεται από ένα πολλά υποσχόμενο cliffhanger φινάλε που σε αφήνει πραγματικά να αναρωτιέσαι για την μοίρα των πρωταγωνιστών και να θρέφεις προσδοκίες για την αναπάντεχη εξέλιξη που επισφραγίζει την τελευταία πράξη στην 1^η σεζόν, εισάγοντας στο προσκήνιο καινούργια καθοριστικά δεδομένα.