Το Titane προκαλεί σοκ, με βία, τρόμο και παραφροσύνη | Review

Το παραληρηματικά προβοκατόρικο horror φιλμ Titane της Julia Ducournau, βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, πλέον βάζει πλώρη για την 94^η Απονομή των Όσκαρ ως επίσημη πρόταση της Γαλλίας για Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία, και ένα είναι σίγουρο: θα διχάσει το κοινό.

Η Ducournau μαζί με τις Jacques Akchoti και Simonetta Greggio επιμελήθηκε και το σενάριο παρουσιάζοντάς μας ένα τολμηρό μα και υπερβολικά τραβηγμένο concept, διαλέγοντας ως πρωταγωνίστρια την πρωτοεμφανιζόμενη Agathe Rousselle. Το cast συμπληρώνουν επίσης οι: Vincent Lindon, Garance Marillier, Laïs Salameh, Myriem Akheddiou, Bertrand Bonello, Dominique Frot, Adèle Guigue, Céline Carrère, και ο Thibault Cathalifaud.

Η πλοκή εστιάζει στην ‘Alexia’ (Rousselle), μία κοπέλα με αρκετά εκκεντρικό και ατίθασο χαρακτήρα η οποία όταν ήταν μικρό κορίτσι τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο, και έτσι της τοποθετήθηκε στο κεφάλι μία πλάκα τιτανίου. Η ηρωίδα όμως, πολύ σύντομα θα συνδεθεί με μία σειρά από φρικιαστικά φονικά. Καθώς παλεύει να διαφύγει της σύλληψης, θα παραπλανήσει τις αρχές και έναν πατέρα που αναζητά εδώ και χρόνια τον χαμένο γιο του ο οποίος εξαφανίστηκε όταν ήταν ακόμη παιδί. Ένας κύκλος αίματος ξεκινάει και μία απεγνωσμένη επιθυμία για λύτρωση γιγαντώνεται οδηγώντας σε απρόβλεπτα γεγονότα, έντονες κορυφώσεις, βίαιες εκτονώσεις και παρορμήσεις.

Η δημιουργός του Raw (2016) εξακολουθεί να παραμένει πιστή στην πρόθεσή της να πυροδοτεί αμφιθυμικές αντιδράσεις και συναισθήματα αφήνοντας μία περίεργη αμηχανία και μούδιασμα στον δέκτη, κάτι που τηρεί και εν προκειμένω με το φρέσκο, αμφιλεγόμενο project σωματοποίησης του τρόμου που επιμελήθηκε.

Η καινούργια της δουλειά κινείται και πάλι έξω από νόρμες και τη λογική, δίνοντας την εντύπωση μίας ωμής, ιδιάζουσας περίπτωσης αυτόματης γραφής στο σινεμά κυρίως σε σχέση με την μεσολάβηση δύο καίριων συμβάντων ένα στην αρχή και ένα στον επίλογο, αντίστοιχα. Σε πολλά σημεία θα προβληματίσει, θα τσιγκλήσει, θα ιντριγκάρει και ενδεχομένως θα προξενήσει μία αναστάτωση, μία άβολη σύγχυση ενώ πιθανόν να φανεί ότι φέρει κάτι το επιτηδευμένα αποκρουστικό, παράλογο και αντισυμβατικό προκειμένου να εκμαιεύσει πάση θυσία το σοκ από τον δέκτη. Οι εναλλακτικές συγκινησιακές κλιμακώσεις του φιλμ πλασάρονται με ένα ιδιόμορφα στυλιζαρισμένο κινηματογραφικό αμπαλάζ, το οποίο δεν αποκλείεται να θεωρηθεί ακραίο, νοσηρά ηδονοβλεπτικό, ενοχλητικό ή και αδικαιολόγητα κτηνώδες όσον αφορά στην τελική εκδοχή συγκεκριμένων απωθητικών εκβάσεων που παίρνει.

Στο παρόν θέαμα, η Ducournau ενσωματώνοντας σαφώς και επιρροές από το Crash (1996) του David Cronenberg, μας συστήνει μία νεαρή γυναίκα με κάπως συγκεχυμένη σεξουαλική ταυτότητα, οξύθυμη ιδιοσυγκρασία, και πολύ ευεπίφορη σε βάναυσες πράξεις ενώ αρέσκεται σε αλλόκοτες ερωτικές απολαύσεις κάτι που γεννά ένα τελείως ανορθόδοξο στοιχείο το οποίο και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής του έργου. Το πώς θα το ερμηνεύσει αυτό το τελευταίο ο καθένας, έγκειται στο υποκειμενικό φιλτράρισμα μέσα από τις δικές του προσλαμβάνουσες, και ειδικότερα στο εάν είναι δεκτικός σε σενάρια που απαιτούν πολύ ανοιχτό μυαλό ή τρόπο σκέψης.

Μεταξύ των θεμάτων που εξετάζονται στο εγχείρημα αυτό, είναι η σεξουαλική παρενόχληση, η κουλτούρα της σύγχρονης ματσίλας, ο σεξισμός, τα έμφυλα στερεότυπα, η συμβολική κατάδειξη της φαλλοκρατικής αντίληψης για εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος μέχρι και σήμερα ως μέσο ευχαρίστησης και τεκνοποίησης, η φετιχιστική διάσταση που δίνεται σε αντικείμενα όπως π.χ. τα αμάξια.

Από την άλλη, η σκηνοθέτιδα εστιάζει με έμφαση στην επιθυμία για απελευθέρωση, για εξιλέωση, στην ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους, στη διαφορετικότητα, στη δύναμη της σχέσης γονιού και παιδιού, στην έννοια της ζεστασιάς σε μία οικογένεια, στην συντροφικότητα, στην ανθρωπιά και στη συγκατάβαση από έναν ανέλπιστο σύμμαχο-καταφύγιο.

Το Titane συνιστά ένα νευρώδες, ασυγκράτητο, horror αλληγορικό ντελίριο συμβολικής μετάλλαξης του ατόμου μακριά από τα δεσμά που επιβάλλουν τα πατριαρχικά κατάλοιπα. Ωστόσο, αφήνει πολλά νοηματικά κενά, αφού ο σουρεαλιστικός σεναριακός του άξονας παρά την «τιτάνια» αντοχή που ισχυρίζεται ότι έχει, διατυπώνει ερωτήματα που δυσκολεύεται να προσεγγίσει με στιβαρές κινήσεις και συνοχή.

Έτσι καταλήγει να τα ντύνει κάπως αδέξια και επιπόλαια μέσα στην φόρμα ενός εύπεπτου, ξεσηκωτικού, gore και θορυβώδους εντυπωσιασμού που ενδιαφέρεται κατά βάση για την άτακτη, χαοτική παράθεση αποτρόπαιων ή εξωπραγματικών σκηνικών παρά στο να διεισδύσει βαθύτερα στην ουσία όσων θίγει.