Halloween Kills: Michael Myers εναντίον όχλου στο αιματηρό sequel | Review

Βασισμένο στους χαρακτήρες των John Carpenter και Debra Hill, το Halloween Kills, έκανε πρεμιέρα στις 15 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους του Ηνωμένου Βασιλείου, δίνοντας μου την ευκαιρία να παρευρεθώ στην αγαπημένη μου σκοτεινή αίθουσα του Birmingham, για να απολαύσω ένα από τα πιο συμπαθητικά slasher franchise, το οποίο συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε το 1978 με τον μύθο της μασκοφόρας φιγούρας που στοιχειώνει τη μικρή κοινότητα του Haddonfield, Illinois, των Ηνωμένων Πολιτειών τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια.

Το σενάριο υπογράφουν οι Scott Teems, Danny McBride και ο σκηνοθέτης της David Gordon Green. Μαζί με την Jamie Lee Curtis, που επιστρέφει ως Laurie Strode συμπρωταγωνιστούν οι: Judy Greer, Andi Matichak, Will Patton, Thomas Mann, Kyle Richards και Anthony Michael Hall.

Αρχικά να αναφέρουμε ότι η καινούργια ταινία του David Gordon Green συνεχίζει την ιστορία από εκεί ακριβώς που την άφησε το 2018, ενώ το τρίτο κεφάλαιο της με τίτλο Halloween Ends, αναμένεται στους κινηματογράφους στις 14 Οκτωβρίου του 2022. Η υπόθεση της ταινίας είναι πιο απλή από ποτέ και επικεντρώνεται κυρίως και αποκλειστικά στον Michael Myers και την αστείρευτη του επιθυμία να αφανίσει τους κατοίκους της μικρής επαρχιακής πόλης.

Έχοντας αφήσει το μασκοφόρο τέρας παγιδευμένο στο υπόγειο του φλεγόμενου σπιτιού της, η Laurie, η κόρης της Karen, κι η εγγονή της Alison, φτάνουν στο Haddonfield Memorial Hospital για να φροντίσουν τα τραύματα τους θεωρώντας ότι έχουν δώσει ένα οριστικό τέλος στον εφιάλτη που έζησαν. Αυτό που δεν γνωρίζουν βέβαια είναι ότι, ο Michael Myers, κατά κάποιο τρόπο, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, απεγκλωβίστηκε από το υπόγειο, και έχει ένα μόνο στόχο: να σκοτώσει τους πάντες.

Για ακόμη μία φορά, όπως το 2018, έτσι και τώρα, το "φιλμ" είναι εξαιρετικά φωτογραφημένο από τον συνεργάτη του Green, Michael Simmonds, ο οποίος παρουσιάζει στην οθόνη άδειους, σκοτεινούς χώρους, δημιουργώντας στον θεατή την άβολη αίσθηση ότι ο Michael μπορεί να βρίσκεται κρυμμένος οπουδήποτε, αναζητώντας την κατάλληλη στιγμή για να ορμήξει στο αβοήθητο θύμα του.

Αυτό που πρόσθεσε όμως ο σκηνοθέτης, σε σύγκριση με την προηγούμενη ταινία, είναι μερικά από τα γνώριμα/κλασσικά στοιχεία που συναντάμε στις ταινίες τρόμου. Το κακό παραμονεύει, στοχεύει και εκτελεί, και κανένας δεν είναι ασφαλείς όταν βρεθεί στον ίδιο χώρο με αυτό.

Στα θετικά της θα συνυπολογίσω και την αφήγηση μέσω flashbacks από κομμάτια της φρικιαστικής νύχτας του ’78, τότε που το Haddonfield, γνώρισε για πρώτη φορά το απόλυτο κακό, τον μασκοφόρο κυνηγό, τον ασταμάτητο, απέθαντο Michael Myers. Πέρα από την εικόνα, η οποία είναι εξαιρετικά επεξεργασμένη για να σου δώσει την αίσθηση ότι βλέπεις την συνέχεια από την ταινία της συγκεκριμένης δεκαετίας, αυτό που πέτυχαν με τις αναδρομές στο παρελθόν, ήταν να δεις κάτι το οποίο δεν είχες δει μέχρι τώρα. Την επιρροή δηλαδή που είχαν αυτοί οι φόνοι αλλά και τα ψυχικά τραύματα που άφησαν στους υπόλοιπους κατοίκους τα γεγονότα εκείνης της νύχτας.

Η ταινία λοιπόν, επικεντρώνεται πάρα πολύ στον φόβο, και πως αυτός μπορεί να επηρεάσει μία αβοήθητη και αποκλεισμένη κοινωνία όταν το σύστημα καταρρέει.

Ο αντίπαλος του Michael Myers, για πρώτη φορά δεν είναι η Laurie Strode, αλλά οι κάτοικοι του Haddonfield οι οποίοι αποφασίζουν να δώσουν ένα οριστικό τέλος στην ιστορία και να σκοτώσουν αυτό που στοιχειώνει την πόλη τους για τόσα πολλά χρόνια. Αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουν να κρύβονται κάτω από τα σκεπάσματα τους και να αντιμετωπίσουν τον "Μπαμπούλα". Όσο και αν μου άρεσε αυτό σαν ιδέα, η εκτέλεση, δυστυχώς, κάπως χωλαίνει.

Ο λόγος που χωλαίνει είναι εξαιτίας του αδύναμου sub-plot που επέλεξαν για να παρουσιάσουν την ψυχολογία ενός όχλου, έτοιμο πλέον να πάρει εκδίκηση. Παρόλα αυτά, αν και δεν λειτούργησε -σε μένα τουλάχιστον- αυτή η τροπή των πραγμάτων, η αλήθεια είναι ότι τον στόχο τους (οι σεναριογράφοι) των πέτυχαν. Απέδωσαν δηλαδή με επιτυχία την θεματική που είχαν στο μυαλό τους, απλά, ίσως, θα έπρεπε να βασανίσουν ακόμα περισσότερο το μυαλό τους για να βρουν ένα καλύτερο "αφηγηματικό όχημα" για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Δεν θα γίνω πιο συγκεκριμένος προς αποφυγήν spoiler.

Κλείνοντας, το Halloween Kills, αισθάνομαι ότι πέτυχε τον σκοπό του, κυρίως μέσα από την σεναριακή του απλότητα. Κατάφερε να βάλει τις βάσεις για το επόμενο κεφάλαιο με έναν -κάπως- πειστικό τρόπο, και πλέον περιμένουμε την τελική αναμέτρηση του Michael με την ορκισμένη αντίπαλο του, Laurie.